Από το 1995 μέχρι το 2013 άσπρισαν τα μαλλιά μας. Να περιμένουμε. Αυτόν. Τον άνθρωπο που έφτασε την ΑΕΚ εκεί που ίσως δεν ήταν έτοιμη να φτάσει. Αυτός όμως ήταν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις δυο φράσεις που λέγαμε συνέχεια με τον Βασίλη περιμένοντας. Είναι αυτές που περιγράφουν αυτή την 18ετια που ο Μελισσανίδης δεν είχε την ΑΕΚ αλλά πάντα ήταν εκεί. Σαν το μεγάλο όνειρο. Το μεγάλο απωθημένο. Η πρώτη: Δεν θέλουμε τον Μελισσανίδη για τα λεφτά του. Η δεύτερη: Άσπρισαν τα μαλλιά μας. Να περιμένουμε. Και πάντα τα δύο συνθηματικά: Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και Σύντομα παντού!

Άσπρισαν και τα δικά του. Τελείως. Και την Δευτέρα, την πιο περίεργη μέρα της ζωής μου, στο τέλος της γύρισα πίσω σε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1992 στο Μάτι. Τι σύμπτωση, κάπου εκεί κοντά μπορεί να ήταν ο Μάριος Ηλιόπουλος. Με το Quatro. Αυτό που μπήκε μια φορά ο Παναγιώτης και έκανε καμιά εβδομάδα να ξαναμπεί σε αυτοκίνητο ακόμη και του πατέρα του. Ή με την Porche που μπήκε ο Βασίλης, άλλος Βασίλης, για να τον πάει από την Tropicalia στο Ζούμπερι και μετά θα προτιμούσε να πάει με τα πόδια στη… Θεσσαλονίκη αν η εναλλακτική ήταν ο Μάριος. Εκείνο το βράδυ λοιπόν που δεν υπήρχε ίντερνετ και δεν ήμουν δημοσιογράφος ακόμη είχαν τελειώσει όλα. Ο Ζαφειρόπουλος έφυγε, η ΑΕΚ άλλαξε σελίδα. Μελισσανίδης - Καρράς. Σωτηρία για την ΑΕΚ. Μόνο σε αυτή την ομάδα θα μπορούσε να συμβεί το αδιανόητο. Πριν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος να είναι προ των πυλών της διάλυσης…

Δεν είχα Quatro ή Porche, αλλά ξεκίνησα για την Ομόνοια μεσάνυχτα με το ηρωικό Opel kadett του πατέρα μου. Μόνος. Πήρα όλες τις εφημερίδες διάβασα όλες τις εφημερίδες αλλά κυρίως αποδυτηριάκια που τον ήξερε καλά από τον Ιωνικό και έφυγα από την Ομόνοια κορνάροντας. Από εκείνο το βράδυ μέχρι το πρωί της Δευτέρας που για… μισή ώρα είχαμε πρώτη φορά και επαγγελματική σχέση και για πάντα ο Δημήτρης Μελισσανίδης σφράγισε την ζωή μου. Την ζωή μας. Όλων των ΑΕΚτζήδων. Σε όλο τον κόσμο. Ήταν ο άνθρωπος που έφερνε την χαρά. Ακόμη και στις πίκρες. Επειδή ήταν εκεί. Επειδή ήταν αυτός που όσες προσδοκίες κι αν είχες για την ΑΕΚ αυτός τις ξεπερνούσε.

Κανείς δεν χτυπούσε την πλάτη της ΑΕΚ με συμπάθεια όλα αυτά τα χρόνια που ο Μελισσανίδης ήταν εκεί. Πολύ θα ήθελαν αν μπορούσαν να μαχαίρωναν αυτή την πλάτη. Κι αυτό που μου έλεγε συνέχεια ο πατέρας μου πως την ΑΕΚ πάντα την αδικούν επειδή είναι προσφυγική έφυγε από πάνω μας. Όχι ότι δεν μας αδίκησαν ποτέ. Αλλά δεν ήταν ΠΟΤΕ η ΑΕΚ της φάπας. Πάλι θα θυμηθώ τον πατέρα μου. Αυτό που μου έλεγε όταν ήμουν μικρός: “Καλύτερα να κλάψεις εσύ παρά να κλάψω εγώ”.  Όποτε κλαίγονταν οι άλλοι γιατί δεν τους άφησε ο Τίγρης να μας κλέψουν ερχόταν στο μυαλό μου. Με άλλο νόημα βέβαια αλλά τόσο μεγάλη αλήθεια…

