Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...ο Φριτζ μηχανικά κράταγε το ρυθμό στο βήμα του ενώ ο ήχος του θρυμματισμένου πάγου κάτω από τις βαριές μπότες του, του κράταγε συντροφιά. Το Γεναριάτικο φεγγάρι είχε αρχίσει να γεμίζει ρίχνοντας, όποτε δεν καλυπτόταν από μαύρα σύννεφα, ασημόχρωμες ακτίνες στο χώρο ευθύνης του Φριτζ.
Ήταν η έκτη συνεχόμενη βραδιά που ο εικοσιτριάχρονος φρουρός περιπολούσε σε μία πλευρά του τείχους.
Απεχθανόταν την βραδινή βάρδια, το κρύο ήταν ανυπόφορο και τσουχτερό ενώ οι υπόλοιποι φρουροί που περιοδικά συναντούσε όταν συνέπιπταν τα σημεία φύλαξης τους, δεν είχαν όρεξη για πολλές κουβέντες. Εκτός αυτού η πίεση ήταν αυξημένη καθώς το τελευταίο καιρό είχαν σημειωθεί αρκετά κρούσματα προσπάθειας αυτομόλησης. Οι εντολές ήταν ρητές, πυροβολισμός στους προδότες χωρίς δισταγμό. Ο Φριτζ σκεφτόταν με ανακούφιση πως ευτυχώς δεν του είχε τύχει ποτέ τέτοιο περιστατικό. Βέβαια μέχρι πριν τα Χριστούγεννα φρουρούσε μόνο πρωινές και μεσημεριανές ώρες που όπως ήταν λογικό δεν υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να έρθει αντιμέτωπος με τέτοια κατάσταση. Όμως τις πρώτες μέρες του 1980 όλες οι βάρδιες είχαν αντιστραφεί κι έτσι ο νεαρός Ανατολικογερμανός κάθε βράδυ δώδεκα με τέσσερις φύλαγε στο βόρειο μέρος του τείχους του Βερολίνου.
Απόψε ειδικά ο Φριτζ είχε μια περίεργη αίσθηση. Κάτι απροσδιόριστο όξυνε όλες του τις αισθήσεις και του δημιουργούσε ένα περίεργο κόμπο στο λαιμό.
-Το ένστικτό μου μου στέλνει μηνύματα, αναρωτήθηκε, ή μήπως απλώς κρύωσα, βιάστηκε να γελάσει με τον εαυτό του. Στερέωσε ξανά το κράνος που κάλυπτε το ξανθό μαλλί του και συνέχισε τη προκαθορισμένη πορεία του.
Τα βαθιά γαλάζια μάτια του κοίταξαν διερευνητικά το μισοσκόταδο. Μπροστά του τώρα ορθωνόταν μουντές οι πολυκατοικίες που είχαν εγκαταλειφθεί με την ανέγερση του τείχους. Αν και ο ίδιος από μικρός τις θυμόταν έτσι κρύες και σκοτεινές συνήθιζε τα τελευταία βράδια που περνούσε, σαν ένα παιχνίδι με τον εαυτό του, να προσπαθεί να τις φανταστεί γεμάτες ζωή, με τους ενοίκους να μπαίνουν και να βγαίνουν .Τον έκανε να νιώθει καλύτερα και να καταπολεμά τη μοναξιά του και το δριμύ ψύχος.
Γενικά η ανάκληση αναμνήσεων τον βοηθούσε να περνούν ευκολότερα οι ώρες μέχρι να τελειώσει το νούμερό του και να αντικατασταθεί. Και πάντα στις αναμνήσεις του κυριαρχούσε ένα πράγμα το ποδόσφαιρο. Ο ίδιος έπαιζε σε μια ομάδα χαμηλής κατηγορίας επιθετικός .Κυκλικά πέρναγε στο μυαλό του όλη η σύντομη ζωή του συνυφασμένη με το άθλημα που τόσο αγαπούσε .Μέσα από θολές εικόνες ο πατέρας του, που τον είχε χάσει σχετικά πρόσφατα, να προσπαθεί να διδάξει σε εκείνον και τον μικρότερο αδερφό του στα έκτα του γενέθλια κοντρόλ και σουτ με το δώρο του, μια ολοκαίνουρια μπάλα που κανένα άλλο παιδί στη γειτονιά δεν είχε.
