Όταν το Μάρτιο του 2010 κοινοποιούσα την επικείμενη κυκλοφορία του «Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω» από τον εκδοτικό οίκο ΩΚΕΑΝΙΔΑ , ήξερα μέσα μου ότι η ζωή μου πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο . Και με τη βοήθεια των φίλων και των αγαπημένων μου προσώπων προσπαθούσα να προβλέψω στην πλήρη της διάσταση κάθε αλλαγή που θα ερχόταν , ώστε να μπορώ να προσαρμοστώ και να ωφεληθώ . Απολύτως αναμενόμενα λοιπόν , η αισιοδοξία με είχε κατακλύσει - κάνοντάς με να αγνοώ τη χρόνια αστοχία μου σε προβλέψεις που , μεταξύ άλλων , έχει στείλει άπειρα δελτία Στοιχήματος στον κουβά...
Ας πούμε , είχα την ελπίδα ότι οι θέσεις μου για την αγαπημένη μου ΑΕΚ θα έβρισκαν ευρεία απήχηση στο σύνολο των Ενωσιτών και θα με αναδείκνυαν σε πόλο παρέμβασης στα τεκταινόμενα της μεγάλης οικογένειας της ΑΕΚ . Το ίδιο ευελπιστούσαν και οι συνοδοιπόροι στα γήπεδα - ο Πανούλης , ο Αχιλλέας , η Δεββώρα , ο Νικήτας και οι άλλοι γείτονες της Θύρας 9 : ένας από εμάς γίνεται γνωστός , ευκαιρία να προβληθούν οι απόψεις μας ! Η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολλές ανοιχτές πόρτες : αθλητικογράφοι , ρεπόρτερ της ομάδας , sites με αποκλειστικό θέμα την ΑΕΚ (και εμπνευσμένα ονόματα όπως aek365,aek-live,aekvoice,aekfans κλπ) , ραδιοφωνικοί παραγωγοί αθλητικών και μη σταθμών , το ίδιο το γραφείο Τύπου της ΠΑΕ ΑΕΚ προέβαλλαν το βιβλίο χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα και δε θα κουραστώ να τους ευγνωμονώ γι' αυτό ! Ωστόσο , το όνειρο μου περί μόνιμης παρέμβασης στα Ενωσίτικα δρώμενα , πέρα από τις καταγεγραμμένες στο βιβλίο απόψεις , δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί ως σήμερα . Και όσοι με ξέρουν καλά και γνωρίζουν ότι οι απόψεις μου είναι ένα μίγμα κολλημάτων («Ο Ντέμης δε φταίει πουθενά» , «Το επιθετικό δίδυμο πρέπει να είναι Σκόκο-Μπλάνκο») και αναποφασιστικότητας (ακόμη δεν έχω καταλήξει αν ο συμπαθέστατος Πάπα Μπούπα Ντιοπ είναι ευλογία ή κατάρα για το κέντρο μας , κάθε δέκα μέρες αλλάζω γνώμη , τώρα είμαι στη φάση της ευλογίας!) , σε ένα πράγμα συμφωνούν : ευτυχώς που δεν πραγματοποιήθηκε...
Οι μη Ενωσίτες κολλητοί μου πάλι , είχαν άλλες , πιο πονηρές προσδοκίες . Στοιχημάτιζαν ότι η επιτυχία του βιβλίου , που τη θεωρούσαν βέβαιη , θα φέρει στην πόρτα μου ένα τσουνάμι από θαυμάστριες και ήθελαν να επωφεληθούν κι αυτοί ! Μεταξύ σοβαρού και αστείου , ο Σπύρος και ο Μανώλης προσπαθούσαν να με προειδοποιήσουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα γίνω ένα είδος νέου Σάκη Ρουβά και θα περιστοιχίζομαι από κοριτσόπουλα . Δε σταματούσαν μάλιστα να πειράζουν την - επανακάμψασα - Λίνα ότι το αγόρι της θα έχει σύντομα θέση ως πόστερ στους τοίχους των εφηβικών κοριτσίστικων δωματίων ! Η Λίνα , αυτή η σπουδαία κοπέλα με την υψηλή αντίληψη και τη μεγάλη κατανόηση , συγκατάνευε καταφατικά πειράζοντάς με - ήξερα ωστόσο ότι το ύφος και το θέμα του βιβλίου δε θα ξεσήκωνε γυναικείο ενθουσιασμό . Και μπορώ να βεβαιώσω τόσο εκείνη , όσο και τις κοπελιές των κολλητών μου , ότι σταθήκαμε βράχοι ηθικής !
Μια άλλη προσδοκία που είχα κι έμελλε επίσης να διαψευσθεί ήταν ότι γράφοντας κάποια πράγματα για φίλους και κοπέλες που χαθήκαμε , θα τακτοποιούσα τους λογαριασμούς με το παρελθόν , άλλοτε απολογούμενος , άλλοτε δείχνοντας κατανόηση , άλλοτε γλυκαίνοντας τον πόνο της απώλειας . Απεδείχθη λανθασμένη πεποίθηση , κάτι που η Λίνα είχε εξαρχής προβλέψει : όπως κάθε καλός ψυχοθεραπευτής , ήξερε ότι οι λογαριασμοί με το παρελθόν δεν κλείνουν ποτέ αλλά περνούν σε νέο επίπεδο και πίστευε ότι , όσο θεαματικό και να είναι ένα «συγγνώμη» ή «ευχαριστώ» τυπωμένα σε βιβλίο , είναι πάντα καλύτερο να ειπωθούν ενώπιος ενωπίω . Με δυο λόγια , όσα έχουμε να πούμε στους δικούς μας , καλύτερα δια ζώσης παρά μέσα από σελίδες (οπότε πάει στράφι και η αποκάλυψή μου της προηγούμενης παραγράφου περί πίστης , δικής μου και των φίλων μου , στις σχέσεις μας - μάλλον νομιμοποιούμαι να πιστεύω ότι η πίστη σε ένα δεσμό στις μέρες μας δε δικαιώνεται πουθενά !)