Σκεφτόμουν πότε πότε πως θα έρθει η δύσκολη στιγμή που θα γράψω αυτό το κείμενο. Αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι θα το έγραφα τον Ιούνιο του 2024. Και δεν είμαι προετοιμασμένος. Κυρίως γιατί δεν έχω την προσδοκία και μαζί τη σιγουριά της επιστροφής που είχα από το 95 από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε η πώληση στον Τροχανά. Ο Μελισσανίδης πέρασε στην ιστορία της ΑΕΚ ως ιδιοκτήτης, αφεντικό, ηγέτης. Θα είναι δίπλα στον Ηλιόπουλο επειδή δεσμεύτηκε δημόσια για αυτό. Και αν κάτι τον έκανε να ξεχωρίσει ως άντρας και όχι ως πρόεδρος ή οτιδήποτε ήταν το ότι κρατούσε και κρατάει πάντα τον λόγο του. Αλλά δεν θα έχει την πρώτη ευθύνη. Δεν λέω πως η ΑΕΚ δεν θα είναι δική του γιατί ποτέ δεν ήταν. Όπως τώρα δεν είναι του Ηλιόπουλου. Η ΑΕΚ ανήκει στον κόσμο και στην ιστορία της. Ο ίδιος το είπε. Όπως και το γήπεδο, το δισέγγονο της προσφυγιάς ανήκει στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Αυτό το γήπεδο που όπως έλεγε σε ένα σημείο εκείνου του βίντεο για τα γενέθλια του δεν έγινε από το 2017 εώς το 2022. Έγινε εκεί στα στενά της Κοκκινιάς. Στην αγκαλιά του Ζόρα. Στο χωμάτινο δρόμο που έκανες τον Νεστορίδη. Στα σουτζουκάκια της μάνας όταν υπήρχε κιμάς. Και σε όλα τα άλλα προσφυγικά σπίτια. Εκεί που γεννιόνταν τα όνειρα. Εκεί που οι δικοί σου άνθρωποι αγάπησαν την ΑΕΚ και τον Καζαντζίδη.

Κατάφερε ότι υποσχέθηκε. Και πολλά από αυτά που δεν υποσχέθηκε. Συνήθως σε τέτοια κείμενα γίνεται ένα κατά την γνώμη μου λάθος που προσπαθώ πάντα να αποφύγω. Πολλοί ξεκινούν να γράψουν κείμενο για κάποιον μεγάλο και καταλήγουν να γράφουν για τους… εαυτούς τους και πόσο τους ήξερε και πόσο τον ήξεραν και τι είχε γίνει και τι τους είχε πει… Είχα, έχω και ελπίζω πως θα έχω την ευτυχία να ζήσω πολλές στιγμές με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Κι αν κάτι με βασανίζει από την Δευτέρα είναι πως θα έπρεπε να είναι περισσότερες. Προσωπικές. Ένα πράγμα θα έλεγα με σιγουριά για την προσωπική επαφή με τον Μελισσανίδη από κοντά ή στο τηλέφωνο. Αν υπήρχε μια ειδική γραμμή βοήθειας ώστε να μπορούσε όποιος σκεφτόταν να… αυτοκτονήσει να μιλήσει πέντε λεπτά με τον Μελισσανίδη πριν το απονενοημένο διάβημα τότε δεν θα υπήρχαν αυτοκτονίες!! Αυτό για μένα είναι ο Μελισσανίδης αν θέλουμε να μιλήσουμε προσωπικά. Μια συνεχή πηγή θετικής ενέργειας και μια αδιάκοπη σιγουριά πως ότυι κι αν γίνει στο τέλος θα έρθει η ΝΙΚΗ. Και πολλοί που με διαβάζουν καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ. 

Παρά τα χτυπήματα που έχουμε δεχτεί από 28 Απριλίου στις 10 το βράδυ μέχρι σήμερα και το ότι ο Μελισσανίδης δεν έφυγε όπως θα ήθελε, σαν πρωταθλητής και με έναν άλλο κυπελλούχο Conference στο Ναό, η ουσια είναι πως η αγάπη του δόθηκε απλόχερα αυτές τις μέρες. Και θα συνεχίσει. Και το θέλει πολύ. Την αγάπη του απλού κόσμου. Των δικών του ανθρώπων. Αυτούς που πάντα ήθελε να τους κάνει χαρούμενους. Και για να το πετύχει δεν σταμάταγε πουθενά. Και στο τέλος αυτό μένει. Η αγάπη και οι μικρές χαρές. Και η μεγάλη κληρονομιά. Όλοι λένε πόσο καταβεβλημένος και κουρασμένος φαινόταν την Δευτέρα. Δεν ήταν κούραση. Ούτε πρόβλημα υγείας. Άφηνε την καψούρα του. Και είχε γίνει κομμάτια. Γιατί η απόφαση ήταν μόνο δική του…

