Μια Κυριακή γεμάτη ΑΕΚ δεν μπορεί παρά να είναι μια υπέροχη Κυριακή. Κι αν την ζεις στο Ηράκλειο είναι ακόμη καλύτερο παρότι πάντα θα λείπει ένα μέρος από την καρδιά μου από το 2013. Για όλα σου τα παιδιά παίζεις σήμερα ΑΕΚάρα μου. Κι ας απαγόρευσε να είναι κοντά σου όσοι ήθελαν και μπορούσαν η αγοραφοβική μούμια. Σήμερα όποιος μπει στο παρκέ δεν πρέπει ούτε να σκέφτεται ότι μπορεί να βγει χωρίς να έχει νικήσει.
Είναι τυχεροί οι 12 που θα γράψουν το όνομα τους για πάντα στην ιστορία της ομάδας που έμαθε το μπάσκετ στους Ελληνες. Και πρέπει να παίξουν και για αυτούς που λείπουν. Τον Λάνγκφορντ που άγγιξε το θαυμα κόντρα στην λογική και στην… ιατρική με τέσσερις θεραπείες τη μέρα. Εφτασε τόσο κοντά που αν ήμουν στον Προμηθέα θα φοβόμουν μήπως ξαφνικά τον δω με φόρμα να κάνει προθέρμανση. Και τον Γκίκα βέβαια. Το πόσο ήθελαν να παίξουν αυτα τα παιδιά και ιδίως ο Λάνγκφορντ που δεν έχει τίποτα να αποδείξει πρέπει να είναι παράδειγμα για όλους.
Θα έχουν και ενεργά παραδείγματα δίπλα τους στο παρκέ. Τον Νικο Ζήση, τον άνθρωπο των τελικών και των τίτλων που γύρισε σπίτι για να πάρει την ομάδα που τον σύστησε στον πλανήτη μπασκετ από το χέρι. Τον Μάριο Τσάλμερς με τα δύο δακτυλίδια του ΝΒΑ που άλλος με τα προβλήματα του μπορεί να μην μπορούσε να τρέξει κι αυτός συνεχίζει να παίζει έστω σαν ρολίστας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του κι από τον τραπεζικό του λογαριασμό που θα μπορούσε να… αγοράσει και τις δύο ομάδες που παίζουν σήμερα. Για ένα κίνητρο ιερό. Επειδή δεν ήθελε να σταματήσει πριν τον δουν τα παιδιά του να παίζει. Και βέβαια τον Δημήτρη Μαυροειδή που με το μυαλό και την ψυχή αντικατέστησε τα χαμένα… γόνατα.
Εχει κίνητρα και ο αντίπαλος. Επίσης έχει καλή ομάδα. Η ΑΕΚ όμως είναι ΑΕΚ. Και έχει υποχρέωση. Καθήκον. Κόντρα όχι μόνο σε μια καλή ομάδα αλλά σε ένα ολόκληρο σύστημα. Που κατάφερε και φέτος να κάνει τελικό μόνο με μαθητές για να χασει η ΑΕΚ την μεγάλη της δύναμη, τον λαό της. Ενα σύστημα που όχι μόνο επιτρέπει αλλά δημοσιοποιεί κιόλας το… χειροφίλημα του προέδρου του ενός φιναλίστ στον αειθαλή πρόεδρο που βγαίνει στη σύνταξη. Οτι κι αν υποσχέθηκαν ο ένας στο άλλον για το τώρα και το μετά στην Ομοσπονδία, θα χάσουν. Και η αρχή θα γίνει σήμερα.
Δεν μπορεί η ΑΕΚ να έχει βεντέτα με μια ομάδα που πριν 5-6 χρόνια δεν υπήρχε και μπορεί όπως έχει συμβεί με δεκάδες πυροτεχνήματα σε όλα τα σπορ να μην υπάρχει μετά από 5-6. Ομως εχει ανοίξει βεντέτα με ένα σύστημα και η ομάδα αυτή είναι ο εκπρόσωπος του και ο πρόεδρος της φαίνεται να θέλει να είναι ο συνεχιστής του. Ενας δρόμος υπάρχει για το σύστημα. Αυτός της ήττας. Και η πρώτη ήττα τους θα είναι μόλις μπουν οι ομάδες για προθέρμανση. Ραντεβού εκεί. Για το επόμενο λάβαρο στην οροφή. Για τον Μάκη, τον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία με πραγματικές θυσίες και κίνητρο την ΑΓΑΠΗ. Για τα παιδιά εκεί ψηλά. Για τον Θέμη μας που η ΑΕΚ πάντα για αυτόν θα παίζει εδώ. Για τα παιδιά εκει ψηλά και για τους χιλιάδες στην τηλεόραση. Ζήτω η ΑΕΚ! Είμαστε ΟΛΟΙ μια γροθιά!
Υ.Γ: Χάνουμε το Χαριλάου αλλά εδώ, σήμερα κρίνεται ένας τίτλος. Και στη μακρινή Νορβηγία μια μεγάλη πρόκριση. Εκεί η ΑΕΚ έχει το πιο δύσκολο έργο. Η καρδιά μας χτυπάει παντού. Είναι μια μεγάλη Κυριακή.
