Όταν περπατάς το πρωί και κάνεις και τους… από εκεί ψιθυρίζοντας: “ΑΕΚάρα γερά και πρωτάθλημα θα πάρουμε ξανά” και τους απ’ εδώ: “Πανικό πανικό όπου πάμε προκαλούμε πανικό” σίγουρα η προηγούμενη μέρα έχει πάει τέλεια. Και δεν είναι μέρα. Μήνας κλείνει που όλα είναι τόσο τέλεια που φοβάσαι… Και λίγο μετά έρχεται η συνέντευξη του Κώστα Μανωλά, όχι αυτού με το… λιοντάρι, και μεταφέρεσαι αυτόματα στην ημέρα των εγκαινίων. Κλαίμε και γελάμε σαν χαζοί από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάθε δικός μας άνθρωπος, όλοι μας, εγώ, εσύ που διαβάζεις τώρα έχουμε μια ιστορία για αυτό το γήπεδο. Για αυτό δεν είναι ένα απλό γήπεδο. Είναι όλες αυτές οι ιστορίες μαζί. Και για αυτό το γήπεδο αυτό, ο ΝΑΟΣ μας δεν πρόκειται να ξαναπέσει ποτέ. Δεν θα χάσει ποτέ. Η ΑΕΚ θα χάσει παιχνίδια εκεί μέσα. Γιατί έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο. Αλλά το γήπεδο αυτό, ο ΝΑΟΣ μας, οι ιστορίες μας, οι άνθρωποι μας ότι έχασαν έχασαν. ΠΟΤΕ δεν θα ξαναχάσει ο ΝΑΟΣ μας. Και όποτε ξεχνάμε τι ζούμε εδώ και ένα μήνα έρχονται κάτι τέτοια πρωινά και μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Που είναι πια τόσο υπέροχη. Εκεί. Εδώ. Στης Φιλαδέλφειας τα μέρη…
Πάμε τώρα στα γήινα. Ηταν ωραίο το ταξιδάκι στη Λιβαδειά. Μαζί με άλλους 4000 τρελούς, Δευτέρα νωρίς το απόγευμα. Και μια ωραία νίκη. Δεν χρειάστηκαν 10 καθαρές ευκαιρίες για να μπουν δύο γκολ. Δεν ήταν καθόλου εύκολος ο αντίπαλος οπότε δοκιμάστηκε η ΑΕΚ με μια επαρχιακή ομάδα γεμάτη πάθος και ενέργεια σε ένα γήπεδο που δύσκολα θα βρει χειρότερο στην υπόλοιπη σεζόν πράγμα που δεν παίζει κανένα ρόλο αφού όπως είπε κι ο Αλμέιδα όταν παίζεις ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν υπήρξε άγχος παρότι το πρώτο ημίχρονο ήταν το λιγότερο παραγωγικό των τελευταίων αγώνων. Γιατί οι βασικές αρχές ήταν εκεί. Και αρκούσε ένα πεντάλεπτο στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου και μια φάση βγαλμένη από τα όνειρα κάθε προπονητή που για αυτό ακριβώς δουλεύει από την πρώτη μέρα που έπιασε δουλειά για να μπει το γκολ και όλα να απλοποιηθούν. Γιατί η ΑΕΚ του Αλμέιδα από την πρώτη μέρα δουλεύει για να ορμήσει σαν αρπακτικό πάνω στην αδυναμία του άλλου. Σε ένα λάθος και μια αργή μετάβαση από επίθεση σε άμυνα. Αρκούσε ένα για να χαθεί η μπάλα ταξιδεύοντας με ταχύτητα φέτος από πόδι σε πόδι και τέλος σε κεφάλι ώστε να γίνει το 1-0. Και με την ποιότητα που επίσης κάνει διαφορά αλλά η ιστορία των προηγούμενων ετών έχει δείξει πως δεν αρκεί, ο Γκατσίνοβιτς πήρε το καθαρό πέναλτι και ο σέντερ φορ Λιβάι Γκαρσία χτύπησε ένα από τα πιο κουλ πέναλτι που έχουμε δει από παίκτη της ΑΕΚ και ολοκλήρωσε την τελετή.
Πάντα πίστευα, που λέει και μια ψυχή στον Λιβάι σέντερ φορ. Γιατί όταν έφυγε όλη η πίκρα, η αρρώστια των δύο τελευταίων αγώνων - βασανιστηρίων στα πλέι οφ καθάρισε η εικόνα και έμεινε στο μυαλό μου ο Λιβάι και τα τρία σεντερφορίσια γκολ του στις δύο πρώτες συμμετοχές του σε αυτή τη θέση. Αυτό που είδα εγώ δεν θα μπορούσε να μην το δει ο Αλμέιδα. Κι άλλοι προπονητές θα το έβλεπαν αλλά πόσοι θα τολμούσαν να επενδύσουν σε αυτό πηγαίνοντας κόντρα στο πολιτικά ορθό και να συνδέσουν αυτό το παζλ που θυμίζω ότι ξεκίνησε από τα φιλικά ο Ματίας. Πάντα το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό και νορμάλ. Και η δικαίωση ήρθε με τον χρόνο που πάντα δικαιώνει το φυσιολογικό. Η ΑΕΚ έχει επίθεση φωτιά. Με τον Λιβάι στην κορυφή και τον Αραούχο σε αυτό τον ελεύθερο πολυμορφικό ρόλο που λες και φτιάχτηκε για αυτόν, και θα καταργηθεί αν δεν είναι στην ενδεκάδα, ώστε να μετατρέψει το ελάττωμα του σε προτέρημα. Όμορφα πράγματα βλέπουμε. Και πάντα υπάρχει η ανυπομονησία. Να πάμε στο στολίδι μας, στη γηπεδάρα μας αλλά να δούμε και την ομάδα που οι παίκτες της παίζουν σαν οπαδοί όπως λέει κι ο δημιουργός της. Πάνω από όλα όμως. Κι από την κουλτούρα τακτικής που έχει εμπεδώσει η ομάδα. Κι από την ποιότητα των παικτών. Κι από την δουλειά του τεχνικού τιμ. Κι από όλα… Είναι αυτή η αύρα. Που δεν μπορώ να την περιγράψω σε κείμενο αλλά εσύ φίλε μου που διαβάζεις, καταλαβαίνεις. Η αύρα αυτή μας οδηγεί. Αυτή θα μας κρατήσει και στα δύσκολα που θα έρθουν. Γιατί το ποδόσφαιρο σαν την ζωή είναι περιπέτεια. Αλλά φέτος είναι τόσο γλυκιά…