Μη φανταστείτε ωστόσο ότι η κυκλοφορία του βιβλίου δε μετέβαλε τίποτα . Τουναντίον , μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου μοιραία επηρεάστηκε από τη νέα πραγματικότητα . Ιδού κάποιες από τις αλλαγές
- Όλοι μου μιλούν για μπάλα ! Το αποτέλεσμα και η εμφάνιση της ΑΕΚ κάθε Κυριακή είναι το πρώτο πράγμα που φέρνει στην κουβέντα όποιος με συναντάει , όσο καιρό και να έχει να με δει , όσο και να κατέχει ή όχι το αντικείμενο . Και όσο και να με κολακεύει αυτού του είδους η αναμενόμενη ταύτιση , δεν παύει να με ενοχλεί το μονοδιάστατο του πράγματος . Νιώθω κάποιες φορές ότι ενώ έχω πει , γράψει ή σκεφτεί πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για πολιτική , μουσική , ιατρική , συναισθήματα , θεωρούμαι ικανός να εκφέρω γνώμη μόνο για την μπάλα , ένα ήσσονος σημασίας μέρος της ζωής για τους περισσότερους ! Και παρότι κατά βάθος ξέρω ότι δεν είναι έτσι , μερικές φορές διώχνω επιτακτικά την κουβέντα από τα αθλητικά για να κάνω σαφές ότι έχω κι άλλες πλευρές . Με άλλα λόγια , δε θέλω να είμαι δέσμιος της εικόνας μου ! Και της επιτυχίας μου (όχι , δεν την ψώνισα , το είχα απωθημένο να δηλώσω κάποτε μια τέτοια μαλακία !)
- Στο εργασιακό μου περιβάλλον , αυτό του Νοσοκομείου , έγινα άπειρες φορές δέκτης παραινέσεων από τις νοσηλεύτριες , με την κεντρική ιδέα να συνοψίζεται στα εξής : «Γράψε τώρα για το Εθνικό Σύστημα Υγείας . Για τα προβλήματά του , τις ανεπάρκειές του , την παράλογη γραφειοκρατία , τους μισθούς που καθυστερούν , τα υλικά που λείπουν , τις υπερωρίες που δεν πληρώνονται και όλες τις μικρές και μεγάλες καθημερινές υπερβάσεις που είμαστε καθημερινά όλοι - κι εσύ μαζί - αναγκασμένοι να κάνουμε για το καλό του Έλληνα ασθενή» Κι από κοντά ο χιουμορίστας , ποδοσφαιρόφιλος διευθυντής της Ουρολογικής υπερθεματίζοντας : « Κάνε αυτό που σου λένε γιατί αν συνεχίσεις να ασχολείσαι με την ΑΕΚ , σύντομα θα γράψεις το "Σ'άφησα και ησύχασα"»
- Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε το εγχείρημά μου να προβληθεί αρκετά και να συγκεντρώσει πολλούς επαίνους . Αναμφισβήτητα μεγάλο ρόλο στην επιτυχία έπαιξε και η αύρα του εκδοτικού οίκου ΩΚΕΑΝΙΔΑ , που αποτελεί χρόνια τώρα εγγύηση ποιότητας . Παρ' όλα αυτά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα με πλησίαζε άγνωστος συγγραφέας να μου ζητήσει να διαβάσω έργο του και να του πω κατά πόσο το θεωρώ άξια έκδοσης ! Επ'ουδενί δε θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να κρίνει το ταλέντο και το συγγραφικό μέλλον κάποιου , οπότε αρκούμαι σε προτροπές για υπομονή και αφοσίωση στο κυνήγι της επιτυχίας ! Και ξεκαθαρίζω στους επίδοξους συγγραφείς ότι αξίζει πολύ να δεις το πόνημά σου τυπωμένο , ωστόσο η τεράστια ηθική ανταμοιβή πολύ δύσκολα έχει ανάλογο οικονομικό αντίκρυσμα : αν περίμενα το βιβλίο για να εξασφαλίσω το βιοπορισμό μου η (μόνιμη...) δίαιτα δε θα ήταν αισθητική επιλογή αλλά μονόδρομος...
- Χάρηκα πολύ την ειλικρινή ενθάρρυνση και αποδοχή συγγενών , φίλων και γνωστών , αγοριών και κοριτσιών - σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τις αντιδράσεις που συνάντησα...Ενδεικτικά ανφέρω το τηλεφώνημα της Βασιλικής Καραγιάννη (θυγατέρας του , εκ των ιδρυτών της ΑΕΚ , Παντελή) αλλά και έναν οικογενειακό φίλο-λάτρη των παλαιοπωλείων που με γέμισε με σπάνια ντοκουμέντα από το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου και τον ευχαριστώ ! Δε φανταζόμουν όμως ότι θα αναγκαζόμουν να απολογηθώ σε κάποιους γιατί δεν τους περιέλαβα ονομαστικά στην ιστορία μου ή γιατί δεν αναφέρθηκα σ' αυτούς εκτενέστερα ! Τελικά , η μνημειώδης χιουμοριστική προτροπή του Σπύρου «Δώσε στο λαό λίγο Σπύρο !» αποδείχθηκε η κορυφή του παγόβουνου - σχεδόν όλοι επιθυμούσαν λίγη προβολή ! Μόνο η παιδική μου φίλη η Βασούλα δεν ήθελε δημοσιότητα , το «Δεν πιστεύω να έχεις γράψει τίποτα για μένα» που μου είπε σχεδόν με τρόμο σίγουρα αξίζει έπαινο σεμνότητας (και μάλιστα δημόσιο !)
Μ' αυτά και μ' αυτά , δεν είχα διάθεση να ξαναγράψω , παρά τις συνεχείς παραινέσεις για το αντίθετο από γνωστούς και φίλους . Αν μη τι άλλο , σίγουρα δεν ήθελα να ξαναγράψω για μπάλα . Πιθανόν να αισθανόμουν αμήχανα αναδεικνύοντας ξανά ως κύριο θέμα την ποδοσφαιροκουβέντα στις μέρες μας , που η χώρα βιώνει μια συνεχομένη πτώση . Με αφετηρία την παγκοσμίως δύσκολη οικονομική συγκυρία , στην Ελλάδα η κρίση που περνάμε είναι κρίση αξιών , αισθητικής , πολιτισμού και κυρίως ηθικής . Μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας , εκατομμύρια συμπολίτες μας αγωνιούν καθημερινά για να τα φέρουν βόλτα και οι δείκτες ανεργίας και εγκληματικότητας είναι σε διαρκή ανήφορο . Όπως είναι αναμενόμενο , αρνητικά συναισθήματα , όπως η κατάθλιψη και η μιζέρια έχουν πλημμυρίσει σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας , δηλητηριάζοντας κυριολεκτικά τον αέρα που αναπνέουμε . Με δεδομένη δε την πλήρη απαξίωση του πολιτικού κόσμου και την υποψία εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας μετά την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι σαφές ότι έχουμε απωλέσει τον προορισμό μας : η απώλεια της κοινωνικής συνοχής μάς έχει κάνει όλους ατομιστές , να αδιαφορούμε για το κοινό καλό και να αγωνιζόμαστε για την προάσπιση του όποιου συμφέροντος , προσωπικού ή συντεχνιακού . Παρ'όλο που συχνά πράττουμε σαν να πιστεύουμε το αντίθετο , το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ πράγμα στη ζωή μας και όταν η καθημερινότητα είναι τόσο δύσκολη , η διάθεση για μπάλα πάει περίπατο...