Μεγαλώνοντας θυμόταν ακόμη την αγαπημένη του ομάδα το Μαγδεμβούργο να βγάζει νοκ-άουτ μία προς μία τις πιο φημισμένες του αντιπάλους(και τη μεγάλη Μίλαν στο τελικό) στην τρελή πορεία του προς την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1972.
Αλλά πιο αγαπημένη ανάμνηση από όλες ήταν ένας αγώνας που τον είχε σημαδέψει βαθύτατα. Κατα τη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου του 1974 που διεξαγόταν στη Δυτική Γερμανία η ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας είχε κληρωθεί στο ίδιο γκρουπ με τους διοργανωτές. Ο αγώνας της 22ης Ιουνίου μεταξύ των 2 ομάδων είχε πάρει το χαρακτήρα ενός γεγονότος πολύ σημαντικότερου από μια απλή ποδοσφαιρική συνάντηση. Οι ομοεθνείς του το έβλεπαν σαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξουν την ανωτερότητα του Ανατολικού τρόπου ζωής και συστήματος διακυβέρνησης έναντι των Δυτικών Ιμπεριαλιστών.
Ο Φριτζ θέλοντας και μη συμμεριζόταν αυτήν την άποψη. Αν και μόλις 17 χρονών τότε καταλάβαινε ότι ο πατέρας του είχε την ίδια αγάπη στο σύστημα που είχε και στο ποδόσφαιρο. Τις μέρες πριν το ματς θυμόταν πως μέσα στο σπίτι επικρατούσε μεγάλη προσμονή για αυτό που θα ακολουθούσε. Τη μέρα του αγώνα τη θυμάται πολύ καθαρά. Ο πατέρας του δεν πήγε στη δουλειά .Από πολύ νωρίς πήρε εκείνον και τον αδερφό του και πήγαν σε ένα μέρος που υπήρχε τηλεόραση. Εκεί ήταν και άλλοι γνωστοί με σημαίες της χώρας και της Σοβιετικής Ένωσης λες και ήταν Εθνική γιορτή.
Οι οιωνοί βέβαια δεν ήταν και οι καλύτεροι για τη Ανατολική Γερμανία. Οι αντίπαλοι τους ήταν φιναλίστ στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1966 και νικητές του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1972.Ο κορμός τους αποτελείτο από παίκτες της Μπάγερν Μονάχου που μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι Ανατολικοί φίλαθλοι όμως δεν πτοούνταν, πίστευαν ότι η ομάδα τους θα κέρδιζε ό,τι και να γινόταν.
Με την έναρξη του ματς όλοι ησύχασαν και παρακολουθούσαν με αγωνία. Η Ανατολική Γερμανία είχε σχεδιάσει να μπλοκάρει τα ατού των αντιπάλων της και να καταστρέψει το παιχνίδι τους κι έτσι ο χρόνος πέρναγε με τους Δυτικούς να μην μπορούν να παραβιάσουν την εστία των αντιπάλων τους. Το πρώτο ημίχρονο έληξε όπως ξεκίνησε με τα πάντα στο μηδέν. Και με την έναρξη του δευτέρου όμως δεν άλλαξαν πολλά .Ο πατέρας του Φριτζ κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Κι όμως σε μια ανύποπτη φάση στο εβδομηκοστό έβδομο λεπτό από μια φαινομενικά ακίνδυνη μπαλιά η Δυτική άμυνα δεν καθάρισε σωστά. Ο σέντερ φορ Γιούργκεν Σπαρβάσερ έγινε κάτοχος της μπάλας έκανε μια προσποίηση στον Ζεπ Μάγερ και μ'ένα ξερό δεξί σουτ από τα δεξιά της μικρής περιοχής έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα.
