Το θέμα με την καλοπροαίρετη κριτική είναι ότι μοιάζει με τη γοργόνα που ρωτάει για τον Μεγάλο Αλέξανδρο: ξέρεις ότι είναι μύθος, αλλά έχεις και μία υποψία ότι μπορεί και να ισχύει, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τρόμαξες, μόλις ανακάλυψες λέπια στην επιφάνεια της θάλασσας, μόλις στα δύο μέτρα βάθος από τη στεριά.
Καλοπροαίρετη κριτική λέγεται η κακοπροαίρετη κριτική στη διπλωματική γλώσσα, η θυμωμένη κριτική χωρίς σφυγμούς και η υποκειμενική κριτική που πάσχει από κρίση ταυτότητας. Εν πάση περιπτώσει, όλα κριτική είναι. Στο ίδιο τσουβάλι τα βάζουν (επειδή έτσι τους αρέσει, τους συμφέρει, τους βολεύει και είναι καθ' όλα νομότυπο, αλλά όχι και ηθικό ή συνταγματικό) οι δημοσιογράφοι. Δεν είναι απαραίτητο να ενυπάρχει δόλος, απλώς μία ζαβολιά, η οποία παράγεται από την, αποδεκτή συνειδητά και υποσυνείδητα από όλους και ως κινητήριο ενέργεια για έμπνευση, ίντριγκα που παράγει το κάθε τι, όταν μπαίνει στο τηλεσκόπιο που απλώς δεν έχει βρεθεί κάποιος να του καθαρίσει τον φακό.
Είναι δόκιμη η κριτική στον Ότο Ρεχάγκελ; Ή, μήπως, η εκτίμηση για το τι συμβαίνει στην Εθνική και τι θα συμβεί πρέπει να ανασυρθεί από τις εικόνες της ταινίας προσεχώς, είτε τον Ιούλιο του 2010 ή στις 15 Οκτωβρίου του 2009, μετά το ματς με το Λουξεμβούργο δηλαδή, χωρίς τον γέρο Ότο στον πάγκο; Ή... μετά τη λήξη των μπαράζ. Ο Ρεχάγκελ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα αποτελέσει παρελθόν από τον πάγκο της Εθνικής όταν τελειώσει ο κύκλος του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2010, διότι, ως γνωστόν, όταν πρόκειται για αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, δεν υπάρχουν σεζόν, αλλά κύκλοι. Διετείς. Είτε για πρωταθλήματα των ηπείρων τους ή για Μουντιάλ.
Για να τεθεί πιο σωστά το θέμα στο διαφανές τραπέζι που δεν μπορείς να δεις το ριγέ τραπεζομάντιλό του από τα απλωμένα ιστορικά ποδοσφαιρικά τραπουλόχαρτα, που έχουν απλωθεί, είναι δόκιμη η κριτική στον Ότο Ρεχάγκελ, μετά τις 4 Ιουλίου του 2004;
Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να μάθεις σε μία γέρικη αλεπού νέα κόλπα, οι απαιτήσεις από έναν 72χρονο άνθρωπο είναι, ούτως ή άλλως, άτοπες. Πρώτον, διότι λόγω του χρόνου που έχει περάσει από πάνω του είναι δύσκολο να κριθεί χωρίς να μπει στην παρτίδα αυτή η διάσταση και δεύτερον επειδή δεν ιδρώνει το αυτί του. Των απανταχού 72χρονων του πλανήτη και κυρίως των επιτυχόντων. Ούτως ή άλλως, το πείσμα δεν έχει ηλικία, εν τούτοις όταν η πλάστιγγα έχει γείρει ανεπανόρθωτα, γίνεται εμφανές και παροιμιώδες. Είναι η υπέροχη εποχή που γνωρίζεις και όλοι γύρω σου το ξέρουν αυτό, ότι μιλάς πολύ περισσότερο απ' ό,τι ακούς.