Ίσως να διαφωνεί κάποιος , ισχυριζόμενος ότι διαχρονικά το ποδόσφαιρο αποτελούσε το καταφύγιο κάθε λαού ανά την υφήλιο σε περιόδους ανέχειας , δυσκολιών , ακόμη και δικτατορίας και εκτροπών . Ωστόσο , ειδικά οι εγχώριες διοργανώσεις δεν κατόρθωσαν να αποτελέσουν ένα παρήγορο δεκανίκι , μιας και η αθλητική χρονιά στιγματίστηκε από την έξαρση των εκδηλώσεων βίας . Γίναμε και φέτος μάρτυρες φαινομένων που μόνο ντροπή και αποτροπιασμό μπορεί να προκαλέσουν . Σε όλα σχεδόν τα γήπεδα της χώρας έγινε συνήθεια η εισβολή οπαδών , οι επιθέσεις και οι προπηλακισμοί εναντίον αντιπάλων , διαιτητών αλλά και συμπαικτών - και δυστυχώς οι ΑΕΚτζήδες όχι απλώς δεν απείχαν , όπως ήλπιζα ο αφελής νομίζοντας πως διαφέρουμε , αλλά μάλλον αναδεικνύονται πρωταγωνιστές στους χουλιγκανισμούς : όχι μόνο πολλάκις στο ποδόσφαιρο (και όχι μόνο στον τελικό Κυπέλλου...), αλλά και στο μπάσκετ (με προφανή συμβολή στη συνεχιζόμενη απαξίωση του τμήματος) και στο χάντμπολ (όπου παραλίγο να χαντακωθεί η μετέπειτα πρωταθλήτρια !) . Βεβαίως δεν ξέρω αν πρέπει να αισθάνομαι αμήχανα , ακριβώς γιατί δεν ξέρω αν και κατά πόσον οι ταραξίες είναι και νιώθουν οπαδοί , δικοί μας ή άλλων ομάδων . Σε ένα πλαίσιο όπου η ανομία και η επιθετικότητα κυριαρχούν στους δρόμους , όπου το κέντρο της Αθήνας είναι λάφυρο των λαθρομεταναστών και των αναρχικών , θα ήταν μάλλον παράλογο να μη μεταφερθεί το μπάχαλο και στα γήπεδα . Αφήστε που η χλιαρή και «για τα μάτια του κόσμου» αντίδραση όλων των ιθυνόντων φορέων της Πολιτείας στα φαινόμενα βίας στα γήπεδα - η Αστυνομία μοιάζει απλώς να παρίσταται στα στάδια , κάνοντας ένα είδος «λευκής απεργίας» ή στερούμενη της απαραίτητης δικαιοδοσίας... - μάλλον δείχνει ότι οι Αρχές ευνοούν την αναπόφευκτη «εκτόνωση» στα γήπεδα παρά αλλού . Το τραγικό αποτέλεσμα είναι να στιγματίζονται οι αθλητικοί χώροι , απωθώντας περαιτέρω τα υγιή στοιχεία και ελκύοντας όλο και πιο πολλούς «μπαχαλάκηδες»...Φαύλος κύκλος δηλαδή και το ποδόσφαιρο με κρατική...μέριμνα οδηγείται στο θυσιαστήριο...Ή , παραφράζοντας τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη που μελοποίησε ο Δήμος Μούτσης , «Calcio delenda est»...
Υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος που δεν ήθελα να γράψω : ο Κωνσταντίνος Καμάρας ! Ο εν λόγω μέντοράς μου , ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του «Οιδίπους σέντερ μπακ» , που υπήρξε το πρωτότοκο , ετεροθαλές (Παναθηναικός γαρ...) αδερφάκι του δικού μου βιβλίου , είχε δώσει στη δημοσιότητα ένα «υστερόγραφο» . Σ' αυτό περιέγραφε πώς έζησε την πετυχημένη πρώτη συγγραφική του απόπειρα (ο «Οιδίπους» ήταν ήδη μπεστ-σέλλερ) , το τότε νταμπλ του Παναθηναικού και κυρίως την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα . Δεν ήθελα να τον μιμηθώ και σ' αυτό - και μάλιστα με κινητήρια δύναμη όχι ένα νταμπλ κι έναν ανεπανάληπτο εθνικό θρίαμβο , παρά ένα Κύπελλο Ελλάδος κι αυτό υπό τη βαριά σκιά των επεισοδίων...Αλλά κατέληξα ότι δεν έχω να απολογηθώ για κάτι ! Αν ό,τιδήποτε έχω σκεφτεί ή εμπνευστεί ή σχεδιάσει να γράψω στο μέλλον το έχει ήδη μορφοποιήσει ή υλοποιήσει ο Κωνσταντίνος , εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό ! Μόνο να τον θαυμάζω απεριόριστα μπορώ...Και να τον ευχαριστώ που , εκτός όλων των άλλων , με τίμησε και με τη φιλία του...
