Το χέρι που έκανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον προημιτελικό με την Αγγλία, ο Λιονέλ Μέσι στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Πριμέρα Ντιβισιόν και ο Τιερί Ανρί στο παιχνίδι των μπαράζ με την Ιρλανδία έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον τρελό πανηγυρισμό και των τριών, όταν είδαν τη ζαβολιά τους να μετουσιώνεται σε γκολ. Και στις τρεις περιπτώσεις ήταν εξαιρετικά κρίσιμα: ο Μαραντόνα άνοιξε τον δρόμο προς την κατάκτηση του Μουντιάλ, περνώντας στον προημιτελικό τα «λιοντάρια», ο Μέσι χάριζε, μέχρι το 94' του ματς με την Εσπανιόλ, τον τίτλο του πρωταθλητή στην Μπαρτσελόνα, τη σεζόν 2006-07- μέχρι που ισοφάρισε ο Ταμούδο- και ο Ανρί έστρωσε στον Γκαλάς, για να πετύχει το γκολ που οδήγησε τη Γαλλία στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και, σαν ταινία που ο βασικός ήρωας βρίσκει τον τρόπο να σώζεται συναπτά έως το τέλος της, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η ηθικοπλαστικότητα είναι ένα ευρέως διαδεδομένο σπορ στην επιφάνεια της θάλασσας της δυτικής κουλτούρας. Όμως οι κανόνες του είναι ανάλαφροι, σαν τις κουβέντες του. Αφορά στα εκκλησιάσματα και δημιουργήθηκε τότε που εμφανίστηκαν οι τρόποι συμπεριφοράς. Δεν είναι παράλογο, όπως κι αν το δει κάποιος, που οι γκάφες σε μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές έχουν πέσει σαν τον στοιχειωμένο αντίλαλο μίας κατάρας, που στη βάπτιση του Τζέντλεμαν απήγγειλε απρόσκλητη και εξοργισμένη μια μάγισσα, στους Άγγλους. Γενικότερα, τους Βρετανούς. Είναι σαν να τραβάει το μαγνητικό επίπεδο της αθωότητάς τους τα «κακοποιά» στοιχεία και να τα κάνει να ανθίζουν στο μαρμάρινο δάπεδό του. Μετά από σχεδόν μισό αιώνα κατάλαβαν στο Νησί ότι στο θέμα της πονηριάς βρίσκονται πολύ πίσω και κάλεσαν τον Φάμπιο Καπέλο να σώσει την κατάσταση. Όταν ο Νάνι εξομολογήθηκε ότι φοβάται τον Άλεξ Φέργκιουσον, ο Ρούνεϊ, που από το πρόσωπό του θα έλεγες ότι δεν έχει γνώση των κινδύνων που παραμονεύουν δίπλα του, εξήγγειλε το δέος που νιώθει για τον Ιταλό. Αν χάσουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο οι Άγγλοι, θα χάσουν από μία καλύτερη ομάδα κι όχι, πάντως, από την ομαδική μελωδία των φαλτσαριστών ποδοσφαιρικών τόνων που τονίζουν την κάθε τραγωδία τους σε μία μεγάλη διοργάνωση ή, έστω, πριν από αυτή. Το δίπτυχο αποβολή και αποδιοπομπαίοι στη χασούρα των πέναλτι ήταν δεύτερη φύση τους και μία ιστορία τόσο ελκυστική για τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο Μίτσελ, παλαίμαχος Ισπανός ποδοσφαιριστής, είχε ομολογήσει πως οι περισσότεροι παίκτες της Εθνικής Ισπανίας γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους, όταν ο Μαραντόνα πέτυχε το γκολ με το χέρι. 23 χρόνια μετά τίποτα από εκείνη την απατεωνιά- και την αδικία που έζησαν οι Άγγλοι- δεν είχε σβήσει, αφού ο Πίτερ Ριντ, ένας από τους περιβόητους έξι που πέρασε στο ασύγκριτο σόλο του, λίγα λεπτά μετά, αρνήθηκε να του δώσει το χέρι του σε ένα φιλικό Ουαλία- Αργεντινή στο Κάρντιφ.