Μέχρι ο να τελειώσει το ματς ο Φριτζ θυμάται να κρατά το χέρι του πατέρα του σφιχτά ενώ το τελικό σφύριγμα του διαιτητή τους βρήκε αγκαλιασμένους...Ήταν η τελευταία ευχάριστη θύμιση που είχε από τον πατέρα του. Λίγους μήνες μετά έμαθαν για την σοβαρή ασθένειά του που τον ταλαιπώρησε πολύ μέχρι το περασμένο καλοκαίρι.
Ένας μεταλλικός θόρυβος επανέφερε το Φριτζ στη πραγματικότητα. Είχε φτάσει πλέον μπροστά στο μακρύ συρματόπλεγμα που αποτελούσε το τελευταίο όριο ανάμεσα στα δύο χωρισμένα κράτη και λίγα μέτρα παραπέρα ένας άδικα δολοφονημένος Αμερικανός Πρόεδρος είχε εκφωνήσει κάποτε μία ιστορική ομιλία. Ο Φριτζ κοίταξε προσεκτικά το σημείο από όπου ήρθε ο ήχος και πλησίασε με το όπλο προτεταμένο. Τα εξασκημένα στο σκοτάδι μάτια του δεν άργησαν να διακρίνουν τη σκια ενός ανθρώπου που έτρεμε ζαρωμένος δίπλα στο πλέγμα.
-Αλτ!Του φώναξε αποφασιστικά ο νεαρός φρουρός.
-Μην πυροβολείς σε παρακαλώ άκουσε τη σκιά να λέει. Είμαι ο...ο Σπαρβάσσερ, ο Γιούργκεν Σπαρβάσσερ.
Ο Φριτζ προς στιγμήν πίστεψε ότι δεν άκουσε καλά, σκέφτηκε πως επηρεασμένος από τις αναμνήσεις του είχε παραισθήσεις. Άναψε το φακό του κι έριξε τη δέσμη φωτός προς τον επίδοξο δραπέτη.
Κι όμως...δε δυσκολεύτηκε καθόλου να διαπιστώσει πως καλά είχε ακούσει. Ο ποδοσφαιριστής που κάποια χρόνια πριν είχε χαρίσει τόση περηφάνια σε ένα ολόκληρο κράτος τώρα προσπαθούσε παράνομα να το εγκαταλείψει. Όπλισε και στρέφοντας την κάνη προς τον αέρα πυροβόλησε δύο φορές.
-Φεύγα! Είπε ξερά στο αλλοτινό του είδωλο. Καλή ζωή να'χεις!
Καθώς ο αντίλαλος από τα γρήγορα κοφτά βήματα του βετεράνου παίχτη έσβηνε στα αυτιά του, στο μυαλό του Φριτζ πέρασε φευγαλέα η υποβλητική μορφή ενός ανακριτή της Στάζι και μετά το χαρούμενο πρόσωπο του πατέρα του.
-Τι αξία θα είχαν οι ήρωες, σκέφτηκε, αν σταματούσαν να υπάρχουν;Eνα δάκρυ που δημιούργησε αυλάκια στο γεμάτο έξαψη πρόσωπό του δεν άργησε να το διαδεχτεί ένα ήρεμο χαμόγελο. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...
*Το παραπάνω κείμενο είναι μια απλή μορφή άσκησης της φαντασίας και δεν έχει κανένα σκοπό ούτε θέση να πάρει ούτε να περάσει κανενός είδους ιδεολογικά μηνύματα.
*Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το βιβλίο «ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου.
*Ο Γιούργκεν Σπαρβάσερ, ο σκόρερ του μεγάλου αγώνα του 1974 πέρασε από την ανατολική στη δυτική πλευρά του Βερολίνου το Γενάρη του 1980.
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