Και τι να γράψεις για μια ποδοσφαιρική χρονιά που φαινόταν να χάνεται πριν αρχίσουν τα πρωτοβρόχια ; Δεν είχε ακόμη τελειώσει ο Σεπτέμβρης όταν μετά τις δυο ατιμωτικές εκτός έδρας ήττες από τις νεοφώτιστες ομάδες της Κέρκυρας και του Βόλου , η ΑΕΚ βρέθηκε ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος . Στόχος που δεν ξέρω κατά πόσον ήταν ρεαλιστικός , ωστόσο σίγουρα δεν έπρεπε να χαθεί τόσο γρήγορα - είναι επιβεβλημένο από την ιστορία μας αν όχι να κατακτάμε , τουλάχιστο να διεκδικούμε μέχρις εσχάτων κάθε τίτλο που μπορούμε ! Αυτή η εξέλιξη οδήγησε και στη διακοπή της συνεργασίας με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς , τον άνθρωπο που το καλοκαίρι είχε χτίσει την ομάδα . Πάντως , το διαζύγιο δεν ήταν βελούδινο και η κακή αρχή της χρονιάς είχε και εξωαγωνιστικά αίτια : το άσβεστο μίσος μερίδας των οργανωμένων για τον Μπάγεβιτς οδήγησε στον ξυλοδαρμό του εντός αγωνιστικού χώρου σ΄ ένα Αυγουστιάτικο φιλικό στην Καλλιθέα . Στο γενικότερο κλίμα διοικητικής αβεβαιότητας και οικονομικής ένδειας , ήταν προφανές ότι στην πρώτη αποτυχία θα έφευγε ο προπονητής - γι' αυτό και η παραίτησή του ήταν μια λύτρωση για τον κόσμο και το σύλλογο . Πάνω απ'όλα όμως ήταν μια λύτρωση για τον ίδιο τον Ντούσαν , που βασανίστηκε όλα αυτά τα χρόνια για να ξαναχτίσει μια σπουδαία ομάδα και μια νέα σχέση με τον κόσμο . Στο πρώτο απέτυχε , αν και πρέπει να του αναγνωριστούν και οι αντιξοότητες που συνάντησε και στις δυο επιστροφές του και οι όποιες επιτυχίες των θητειών του . Για τη σχέση του με τους οπαδούς δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη - εγώ πάντως τον έχω συγχωρήσει για το 1996 , αλλά δεν τον θέλω για προπονητή στην ΑΕΚ...
Συνεπώς , από τον Οκτώβριο η ομάδα μπήκε σε μια καινούρια περίοδο , η έναρξη της οποίας σφραγίστηκε με την έλευση του Μανόλο Χιμένεθ . Ο Ανδαλουσιανός προπονητής , που είχε κάνει σπουδαία δουλειά στη Σεβίλλη , υποσχέθηκε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα η ομάδα θα αφομοίωνε το στυλ του και θα έπαιζε καλύτερα . Μάλλον όμως είτε υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και το υλικό της ομάδας , είτε δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο βαριά άρρωστη ήταν η ΑΕΚ . Και μπορεί να έκανε κάποιες εντυπωσιακές νίκες - προιόν της ανάτασης που φέρνει η αλλαγή προπονητή ( όπως στο Χαριλάου ή στα εντός έδρας ντέρμπι με τους αιώνιους ) , ωστόσο το 2011 βρήκε την ΑΕΚ να κοιτάζει την κορυφή με το κυάλι και να συνιστά το αρχέτυπο της αναξιόπιστης ομάδας ! Kάπως έτσι την είχα αφήσει ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα , όταν υπέγραφα τον επίλογο του «Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω» , ευχόμενος να βρεθεί κάποιος ηγέτης να μας βγάλει από το τέλμα...
Δεν ξέρω αν ο Σταύρος Αδαμίδης αποδειχθεί τέτοιος ηγέτης . Η εμφάνισή του στα διοικητικά πράγματα την αυγή του 2010 αντιμετωπίστηκε με ελπίδα κι επιφυλακτικότητα . Κι ενώ δεν μπορεί να κριθεί οριστικά , αφού είναι ακόμη στον προεδρικό θώκο της ΠΑΕ , κάποια συμπεράσματα σίγουρα μπορούν να εξαχθούν : είναι εργατικός , παθιασμένος κι ενίοτε παρορμητικός . Επί των ημερών της διοίκησής του η ΑΕΚ απέκτησε φωνή για να καταγγέλει τα κακώς κείμενα , εγκαταλείποντας την πιο στωική αντιμετώπιση των προηγούμενων διοικήσεων . Η τακτική αυτή μπορεί να ικανοποιεί το λαικό οπαδικό αίσθημα , ωστόσο δε φαίνεται να είναι αποτελεσματική : απλώς αντί να δεχόμαστε τις μαχαιριές σιωπηλοί , φωνάζουμε ! Ίσως να μη γινόταν να είναι αποτελεσματική , μιας και η ΑΕΚ χρόνια απέχει από τα «κέντρα αποφάσεων» και χρήματα για κάθε είδους «δημόσιες σχέσεις» δε διατίθενται . Ίσως πάλι να βαρύνει το γεγονός ότι ο Αδαμίδης είναι εκπρόσωπος των ιδιοκτητών της ΑΕΚ , κι όσο εκείνοι δε βγαίνουν μπροστά , όσο και να φωνάζει δεν μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις . Ο Αδαμίδης δεν είναι μέτοχος (ή ίσως είναι μικρομέτοχος) και δεν είναι Ντέμης , δηλαδή κάποιος με έντονο παρελθόν στην ΑΕΚ που να μπορεί να εμπνεύσει πρώτα με την παρουσία του και μετά με τα όποια χρήματά του . Είναι πιο πολύ ένας ικανότατος τεχνοκράτης που βγήκε μπροστά λόγω της τρέλας του με την ομάδα , υπερασπιζόμενος όμως πάντα το συμφέρον των μετόχων και μάλιστα του Πέτρου Παππά - με άλλα λόγια ο ρόλος του είναι διεκπεραιωτικός . Κι όσο και να τον αδικεί ο χαρακτηρισμός του διεκπεραιωτή , αφού έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στο στόχο της εξυγίανσης της ομάδας αλλά και της κατασκευής γηπέδου στη Φιλαδέλφεια , αυτή είναι η σωστή διάσταση των πραγμάτων . Προσωπικά , τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή , τον θεωρώ άξιο , αλλά δεν του συγχωρώ λεκτικές υπερβολές σε δηλώσεις και γραπτές ανακοινώσεις που θεωρώ οτί δε συνάδουν με τη θέση του προέδρου και το πνεύμα της ΑΕΚ διαχρονικά - κι έχει συμβεί περισσότερες από μια φορές...
Η χρονιά λοιπόν εξελίχθηκε σχεδόν όπως οι προηγούμενες : ουσιαστική απώλεια του στόχου του πρωταθλητισμού από το Σεπτέμβριο(!) , κάποιες συμπαθητικές ευρωπαικές νίκες (όπως με τη Χάιντουκ) αλλά καμία τελική υπέρβαση , βαρετό εως ανυπόφορο ποδόσφαιρο σκοπιμότητας με κάποιες εξάρσεις μαγείας κυρίως από το Σκόκο και , από το Γενάρη και μετά , ουσιαστική επικέντρωση στο στόχο του Κυπέλλου . Φταίει βέβαια και η κληρωτίδα που στο δρόμο για τον τελικό μας έστειλε ΠΑΟ και στη συνέχεια τον - θριαμβευτή επί του Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ .
Είναι εξάλλου αυτός ο προημιτελικός με τον ΠΑΟ που στάθηκε αφορμή για όσα διαβάζετε τώρα : όλα αυτά που διαδραματίστηκαν στον επαναληπτικό του ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου χρήζουν ιστορικής καταγραφής ! Η ΑΕΚ , μαεστρικά καθοδηγούμενη από τον πάγκο και με ηγέτη το Νίκο Λυμπερόπουλο είχε κερδίσει με 2-0 το πρώτο ματς ως τυπικά φιλοξενούμενη και αναμενόταν μια εύκολη επιβεβαίωση της πρόκρισης . Άνοιξε μάλιστα το σκορ και στη ρεβάνς με το Λαγό . Κι ενώ όλα κυλούσαν ιδανικά , παίκτες και προπονητής έδειξαν αδυναμία να διαχειριστούν το τεράστιο προβάδισμα . Πριν βγει το ημίχρονο ο ΠΑΟ , καθοδηγούμενος από την τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Τζιμπρίλ Σισέ , είχε ανατρέψει το σκορ ! Το 1-2 που έγραψε με γυριστό σουτ στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ήταν μια μαχαιριά που με πονάει ακόμη : ούρλιαζαμε στη Θύρα 9 ζητώντας συγκέντρωση μέχρι να βγει το ημίχρονο και μια στιγμή απροσεξίας , ατυχίας και ικανότητας του αντιπάλου μάς έκανε από ακλόνητο φαβορί να έχουμε φτάσει στα όρια της αποτυχίας . Όρια που ξεπεράσαμε με το τρίτο γκολ του ΠΑΟ , αγγίξαμε μάλιστα τα όρια της ταπείνωσης , καθώς ο Σισέ πάλευε για το τέταρτο γκολ , διδάσκοντας ήθος και πνεύμα νικητή σε όσους θα διάλεγαν το μίζερο δρόμο των καθυστερήσεων για να κρατηθεί το πολύτιμο σκορ . Κι επειδή ο ηρωισμός γράφει ιστορία αλλά δε δικαιώνεται πάντα , στην τελευταία φάση του αγώνα ο Μίτσελ σκόραρε από πολύ μακριά και η ΑΕΚ πήρε μια ανέλπιστη πρόκριση που τελικά ίσως και να μην την εδικαιούτο...
Τα παραπάνω είναι μια πλευρά της ιστορίας , δε δύνανται όμως να αποτυπώσουν το δράμα που βιώσαμε στην κερκίδα . Αυτή την κλιμάκωση συναισθημάτων από την ηρεμία του 1-0 στη μικρή ανησυχία του 1-1 , την έντονη αγωνία του 1-2 , την απελπισία του 1-3 , το φόβο του διασυρμού (χαμένες ευκαιρίες ΠΑΟ) , την κρυφή ελπίδα για την ανατροπή του σκηνικού αλλά και τον άγριο φόβο της ματαίωσης , την τελική λύτρωση με το γκολ του Μίτσελ . Προσωπικά ένιωσα πολύ αδύναμος κατά τη διάρκεια του ματς και συνάμα καταραμένος , μιας και μετά το 1-2 ένιωθα σίγουρος για τον αποκλεισμό...Όσο κυλούσε το ματς , τόσο απελπιζόμουν και πιο πολύ και σκεφτόμουν πόσο μίκρυνε αγωνιστικά η ΑΕΚ , πως μπορεί αυτή η ομάδα πάντα να χύσει την καρδάρα με το γάλα , πως ίσως δεν αντέξω την επερχόμενη αποτυχία...Και λίγο-πολύ όλοι έτσι νιώθαμε στη Θύρα 9 : αισθήματα μιζέριας , κατηγορίες κατά πάντων , συμπεριλαμβανομένου και του διαιτητή (που έπρεπε να αποβάλει το Βύντρα στο πρώτο ημίχρονο , τον κράτησε στο ματς και τον απέβαλε άδικα στο δεύτερο) , σκέψεις για τη μαύρη επόμενη μέρα (ήδη αρκετοί οπαδοί είχαν εισβάλει περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου...) . Και από όλους τους άντρες που απαισιοδοξούσαμε , μόνο η Νατάσσα που καθόταν πίσω μού έδινε κουράγιο κι έδειχνε κάπως να το πιστεύει . Η τελική κατάληξη του ματς έδωσε έναν ποδοσφαιρικό ορισμό για τον από μηχανής θεό (ο σκόρερ Μίτσελ) και τον τραγικό ήρωα (ο γκολκίπερ του ΠΑΟ Καρνέζης που φέρει ακέραια την ευθύνη για το γκολ του Μίτσελ και σημαδεύτηκε τόσο που έφτασα να τον λυπάμαι...) . Στο πλαίσιο αυτό η Νατάσσα είναι η «Αρτεμισία» της ΑΕΚ , η μόνη που πολέμησε και δε λύγισε όταν όλοι οι άντρες είχαν σχεδόν νικηθεί ! Κατέρρευσε αργότερα , βάζοντας τα κλάματα με τη λήξη του παιχνιδιού...Εγώ γύρισα σπίτι μου σοκαρισμένος από την τόση συναισθηματική προσπάθεια και νιώθοντας πρωτόγνωρα : για πρώτη φορά είχαμε «ατσαλώσει» τον αντίπαλο πέραν πάσης ελπίδας και προσδοκίας .
