Η τελική ευθεία του πρωταθλήματος μας είναι σίγουρα το πιο συναρπαστικό του κομμάτι. Ένα πρωτάθλημα που δεν είναι το καλύτερο στην Ευρώπη αλλά σίγουρα είναι από τα λίγα που το διεκδικούν στα ίσα τέσσερις ομάδες ενώ μένουν μόνο πέντε αγώνες και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα. Μπορεί να το πάρει ο καλύτερος. Μπορεί να το πάρει ο πιο τυχερός, Μπορεί να το πάρει ο πιο γενναίος. Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο παντού. Εκτός από τα 20 μαύρα χρόνια της κόκκινης χούντας. Είδαμε το βράδυ της Τετάρτης μέχρι τη 1 το πρωί της Πέμπτης τον μεγάλο πρόωρο… τελικό του Champions League. H Σίτι είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου. Η Ρεάλ είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου αλλά η Σίτι είναι καλύτερη της τουλάχιστον τα τελευταία 3 χρόνια. Έχουν βρεθεί και τις τρεις σεζόν αντίπαλοι. Η Ρεάλ προκρίθηκε τις δυο! Απέκλεισε την καλύτερη της ομάδα δυο φορές. Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Κι αυτό πρέπει να είναι πάντα. Πέρυσι το Μάντσεστερ Σίτι - Ρεάλ ήταν ο απόλυτος αγώνας. Η απόλυτη επικράτηση μιας ποδοσφαιρικής μηχανής. Θυμάμαι ειλικρινά πως είχα… πανηγυρίσει όταν η Ρεάλ κανένα 20λεπτο μετά την έναρξη κατάφερε να περάσει την σέντρα και να κάνει ένα τζούφιο σουτ. Είχα δει το ματς 3 φορές αν και… πονούσα για να θαυμάσω και να χορτάσω αυτή την ποδοσφαιρική μηχανή με τα γαλάζια…

Θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και φέτος. Οι δύο ομάδες έχουν διαφορά μεταξύ τους. Η Ρεάλ όμως άφησε πίσω την αφέλεια, δεν σκέφτηκε τι θα πει ο… κόσμος, οπλίστηκε με θάρρος, δύναμη, χρησιμοποίησε το μυαλό, ορκίστηκε να προφυλάξει το τέρμα της με… αίμα και μπήκε μέσα με το μαχαίρι στα δόντια. Να πάρει ότι μπορούσε επειδή το ποδόσφαιρο πάντα δίνει αυτό το δικαίωμα στο όνειρο όποιοι κι αν είναι οι αντίπαλοι, όση διαφορά κι αν έχουν μεταξύ τους. Στην πρώτη ευκαιρία έβαλε γκολ. Και μετά δεν πρόσφερε θέαμα αλλά δίδαξε, αυτοθυσία, αλληλοϋποστήριξη, αποφασιστικότητα, πάθος και προσήλωση στον στόχο. Η εικόνα του Καρβαχάλ να αποχωρεί υποβασταζόμενος χωρίς να έχει χτυπηθεί παρά μόνο από την εξάντληση, ιδρωμένος με ένα πρόσωπο χωρίς συσπάσεις κι έναν μεγάλο άσπρο λεκέ από τον ασβέστη της πλάγιας γραμμής σαν λευκό παράσημο πάνω στην μαύρη φανέλα ήταν όλη η χθεσινή Ρεάλ Μαδρίτης. Και αφού κατάφερε μετά από 210 λεπτά συν καθυστερήσεις να φέρει επιτέλους την σειρά στο 50-50, στην διαδικασία που και το… Χαϊδάρι μπορεί να αποκλείσει την ΑΕΚ, προκρίθηκε. Κανείς δεν την εμπόδισε, κανείς δεν την αδίκησε. Κανείς δεν της είπε να κάνει κι άλλες επενδύσεις και μετά να μιλάει για την διαιτησία γιατί οι Άραβες φέρνουν παικταράδες και τον καλύτερο προπονητή, κανείς δεν της είπε πως και να μην μέτραγε το άκυρο γκολ ή να μην δινόταν το μαϊμού πέναλτι πάλι θα έχανε αφού η Σίτι είχε 70% κατοχή και ήταν ντροπή για την Ρεάλ να παίξει τόσο αμυντικά. Το ποδόσφαιρο είναι το βασίλειο της ελευθερίας. Όλοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν αρκεί να μην παραβιάζουν τους κανόνες και αν τους βγει να κερδίσουν ακόμη και τους καλύτερους τους. Αυτό ισχύει και πρέπει να ισχύει παντού. Από το κορυφαίο ματς της σεζόν που ήταν το χθεσινό μέχρι το παιχνίδι του τοπικού πρωταθλήματος. Στην Ελλάδα είχε καταργηθεί για 20 χρόνια…

