Επιτέλους θα ξαναδούμε ΑΕΚ. Εντάξει λίγοι θα τη δούμε, αλλά τι να κάνουμε; Ανεπίσημο είναι το παιχνίδι. Να πω την αλήθεια καλύτερα που αναβλήθηκε ο αγώνας με τον Αστέρα. Οχι επειδή στα Σπάτα δεν θα τον βλέπαμε, ούτε γιατί εδώ και μερικά χρόνια ο Αστέρας υποφέρει από το… σύνδρομο της Στοκχόλμης απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά γιατί ο ένας και μόνο αγώνας πριν το ματς με την Μπριζ στο Βέλγιο σίγουρα θα έχει περισσότερο μορφή πρόβας παρά αν γίνονταν δύο μέσα σε 48 ώρες και μάλιστα με τόσους τραυματισμούς. Ιδίως η απουσία του Γιακουμάκη θα ανάγκαζε τον Λιβάγια να παίξει πολλά περισσότερο από 90 λεπτά συνολικά στα δύο ματς, ενώ τώρα θα ξεκινήσει και θα παίξει και λίγο ο Αλμέιδα, όπως δηλαδή μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα. Καλό θα ήταν να τους βλέπαμε και τους δύο μαζί για λίγο κι ας θεωρηθεί γουρσουζιά, αφού κακά τα ψέμματα αυτό μόνο όταν στραβώνει το παιχνίδι μπορεί να γίνει. Καλύτερο από το να βγαίνει ο βασικός φορ την ώρα που η ομάδα κυνηγάει στο σκορ.

Η μεγάλη δοκιμασία του Αυγούστου πλησιάζει, μαζί και το πρωτάθλημα. Μπήκαμε στην τελική ευθεία, τελευταίο Σαββατοκύριακο καλοκαιριού κι από την άλλη Πέμπτη η σεζόν ουσιαστικά αρχίζει κανονικότατα. Η ΑΕΚ έχει μπροστά της τη δεύτερη ευκαιρία για την πρόκριση στους ομίλους του Europa, έστω και με τα μισά περίπου χρήματα κέρδος από όσα θα έβαζε στα ταμεία αν είχε αποκλείσει την ΤΣΣΚΑ, ακόμη κι αν δεν πέρναγε την επόμενη ομάδα και δεν έμπαινε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπριζ δεν είναι ΤΣΣΚΑ, όμως παρότι η πίεση για πρόκριση είναι πολύ μεγαλύτερη, σίγουρα η αποστολή δεν είναι εύκολη. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από πολλά και διάφορα θέλει μια πρόκριση για να γίνει καλή για την ομάδα και να ηρεμήσουν όλα. Ομως όχι ότι έχουμε και κανένα περίπατο μπροστά. Πρέπει πάντα να μπαίνεις στη θέση του άλλου και σίγουρα η ΑΕΚ είναι μια κακή κλήρωση για την Μπριζ, όμως οι Βέλγοι, κακά τα ψέματα, πιστεύουν ότι θα προκριθούν. Δεν ελπίζουν απλά. Πιστεύουν!

Από την στιγμή που διοίκηση και προπονητής έκριναν χωρίς να σκεφτούν και πολύ πως δεν υπήρχε ανάγκη άμεσης απόκτησης τερματοφύλακα, έστω και με δανεισμό, ήταν αναμενόμενο πως θα πάει η ΑΕΚ να παίξει και την δεύτερη ευκαιρία της με το ρόστερ που είχε διαμορφωθεί 20 μέρες πριν το πρώτο ματς με την ΤΣΣΚΑ. Εκτός από τις εκκρεμότητες σε σχέση με τους παίκτες που μπορεί να έφευγαν ή να φύγουν (Αλμέιδα, Πατίτο, Γιόχανσον) οπότε την επόμενη μέρα θα αντικατασταθούν, μόνο ο Αραούχο και ίσως ένας κεντρικός χαφ αν ο Μάνταλος υπολογίζεται για τα άκρα ήταν οι πιθανές έξτρα μεταγραφές και από αυτές δεν έχει προκύψει κάποια ακόμη. Βέβαια μέχρι το τέλος του Αυγούστου μπορεί τελικά να έρθουν από ένας μέχρι και τέσσερις παίκτες, αν υπάρξουν αποχωρήσεις και ο Γιόχανσον περάσει σε δεύτερο πλάνο, όμως η ΑΕΚ και ο προπονητής της δεν περίμεναν ούτως ή άλλως κάποιον έξτρα παίκτη για να παίξουν τα προκριματικά. Ολα είχαν γίνει στην ώρα τους και πάνω στο πλάνο που είχε καταρτιστεί από τον Ιούνιο κιόλας.

Το πιο κρίσιμο είναι να μπορέσει η ομάδα να εμφανιστεί με καλύτερη χημεία παλιών και νέων παικτών και να πάρει ο Μανόλο από όλους το 100%. Ομολογώ πως αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι το θέμα με τους τερματοφύλακες. Για τον Λιβάγια θα επιμείνω σε βαθμό γραφικότητας πως παίκτης στην ηλικία του, με το βιογραφικό του και την χρηματιστηριακή αξία του, είναι αδύνατον να μην κάνει για Ελληνική ομάδα. Σε όλες τις άλλες θέσεις η ΑΕΚ έχει δύο και τρεις λύσεις, οπότε το θέμα είναι να παίξουν μπάλα. Και δεν είναι καθόλου κακή… ιδέα να παίξουν την μπάλα τους. Αυτό που είδαμε στα φιλικά της Πολωνίας και στο ματς με την Γάνδη, η οποία μοιάζει πολύ με την Μπριζ, εξελιγμένο μέσα από τις προπονήσεις που έχουν γίνει από τότε, μοιάζει μια χαρά σε σχέση με το να προσπαθείς να εξουδετερώσεις τον άλλο σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνάς ότι κι εσύ μπορείς. Είμαι βέβαιος πως θα δούμε μια άλλη προσέγγιση από τον Χιμένεθ σε αυτά τα ματς και έτσι θα δούμε μια άλλη ΑΕΚ. Το αν θα τα καταφέρει δεν το εγγυάται κανείς. Το θέμα είναι να ξέρει στο τέλος των δύο αγώνων πως αυτό που έκανε, ήταν αυτό που μπορούσε.