Το συναίσθημα μού ήταν τόσο ανοίκειο που δεν ένιωσα σχεδόν καθόλου χαρά και ανακούφιση όλη εκείνη τη νύχτα . Μόνο όταν ξύπνησα και κατάλαβα πού θα βρισκόμαστε αν είχαμε αποκλειστεί , τι θα γραφόταν για το μέγεθος της ΑΕΚ (μια βαζελοφυλλάδα προσπαθούσε να καθιερώσει το ντροπιαστικό όνομα «Κούλα» για την ομάδα μας , δανεισμένο από πρόσκαιρα δημοφιλέστατη trash TV persona , αλλά το γκολ του Μίτσελ τους έβαλε...στη θέση τους!) , πόσο πόνεσαν οι αντίπαλοι (ο Σισέ δήλωσε ότι ένιωσε...σοδομισμένος , μια παντελώς άδικη αναφορά στη διαιτησία , που η αστοχία της θα αποδεικνυόταν και στο ντέρμπι των αιωνίων στο «Καραισκάκη») μπόρεσα να αισθανθώ ότι τελικά ο στόχος επετεύχθη και ήμαστε στον ημιτελικό . Την ίδια στιγμή ένιωσα απόλυτη σιγουριά για την κατάκτηση του Κυπέλλου , πεποίθηση που δεν κλονίστηκε παρά το 0-0 του πρώτου ημιτελικού με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ , και που τελικά δικαιώθηκε . Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι καμιά μάχη δεν είναι εκ των προτέρων χαμένη ή (περισσότερο) κερδισμένη και απαιτείται ταπεινότητα , συγκέντρωση και στοχοπροσήλωση γιατί ρόδα είναι και γυρίζει...
Η ρεβάνς κόντρα στον ΠΑΟ λοιπόν ήταν η πιο έντονη γηπεδική ανάμνηση της σεζόν . Δεν ήταν όμως η μόνη , μιας και η ενασχόληση με τα της ΑΕΚ και η συνεχής παρουσία μου στο ΟΑΚΑ και όπου αλλού μπορώ και προλαβαίνω , με τροφοδότησε με πολλές ιστορίες απολύτως ενδεικτικές της παθιασμένης τρέλλας μου , της αδυναμίας μου να απεξαρτηθώ από το μικρόβιο της ομάδας , ίσως και της αφέλειάς μου ! Ενδεικτικά ανασύρω :
- Το πρώτο ματς του Μανόλο στο Χαριλάου , που το είδα σε καφετέρια κοντά στο σπίτι μου . Η ΑΕΚ έκανε μια ψυχωμένη εμφάνιση που χρωστούσε από καιρό και σκόρπισε τον Άρη με 0-4 ! Παρακολουθούσα εκστασιασμένος τη βροχή των γκολ στέλνοντας βροχή περιπαικτικών μηνυμάτων στον Αρειανό αδερφικό μου φίλο , Αποστόλη - ωστόσο φεύγοντας από την καφετέρια ήρθα αντιμέτωπος με...κανονική βροχή και ήμουν παντελώς απροετοίμαστος (με κοντομάνικα!) . Δε μιλάμε για φθινοπωρινή μπόρα , κυριολεκτικά είχαν ανοίξει οι ουρανοί ! Αποφάσισα να καλύψω την απόσταση ως το σπίτι με πεντάλεπτο τρέξιμο - μόνος στους έρημους δρόμους μπορούσα να ακούσω την ηχώ της φωνής μου καθώς φώναξα «ΑΕΚΑΡΑΑΑ !» . Αυτή η ηχώ στάθηκε αφορμή για να θυμηθώ και να φωνάζω σ' όλο το δρόμο το πετυχημένο σλόγκαν διαφήμισης (καρτο)κινητής τηλεφωνίας «Ηχώωωω ! Έχω καρτοκινητόοοο ! Βάζω μονάδεεεες και μιλάω το διπλάσιοοο» . Ελπίζω να μη μ'άκουσε κανένας γείτονας...
- Στο ντέρμπι του Νοέμβρη με τον αναγεννημένο (ελέω Μαρινάκη , Βαλβέρδε και παρασκηνίου) Ολυμπιακό , πήρα στο γήπεδο και τον πατέρα μου . Εκείνος ήταν αισιόδοξος , ίσως παρασυρόμενος από το μίσος του για τον Ολυμπιακό (θυμηθείτε ότι είναι Παναθηναικός) . Εγώ πάλι ήμουν τόσο σίγουρος για την αποτυχία που στοιχημάτισα υπέρ της νίκης του Ολυμπιακού με σκόρερ το Βραζιλιάνο Ντουντού . Και , ω του θαύματος , στο 55' καταλογίζεται αυστηρό πέναλτι υπέρ του γάβρου με το ματς στο 0-0 και ο Ντουντού παίρνει φόρα ! Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια ταλάντευση μέσα μου ανάμεσα στη θέληση για νίκη (αν ο Ολυμπιακός σκόραρε , χαιρετίσματα...) και στα περίπου 200 Ευρώ που θα μου απέφερε η εύστοχη εκτέλεση πέναλτι , ποσό διόλου ευκαταφρόνητο ! Παρέμεινα ανέκφραστος και περίμενα την αντίδραση του σώματός μου : μόλις η μπάλα βρήκε το δοκάρι κι έφυγε άουτ ασυναίσθητα πήδηξα ως τον ουρανό ! Ανακουφίστηκα διαπιστώνοντας ότι βαθιά μέσα μου προτιμούσα τη θολή προοπτική μιας (εντελώς ανούσιας , απλά γοήτρου) νίκης κόντρα στο γάβρο , παρά τα χρήματα . Κι επειδή υπάρχει Θεός , η νίκη ήρθε με τον πιο ηδονικό τρόπο (πλασέ του Μπλάνκο στο 90') κι έφυγα από το γήπεδο αγκαλιά με το γουρλή πατέρα μου !
- Όπως στην αρχή κάθε σεζόν , έτσι και φέτος , στο aek.com κάθε χρήστης προσπαθούσε να προβλέψει τον πολυτιμότερο παίκτη της επερχόμενης περιόδου - διαδικασία γνωστή με το κωδικό όνομα «επιλογή πουλέν» (από το γαλλικό poulain που κυριολεκτικά σημαίνει πουλάρι και μεταφορικά τον ελπιδοφόρο προστατευόμενο) Εγώ είχα επιλέξει το Ράφικ Τζιμπούρ , ο οποίος μάλιστα φερόταν να έχει συμφωνήσει να ανανεώσει το συμβόλαιό του . Ωστόσο , στην αυγή του 2011 , ο Τζιμπούρ μπλέχτηκε σε μια ανούσια αντιπαράθεση με διοίκηση και προπονητή και οδηγήθηκε στην πόρτα της εξόδου και , στο τέλος Γενάρη , στον Ολυμπιακό (με τη φανέλα του οποίου πρόλαβε να σκοράρει δις εναντίον μας και να στεφθεί πρωταθλητής...). Είναι κοινό μυστικό ότι ο πραγματικός λόγος της φυγής του έχει να κάνει με την αδυναμία της διοίκησης να του δώσει όσα του είχε υποσχεθεί - μιας και είχε ήδη εμπεδωθεί ότι , μετά τη χώρα , και η ΑΕΚ έμπαινε σε εποχή...ΔΝΤ . Κι έτσι , σατιρίζοντας την επίσκεψη του Ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν για να ελέγξει τα δημοσιονομικά της χώρας εκείνες τις μέρες , ένας χρήστης του aek.com που είχε επίσης επιλέξει τον Τζιμπούρ αντιστάθηκε με το αγωνιστικό , όσο και σουρρεαλιστικό σύνθημα «Δε θα μας αρπάξεις τα πουλέν , Όλι Ρεν , Όλι Ρεεεν !!»
