Τα κλειδιά της εξέλιξης της ΑΕΚ βρίσκονται στα κατάλληλα χέρια

Η αρχική στόχευση της ΑΕΚ στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν ήταν να διατηρήσει ένα σταθερό κορμό υπό τις οδηγίες του ίδιου προπονητή προκειμένου να κερδίσει πράγματα μέσα από την ομοιογένεια. Τελικά δεν κατάφερε να κερδίσει όσα θα περίμενε μέσα από την ομοιογένεια του γκρουπ λόγω των πολλών απουσιών που έβγαλε στο πρώτο μισό της σεζόν. Όλο αυτό σε συνδυασμό με κάποια αρνητικά αποτελέσματα και τη δεδομένη απουσία κάποιων παικτών στο διάστημα-καρμανιόλα που ακολουθεί δημιουργούν μια φυσιολογική ανησυχία. 

Το κομμάτι της αναβάθμισης

Στο ερώτημα αν χρειάζεται ενίσχυση-αναβάθμιση σε κάποιες θέσεις η ΑΕΚ, η απάντηση -κατά τη γνώμη μου- είναι ότι χρειάζεται. Και το καλοκαίρι χρειαζόταν, δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα από τότε, όμως ακολουθήθηκε η επιλογή του πονταρίσματος στο γκρουπ. Να πεις ότι ήταν λάθος μια τέτοια επιλογή μετά από μια τέτοια σεζόν; Δεν το λες. Να πεις ότι το πρόβλημα μιας ομάδας που ζούσε ως κέντρο διερχομένων με τα συνεχόμενα «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι ότι για πρώτη φορά αποφάσισε να ποντάρει σε ένα θρεμμένο γκρουπ το οποίο της έφερε το νταμπλ μετά από μισό αιώνα; Επίσης δεν το λες. 

Η διαρρύθμιση του ρόστερ

Όντως υπάρχουν ζητήματα στη «διαρρύθμιση» του ρόστερ που προέρχονται από τους αγωνιστικούς σχεδιασμούς των προηγούμενων ετών, όπως η παρουσία των δυο διεθνών Ιρανών στην ίδια θέση. Ήταν πιθανό να ξημερώσει μια μέρα που η ΑΕΚ θα το έβρισκε μπροστά της και αυτή η «μέρα» ξημέρωσε σε ένα άβολο timing όπου το Κόπα Άσια συμπίπτει με ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα στο οποίο η ομάδα θα κληθεί να αντεπεξέλθει χωρίς τα δυο πρώτα αριστερά της μπακ. 

Μοιραία θα γίνουν αλλαγές στο ρόστερ

Η ΑΕΚ ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα θα πάει σε μια ανακατανομή στο ρόστερ της. Λίγο τα συμβόλαια που λήγουν, λίγο κάποιες αναβαθμίσεις που «φωνάζουν», λίγο ο πολύ ψηλός μέρος όρος ηλικίας των παικτών της. Το τελευταίο πέρασε στα ψιλά, όμως έχει τη σημασία του το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας των παικτών της «Ένωσης» ήταν ο υψηλότερος στη φάση των ομίλων του Europa League. Η συγκεκριμένη διαδικασία αναβάθμισης και ανανέωσης, λοιπόν, η οποία ούτως ή άλλως θα γίνει δεν μπορεί να εξελιχθεί από το καθεστώς πανικού και της τρέλας του «φέρτε παίκτες άμεσα». Πρέπει να γίνει -και θα γίνει- στοχευμένα και ψύχραιμα γιατί είναι πολύ νευραλγική η όλη διαδικασία για την ΑΕΚ του αύριο. 

Ε, όχι να χρησιμοποιείται και ως παράδειγμα ο Ολυμπιακός…

Όλα τα δέχομαι, κάθε άποψη είναι σεβαστή, το μόνο που δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ είναι ότι χρησιμοποιείται ως παράδειγμα ο τωρινός Ολυμπιακός σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ποδοσφαιρική στόχευση. Έφυγε, λέει, ο Ελ Καμπί και πήρανε κατευθείαν τον Ναβάρο. Το αν θα τους βγει ο Ισπανός που έκανε καλές σεζόν με αρκετά γκολ στη Ζιλ Βιθέντε αλλά στην Πόρτο δε βρήκε ρόλο, θα το δείξει η πορεία. Το να χρησιμοποιείται όμως ως παράδειγμα το τι κάνει μια ομάδα του «φύγετε εσείς οι 15 και ελάτε εσείς οι 20» για μια ομάδα που ζει και πεθαίνει με το δικό της γκρουπ, είναι λίγο extreme και δείχνει ότι δεν πολυκαταλαβαίνουμε τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Αλμέιδα όλο αυτό τον καιρό. Ψυχραιμία λοιπόν, γιατί αυτή τη φορά τα κλειδιά της εξέλιξης της ΑΕΚ είναι όντως στα κατάλληλα χέρια. Εκτός αν πιστεύουμε ότι δεν είναι κατάλληλα τα χέρια που την έφεραν από το 2 στο 8 και χρειάζονται καθοδήγηση για να την πάνε στο 9. 

Ούτε συναισθηματικό, ούτε... κανακευτικό αλλά πρακτικό

Άσχετο (σε ένα βαθμό με τα παραπάνω) μου στέλνουν πού και πού μηνύματα φίλοι ΑΕΚτζήδες για τα όσα λέω και γράφω για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ σε ένα στιλ το οποίο κυμαίνεται από το «μήπως τα βλέπεις λίγο συναισθηματικά τα πράγματα» έως το «μην τους κανακεύετε συνέχεια γιατί δε θα πάμε μπροστά». Η αλήθεια είναι απλή και ξεκάθαρη. Ζούμε στην Ελλάδα, σε μια από τις πιο βαθιά άμπαλες χώρες του πλανήτη στην οποία μπορεί να αμφισβητηθεί ο οποιοσδήποτε για τον οποιοδήποτε λόγο ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι δύσκολο να το διακρίνεις αυτό, ρίξε μια ματιά απλά στο... καλτ πρόσφατο παράδειγμα του Παναθηναϊκού αλλά και στο επί 1,5 χρόνο ποδοσφαιρικό χάος του Ολυμπιακού.

Και εμείς είμαστε η ΑΕΚ που παραδοσιακά πετυχαίνει έναν προπονητή ανά 15 προσπάθειες κατά μέσο όρο. Συνεπώς το θέμα δεν είναι ούτε συναισθηματικό, ούτε… κανακευτικό, αλλά πρακτικό. Είναι ζωτικής σημασίας για όλο το οικοδόμημα της ΑΕΚ να μην αμφισβητείται σε τίποτα και για κανένα λόγο η σταθερά της φιλοσοφίας του προπονητή. Είναι ο απόλυτος άρχοντας, είναι ο… Θεός. Τελεία. Κατά τη γνώμη μου μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Ή για την ακρίβεια θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε μπροστά.