Ο έντονος πανηγυρισμός σε παροτρύνει να αναλογίζεσαι τη δύναμη του politically incorrect, που συνοδεύει την προσωρινή εξουσία. Όσο κι αν θέλει ο κάθε Ανρί να είναι το ποδόσφαιρο σωστό, δεν μπορεί να αντισταθεί στην πιθανότητα ότι έχει κοροϊδέψει τους βοηθούς και τον διαιτητή. Η δύναμη της ζαβολιάς έχει να κάνει με την έλλειψη στην αποκάλυψη. Το πιθανότερο είναι, εφ' όσον ακυρωνόταν το γκολ για την παράβασή του, να σήκωνε το χέρι του και να το παραδεχόταν. Το «τσάκωμα» θα ήταν, αν μη τι άλλο, η πιο φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ειδικά από τη στιγμή που ζούμε στην εποχή της κάμερας. Ο Ανρί ήταν trending topic στο Twitter όλη τη μέρα Πέμπτη, πρώτο θέμα στα αθλητικά δίκτυα και τις εφημερίδες. Αν τίθεται θέμα ηθικής, στο πανηγυρισμό του κρύβεται όλη η απάντηση για το αν το κυνήγι προς την τελειότητα είναι χιμαιρών, μία αυταπάτη που συνοδεύει τα αιωνίως αναπάντητα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, αν υπάρχουν όρια στις ικανότητές του και πώς απαντώνται τα φλέγοντα ζητήματα περί τιμιότητας.
Το ποδόσφαιρο, συνεχιζόμενα και απροσδόκητα, παράγει στιγμές. Κανονισμούς. Το γκολ που μπήκε ή δεν μπήκε του Χαρστ, η απόφαση του παρατηρητή για την κόκκινη του Ζιντάν, οι έξι διαιτητές στο Γιουρόπα Λιγκ για καλύτερη κάλυψη, το γκολ με το μπαλόνι του Ντάρεν Μπεντ με τη Λίβερπουλ. Ο Μουρίνιο, στις στιγμές μεγαλουργίας του στην Τσέλσι, είχε ζητήσει να δίνουν συνέντευξη Τύπου οι διαιτητές και ο Φέργκιουσον είχε απαιτήσει να συναντηθεί με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας των ρεφερί. Και, επειδή συναντήθηκε εν τέλει, ήθελε τόσο ο Πορτογάλος, όσο και ο Βενγκέρ μία συνάντηση. Στον πρώτο γύρο του Μουντιάλ του 2006 ο Γκρέιαμ Πολ έβγαλε τρεις κίτρινες κάρτες στον Γιόζιπ Σίμουνιτς, στο ματς της Κροατίας με την Αυστραλία και ενδεχομένως ο Κροάτης αμυντικός να είχε όλη τη θέληση να «φάει» την τρίτη κίτρινη, για να δει αν, τελικά, αποβληθεί. Μείζον είναι το ζήτημα με τις «βουτιές», με τους «επιστήμονες» του αθλήματος να ψάχνουν την καλύτερη μέθοδο να απλοποιήσουν τον τρόπο που θα γίνεται κατανοητό το πότε ένας παίκτης «βουτάει» με δόλο, για να κερδίσει ένα σφύριγμα. Ο Εντουάρντο τιμωρήθηκε για το θέατρο στο ματς Σέλτικ- Άρσεναλ, στα πλέι οφ για το Τσάμπιονς Λιγκ. Έφαγε δύο αγωνιστικές και η Άρσεναλ πέρασε.
Εδώ που τα λέμε, η απατεωνιά, αν δεν είμαστε εμείς τα θύματα που την πληρώνουμε, κρύβει μέσα της μια αλανιάρικη αλητεία. Όμως, σχεδόν ως οξύμωρο σχήμα της ανθρώπινης υπόστασης, η Εύα έφαγε το μήλο και το μήλο ήταν το πρώτο φρούτο που συναντούσε ένα παιδί της πρώτης δημοτικού στο Αλφαβητάρι. Αυτό τη γλίτωσε, αλλά όχι και η Εύα, αν και ουδείς θα μπορούσε να ορκιστεί ότι, έτσι ελκυστικό όπως ήταν, δεν καθίστατο το ίδιο συνένοχο με εκείνη...
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