- Ανέβηκα στη Λάρισα μια Παρασκευή του Φλεβάρη να δω το Λινάκι και να περάσουμε το τριήμερο μαζί . Είχε υπέροχο καιρό , απολαύσαμε ο ένας τον άλλο και όλα κυλούσαν θαυμάσια ως την Κυριακή το μεσημέρι , περίπου πέντε ώρες πριν το ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ , όπου η ΑΕΚ ήταν φιλοξενούμενη , αδιάφορη και πήγαινε σαν πρόβατο στη σφαγή (λόγω της λύσσας παικτών και οπαδών του ΠΑΟ από την τότε πρόσφατη πρόκρισή μας στο Κύπελλο για την οποία τόσα διαβάσατε παραπάνω...) . Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος θα άραζε στη Λάρισα , θα καθόταν σε κάποιο ουζερί με την κοπελιά και τους φίλους του , θα χαιρόταν τις Αλκυονίδες μέρες και , αν του έλειπε το ποδόσφαιρο , θα επέλεγε να πάει στο ολοκαίνουριο και πανέμορφο AEL FC ARENA για το θεσσαλικό ντέρμπι Λάρισας - Βόλου . Εγώ όμως δεν ένιωθα άνετα να λείπω από τη μάχη που έδινε η ΑΕΚ κι έτσι οδήγησα του σκοτωμού ως την Αθήνα , πήρα τον βάζελο πατέρα μου για καμουφλάζ και σύρθηκα ως το ΟΑΚΑ...Έτσι έχασα την ευκαιρία να πάω στο στολίδι της ΑΕΛ , να ζήσω από κοντά τις ιστορικές στιγμές του ουσιαστικού υποβιβασμού της (στον οποίο καταδικάστηκε με την ήττα της από το Βόλο) αλλά και να χειροκροτήσω τον αρχιτέκτονα της εξαιρετικής ομάδας της Μαγνησίας Σάκη Τσιώλη , του οποίου οι δηλώσεις και η εν γένει συμπεριφορά πριν , κατά τη διάρκεια και μετά το ματς θα έπρεπε να διδάσκονται ως παράδειγμα αθλητικού πολιτισμού...Και φυσικά στο ΟΑΚΑ αρπάξαμε 3 γκολάκια από τον αφιονισμένο Σισέ και την παρέα του ! Ακόμη με ανησυχεί το ότι δεν άντεξα να μείνω μακριά από την ομάδα...
- Πρόκειται να παντρέψω ζευγάρι φίλων και να βαφτίσω το παιδί άλλων φίλων μέσα στο 2011 και ανυπομονώ για αμφότερα . Κι ενώ ο γάμος είναι μες στο κατακαλόκαιρο , όταν η ομάδα θα βρίσκεται στο βασικό στάδιο προετοιμασίας στα κεντροευρωπαικά δάση (ή πιθανότερο στα 3-5 Πηγάδια λόγω ανάγκης μείωσης κόστους...) , η ημερομηνία της βάφτισης (1η Οκτώβρη) παραλίγο να με φέρει σε ρήξη με τους μελλοντικούς κουμπάρους ! Για να δώσω το τελικό ΟΚ και να αρχίσει ο προγραμματισμός χρειάστηκε ένας λαβύρινθος σκέψεων που να αποκλείει την πιθανότητα ενός αγώνα της ΑΕΚ την ίδια ώρα - όντως μάλλον αποκλείεται μιας και είναι Σάββατο απόγευμα και δυο μέρες πριν , καλώς εχόντων των πραγμάτων , θα έχουμε παίξει ευρωπαικό αγώνα. Όλη αυτή η αλληλουχία σκέψεων και ο πανικός ότι ίσως χάσω κάποιο παιχνίδι ήρθε αυτόματα παραγνωρίζοντας ότι η βάφτιση μετράει στην πραγματικότητα για μένα πιο πολύ από οποιοδήποτε ματς , αφήστε που αρχές Οκτώβρη οι αγώνες της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα συνήθως είναι ήδη αδιάφοροι...Δεν αδικώ τους γονείς του μελλοντικού νεοφώτιστου αν προβληματίζονται για το λάδι που θα του βάλω...
Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι το κόλλημα μου με την ΑΕΚ θα μπορούσε να αποδειχθεί ανασχετικός παράγοντας στην εξέλιξή μου , προσωπική , επαγγελματική , επιστημονική . Κι έχω πολλάκις παρακινηθεί από το περιβάλλον μου να «μεγαλώσω» , να πάψω να ασχολούμαι τόσο ενεργά , να γίνω κάπως πιο απόμακρος . Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μου , όσο προχωρά η ειδικότητα κι ενώ εκκρεμεί η διπλωματική του μεταπτυχιακού , γίνεται όλο και πιο απαιτητική και δεν είναι καθόλου χρήσιμο να χαλάει κανείς τη διάθεσή του επειδή η ΑΕΚ έφαγε 4 γκολ από το Βόλο ή επέτρεψε στο δεξί μπακ του Άρη να της βάλει για πρώτη (και πιθανότατα μοναδική)φορά στην καριέρα του δυο γκολ στο ίδιο ματς και μάλιστα με το αριστερό πόδι ! Κανείς δεν ψάχνει για περαιτέρω ζόρια στις μέρες μας , εγώ γιατί να σκάω για την μπάλα ;
Υπήρξαν κάποιες μέρες , περίπου δυο εβδομάδες , που παραλίγο να ασπαστώ τις παραπάνω απόψεις . Όχι τυχαία , ήταν οι δυο βδομάδες που ακολούθησαν τη συντριβή της ομάδας με 6-0 από τον Ολυμπιακό στο Καραισκάκη . Ήταν 20 Μαρτίου κι αντί να μπει η άνοιξη , πέσαμε σε πολικό χειμώνα - αυτόν με το απόλυτο σκοτάδι...Δεν ήταν η ντροπή ή ο θυμός που με κατέβαλαν προσωρινά , ούτε η καζούρα που ακολούθησε . Ήταν που , όπως και πολλοί άλλοι , έβλεπα την ομάδα να πηγαίνει ασόβαρη και χωρίς συγκέντρωση κι ενέργεια σε ένα ντέρμπι με έναν Ολυμπιακό για διάφορους λόγους (μεταξύ των οποίων κι ένα βιντεάκι με Αδαμίδη-Δημητριάδη να φωνάζουν υβριστικό σύνθημα...) μανιασμένο και δεν έκανε απολύτως τίποτε για να ανατρέψει το σκηνικό δικάιωσης και κάθαρσης που είχε στηθεί υπέρ της ομάδας του λιμανιού . Εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα ότι δεν αντέχω άλλο...Συνηθίζω να λέω πως ο αφοσιωμένος οπαδός είναι σαν τον «Ακροβάτη» των Χαίνηδων και του Μίλτου Πασχαλίδη που «κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει» - ωστόσο ένιωθα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω...Χρειάστηκαν μόλις δυο εβδομάδες για να ξεπεράσω αυτή τη φάση και ήταν ακριβώς οι δυο εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι το επόμενο παιχνίδι . Γιατί (όπως γράφει και ο γκουρού Nick Hornby) για τον πραγματικό οπαδό δεν έχουν τόση αξία οι νίκες και οι ήττες , περισσότερο μετράει τελικά το ίδιο το ποδόσφαιρο : όσο πιο πολύ καταναλώνεις , τόσο πιο πολύ το χρειάζεσαι και σου λείπει , χωρίς η ποιότητά του να έχει βαρύνουσα αξία...Όπως σε κάθε τομέα της ζωής , έτσι και στο ποδόσφαιρο , η αποτυχία πρέπει να μας πεισμώνει και να μας κάνει να αναζητούμε την επόμενη ευκαιρία , δουλεύοντας ώστε να τα πάμε καλύτερα...
Βέβαια , στη διάρκεια αυτών των δυο εβδομάδων , το πένθος και η μιζέρια κυριάρχησαν στην καθημερινότητά μου με αποτέλεσμα :
- Να μην τηλεφωνώ σε κανέναν ! Όσοι είχαν γιορτή ή γενέθλια το τελευταίο δεκαήμερο του Μαρτίου , ας με συγχωρέσουν που δεν τους ευχήθηκα...
- Να μην αναλάβω κανένα χειρουργείο εκείνες τις ημέρες . Μου το συνέστησε η επιμελήτριά μου (είχε ήδη διαβάσει το βιβλίο μου...) αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο πολύ νοιάζεται για μένα - όχι ότι δεν το ήξερα βέβαια , αφού τόσο καιρό με υπομονή και σοφία με καθοδηγεί στα...μονοπάτια του καταρράκτη !
- Να αναβάλω με ψεύτικη δικαιολογία το ραντεβού με τις επιβλέπουσες της διπλωματικής μου . Ντρέπομαι γι' αυτό , αλλά είναι και οι δυο τόσο καλές , τόσο πρόθυμες και τόσο διαθέσιμες να με βοηθήσουν που αδυνατούσα να τους πω την αλήθεια ! Εξάλλου , μια δικαιολογία σε σχέση με την ομάδα δε θα ήταν αποτελεσματική : εκτός από το ότι δε θα ήταν αποδεκτή από κανέναν ακαδημαικό , ήδη μια από τις δυο είχε δείξει τα αντι-ΑΕΚτζήδικα αισθήματά της - όταν έμαθε ότι το βιβλίο ξεπέρασε τις δύο χιλιάδες πωλήσεις αναρωτήθηκε γελώντας «Μα καλά , υπάρχουν τόσοι ΑΕΚτζήδες;» .
- Να ανακαλύψω ξανά τα μουσικά ραδιόφωνα , αφού τα τελευταία χρόνια είναι καταλήξει να ακούω σχεδόν αποκλειστικά αθλητικούς σταθμούς στο αυτοκίνητο . Από τις συχνότητες του «Δίφωνο» , του «Μελωδία» και του «Δίεση» θυμήθηκα κι επανεκτίμησα αγαπημένα τραγούδια των Κατσιμιχαίων , του Αλκίνοου , του Μίλτου , του Θηβαίου , του Παπακωνσταντίνου - αλλά γνώρισα και τα νέα εξαιρετικά τραγούδια της παλιάς μου συμμαθήτριας Ελεονώρας Ζουγανέλη , όπως και το «Φίλα με ακόμα» των Μουζουράκη-Μαραβέγια που ήδη αποτελεί το next best hit της εποχής !
Η προσωπική μου υπαρξιακή κρίση μετά το Καραισκάκη ήταν τελικά τέλειος καθρέφτης της υπαρξιακής κρίσης της ομάδας . Όλος ο προβληματισμός που ξεπήδησε μέσα από τα ερείπια που άφησε πίσω η εξάρα περί καταλληλότητας της διοίκησης , του προπονητικού τημ , των παικτών και κυρίως των μετόχων , σε συνδυασμό με την οικονομική ένδεια κατέδειξαν την ανάγκη μιας αλλαγής , μιας χειρουργικής επέμβασης στην ασθενούσα ομάδα πριν να είναι πολύ αργά . Δυστυχώς ο διχασμός και η αμφιθυμία , φαινόμενα και συναισθήματα που διαχρονικά ταλαιπωρούν τον οργανισμό της ΑΕΚ , είναι και σήμερα παρόντα : όλοι συμφωνούν περί της αναγκαιότητας μιας αλλαγής , αλλά διαφωνούν στο πώς εκείνη θα έρθει...Άλλοι ονειρεύονται ισχυρό επιχειρηματία τύπου Μελισσανίδη , άλλοι αναβίωση της πολυμετοχικότητας και οι πιο ρεαλιστές μια ομάδα λαικής βάσης . Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συζητιέται κάτι τέτοιο - ανάλογες σκέψεις γίνονταν και το 2003 με την ίδρυση της «Ένωσης 1924» , ωστόσο η...ένωση δεν κράτησε ούτε δυο μήνες...
(AKOΛΟΥΘΕΙ ΤΟ PART 2)
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
