Καλή εβδομάδα να έχουμε. Που πως να μην έχουμε μετά ένα τόσο υπέροχο Σαββατοκύριακο. Ένα Σαββατοκύριακο για μια ζωή. Ή μάλλον λίγο παραπάνω. Για έναν ΑΙΩΝΑ. Πόσο όμορφο είναι κυρίως για τους ανθρώπους που δεν ήξεραν την στιγμή που το έκαναν και και οι περισσότεροι λόγω του αμείλικτου χρόνου δεν έμαθαν ποτέ τι έφτιαξαν. Η κληρονομιά της μεγάλης Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως εκτός από όλα τα άλλα είναι ακριβώς αυτό που ζήσαμε το υπέροχο Σαββατοκύριακο 13 και 14 Απριλίου του σωτήριου έτους 2024.
Αυτό το κιτρινόμαυρο ποτάμι 100 χρόνια μετά είναι το ασύγκριτα μεγαλύτερο κεφάλαιο που φτιάχτηκε όλα αυτά τα χρόνια που ο κόσμος είναι καλύτερος επειδή υπάρχεις ΕΣΥ. Από αυτούς που έβαλαν την σπορά και από αυτούς που έβαλαν ένα λιθαράκι μικρό ή τεράστιο για να γίνει η ΑΕΚ αυτό που είναι σήμερα. Αυτή η έκρηξη αγάπης και αγνής, ανόθευτης χαράς με τα πιο μικρά πράγματα όπως ήταν αυτά που έγιναν το Σάββατο είναι αυτό που περισσότερο του ταιριάζει μια Αγγλική λέξη: LEGACY…
Δεν χόρταινα να βλέπω παιδιά. Το μικρότερο ήταν 2 μηνών! Ναι το έφερε ο τρελός 2 μηνών στο ΝΑΟ. Ευτυχώς το είχε στη σκιά… Πάντα αυτό ήταν το άγχος μου για την ΑΕΚ όλα αυτά τα χρόνια. Οι νέοι οπαδοί. Τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Η σπορά… Είμαι “παιδί” του… Μπάρλου. Ο πατέρας μου δεν ήταν ποδοσφαιρόφιλος. Ήταν ΑΕΚ επειδή μέναμε στην Καλογρέζα, δούλευε στο Μουταλάσκη και κυρίως επειδή ήταν προσφυγική και πάντα την αδικούνε. Εγώ όμως έγινε φανατικός με την ΑΕΚ επειδή μου άρεσε το ποδόσφαιρο και επειδή εκείνη η τριετία 76-79 ήταν φανταστική. Κάποιοι μεγαλύτεροι από μένα έγιναν ΑΕΚ από τον Νεστορίδη. Οι πρώτοι από τον Νεγρεπόντη. Και βέβαια πάντα επειδή ήταν προσφυγική. Όμως 100 χρόνια μετά την ίδρυση και 102 μετά την καταστροφή που την γέννησε η ΑΕΚ επειδή η ζωή έχει προχωρήσει πολύ έχει αλλάξει ρόλο. Από κλουμπ Κωνσταντινοπουλιτών έγινε το σύμβολο των προσφύγων. Για μένα όλες οι προσφυγικές ομάδες είναι ιερές. Και οι ομάδες πρόσφυγες με κορυφαίες τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα και οι ομάδες που φτιάχτηκαν από πρόσφυγες στην Ελλάδα όπως η ΑΕΚ μας, ο ΠΑΟΚ κτλ.
