Βλέποντας τα πράγματα στην ΑΕΚ ρεαλιστικά…

Πάμε να δούμε λίγο τι ζήσαμε και τι ζούμε στον ωραίο κόσμο της ΑΕΚ, αυτόν τον ευλογημένο, αγωνιστικά, 1,5 χρόνο: Η ομάδα πήρε ένα υπέροχο νταμπλ πέρυσι, παίζοντας, στο σύνολο των αγώνων της, σούπερ ποδόσφαιρο που είχαμε χρόνια να δούμε. Βασικά πολύς κόσμος, ανάλογα την ηλικία του, το ποδόσφαιρο που έπαιξε πέρυσι η ΑΕΚ δεν το έχει ξαναδεί από την ομάδα!

Ο πήχης ανέβηκε. Το δύσκολο σε αυτή τη ζωή δεν είναι να ανέβεις στην κορυφή. Πράγματι το δύσκολο είναι να μείνεις εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα – παίζοντας μόνο ποδόσφαιρο. Σε μαθαίνουν οι αντίπαλοι. Σε «διαβάζουν» καλύτερα, σε υπολογίζουν περισσότερο, γουστάρουν να παίζουν μαζί σου για να σου κόψουν βαθμούς, ώστε να ανεβαίνουν αυτόματα επίπεδο αυτοί.

Φτάσαμε στη φετινή σεζόν. Δραματικό ξεκίνημα με τη δολοφονία του Μιχάλη. Ακόμη ζούμε με αυτό το γεγονός και θα ζούμε για πολύ καιρό. Η ομάδα πέρασε την Ντιναμό Ζάγκρεμπ και δεν κατάφερε να αποκλείσει στις λεπτομέρειες την Αντβέρπ και να μπει στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Εν τω μεταξύ, αν η ΑΕΚ περνούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ θα έβρισκε πιο βατό όμιλο απ’ αυτόν που βρήκε στο Europa League. Με Μπαρτσελόνα, Πόρτο, Σαχτάρ έπεσε η Αντβέρπ. Με Μπράιτον, Μαρσέιγ, Άγιαξ η ΑΕΚ στο Europa. Πιο εύκολος θαρρώ ήταν βάση δυναμικής αυτός του Τσάμπιονς Λιγκ.

Έξω ο Λιβάι Γκαρσία για σχεδόν τρεις μήνες. O πρώτος σου σκόρερ πέρυσι και όπως προχωράμε, πρώτος σου σκόρερ και τώρα. Και μέσα σε αυτό το διάστημα προσθέτουμε κι άλλες κομβικές απουσίες. Επιπλέον ξεχνάμε ότι η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια δεν είχε σοβαρές ευρωπαϊκές παρουσίες. Άρα δεν ήταν μαθημένη στο να κρατά πολλά καρπούζια στην αγκαλιά της.

Γκέλες ήρθαν. Λάθη έγιναν και αποκλεισμός επίσης στις λεπτομέρειες από την Ευρώπη την τελευταία αγωνιστική. Στη μεγάλη εικόνα θυμόμαστε ως τώρα την εκπληκτική νίκη στο Μπράιτον, την μεγαλειώδη εμφάνιση πάλι με τους Άγγλους στην Αθήνα – ανεξαρτήτου αποτελέσματος – τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο, την επιβλητική εμφάνιση και νίκη του ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια και τη νίκη στο Καραϊσκάκη την Κυριακή επί του Ολυμπιακού, βάζοντας (κακώς) το «αλλά» ότι η ομάδα δεν έπιασε σουπερ απόδοση και δεν τους έβαλε 3 ή 4 γκολ.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα είχε χάσει παίκτες, υπήρξε κούραση, υπήρξε απογοήτευση, ήρθε και το κλείσιμο των γηπέδων από την Κυβέρνηση. Έκλεισε η Φιλαδέλφεια που… 3.000 κόσμο να έχει δίνει τεράστια ώθηση στην ομάδα. Πόσο εύκολο είναι αυτό να το διαχειριστεί η ίδια η ομάδα, όταν δεν μπορούμε εμείς; Είναι τυχαίο ή αγωνιστικό θέμα νομίζετε το γεγονός ότι σε δυο σερί αγώνες χωρίς κόσμο στη Φιλαδέλφεια η ΑΕΚ δεν έχει κάνει τελική στην εστία στο πρώτο μισάωρο των αγώνων της;

Και μετά απ’ όλα αυτά η ΑΕΚ, δεν παίζει το τελευταίο διάστημα το ποδόσφαιρο που έπαιζε πέρυσι, όμως ταυτόχρονα κερδίζει τον Ολυμπιακό ΞΑΝΑ στο σπίτι του και είναι μια ανάσα από την κορυφή! Το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Προσωπικά τείνω προς το μισογέματο.

Τώρα γύρισε ο Φερνάντες μετά από 7 μήνες. Ο Αραούχο μετά από σχεδόν δύο μήνες. Ο Γκαρσία έλειπε τρεις και γύρισε φουριόζος, ενώ ακόμα δεν έχει φτάσει στο 60%.

Άλλο ερώτημα: Αξίζει αυτή η ΑΕΚ, ακόμα κι αν δεν κερδίσει την Κυριακή (χτύπα ξύλο) τον Παναθηναϊκό να κάνεις υπομονή και να περιμένεις ξέσπασμα – τίτλου στα πλέι οφ, όπως πέρυσι; Δεν θέλει σκέψη η απάντηση… Ρεαλιστικά αυτή είναι η ιστορία, έως τώρα, φέτος. Για μεταγραφές, για παίκτες, για αναβάθμιση θέσεων τα έχουμε πει και τα ξέρουμε. Και πρέπει και θα αλλάξουν πράγματα, αργά ή γρήγορα. Ακόμα κι έτσι όμως, που δεν είναι τόσο τραγικά, αυτή η ΑΕΚ, αυτό το γκρουπ, μπορεί να πετύχει ξανά πολλά… Κι αν κάποια στιγμή έρθει η αποτυχία, είναι τόσο οικογένεια αυτή η ομάδα που θα το ξεπεράσει γρήγορα και δεν θα αργήσει να μας βγάλει ξανά στους δρόμους!