Η οκταετία του Ότο Ρεχάγκελ στην Εθνική ομάδα ήταν η πιο «ξένη» ενός προπονητή με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Διότι, ως εν δυνάμει συνταξιούχος, ο χερ Ότο δεν χρειαζόταν να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Σαν χημικός που έχει σπάσει σωλήνες από συναπτές εκρήξεις, αλλά βρίσκει το κόλπο πριν το μάθει κανένας άλλος και το παρουσιάζει, ο Γερμανός βρήκε μία ομάδα απελπισμένη και με φανερούς μώλωπες από τις πληγές στο πέρασμα των χρόνων. Της έδωσε υπόσταση, μάζα, την έκανε παροιμιώδες σύνολο, τα κακοποιά στοιχεία δεν περνούσαν την πόρτα του Αγίου Κοσμά, οι φιλόδοξοι αντιφρονούντες δεν φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο. Κυρίως, όμως, έφθασε στο χειροπιαστό. Στην πορεία της Πορτογαλίας, που, συναισθηματικά, έφθανε για να ανάψει τις λάμπες σε όλους τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και του Τόκιο και που συντροφεύει ακόμα με μέλι τον καφέ των αναμνήσεων, αλλά, κυρίως, είναι η ίδια μία πινακίδα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, που γράφει πάνω της «η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού».
Η συνειδητοποίηση της επιτυχίας είναι πολύ δύσκολη και, απ' ό,τι φαίνεται δεν γίνεται καν μετά από μία πενταετία. Σε αυτά τα χρόνια, η Εθνική έχασε, μόνο, δύο ματς που ήταν εντελώς εκτός προγράμματος και το ένα δεν ήταν καν ήττα: από την Αλβανία στην πρεμιέρα του προκριματικού γύρου για το Μουντιάλ 2006, με 2-1 και το πρόσφατο 1-1 με τη Μολδαβία στο Κισινάου. Παρ' όλα αυτά καταλογίζονται στον Γερμανό εμμονές, φτιάχνεται κωμωδία από τις κλήσεις του και, φυσικά, ως εντελώς φαντασμένοι κριτικοί, πολλοί έφθασαν στο σημείο να λένε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο, λες και οι Μέσι περισσεύουν. Εν τούτοις, ακόμα και δεκτά να γίνονται όλα αυτά, η Εθνική δεν βλέπεται. Ο θρίαμβος της Πορτογαλίας είναι το καθαρτήριο που μετατρέπει σε λίμνη τον βούρκο και κάνει κρυστάλλινα τα νερά. Σε περίπτωση που κάποιος αναλογιστεί ότι ο Ρεχάγκελ ήταν εκείνος που κρατούσε τον χάρτη για το ταξίδι προς τον θησαυρό του ποδοσφαιρικού Σολόμωντος, το πόσο δυσανάλογος είναι ο οργανισμός Ελλάδα με τα εμπόδια που υπερκέρασε και το σε ποια θέση στις εκπλήξεις, από την αρχή του αθλητισμού, βρίσκεται αυτό το επικολυρικό ραβασάκι προς την αιώνια ποδοσφαιρική υστεροφημία, θα έπρεπε, ίσως ή να είναι περισσότερο επιεικής ή, τουλάχιστον, να σκεφτεί την κριτική του, πριν βουτήξει στα απόνερα του καφενειακού βάλτου. Και τούτο δεν είναι μία φασιστική μέθοδος ελευθεριότητας, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο Ρέχακλες ανανέωσε δις το συμβόλαιό του με την Ομοσπονδία, που κρύφτηκε από πίσω του για να καλύψει ότι δεν υπήρχε επαρκής διάδοχος. Είναι, ωστόσο, το απόλυτο άλλοθι, μία επιτυχία άνευ προηγουμένου και, στην έξαψη της στιγμής, άνευ επομένου, που ενδεχομένως να περιορίζει την εικόνα του απαιτητικού βιώνοντος τω θαύματι, για να τον κάνει να πιστέψει ότι το απροσδόκητο τώρα είναι πολύ περισσότερο δύσκολο, από αυτό που νόμιζε ότι ήταν πριν.
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
