ΑΕΚ της γης και του ουρανού!

Τι σεζόν ήταν αυτή…

Τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις…

Τον πικρό κόμπο από το αίσθημα της αδικίας στη Λεωφόρο στον πρώτο γύρο. Ήρθε και κόλλησε τότε στην ήττα με τον Βόλο και σε έκανε να πεις «έχει γούστο» να πάνε όλα στράφι πριν ξεκινήσουν. 

Τη μέρα που γύρισε ο διακόπτης στο Αγρίνιο. Την καλύτερη μέχρι την επόμενη εμφάνιση της φετινής ΑΕΚ. Στην ουσία εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που η ομάδα φώναξε «παρών» με τη σημερινή της μορφή. Πρεμιέρα Μουκουντί.

Την εικόνα γύρω από το γήπεδο πριν από την ιστορική επιστροφή στη Φιλαδέλφεια. Πόσο κόσμο είδα που είχα να δω καμια 15αριά χρόνια. Τις ξεθαμμένες φανέλες Basic να βολτάρουν στη Δεκελείας, τα τότε μικρά αρρωστάκια που έγιναν ασπρομάλληδες με κοιλίτσα.

Το ματς με τον Ιωνικό που ήταν πιο… λιοντάρια εναντίον Χριστιανοί ακόμα και σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει στην παλιά Φιλαδέλφεια.

Το πρώτο σοβαρό διπλό, μέσα στο Χαριλάου. Η πρώτη επιβλητική εμφάνιση απέναντι σε καλό αντίπαλο με την ΑΕΚ να θυμίζει περισσότερο… οδοστρωτήρα παρά ομάδα. Τι ματσάρα ήταν αυτή! Κοιταζόμασταν με τον Κέτσε όταν ακούγαμε τα αχ και τα βαχ του κόσμου του Άρη πίσω μας. 

Την ισοπέδωση του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη στην κανονική διάρκεια. Στο πρώτο ημίχρονο η ΑΕΚ θύμιζε εκείνο το ματς Κυπέλλου του ’96 με τις δηλώσεις του Σιδέρη («πάλι καλά που αποβλήθηκαν οι παίκτες της ΑΕΚ γιατί δεν ξέρω πού θα σταματούσε»). Προσαρμόστηκαν πάνω στην δαιμονισμένη ομάδα του Αλμέιδα, της έδιναν την μπάλα λες και παίζαμε με τον... Αστέρα Τρίπολης. 

Το διπλό στην Τούμπα στα play-off. Τρία γκολ έβαλε η ΑΕΚ για να κερδίσει με 0-1. Κατάθεση ψυχής από την ομάδα και εμείς ήμασταν η μειονότητα των χαρούμενων σε μια… βουβή πόλη! Μετά από τόσες επισκέψεις στην έδρα του ΠΑΟΚ χωρίς νίκη, έγινε και αυτό με σουρεάλ μάλιστα τρόπο. 

Το μεγάλο διπλό στο Καραϊσκάκη που έριξε στο καναβάτσο τον Ολυμπιακό. Ότι κι αν είπαν τότε, το ξέρουν και οι ίδιοι, ότι τέτοια ισοπέδωση δεν είχαν ξαναφάει από ελληνική ομάδα εκεί μέσα. Κάνανε τελική και κοιτιόντουσαν μεταξύ τους, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. 

Το άγχος στη Λεωφόρο στα play-off. Τι άγχος ήταν αυτό! Με χίλια προβλήματα και η ομάδα πάλι εκεί, πιστή στην υπόσχεση που είχε δώσει στους… ζουλού που τη συνόδευσαν από την Ερυθραία, οδοστρωτήρας και εκεί. 

Τον σεκιουριτά στα δημοσιογραφικά θεωρεία του Χαριλάου που μου είπε «1-0 ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό». 

Το «καληπέρα» του Αλμέιδα σε... greeklish σε κάθε συνέντευξη Τύπου, τον Ομάρ και τον Βέγκα που στήνονται δίπλα και υποστηρίζουν όχι μόνο τη δουλειά του αλλά κάθε λέξη του κόουτς, ακόμα και προς τους δημοσιογράφους. 

Τι να πρωτοπείς και τι να αφήσεις. Μιλάμε για μια σεζόν που κανείς δε θα ξεχάσει ποτέ. Πρώτη φορά έγιναν πραγματικότητα τόσα πολλά μαζεμένα όνειρα (έως και απωθημένα) ενός ολόκληρου λαού. Που είναι προπονημένος στην πίκρα και τον πόνο, αλλά πάντα ξέρει μέσα του ότι όταν έρθει το μεθύσι της χαράς δε θα μείνει κολυμπηθρόξυλο όρθιο. 

Η ΑΕΚ ήταν μεγάλη πάντα. Τώρα μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ. Ευγνώμονες σε όλους όσοι συνέβαλαν σε αυτό. Στον πρόεδρο που το ‘πε και το ‘κανε, στον προπονητή και τους συνεργάτες του, στους ποδοσφαιριστές μας και φυσικά στον κόσμο που αν όλοι οι παραπάνω είναι τα φτερά της ΑΕΚ, αυτός είναι το σπαθί και η ασπίδα της. 

Η επιστροφή στη Φιλαδέλφεια έχει γεφυρώσει κάθε ηλίθια διαφορά που υπήρχε μεταξύ ΑΕΚτζήδων και είμαστε επιτέλους όλοι ένα. Όχι απλώς μετά από χρόνια, αλλά ίσως για πρώτη φορά. Στο χέρι μας είναι να σταθούμε όλοι αντάξιοι στην ιστορία και να παραμείνουμε μια κιτρινόμαυρη γροθιά που σκορπάει τον τρόμο σε κάθε αντίπαλο. Η τσιγγάνα ΑΕΚ που ήξεραν κάποτε τελείωσε. Η κανονική ΑΕΚ επανήλθε και ποτέ, κανένας δεν πρόκειται να την ξαναβρεί μπόσικη. 

Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλους τους άρρωστους ΑΕΚτζήδες που μας την κοπάνησαν στη διαδρομή από την κατάθλιψη προς τη δόξα και δεν πρόλαβαν να ζήσουμε όλοι μαζί παρέα αυτές τις μεγάλες στιγμές για τον σύλλογο. Στον μεγάλο αρχηγό Μίμη Παπαϊωάννου, στον αιώνιο έφηβο τον κυρ-Στέλιο τον Σεραφείδη, τον κυρ-Κώστα τον Φουρνάρο, στον φίλο μου τον Μάνθο, τον Ανέστη, τον Θέμη και σε όλους τους no name που θα μας κοιτάνε από ψηλά και θα νιώθουμε το βλέμμα τους πάνω μας.