Ηρθε η πρώτη ήττα σε ντέρμπι πάνω από ένα χρόνο μετά την προηγούμενη και μάλιστα έμοιαζε τόσο πολύ με την μοναδική μέχρι χθες ήττα του Αλμλειδα από τον ΠΑΟ στο ίδιο γήπεδο εκείνο τον μακρινό Σεπτέμβρη του 2022. Ανατροπή από το ημίχρονο. Τότε με τα δύο πέναλτι του Καμπάκοφ, χθες με τα δύο μεγάλα λάθη του Μουκουντί. Ένα πολύ περίεργο και διαφορετικό ντέρμπι από ότι συνήθως βλέπουμε. Με τρία γκολ δώρα, αφού και το λάθος του Χουάνκαρ είναι εφάμιλλο των λαθών του Μουκουντί, και ουσιαστικά από μία πολύ μεγάλη χαμένη ευκαιρία για κάθε ομάδα. Ένα ματς που δύσκολα μπορείς να κάνει μια συνολική κριτική γιατί πήγε σε ειδικές καταστάσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι του.

Ένα χαμένο ματς που θα μπορούσε να έχει τελειώσει με νίκη από το πρώτο δεκάλεπτο αν η ΑΕΚ είχε το δολοφονικό ένστικτο να χτυπήσει με λύσσα στο μομέντουμ με τον Παναθηναϊκό να μην έχει μπει στο γήπεδο, τους παίκτες του να τρέμουν σε κάθε ενέργεια και το γήπεδο να βρίζει και να απειλεί την ίδια του την ομάδα. Και βέβαια το παιχνίδι κρίθηκε και από το ότι ο μακράν καλύτερος παίκτης του αγώνα έπαιζε στον Παναθηναϊκό. Και ξεκίνησε από το 10 βγάζοντας την ομάδα του και τους οπαδούς από τον πανικό και τον τρόμο με τον τρόπο που πέρασε τον Βίντα, όπως δεν τον έχει περάσει κανείς από την ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα, και σερβίροντας στον Μπερνάρ που παρεμπιπτόντως η εξουδετέρωση του από τον Ρότα ήταν ίσως το μόνο πράγμα που λειτούργησε χθες καλά στην ΑΕΚ. Μετά έβγαλε την πάσα στον Αράο που ήταν οφσάιντ και παρότι δεν μέτρησε το γκολ του Μπακασέτα έκανε την ομάδα του να πιστέψει ακόμη περισσότερο ότι μπορεί. Και μετά ήρθε ο Μουκουντί. Τρομερό το πρέσινγκ του Ιωαννίδη, μαγικό το πλασέ στο 2-1 αλλά αυτές οι φάσεις δεν υπήρχαν. Και άντε να γίνει μια φορά. Δύο;; Ποτέ, ποτέ αλλά για αυτό είναι μαγικό το ποδόσφαιρο. Και ευτυχώς ή δυστυχώς είναι και στις ήττες της δικής σου ομάδας…

Δεν περιμέναμε τον χθεσινό αγώνα για να μάθουμε τον σέντερ μπακ της ΑΕΚ. Είναι ένας πολύ υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστής που μπορεί να παίξει και σε καλύτερο πρωτάθλημα από το Ελληνικό. Χθες μέσα σε δύο λεπτά έκανε λάθη που δεν θα έκανε παιδί τοπικού. Δύο ίδια λάθη σε δύο λεπτά. Δύο εύκολες φάσεις για παίκτες Κ17 ή τοπικού έγιναν καθαρές ευκαιρίες και εντέλει γκολ από έναν παίκτης της αξίας του Μουκουντί. Πραγματική φρίκη. Σε μια άλλη ομάδα ή στην ΑΕΚ με άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ταφόπλακα για τον παίκτη. Όχι σε αυτή την ΑΕΚ. Όχι με αυτό τον προπονητή. Εδώ ήταν ένα πολύ σκληρό μάθημα. Και μια τεράστια στεναχώρια πρώτα και πάνω από όλα για τον ίδιο.

