Πάμε να τους δούμε όλους, στα «must win» παιχνίδια

Ακούμε διάφορα τρελά. Αν ο Ολυμπιακός είχε τον Μεντιλιμπάρ από την έναρξη της σεζόν. Αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε διώξει τον Γιοβάνοβιτς. Αν ο ΠΑΟΚ είχε έναν σέντερ-φορ επιπέδου Λιβάι Γκαρσία ή Ιωαννίδη. Αν, αν, αν… Έχετε αναρωτηθεί μέσα σας όλοι εσείς, τι θα συνέβαινε αν δύο από τα πολλά ακραία -στραβά- αποτελέσματα της ΑΕΚ είχαν τελειώσει με νορμάλ τρόπο τι θα είχε συμβεί; 

Δεν μιλάω καν για την πρόσφατη και «παρανοϊκή» ήττα στην Τούμπα, ούτε καν για το 2-2 στη Φιλαδέλφεια με τον ΠΑΟΚ. Μιλάω για απώλειες στα όρια του… μεταφυσικού, όπως με την Κηφισιά, με τις Σέρρες, τον Παναιτωλικό. Με τα «αν» στο ποδόσφαιρο δεν πας πουθενά όμως. Και επειδή μπάλα είναι και όλα μπορούν να συμβούν (πλέον), από τη στιγμή δηλαδή που έπεσε η κόκκινη χούντα της 20ετίας που είχε προκαθορισμένο τον Πρωταθλητή από το… καλοκαίρι, ας απολαύσουμε αυτό που βλέπουμε δύο χρόνια τώρα. Ένα πρωτάθλημα που το διεκδικούν τέσσερις ομάδες. Και μια εκ των οποίων, στο τέλος θα ξεχωρίσει μέσα απο τα «must win» παιχνίδια. Αυτή η στιγμή λοιπόν έφτασε…

Πέρυσι η ΑΕΚ, με αυτό το τρομερό αήττητο σερί που έτρεξε στα ντέρμπι μπόρεσε στο τέλος να κάνει τη διαφορά και να σηκώσει πανάξια το Πρωτάθλημα κι ενώ βρισκόταν σε μια κατάσταση του να κυνηγάει. Φέτος, η κατάσταση είναι εξ ολοκλήρου στα δικά της χέρια. Ότι και να συμβεί απόψε στο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός που είναι ο ορισμός της «must win» συνθήκης και για τους δύο, με νικη στο Καραισκάκη την Τετάρτη κατακτά τον τίτλο. Υπό προϋποθέσεις, θα της κάνει και η ισοπαλία. Ακόμα και η… ήττα. Αλλά μην πάμε σε σενάρια επι σεναρίων τώρα. Η ουσία είναι η εξής: Δύο χρόνια τώρα, η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα, είναι η πιο συνεπής ομάδα στην Ελλάδα στα παιχνίδια που πρέπει να κερδηθούν. Το έκανε με τον Παναθηναϊκό βγάζοντας τον από τη μέση με ισοπεδωτική εμφάνιση, το έκανε με τον Ολυμπιακό (με όχι καλή εικόνα η αλήθεια είναι), το έκανε στο Χαριλάου. Το έκανε πέρυσι, στο σύνολο αυτών των αγώνων, ειδικών συνθηκών, που κλήθηκε να δώσει και το σήκωσε. Το ίδιο θα κάνει και φέτος, μέσα στο Φάληρο.  

ΜΙΑ ΕΝΔΕΚΑΔΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΩΝ 

Και επειδή πλησιάζουμε προς την Τετάρτη, είναι εντυπωσιακό, αν πας να κάνεις μια πρόβλεψη σχετικά με το σχήμα που θα επιλέξει ο Ματίας Αλμέιδα, το πόσα διλήμματα υπάρχουν. Ξεκινώντας από το τέρμα μέχρι την κορυφή της επίθεσης. Αθανασιάδης ή Στάνκοβιτς; Μουκουντί ή Κάλενς. Δεξιά Σιντιμπέ ή θα δούμε Πινέδα; Στον άξονα θα διατηρηθούν πακέτο Σιμάνσκι-Γιόνσον; Στα άκρα Άμραμπατ - Ελίασον ή θα δούμε Γκατσίνοβιτς; Για την επίθεση δεν το συζητάμε, εκεί επικρατεί το απόλυτο 50-50 με Τσούμπερ, Αραούχο, Μάνταλο και Γκαρσία-Πόνσε. Το αναφέρω γιατί η ΑΕΚ είναι ίσως η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που έχοντας όλον αυτόν τον πλουραλισμό στις επιλογές δύσκολα μπορεί να γίνει προβλέψιμη απο τον αντίπαλο όσον αφορά το σχήμα της, εν αντιθέσει με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, που όλοι γνωρίζουν, πάνω-κάτω, πως θα παίξουν. Είναι κι αυτός ένας παράγοντας που ίσως παίξει τον ρόλο του σε παιχνίδια όπως αυτά που έρχονται. Παιχνίδια που χρειάζονται όλοι. Η ΑΕΚ κινείται με αυτή τη λογική και δουλεύει έχοντας τη στόχευση της αποκλειστικά και μόνο στο Φάληρο. Σε όλα τα υπόλοιπα κλείνει τα αυτιά της και αδιαφορεί.