Ενενήντα και πέντε δευτερόλεπτα. Τόσα χρειάστηκαν για να βγάλει νοκ άουτ ο Τζορτζ Φόρμαν τον Τζο Φρέιζερ, στο Κίνγκστον της Τζαμάικα, στις 22 Ιανουαρίου του 1973. Μέσα σε 95 δευτερόλεπτα ο Φρέιζερ έπεσε στο ρινγκ έξι φορές. Ήταν φονικό. Ήταν μακέλεμα. Ήταν η Κρουέλα Ντε Βιλ με τη δύναμη του Ηρακλή και τη σχιζοφρενή τάση του ενδεδειγμένου για ταινία σίριαλ κίλερ. Ήταν δεινοσαυρικά μούσκουλα, το φυτό στο «Μικρό Μαγαζάκι του τρόμου», που τρέφεται με ανθρώπινο αίμα, η αρκούδα γκρίζλι σε ανθρώπινη θωριά, η ατσάλινη πύλη του Αλκατράζ αν σου επιτίθετο.
Λίγους μήνες αργότερα, τα πόδια του Κεν Νόρτον έτρεμαν, τα μάτια του είχαν γεμίσει με φόβο, οι γροθιές του Φόρμαν τον έριχναν κάτω σαν τσουβάλι με σακί. Ο «πιο κακός ζωντανός άνθρωπος» υπερασπίστηκε με επιτυχία τον τίτλο του. «Χτυπάω έναν τύπο και είναι σαν μαγεία. Τον βλέπεις να τρεκλίζει στο πάτωμα. Είναι ένα δώρο από τον Θεό». Ποιος είχε σειρά; Α, αυτός. Ένας πυγμάχος που τον είχε ξεχάσει ο χρόνος. Ένας μποξέρ που θα έκανε μία τελευταία απόπειρα και μετά θα συνταξιοδοτούταν, με τα μάτια πρησμένα από το ξύλο, τα πλευρά μελανιασμένα και το κορμί του χυμένο στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Αλί επέστρεφε στην πυγμαχία για να παίξει αυτόν τον αγώνα, επέστρεφε σχεδόν 35 χρονών στη δράση, στον τελικό για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Εκείνον που του πήρε το Βιετνάμ και η άρνησή του να συμμετάσχει στον πόλεμο. Η λιποταξία και η μακρά τιμωρία του από τα ρινγκ. Τα αυτοσχέδια ποιηματάκια που σκάρωνε για να πειράξει τους αντίπαλούς τους, πριν χορέψει σιγά σιγά και απολαυστικά γύρω τους, σαν ένα πλάσμα που, πολύ πριν η κάμερα αποκτήσει την ικανότητα να δείχνει τις κινήσεις του ανθρώπου πηγαίνοντάς τον από το ένα σημείο στον άλλο, αλλά κρατώντας τον, ωστόσο, στην πρώτη θέση και δείχνοντάς τον στη δεύτερη και την τρίτη, ένα πικάντικο δωράκι με μία φλας κορδελίτσα τυλιγμένη στο πακέτο, δημιουργούσε στους αντίπαλούς του την ιδέα ότι μπορεί να είναι παντού, δεν έμπαιναν, καν, σε συλλογή με ανέκδοτα. Αυτός ο αθλητής δεν υπήρχε πια. Είχε μεγαλώσει και ήταν ένας τύπος που απλώς είχε μεγάλο στόμα. Σκεπτόμενος για το τι θα αντιμετώπιζε, μπορούσε να φωνάζει ευφυολογήματα και οι γύρω του να μην ακούνε τον ήχο.
