Μια μεγάλη ευκαιρία σε μια περίεργη καμπή

Διανύουμε μια περίεργη περίοδο στο ποδόσφαιρο κατά την οποία οι περισσότερες ομάδες δεν πατούν καλά. Λίγο το κεκλεισμένων, λίγο τα ξεκίνα-σταμάτα, λίγο δεν ξέρω τι, καμία ομάδα στο πρωτάθλημα δεν μπορείς να την πεις σταθερή, κάτι που αποτυπώνεται ως πραγματικότητα από Κυριακή σε Τετάρτη. Ο Παναθηναϊκός πήρε μια αγχωτική νίκη με τον Παναιτωλικό και λαχτάρισε μέσα στη Λεωφόρο ενώ στο ματς του Κυπέλλου έπαιξε… μισό ημίχρονο, δείχνοντας ότι πλέον έχει μια πιο ρισκαδόρικη καθοδήγηση σε σχέση με τον Γιοβάνοβιτς. Για τον Ολυμπιακό τι να λέμε, δεν πρέπει να κρίνεται καν σαν ποδοσφαιρική ομάδα αυτός ο αχταρμάς, δείχνουν σαν να ζουν με τη λογική «ότι πάρουμε κέρδος θα είναι». Ο ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο… άτρωτος όσο νόμιζε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ένα καλό γκρουπ με αρχή μέση και τέλος που μπορεί να σου βάλει δύσκολα. Ας πάμε όμως και στα δικά μας…

Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα και η ΑΕΚ δεν είναι κοντά στα ταβάνια της σε επίπεδο απόδοσης. Προσοχή, δε μιλάμε για το σύνολο της φετινής σεζόν κατά τη διάρκεια της οποίας η ομάδα έκανε και καλά παιχνίδια, και ένταση είχε, και τον αντίπαλο έπνιξε και -παρά τα σκαμπανεβάσματα της- έπαιξε αρκετές φορές στο «8» και στο «9» της. Υπήρξαν αυτά τα διαστήματα. Το ματς στη Λεωφόρο ας πούμε στον πρώτο γύρο ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Όπως και στην Ευρώπη υπήρχαν παραδείγματα όπως τα εξωπραγματικά με την Μπράιτον και η μικρή ή μεγάλη υπεροχή σε σχέση με τον αντίπαλο σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια του Europa League. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια πτώση στην απόδοση, ανεξαρτήτως αποτελεσματικότητας. Και μόνο τα νούμερα να δεις, καταλαβαίνεις τη διαφορά. Κάτι όχι αρκετά σύνηθες που συνέβη τελευταία είναι το γεγονός ότι ο Παναιτωλικός, ο Πανσερραϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Βόλος και ο Άρης είχαν περισσότερες κερδισμένες μονομαχίες από την ΑΕΚ στα μεταξύ τους ματς. Σπάνιο για τα δεδομένα της ΑΕΚ του Αλμέιδα. Το πρόσφατο παράδειγμα του αγώνα με τον Άρη με τη μηδαμινή απειλή που έβαλε η ομάδα στον αντίπαλο μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν μια ακόμα πρωτόγνωρη συνθήκη που ίσως και να δείχνει ότι η ομάδα είναι αυτή που δυσκολεύεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από τη συνθήκη του κεκλεισμένων των θυρών. 

Δεν λέω ότι όλα τα παραπάνω σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο ή οδηγούν σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Και πέρσι υπήρξαν τέτοια παιχνίδια τα οποία η ΑΕΚ ξεπέρασε με τον τρόπο που τα κέρδισε. Παράδειγμα η Νίκαια πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, όταν η ομάδα υπέφερε από ομάδα που υποβιβάστηκε, όμως όλη εκείνη η κακή εικόνα που είχε στο ματς «διαγράφηκε» από τα δυο γκολ στις καθυστερήσεις και από τον τρόπο που ήρθε η ανατροπή. 

Κάτι τέτοιο ψάχνει και τώρα η ΑΕΚ, μέσα από την αποτελεσματικότητα και την… καπατσοσύνη της, να πάρει τα αποτελέσματα και να γεμίσει τις τουρμπίνες από αυτά. Ειδικά για μια ομάδα που κερδίζει τα ντέρμπι δεν είναι δύσκολο να συμβεί αυτό, από τη στιγμή που το αίσθημα winner υπάρχει από πέρσι. Με λίγα λόγια ταβάνια… ξεταβάνια, μια γκαζιά είναι. 

Το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι -και αυτό- κομβικό. Είναι σαν τις εβδομάδες επί κορονοϊού που πάντα οι επόμενες ήταν κρίσιμες ανεξαρτήτως έκβασης των προηγούμενων. Η ΑΕΚ με τις απώλειες που είχε στα λεγόμενα μικρά ματς, έχει μεγαλώσει το «πρέπει» από πάνω της στο σύνολο των μεγάλων ματς που ακολουθούν. Η δοκιμασία του Καραϊσκάκη έφυγε επιτυχώς και τώρα σειρά έχει ο Παναθηναϊκός στην άδεια Φιλαδέλφεια. Αν η ΑΕΚ τα καταφέρει, τότε έχει μόνο την Τούμπα και το Χαριλάου από δύσκολες αποστολές, ενώ οι άλλοι θα έχουν αρκετά ματς που θα «σφαχτούν» μεταξύ τους στο μεταξύ και μοιραία κάποιοι θα χάσουν επιπλέον έδαφος.