Έστω το μίνιμουμ, έστω και τώρα...

Κουράστηκε και η κούραση να μιλάμε σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι το επόμενο παιχνίδι από τη στιγμή που η ΑΕΚ έχει χάσει το προηγούμενο. Ειδικά τώρα, που μαζεύτηκαν αρκετές ήττες πίσω στην ουρά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ματς της Τούμπας έχει διακύβευμα το οποίο μόνο αμελητέο δεν το λες. 

Το ενδεχόμενο της εξασφάλισης του εισιτηρίου στο Europa League δίνει μια ανάσα χρόνου 15 ημερών, γεγονός πολύ σημαντικό για μια ομάδα που σκοπεύει να κάνει πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θα βελτιώσει το καλοκαίρι της ΑΕΚ που θα είναι δύσκολο αν εξασφαλιστεί η τρίτη θέση, όμως θα της δώσει και το πολυπόθητο κανονάκι για να μη χρειαστεί να παίξει σε μια πιστολιά την ευρωπαϊκή της τύχη. Και όταν μιλάμε για την ΑΕΚ που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο νούμερο 160 του club ranking της UEFA, δε χρειάζεται καν να αναφερθεί καν το πόσο απαραίτητη είναι η παρουσία της σε League Stage τη νέα σεζόν. 

Όλα τα παραπάνω προφανώς προϋποθέτουν την κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό, αλλά για να φτάσουμε ως εκεί θα χρειαστεί η ΑΕΚ να κάνει κάτι που έχει ξεχάσει πώς γίνεται από τα τέλη Φλεβάρη: Να κερδίσει. Μπορεί η ομάδα αυτή τη στιγμή να καταφέρει να κάνει έστω αυτό; Κανείς δεν την πιστεύει, αλλά κανένα ματς δεν τελειώνει πριν αρχίσει. Και καμιά φορά, ειδικά την ΑΕΚ εκεί που δεν την πιστεύει κανείς μπορεί κόντρα στη ροή να το κάνει. 

Ότι κι αν γίνει στην Τούμπα, η Δευτέρα θα σημάνει την επόμενη μέρα και κατά πάσα πιθανότητα μια νέα εποχή για την ΑΕΚ. Δεν είναι να το πολυσκαλίζουμε αυτό όσο υπάρχει το παιχνίδι για δυο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι πρέπει επιτέλους να μάθουμε να κάνουμε focus στα ματς όταν αυτά έχουν διακύβευμα. Ούτε δηλώσεις για επόμενες μέρες, ούτε παράπονα και ίντριγκα, ούτε αποχαιρετισμοί. Η ΑΕΚ, η νίκη, το ματς, τελεία. Ο δεύτερος είναι ότι δεν γίνεται να προαναγγέλλουμε πράγματα για τα οποία πρέπει να δώσουν την ακριβή κατεύθυνση οι πρωταγωνιστές. Ο μεγαλομέτοχος, ο Ριμπάλτα, αυτοί που έχουν τα γένια και τα χτένια. 

Όσο δεν έχουμε ακούσει ακόμα τη φωνή του Ριμπάλτα, ας πούμε, πόσω μάλλον το ακριβές σχέδιό του για την επόμενη μέρα, στο δικό μου μυαλό είναι τουλάχιστον άτοπο να μιλάμε για τη λίστα του και τις ακριβείς αρμοδιότητές του. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η επόμενη μέρα θα βρει τον Καταλανό σε έναν πιο ενισχυμένο ρόλο, αλλά δεν το λες και νορμάλ (αυτό αφορά πρωτίστως τον σύλλογο και δευτερευόντως τον ίδιο) ότι δεν έχουμε μια δημόσια κατεύθυνση του τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε ως ποδοσφαιρική εκδοχή της ΑΕΚ. Εννοείται ότι ο Ριμπάλτα είναι ο μοναδικός που ξέρει καθότι ποδοσφαιράνθρωπος σε όλο τον σύλλογο, εννοείται ότι είναι η μοναδική μας ελπίδα να υπάρξει μια ομαλότητα και ένα σχέδιο, εννοείται ότι πρέπει να τον στηρίξουμε σε αυτό που θα προσπαθήσει να κάνει. Με την επίγνωση ότι δεν είναι απλό το εγχείρημα.

Υ.Γ.: Η ομάδα μπάσκετ δεν τα κατάφερε χθες, αλλά κατάφερε να υπενθυμίσει τουλάχιστον σε μένα πόσο τη γουστάρω όπως τα χρόνια που την ακολουθούσα χωρίς να μπορώ να καταλάβω καν πότε γίνονται βήματα. Παράλληλα κατάφερε να υπενθυμίσει σε πολλούς από εμάς πόσο μ@#$ είμαστε που την έχουμε αφήσει να παίζει μόνη της για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι στενάχωρο που έχασε -παρότι μιλάμε για ένα τμήμα που το αγαπήσαμε κυρίως χάνοντας- είναι όμως συγκινητικό που πάλεψε σαν παλικάρι, απέναντι σε μια ομάδα με πάνω από πέντε φορές το δικό μας μπάτζετ απ’ ότι λένε οι μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ. Φοβερή ατμόσφαιρα χθες, φοβερό το κλειστό, όμως το σημαντικό από τέτοιες βραδιές είναι να μένει κάτι. Εμένα αυτό που μου έμεινε είναι το πόσο απαράδεκτος είμαι τα τελευταία χρόνια που έγινα σαν αυτούς που κορόιδευα κάποτε και δεν έχω πατήσει το προηγούμενο διάστημα σε αυτό το γήπεδο-κούκλα. Του χρόνου να είμαστε καλά, από τύψεις και μόνο θα πάρω ένα διαρκείας. Ένα τεράστιο μπράβο την αμιγώς ΑΕΚτζήδικη διοίκηση του Μάκη Αγγελόπουλου ο οποίος ως παιδί του συλλόγου προσπαθεί σε δύσκολο περιβάλλον να φτιάξει κάτι ΑΕΚτζήδικο που αποπνέει υγεία. Και ότι είναι ΑΕΚτζήδικο και ενώνει τον κόσμο μας, πρέπει να στηρίζεται. Είναι υποχρέωσή μας.