Ήμασταν μαζί εκεί, είμαστε μαζί εδώ. Απλά αγαπάμε άλλη ομάδα. Κι ας λένε οπαδοί τους διάφορα για την ΑΕΚ. Η πίκρα επειδή η ΑΕΚ πέτυχε μέσα στα 100 χρόνια ζωής της να ταυτιστεί περισσότερο από όλες με την προσφυγιά και να είναι η μεγαλύτερη ομάδα από όλες είναι κάπου κατανοητή. Απλά αδιαφορούμε. Και σε τίποτα δεν αλλάζει ούτε επηρεάζει τον ιστορικό ρόλο που έχει αναλάβει η ΑΕΚ σε αυτό τον δεύτερο αιώνα ζωής της… Η προσφυγιά γιγάντωσε την ΑΕΚ. Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων και των εκδιωχθέντων από Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία και Πόντο έγιναν ΑΕΚ. Στην δεύτερη εκατονταετία της η ΑΕΚ ανταποδώσει στην προσφυγιά. Τώρα η ΑΕΚ έχει αναλάβει την ιερή υποχρέωση να κρατήσει για άλλον ένα αιώνα, και έχει ο Θεός, τις μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες. Πρώτα με το όνομα της. Που είχε και θα έχει πάντα μέσα την Βασιλεύουσα. Όμως δεν έμεινε εκεί. Με το Μουσείο του Μικρασιατικού Πολιτισμού. Με την ονομασία των θυρών του γηπέδου. Με τα ονόματα ΟΛΩΝ των πόλεων και των χωριών όπου για χιλιάδες χρόνια άνθιζε ο πολιτισμός μας, περιμετρικά του γηπέδου. Με το ίδιο το όνομα και το σχέδιο του γηπέδου της που θα θυμίζει για πάντα τον ΝΑΟ των ΝΑΩΝ που πάντα δικός μας θα’ ναι. Με αυτά αλλά και άλλα πολλά…
Το παιδί μου, το παιδί σου, τα παιδιά των παιδιών μας πρέπει πάντα να θυμούνται. Τα προσφυγάκια τέταρτης και πέμπτης γενιάς πρέπει να μαθαίνουν τις ρίζες τους και αρκεί μια επίσκεψη στο γήπεδο της ΑΕΚ για να μπεις στην διαδικασία να ψάξεις. Κι όταν ψάξεις θα βρεις. Κι όταν βρεις θα μάθεις. Κι όταν μάθεις θα μπορείς να μεταδώσεις. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει καταγωγή από τις αλησμόνητες πατρίδες αξίζει να μάθεις ποιοι είναι αυτοί που ήρθαν και άλλαξαν την μητέρα Ελλάδα. Και ποιο είναι το στίγμα που άφησαν πίσω τους ερχόμενοι εδώ. Πάνω από όλα είναι κι ένα μάθημα ζωής. Πως ακόμη κι αν βρεθείς στο μηδέν ή και κάτω από αυτό ενώ ήσουν άρχοντας τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αρκεί να αναπνέεις και να μπορείς να βλέπεις κάθε πρωί τον ήλιο. Θα τα καταφέρεις ξανά. Όπως τα κατάφεραν αυτοί οι υπέροχοι βασανισμένοι άνθρωποι. Αρκεί μέσα σου να καίει η φλόγα!
Η μνήμη πρέπει να ζήσει. Και η ΑΕΚ έχει αυτό το βαρύ αλλά τόσο πολύτιμο φορτίο. Δεν ήταν αυτονόητο. Ότι το κάνει με αυτό τον τόσο εμφατικό τρόπο, γιατί πάντα θα το έκανε ακόμη και μόνο με το όνομα της, οφείλεται κυρίως στο ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν ξεχνάει από που προέρχεται και πως έγινε ΑΕΚ. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια που η ζωή της όπως όλων των προσφύγων είναι ένα βιβλίο από μόνη της. Οι γονείς του φρόντισαν να τον μπολιάσουν με αυτή την ιδέα. Που δεν είναι μεγάλη σαν κι αυτή που τελικά οδήγησε στην καταστροφή. Αλλά είναι ΙΕΡΗ. Και η διατήρηση της είναι ΧΡΕΟΣ. Ακόμη ένα μάθημα. Κι ένας αρκεί. Για να κρατήσει την φλόγα αναμμένη. Και να την μεταδώσει. Γέμισε η ψυχή μας ΑΕΚ το Σαββατοκύριακο. Το ότι το αερόστατο δεν πέταξε πολύ ψηλά και το ότι νικήσαμε 2-0 τον Άρη είναι όλα μέρος της μαγείας. ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ!
