Eνα ωραίο ταξίδι που συνεχίζεται. Αθήνα-Ηράκλειο-Βρυξέλες-Αμβέρσα-Βρυξέλες-Ηράκλειο-Ιεράπετρα… Μετά πάλι Ηράκλειο και το Σάββατο στην Ιθάκη μας. Αγιά Σοφιά και μεγάλη ανυπομονησία. Να ξαναδούμε την ΑΕΚ με τον Πανσερραϊκό και μάλιστα με πάρα πολλά παιδιά που δεν είδαμε πολύ ή καθόλου στα τρία πρώτα ματς του Champions League.

Του Champions League ε… Γιατί διαβάζοντας και ακούγοντας κάποια πράγματα νόμιζα πως παίξαμε με Ιωνικό έξω, Βόλο μέσα και ΟΦΗ έξω και έχουμε μόνο μια νίκη. Ομάδα σαν την Ντινάμο μόνο στην Ευρώπη θα αντιμετωπίσει φέτος η ΑΕΚ και το ίδιο ισχύει τουλάχιστον σε αθλητικότητα και οργάνωση και με την Αντβέρπ. Η ΑΕΚ απέκλεισε την μόνιμη πρωταθλήτρια Κροατίας που μάλιστα λίγες μέρες μετα τον αποκλεισμό της εχει εισπράξει καμια 35αρια εκατομμύρια απο πωλήσεις δυο μόνο παικτών της.

Μετά απο αυτό η ΑΕΚ έχει την ευκαιρία της μέσα στο γήπεδο της να αποκλείσει και την Νταμπλούχο Βελγίου, άλλης μια χώρας που ποδοσφαιρικά, όπως και η Κροατία, δεν μας βλέπει.

Δεν έπαιζε και δεν θα παίξει φέτος η ΑΕΚ με την Βελέζ του Μόσταρ για να ξέρουμε τι λέμε. Και δεν είναι μόνο που παίζει με τόσο δυνατές ομάδες αλλά βάσει αριθμών και εικόνας και στα τρία παιχνίδια που έχει δώσει μέσα σε 7 (!) μέρες ευρισκόμενη σε κατάσταση πένθους σε όλα και σωματικής εξάντλησης στο τρίτο, ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΗ από τον αντίπαλο. Και στα τρία. Και στα τρία ματς, του Champions League έτσι, ανεξάρτητα από έδρες η ΑΕΚ κινδύνευσε λιγότερο και απείλησε περισσότερο. Κι ας αφήσουμε έξω το διάστημα που η Αντβέρπ έπαιξε με 10 γιατί ήταν παιχνίδι ειδικών καταστάσεων και για τους δύο. Το διάστημα απο το 55 του αγώνα της Αμβέρσας ως το τέλος όχι μόνο δεν αλλοιώνει την στατιστική εικόνα αλλά η ΑΕΚ έκανε τις καλύτερες ευκαιρίες της με 11 εναντίον 11.

Αυτό που σίγουρα αλλοίωσε την στατιστική και πιθανότατα και το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν ο τραυματισμός του Λιβάι Γκαρσία. Εκτός των άλλων χάλασε και τον προγραμματισμό των αλλαγών. Σε συνδυασμό και με την αλλαγή του Σιμανσκι αλλα και την κακη βραδιά του Σιντιμπε δεν μπόρεσε να μπει στο παιχνίδι ο Πισαρο για να ψάξει η ομαδα περισσότερο το συνδυαστικό σε μικρούς χώρους στο τέλος αντί για τις σέντρες του Αμραμπατ και ο Γαλανόπουλος που πατάει περισσότερο περιοχή απο όλα τα αμυντικά χάφ.