Η πιο μεγάλη επιστροφή στην ιστορία της πυγμαχίας έλαβε χώρα στην Κινσάσα του Ζαΐρ, στις 30 Οκτωβρίου του 1974. Στις 22 Ιουνίου του 1938, πάνω στο άνθος της Αρίας Φυλής, η οποία είχε υπερκεράσει το εμπόδιο των τεσσάρων χρυσών μεταλλίων που κατέκτησε ο Τζέσε Όουενς στο Βερολίνο, ο Brown Brother Τζο Λιούις είχε συνθλίψει τον Γερμανό πυγμάχο Μαξ Σμέλινγκ, με τα ουρλιαχτά των μαύρων γύρω από την Αμερική να διαπερνούν τη ραδιοφωνική μετάδοση. Αλλά ο Λιούις ήταν, ήδη, παγκόσμιος πρωταθλητής και όσο κι αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν εναντίον του, δεν μπόρεσε να αλλάξει τα διεστραμμένα πλάνα του Αδόλφου Χίτλερ και να σταματήσει τη ρότα της ιστορίας, που κατευθυνόταν, οδηγώντας ένα μεταλλικό φορτηγό 50.000 κυβικών προς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό εδώ ήταν κάτι άλλο. «Γάμησα πολλά μυαλά», αφηγήθηκε ο Αλί μετά το τέλος του αγώνα. Μετά τον όγδοο γύρο, όταν άφησε λίγο το πόστο που είχε σε μία από τις γωνιές του ρινγκ, που βρισκόταν για να υποδεχθεί τα χτυπήματα του Τζορτζ Φόρμαν και βγήκε από το τούνελ, για να κάνει τον τελευταίο συνδυασμό χτυπημάτων. Ποιος είναι τώρα το τσουβάλι με το σακί, ε;
Ο 35χρονος Αλί έριξε κάτω τον Τζορτζ Φόρμαν με τρόπο που κανείς δεν περίμενε. Άρχισε τον γνώριμο χορό, που τον καθόρισε και τον έκανε ό,τι ήταν ο Μότσαρτ την εποχή που μεγαλουργούσε μουσικά- δηλαδή ένας διανοούμενος του αντικειμένου, που με τον κανόνα ότι δεν υπάρχουν όρια πορευόταν, βάζοντας περισσότερες νότες σε μία σύνθεση με τον ίδιο τρόπο που ο Μοχάμεντ έβαζε περισσότερη κίνηση σε έναν αγώνα-και με τη λήξη του πρώτου γύρου κάθισε στη γωνιά του, ξαφνιάζοντας ακόμα και τον προπονητή του. Ο Άντζελο Νταντί ούρλιαζε να φύγει από τη γωνία που στεκόταν, σχεδόν αδρανής, με τα χέρια στο πρόσωπο, για να προστατεύεται από τις μπουνιές κεραυνούς που εξαπέλυε ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Αλλά ο Αλί, που 10 χρόνια πριν ξαναβαπτίστηκε ιδία βούληση, ξεχνώντας μία για πάντα το πατρικό Κάσιους Κλέι και χτυπώντας ανελέητα τους δύσμοιρους πυγμάχους που τόλμησαν να τον ειρωνευτούν, έμενε στη γωνία. Κάποιος στην πρώτη σειρά φώναξε, «ο Αλί θα σκοτωθεί». Όμως δεν έφευγε. Ένας πυγμάχος που 20 χρόνια παλεύει με τους δαίμονές του μέσα στα ρινγκ, δεν κουνιόταν, τρώγοντας γροθιές από τον Φόρμαν από τον δεύτερο γύρο και έπειτα. Χτυπήματα υπεράνθρωπης δύναμης, ανομολόγητου μίσους και εντεταλμένα από τις ρομφαίες των υπηρετών του Εωσφόρου. Γιατί, Μοχάμεντ, γιατί; Φύγε από εκεί, φύγε από εκεί.
«Η αλήθεια είναι, θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί αν χόρευα εναντίον του. Είναι πολύ μεγαλόσωμος για μένα, για να συνεχίσω να κουνιέμαι γύρω του. Το έκανα στον πρώτο γύρο και ήμουν λίγο ζαλισμένος, οπότε είπα στον εαυτό μου: ''Άφησε με να πάω στα σκοινιά όσο είμαι φρέσκος, όσο μπορώ να τον χειριστώ εκεί χωρίς να έχω πληγωθεί. Άσε τον να κάψει μόνος του τον εαυτό του. Άσε τον να εξαντληθεί και να προσευχηθεί να συνεχίσει να ρίχνει. Ας είναι θέμα του ποιος θα ρίξει πρώτος και είμαι εγώ''. Ήταν μία αληθινά επιστημονική μάχη, μία αληθινά διανοητική μάχη. Για μένα ήταν. Οτιδήποτε έκανα, είχε έναν σκοπό».
