Μία θάλασσα χωρίζει την Ουρουγουάη από την Αργεντινή. Η Πλάτα (La Plata). Για την ακρίβεια, ένα λιμάνι. Κάθεσαι στο παγκάκι και παρακολουθείς από μακριά το Μοντεβιδέο, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης. Κάθεσαι στο παγκάκι και παρακολουθείς το Μπουένος Άιρες, την πρωτεύουσα της Αργεντινής. Οι χώρες είναι τόσο κοντά μεταξύ τους. Και οι άνθρωποι σχεδόν μοιάζουν. Έχουν μια μυστήρια ζωώδη ομορφιά, όχι όμως με ένα συγκεκριμένο ζώο, αλλά με μία μείξη ζώων. Πολύ δύσκολα καταλαβαίνει προς τα πού ρέπουν και με ποιους ζωντανούς οργανισμούς μοιάζουν. Ίσως είναι ένα ζώο που δεν υπάρχει, αλλά το έχεις ονειρευτεί. Ίσως είναι ένα καλούπι που ξέπεσαν από το εργοστάσιο άγριων μουσούδων, όταν ο ευφυής εργάτης προσπάθησε να φτιάξει το αισθητικό ισοδύναμο αυτού του ευεργετικού ταμπεραμέντου που μετατρέπει συνεχώς σε αποκριάτικο τον αέρα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σαν τους κλόουν, ένα από τα λιγότερο αγαπησιάρικα αλλά περισσότερο αξιοπρόσεκτα πλάσματα, η πανήγυρη του ταμπεραμέντου, όχι περισσότερο γιορτινή από αιμοβόρα, όχι περισσότερο ανιδιοτελής από στυγερή, φοράει το παλτό που έχει ράψει η μελαγχολία.
Απόψε, 15 Οκτωβρίου, στις 2 η ώρα της Ελλάδας, με τη νύχτα να έχει πέσει για τα καλά σε κάθε σημείο που διατείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είναι ελληνικό, μία ρέπλικα του πρώτου τελικού του Παγκόσμιου Κυπέλλου θα απλωθεί στο Σεντενάριο, 76 χρόνια μετά. Φυσικά όχι εξίσου σημαντική, αλλά είναι το ίδιο αληθείς οι φράσεις, «τίποτα, τη στιγμή που συμβαίνει, δεν είναι πιο σημαντικό από την ιστορία» και, «όλα, τη στιγμή που συμβαίνουν, είναι πολύ πιο σημαντικά από κάθε ιστορία, που έχει στοιχεία της μυθοπλασίας.
Αν υπάρχει ένα σημείο συμφωνίας σε αυτήν την αναμέτρηση, αυτό είναι η Χιλή. Ξεμπερδεύει με το Εκουαδόρ, το κερδίζει και ξεμπερδεύουν και οι δύο. Η μία περνάει απευθείας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η άλλη παίζει μπαράζ με την ομάδα από την Ωκεανία και περνά μέσω εκείνων από το τελωνείο. Μετά μόνο το αεροπλάνο θα τη χωρίζει από το Γιοχάνεσμπουργκ και τη Νότιο Αφρική. Οι Αργεντινοί επαφίενται στην αδιαφορία της Χιλής, η οποία ήταν τρένο στα προκριματικά, για τα δικά της δεδομένα, αλλά και τον Μαρτσέλο Μπιέλσα, τον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της «αλμπιτσελέστε». Οι συναισθηματικοί δεσμοί μπορεί να αποδειχθούν πολύ ισχυροί, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπιέλσα ταίριαξε όπως η ντομάτα με το σταφύλι στους κόκκινους και έκανε τους παικταράδες της Χιλής ομάδα και οι Ματίας Φερνάντες, Αλέξις Σάντσες, Ουμπέρτο Σουάσο και σία προετοιμάζονται για το πρώτο και, κατά τα ειωθότα, μοναδικό, Μουντιάλ της καριέρας τους. Οι Ουρουγουανοί, επίσης, περιμένουν τους Αργεντινούς, που περιμένουν τον Μπιέλσα.