Ο οποίος προπονητής μπήκε και αυτός στο κάδρο της κριτικής. Λογικό και αναμενόμενο. Φυσικά ούτε ο Πεπ κι ο Κλοπ θα μπορούσαν να αποτρέψουν τα δύο γκολ από λάθη του καλύτερου παίκτη τους στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι. Του… θεού! Οπότε δυσκολεύει πολύ η κριτική όταν το παιχνίδι έχει ανατραπεί με έναν τρόπο που για όσα σενάρια κι αν είσαι προετοιμασμένος δεν μπορείς να τον προβλέψεις. Σίγουρα το αρχικό σχήμα δεν δούλεψε όπως περίμενε ο Αλμέιδα όμως είναι δεδομένο πως όσο πέρναγε η ώρα και οι χώροι θα άνοιγαν περισσότερο αν το σκορ είχε παραμείνει στο 0-1 και ο Μάνταλος θα μπορούσε να βγάλει μια - δυο πάσες σαν την μαγική της προηγούμενης Κυριακής και ο Τσούμπερ που περισσότερο έπαιξε σαν δεύτερο φορ παρά σαν ακραίος θα έβγαινε σε κάποιο ξέφωτο μαζί με τον Λιβάι όπως στην τεράστια ευκαιρία του 12. Σε ότι αφορά τις αλλαγές μπορεί να ξένισαν οι 4 μαζί όμως βλέποντας τον Παναθηναϊκό απλά να περιμένει από τόσο νωρίς παίζοντας με άμυνα τριών αλλά στην ουσία πέντε δεν περίμενε να πάρει το ρίσκο βάσει… πρωτοκόλλου.

Κινήθηκε γρήγορα και επιθετικά. Όπως πάντα. Ο Λιούμπισιτς πιστεύω θα μπορούσε να βοηθήσει στη συγκεκριμένη δική κατάσταση. Αφού επένδυσε σε παίκτες που έχουν ως χαρακτηριστικό το ότι μπορούν να συνδυαστούν σε μικρούς χώρους, ο Κροάτης είναι ένας από αυτούς. Μπήκαν ο Γκατσίνοβιτς, ο Πόνσε ως καλύτερος κεφαλοσφαριστής του πρωταθλήματος αφού αναγκαστικά θα έβγαιναν και σέντρες, ο Αμραμπατ που πάλεψε σαν σκυλί μεχρί το τελευταίο σφύριγμα, Ο ΠΙνέδα για να οργανώσει το παιχνίδι από τις πίσω γραμμές και ο Αραούχο. Για τον τελευταίο υπάρχει η αμφιβολία σε πολλούς. Αλλά είναι ο Αραούχο. Ο Αλμέιδα πόνταρε στο τι είναι ο Αραούχο για την ΑΕΚ σε έναν τέτοιο ματς και βέβαια στην ικανότητα που έχει να εκμεταλλεύεται αναμπουμπούλες σε ειδικές καταστάσεις δίνοντας… προκρίσεις όπως λίγους μήνες πριν με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Δεν βγήκε. Δεν βγήκαν φάσεις απέναντι σε μια πάρα πολύ οργανωμένη, ηρωική άμυνα που δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Το παιχνίδι χάθηκε. Έρχεται το επόμενο. Στόχος η επιστροφή στην κορυφή.

Δεν θα μάθουμε τώρα ποιος είναι ο Αλμέιδα. Είναι ο Μεσσίας της ΑΕΚ στο αγωνιστικό κομμάτι. Ο άνθρωπος που έφερε την χαρά και την περηφάνια ξανά στην ΑΕΚ μας. Ο Νταμπλούχος του 2023 με την ομάδα που είχε βγει πέμπτη το 2022. Και την Κυριακή πρέπει να είναι ξανά στην κορυφή και να μένουν έξι βήματα. Ραντεβού εκεί που τα όνειρα μας δεν είναι μπάζα αλλά πραγματικότητα…