Μετά τον αγώνα, ο Αλί άπλωσε τα πόδια του στο τραπέζι με τέτοιο τρόπο, που νόμιζες ότι ήταν πατουσοπλάσματα που βγαίνουν από τον ποταμό Ζαΐρ. Ο επικός αγώνας είχε τελειώσει και το κενό της ευτυχίας απλωνόταν ολόγυρά του. Ένας ολόκληρος λαός τον λάτρευε και του το είχε δείξει από την αρχή της προετοιμασίας, στις αρχές του Σεπτέμβρη. Ο αγώνας, που είχε προγραμματιστεί από τον τετραπέρατο μάνατζερ Ντον Κινγκ- «is black, dresses white and thinks green», κατηγορούσε τον αφάνα η σύζυγος του Αλί, όπου green το χρώμα του δολαρίου- και τον πρόεδρο Μομπούτου, που στην ουσία ήταν δικτάτορας, πρόσφερε την ευκαιρία σε όλους τους κατοίκους να εθιστούν στο ναρκωτικό της αγωνίας. Ένα κόψιμο του Φόρμαν στο δεξί άκρο ανέβαλλε τη μάχη για έξι εβδομάδες. Ήταν ένα πλήγμα για την ψυχολογία του Αλί, που ακόμα και οι πιο κοντινοί, σε εκείνον, άνθρωποι, όπως ήταν ο σπουδαίος δημοσιογράφος Χάουαρντ Κοσέλ, δεν του έδιναν τύχη. Όταν, δε, ο Φόρμαν έφθασε στην Κινσάσα με ένα αστυνομικό λυκόσκυλο ανά χείρας, ένα άγραφο έμβλημα του ρατσισμού, η κατάσταση πέρασε στα όρια της παράνοιας.
Ο αγώνας της 30ης Οκτωβρίου, στο γυμναστήριο «20η Μαΐου», πέρασε στην ιστορία με τον κωδικό που ο Κινγκ του απέδωσε, Rumble in the Jungle. Μετά το νοκ άουτ, που σόκαρε τον κόσμο, επικράτησε πανδαιμόνιο. «Ήταν η πρώτη φορά που το πάθαινε αυτό, για αυτό ήταν σαν χαμένος», εξήγησε ο Αλί ο Μουσουλμάνος για τον αντίπαλό του.
Ουδείς θεωρούσε ότι μπορούσε να γίνει μία τέτοια επιστροφή για τον λιποτάκτη του Βιετνάμ. Ο Αλί, με τα μάτια του στην τηλεόραση και βλέποντας μία κασέτα που είχε τον τηλεοπτικό πρόλογο της αναμέτρησης, έχοντας την επίγνωση ότι οι δρόμοι της Κινσάσα ήταν μουσκεμένοι από τη μανιασμένη βροχή που έπεσε λίγο μετά τη λήξη του αγώνα στο ανοικτό γυμναστήριο, μπήκε, ξανά, στη σφαίρα των γοητευτικών σαρκασμών: « Κοίτα αυτό. Ήμουν δεξιά, δεν ήμουν. Είπα ότι θα τον σταματήσω μετά τον έβδομο γύρο και έπεσε στον όγδοο. Μέχρι και τη βροχή ακύρωσα. Μία ώρα μετά το ματς έριξε κεραυνό που σχεδόν πλημμύρισε το μέρος». Ήταν, απλώς, η συνέχεια του εμπνευστή της φράσης, «είναι πολύ δύσκολο να είσαι σεμνός, όταν είσαι τόσο μεγάλος όσο εγώ». Και, έπειτα, συμπλήρωσε, σαν να τον άκουγαν εκείνοι που κατέφθασαν στη «γη των προγόνων», όπως επιτυχημένα προλόγισε ο Ντον Κινγκ τη μονομαχία, για να γλεντήσουν την επικράτηση του Φόρμαν: «Το πρόβλημα ήταν ότι δεν με κρατούσαν».
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