Ο Λιβάι είχε μπει δαιμονισμένος με τέσσερις τελικές σε 30 λεπτά και μάλιστα στο καλύτερο διάστημα της Αντβερπ. Δύο δημιούργησε μόνος του, στις δύο πήρε κεφαλιές από τα… γομάρια της Αντβέρπ. Μόνο ο Πόνσε κατάφερε να πάρει άλλες δύο στο υπόλοιπο ματς. Εννοώ σε καίριο σημείο και να απειλήσει. Πραγματικά αν είχε 50% στις τελικές του προσπάθειες που απαιτούν αυτοί που ακόμη θέλουν τον φορ του… εύκολου γκολ μπορεί να έπαιζε και στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σίγουρα πάντως στην Ελλάδα θα ερχόταν μόνο για διακοπές αν βέβαια έκλεβε μέρες από την αγαπημένη του πατρίδα. Για την ΑΕΚ αυτή την στιγμή ο Λιβάι είναι… Ρεάλ Μαδρίτης πάντως. Τώρα αν έχασε το δεύτερο πέναλτι από τότε που τα εκτελεί, κι ένα σε φιλικό, ή αν δεν έκοψε αριστερά στον Γκατσίνοβιτς στην τελευταία ευκαιρία πριν αποχωρήσει με το τράβηγμα αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.

Αυτο που δεν αμφισβητείται γιατί απλά το είδαμε είναι το πως φαινόταν σε σχέση με τον Γκαρσια ένας παικταράς όπως ο Πόνσε που αυτή την στιγμή θα ήταν βασικός και στους τρεις ανταγωνιστές του πρωταθλήματος, ένας φορ με… εύκολο γκολ που λένε όσοι πιστεύουν ακόμη ότι ο Γκαρσία είναι… αλχημεία…

Φυσικά ήταν το πρώτο παιχνίδι του Πόνσε, ξέρουμε τι παίκτης είναι, είναι δεδομένο ότι θα βοηθήσει περισσότερο από την πρώτη φορά γιατί παίζει και σε πολύ καλύτερη ομάδα. Όμως μόνο τυχαία δεν έφτασε η δευτεραθλήτρια Γαλλίας να προσφέρει  21 εκατομμύρια ευρώ για τον Λιβάι. Προφανώς δεν θέλει το… εύκολο γκολ.

Η δουλειά που κάνει ο Γκαρσία μέσα στο παιχνίδι είναι αυτή που κάνει την μεγάλη διαφορά και αποτελεί κλειδί για να βλέπουμε αυτή την ΑΕΚ από τότε που έπιασε δουλειά ο Ματίας, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε πως πέρυσι ήταν δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα Ελλάδος.

Ο τρόπος που ο Γκαρσία βοηθάει την ΑΕΚ να γίνεται πιο επικίνδυνη, να φτάνει σε περισσότερες τελικές προσπάθειες, αυτές οι προσπάθειες να είναι περισσότερες μέσα στην περιοχή, δηλαδή πιο κοντά στο τέρμα και βέβαια ο τρόπος που πανικοβάλει τους αμυντικούς αλλά και τους αντιπάλους… οπαδούς, και δεν μετριέται στα στατιστικά, είναι εντέλει ένας σημαντικότατος παράγοντας που η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο της σχεδόν σε όλα τα ματς που έχει παίξει από πέρυσι. Και όσοι δεν πιστεύουν στην τύχη και στα… μαγικά ας θυμηθούν ποιο ήταν το πρώτο επίσημο παιχνίδι του Λιβάι ως βασικός Σέντερ φορ της ΑΕΚ και ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι που η ΑΕΚ του Αλμέιδα μας έδειξε που θα πάει το πράγμα. Είναι το ίδιο…

Πραγματικά εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που ξόδεψα τόσες λέξεις για να γράψω τόσο αυτονόητα πράγματα αλλά μισώ τα κλισέ και το πόσο έχουν κυριαρχήσει στα μυαλά των ανθρώπων.

Αν υπάρχει ένας προβληματισμός για μένα από αυτό το ματς είναι σε ατομικό επίπεδο και έχει να κάνει με τον Σιντιμπέ. Ένας παίκτης αδιαμφισβήτητης κλάσης που φέτος υπολογίζεται ακόμη και για πρώτη επιλογή έδειχνε σαν να παίζει σε… άλλη ομάδα. Έχουμε δει και θα βλέπουμε συνέχεια παίκτες να υστερούν κτλ. Ο Σιντιμπε φαινόταν να μην μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό και τις απαιτήσεις της ΑΕΚ του Αλμέιδα. Μακάρι να ήταν κάτι εντελώς συγκυριακό. Και αν δεν ήταν να βεβαιωθούμε πριν τελειώσουν οι… μεταγραφές.