Στην ποδοσφαιρική εξέλιξη, οι Αργεντινοί μοιάζουν να είναι το επόμενο ποδοσφαιρικό είδος των Ουρουγουανών. Ακόμα και το παρατσούκλι «αλμπιτσελέστε» είναι μια εξελικτική μορφή του «τσελέστε», έστω κι αν βρισκόμαστε στο βασίλειο των χρωμάτων, που η επιλογή γίνεται αυστηρά με βάση τα κριτήρια της φανέλας. Ο τελικός του Μουντιάλ του 1930 έβγαλε τους σημερινούς γηπεδούχους στον αφρό, αλλά η Αργεντινή είναι εκείνη που ακούγεται περισσότερο στον ποδοσφαιρικό κόσμο, για πολλούς λόγους. Την έσωσε, κυρίως, ο νυν προπονητής της, Ντιέγκο Μαραντόνα, που στο Μουντιάλ του Μεξικού κατάφερε να την στείλει στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο, την ώρα που η ΦΙΦΑ έκανε τα σχέδια της εξόντωσής της, αλλά και της Ουρουγουάης, που δεν είχε η ίδια το αντίβαρο για να αντεπεξέλθει στην πρόκληση και να βρίσκεται, συχνά πυκνά, στο προσκήνιο. Συν τοις άλλοις, η μουσική κουλτούρα, το τάνγκο και οι μπαλάντες του Κάρλος Γαρδέλ ανήκουν εξ ολοκλήρου στους δεύτερους, που ψάχνουν στο βάθος του δάσους, εκεί που μπορείς να αγγίξεις το οξυγόνο, οι αναπνοές μετατρέπονται σε κρυστάλλους και τα αστέρια δεν λογίζονται ως σύμμαχος, παρά σαν συστατικό που συμμετέχει στην ολοκλήρωση του μυστηρίου και προκαλεί φόβο, το λύσιμο της κατάρας για τον αντικαταστάτη του Μαραντόνα. Και οι Ουρουγουανοί, όμως, μπορούν να παίξουν τον ρόλο της γριάς μάγισσας, που βρέθηκε δήθεν τυχαία κάτω από τον κορμό της πιο γερασμένης λεύκης και επιμηκύνει την κατάρα. Στη διάσταση της σκληρότητας είναι μοναδικοί στο είδος τους και ακόμα κι αν ο επαγγελματικός κόσμος δεν επιτρέπει τα σκληρά τάκλιν και τα βίαια σπρωξίματα, οι ίδιοι δεν έχουν τη διάθεση να συνδιαλεχθούν πάνω σε αυτόν τον τομέα.
Όχι πως δεν έχουν τους Πρίγκιπές τους (την ώρα που οι Αργεντινοί έχουν τους βραχύσωμους μπαλαρίνους τους), ίσα ίσα. Από τον Αλμπέρτο Σκιαφίνο στον Έντσο Φραντσέσκολι και από εκεί στους Αλβάρο Ρεκόμπα και Ντιέγκο Φορλάν, τους μυστικιστικούς βιρτουόζους, που όμως δεν έχουν διάθεση να διαλύσουν την σκληρή ροκ και απαιτούν, κρατώντας την μπαγκέτα τους, να παιχθεί το κατά Ματθαίον του Μπαχ με μπάσο, διαλύοντας το ποδοσφαιρικό κλειδί μινόρε.
Συν τοις άλλοις, έχουν κάνει κάτι που οι Αργεντινοί δεν κατάφεραν. Κέρδισαν τη Βραζιλία, στο Μαρακανά, στον άτυπο τελικό του Μουντιάλ του 1950. Την ώρα που οι Αργεντινοί- οι οποίοι έμπλεξαν σε θεωρίες συνωμοσίας πάλι με το Περού, σενάρια παρακαλετών για να έρθει το κυριακάτικο 2-1 με καθαρό γκολ οφσάιντ, όπως μετά το 6-0 στο Μουντιάλ του 1978 που λογίζεται καθαρά ως «επιτυχία» της δικτατορίας του Βιντέλα- έχουν να προσφέρουν μία φιλική νίκη στο γήπεδο του Ριο, 1-0, παραμονές του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1970. 56 χρόνια μετά την επιτυχία της ομάδας του Ομπντούλιο Βαρέλα, ο αιώνιος σεβασμός έχει κερδισθεί και οι «τσελέστε» είναι εκεί για να χαλάνε τα σχέδια των μεγάλων...
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