Οποίος έχει επισκεφτεί το Μουσείο της ΑΕΚ θα αναγνωρίσει το κείμενο. Νομίζω αξίζει να είναι κι εδώ. Ως επίλογος και ταυτόχρονα ως ένα μίνι βιογραφικό διαφορετικού τύπου που απαιτείται σε τέτοιες περιστάσεις:

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοκκινιά. Μέσα στη φτώχια και τους καημούς της προσφυγιάς. Σε ένα από τα χιλιάδες σπιτικά που χτίστηκαν με βασικά συστατικά την αξιοπρέπεια, την ενότητα, την ελπίδα, την αγάπη και την άρνηση στον συμβιβασμό με την κακιά μοίρα που χτύπησε εκατομμύρια Έλληνες και τους ξερίζωσε από τις προαιώνιες πατρίδες τους. Εκεί που πριν γεννηθείς ήσουν ΑΕΚ γιατί αυτή η ομάδα δεν ήταν ποτέ μόνο ενας αθλητικός οργανισμός…Το 1992 η αγορά του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ ΑΕΚ ήταν ένα τρελό όνειρο που έγινε πραγματικότητα και ταυτόχρονα μια ευκαιρία που δεν μπορούσε να αφεθεί να πάει χαμένη. Κέρδισε δυο πρωταθλήματα, αναγνώριση, αγάπη, εμπιστοσύνη και για τους φιλάθλους της ΑΕΚ από τότε και για πάντα θα είναι ο Τίγρης. Το 1999 οδήγησε την ΑΕΚ στο μεγαλύτερο θρίαμβο αξιών της ιστορίας της στο εμπόλεμο Βελιγράδι.Το 2013 η επιστροφή του στην ΑΕΚ στην πιο δύσκολη στιγμή της ένδοξης ιστορίας της δεν ήταν ευκαιρία ή όνειρο. Ο ίδιος το ονόμασε χρέος. Λες και είχε δώσει τον λόγο του σε κάθε φίλαθλο της ΑΕΚ εδώ ή στον ουρανό πως όταν όλα έμοιαζαν χαμένα θα ήταν εκεί. Αυτό το Μουσείο που περιδιαβαίνεις είναι μέρος του χρέους. Η κιβωτός της Ρωμιοσύνης που θα κρατήσει άσβεστες τις μνήμες του Βυζαντίου, του Πόντου, του Μικρασιατικού Πολιτισμού, είναι μέρος του χρέους. Αυτό το γήπεδο που τα αγκαλιάζει είναι μέρος του χρέους. Τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα είναι μέρος του χρέους. Τα εργα υποδομής συνεχίζονται και άλλοι τίτλοι θα κατακτηθούν. Και όλα αυτά μαζί με τους χιλιάδες νέους οπαδούς που ήρθαν και έρχονται στην αγκαλιά της ΑΕΚ είναι η κληρονομιά. Του γιού του Ζώρα από τον Πόντο…

Υ.Γ: Υπάρχει βέβαια κάτι που έχει υποσχεθεί και δεν το έχει κάνει ακόμη. Τώρα βέβαια είναι ευκαιρία, υπάρχει περισσότερος χρόνος. Με κυνηγούσε χρόνια για να αδυνατίσω. Την τελευταία φορά, Σεπτέμβριο του 22, στο Μετρό στο Σύνταγμα στην έκθεση με τους πίνακες για την προσφυγιά που μπήκαν στις Σουίτες της Αγιά Σοφιάς μου είχε πει: "Χάσε ρε! Θα σε μπαζώσουν"! Μετά από ένα μήνα άρχισα την δίαιτα. Και κάποια στιγμή του είπα ότι έχω χάσει ήδη 20 κιλά και έχω στόχο να πέσω από τα 100. Οχι 100, μου λέει! 90!! Μόλις πέσεις από τα 90 θα πάρεις μια ζυγαριά, θα έρθεις στο γραφείο μου, θα ζυγιστείς κι αν είσαι κάτω από 90 θα σου δώσω συνέντευξη. Θα ρωτήσεις ότι θέλεις.

Δεν έχουμε προλάβει ακόμη. Στο μεταξύ έφτασα... 85 οπότε δεν χρειάζεται καν να πάρω μαζί τη ζυγαριά. Απλά περιμένω τηλέφωνο πρόεδρε...