Μία από τις ομορφότερες φράσεις που έχουν γραφτεί στην ιστορία της γραφής περιέχεται στο ιστορικό και… αιώνες μπροστά από την εποχή του κείμενο της “Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας” των ΗΠΑ. Αναφέρει ο Τζέφερσον στις πρώτες γραμμές του χειρόγραφου: “Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας”… 

Γράφτηκαν σε άλλες εποχές, πολύ πιο δύσκολες, πολύ διαφορετικές σε όλα τα επίπεδα. Αλλά ισχύουν για πάντα. Κι αν κάποιος δεν πιστεύει στον Θεό δεν έχει δικαίωμα να μην πιστεύει στην συνείδηση που θα επέβαλε τους ίδιους κανόνες. Ζωή, ελευθερία και επιδίωξη ευτυχίας. Ναι και η ευτυχία είναι δικαίωμα. Είναι κίνητρο. Είναι επιβράβευση. Είναι κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο. Και για να το συνδέσουμε με το ποδόσφαιρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε την ελευθερία να επιδιώξει την ευτυχία με τον δικό της τρόπο. Ήταν δικαίωμα της. Και τελικά τα κατάφερε. Απόλαυσε τους καρπούς. Δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο στο ποδόσφαιρο όταν δεν υπάρχουν διαιτητικές ή άλλου είδους παρεμβάσεις. Ακόμη και χθες ο διαιτητής έκανε κάποια λάθη. Ως μέρος του παιχνιδιού. Σπάνια θα γίνει ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίς έστω 1-2 λάθη διαιτητή. Με το VAR πλέον τα λάθη εκτός πολύ σπανίων περιπτώσεων δεν μπορούν να είναι τόσο κρίσιμα ώστε να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα. Στη μεγάλη σκηνή του Champions League αλλά ακόμη και στην χώρα που όσοι είναι αντί-Ρεάλ λόγω… Φράνκο αγνοούν πως σε 36 χρόνια Φράνκο η Ρεάλ πήρε 14 πρωταθλήματα και 22 όλοι οι άλλοι μαζί και στην Ελλάδα από το 1997 ως το 2016 ο Ολυμπιακός πήρε 18 και ο Παναθηναϊκός… 2. Τέλος της λίστας. 

Στην Ελλάδα από το 2017 και μετά όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Όλοι έχουν δικαίωμα στην επιδίωξη της ευτυχίας. Ο Ολυμπιακός έχει πάρει τρία πρωταθλήματα, η ΑΕΚ δύο και ο ΠΑΟΚ ένα. Πέρυσι το διεκδίκησε μέχρι προτελευταία αγωνιστική και μάλιστα ως πρώτος ο Παναθηναϊκός, φέτος είναι και οι τέσσερις με ίδιες πιθανότητες πέντε αγώνες πριν το τέλος. Οι άνθρωποι που φρόντισαν να ξεριζωθεί με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσε το σάπιο καθεστώς που διόριζε τον πρωταθλητή έχουν προσφέρει την μεγαλύτερη υπηρεσία στο ποδόσφαιρο. Δόξα και τιμή. Το έκαναν όπως είναι παντού και όπως πρέπει πάντα να είναι. Το πιο δίκαιο άδικο άθλημα στον κόσμο…