Η μικρή, η μεγάλη εικόνα και η ελπίδα

Όταν η ΑΕΚ κέρδισε με 3-0 τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια, δημιουργήθηκε μια εικόνα απόλυτου φαβορί στο πρωτάθλημα, ωστόσο στην ουσία αυτό που εξασφάλισε η «Ένωση» εκείνο το βράδυ με την εντυπωσιακή εικόνα της ήταν δυο match ball σε Τούμπα και Καραϊσκάκη. Στην Τούμπα της αρκούσε και η ισοπαλία, στο Καραϊσκάκη -όπως ήρθαν τα πράγματα- ήθελε νίκη. Τελικά η ΑΕΚ δεν κατάφερε τίποτα από τα δύο, πήρε το απόλυτο μηδέν στα δυο match ball της και σήμερα που μιλάμε εκείνο το βράδυ με τον Παναθηναϊκό στη Φιλαδέλφεια μοιάζει περισσότερο με την σπατάλη της μοναδικής βενζίνης που υπήρχε στο ντεπόζιτο παρά με την απόδειξη ότι μπορούσε να πάρει τον τίτλο. 

Πλέον, ακόμα κι αν η ΑΕΚ καταφέρει τελικά να στεφθεί πρωταθλήτρια, θα οφείλεται σε άλλους. Σημαντικό να το πάρει, φυσιολογικό να το εύχονται όσοι την αγαπούν, όμως η στενάχωρη επιγραφή του «μέχρι εδώ μπορούσε» δεν γίνεται παρά να ληφθεί υπόψιν για την επόμενη μέρα της, ανεξαρτήτως έκβασης την τελευταία αγωνιστική. 

Στο Καραϊσκάκη απέναντι στον γεμάτο ψυχολογικά αλλά αδιάφορο βάσει κινήτρου διεκδίκησης τίτλου Ολυμπιακό, η ΑΕΚ εμφανίστηκε άχρωμη, άοσμη, σχεδόν φοβισμένη. Με μια νοοτροπία πολύ μακρινή σε σχέση με εκείνη που τη συνηθίσαμε στις καλές μέρες της επί Αλμέιδα, η «Ένωση» έδειχνε σαν να περίμενε τη μοίρα της ψυχολογικά και αγωνιστικά. Χωρίς σχέδιο πέραν της τροφοδότησης του Γκαρσία στην πλάτη της άμυνας και ακόμα και αυτό, τις φορές που το πέτυχε έπεσε πάνω σε μια μέτρια μέρα του αναποφάσιστου επιθετικού από το Τρινιντάντ. Αυτό είναι το αρνητικό σκέλος. Γιατί υπάρχει και ένα πέρα για πέρα θετικό. 

Η ΑΕΚ ολοκληρώνει την Κυριακή τη δεύτερη συνεχόμενη σεζόν -ανεξαρτήτως έκβασης- που είναι μια ομάδα σταθερά ανταγωνιστική. Στην ουσία είναι η μοναδική μόνιμη εγχώρια πρωταγωνίστρια των δυο σεζόν που ο Αλμέιδα βρίσκεται στην άκρη του «κιτρινόμαυρου» πάγκου. Πέρσι πρωταγωνίστρια απέναντι στον Παναθηναϊκό, φέτος πρωταγωνίστρια στην κούρσα με τον ΠΑΟΚ. Και τις δυο φορές η ΑΕΚ ήταν παρούσα στην κούρσα, πέρσι το πήρε, φέτος η τύχη της εξαρτάται πλέον από τον Άρη. 

Όπως και να έχει, όμως, ήταν και είναι εκεί. Είναι το συγκεκριμένο επίτευγμα μικρό; Φυσικά και όχι. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά για να θυμηθεί ποια ήταν η τελευταία φορά που η ΑΕΚ διεκδίκησε την κατάκτηση δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος, προκειμένου να αντιληφθεί ότι αυτό συνέβη για τελευταία φορά πριν από 30 ολόκληρα χρόνια. Αυτή είναι, λοιπόν, η μεγάλη εικόνα. Λίγο ή πολύ το παραπάνω; Εξαρτάται από το πώς το βλέπει ο καθένας. Άλλος λέει ότι το φετινό ήταν ένα πρωτάθλημα που θα μπορούσε να εξασφαλιστεί και με πιο εύκολο τρόπο. Σωστή άποψη που «πληγώνει» έναν σύλλογο του οποίου οι τίτλοι δεν του τρέχουν από τα μπατζάκια. Άλλος λέει ότι σε μια ομάδα που ξεκίνησε από την αφετηρία της 5ης θέσης της σεζόν 21-22, το να γίνεται μόνιμη πρωταγωνίστρια είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Σωστή και αυτή η άποψη. 

Όπως και να έχει, μακάρι αύριο όλα αυτά να είναι λόγια του αέρα και να έρθουν καλά νέα από το Χαριλάου. Τα λέμε στη Φιλαδέλφεια, ότι κι αν γίνει είμαστε όλοι μαζί.