Μάκη, απέτυχες…

Την περασμένη Κυριακή, έγραφα για την ΑΕΚ, που θα πρέπει να θωρακίσει την επένδυση της, απέναντι στην… κανονικότητα τους. Μια «κανονικότητα», η οποία επεκτάθηκε και στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Με την ΕΠΟ, να διοργανώνει έναν τελικό Κυπέλλου μεταξύ δύο αθηναϊκών ομάδων, σε μια πόλη 300 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Χωρίς κόσμο. Και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, την ώρα της απονομής της ΑΕΚ… 

Ο Αλέξης Αλεξίου πριν την έναρξη, μίλησε για ένα παιχνίδι, που «απλά του έχουμε προσδώσει μια επισημότητα». Μα αυτός ακριβώς ήταν και ο στόχος! Αν θα μπορούσαν, πιθανόν να το μετέφεραν και στο… Ντουμπάϊ. Είναι ξεκάθαρο, πως επιθυμούσαν την υποβάθμιση του τελικού. Όσο πιο μακριά, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους. Η επιθυμία τους, ήταν να μην αποκτήσει την προβολή και την υπόσταση που του αξίζει το γεγονός. Μιλάμε για Παγκόσμια πρωτοτυπία: Η ίδια, η διοργανώτρια αρχή, να υποβαθμίζει το ίδιο της το προϊόν. Το έχετε ξανακούσει; 

Οι 15.000 που μάζεψε η ΑΕΚ στην Αγιά Σοφιά σε γυναικείο αγώνα, το ρεκόρ των 8.000 στα Λιόσια σε παιχνίδι Χάντμπολ, η κοσμοπλημμύρα στο μπάσκετ και η πάντα γεμάτη ΟΠΑΠ Arena, την ίδια ώρα που τα άλλα γήπεδα γέμιζαν μόνο όταν πήγαινε να παίξει εκεί η… ΑΕΚ, είναι μια κατάσταση που τους θορύβησε. Τους τρόμαξε. Δεν ήταν αρεστή.  Βρέθηκαν ξαφνικά, μπροστά στην κανονική κανονικότητα. Του υγιούς ανταγωνισμού. Του κανονικού αθλητισμού. 

Την κανονικότητα των γεμάτων γηπέδων με παιδιά και οικογένειες. Όχι στην «κανονικότητα» ενός τελικού Κυπέλλου με 50 και 50 προσκλήσεις. Τώρα που είπα προσκλήσεις. Αλήθεια, θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη γι’ αυτούς τους συγκεκριμένους αλήτες που πήγαν στο Βόλο, μπήκαν ως προσκεκλημένοι στο Πανθεσσαλικό, έκατσαν στην εξέδρα και μόλις αντίκρισαν το πανό «Μιχάλη ζεις» άρχισαν να φωνάζουν «Ντινάμο Ζάγκρεμπ»; Έχει απομείνει καθόλου τσίπα σε αυτή την χώρα; Θα καταδικαστεί το γεγονός; Θα φιλοτιμηθούν κάποιοι, να ζητήσουν έστω μια συγνώμη γι’ αυτή την οργανωτική-ανοργάνωτη παρωδία; Τουλάχιστον απ’ τα κορίτσια και των δύο ομάδων που δίδαξαν ήθος και πολιτισμό, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που όπου βάζουν τα χέρια τους λερώνουν και καταστρέφουν το προϊόν… 

Συγχαρητήρια στον κόσμο της ΑΕΚ που δεν τσίμπησε σε όλων των ειδών τις προκλήσεις. Και ήταν παρών, με φωνή, υποστήριξη και επίπεδο, από την αρχή μέχρι το τέλος δίπλα στην ομάδα. Συγχαρητήρια στα κορίτσια που είναι οι πρωταγωνίστριες και πέτυχαν φέτος έναν άθλο. Ο οποίος είναι όμως, μόνο η αρχή. Συγχαρητήρια στον Κωτσοβό, που έχει φτιάξει ένα ανίκητο γκρουπ με πλάνο και σχέδιο. Συγχαρητήρια στη διοίκηση Αλεξίου, που δημιούργησε μια ομάδα από το μηδέν και μέσα σε 4 χρόνια κατέκτησε τα πάντα. Το μυστικό της επιτυχίας νομίζω κρύβεται στα λόγια της Στεφάτου στα αποδυτήρια πριν την έναρξη του τελικού και τις αντιδράσεις όλης της ομάδας. Η ΑΕΚ πέτυχε στις γυναίκες, γιατί ήταν μια οικογένεια. Πέτυχε, γιατί ήταν ενωμένη σαν γκρουπ. Και το έκανε, κόντρα σε όλους. Τα κορίτσια, είναι το παράδειγμα για ολα τα τμήματα... 

ΥΓ: Η πρώτη χρονιά του Μάκη Γκαγκάτση στον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ - την εποχή της σύμπλευσης Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ - στιγματίζεται από γεγονότα και καταστάσεις που μας γυρίζουν σε… άλλες εποχές. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, πρόλαβε να αποτύχει πριν ξεκινήσει. Και εκτιμώ, πως δύσκολα θα μπορέσει να σταθεί για να ολοκληρώσει τη θητεία του με την κατάσταση που διαμορφώνεται εντός των τειχών στο Πάρκο Γουδή. 

ΥΓ2: Διαβασα και κάτι δηλώσεις στην ΕΡΑ από ένα μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και πραγματικά αναρωτιέμαι για τον συγκεκριμένο, σε πόσες βάρκες πατάνε τα πόδια του...