Εφτασε Τρίτη, η ΑΕΚ έχασε την Κυριακή και θα κανουμε πολλές μέρες ακόμη να ξεπεράσουμε τον τρόπο. Ήταν ένα αποτέλεσμα που υπήρχε ως ενδεχόμενο. Σε αυτό το ματς υπάρχουν πάντα και τα τρία αποτελέσματα. Όπως υπάρχουν πάντα στα ντέρμπι ακόμη και την χρονιά που η ΑΕΚ βγήκε πρώτη κι ο Παναθηναϊκός ενδέκατος ή ο Παναθηναϊκός πρώτος και η ΑΕΚ τρίτη. Την Κυριακή έγιναν όμως δυο πράγματα μη αναμενόμενα. Το πρώτο ότι στην εποχή των ξένων διαιτητών και του Var έκανε ανατροπή η διαιτησία μεσα σε 7 λεπτά λες και παίζαμε τέλη δεκαετίας 90. Και το άλλο πως πριν αρχίσει το ντέρμπι ο Ολυμπιακός είχε χάσει δύο βαθμούς στο Καραϊσκάκη από τον Βόλο. Θα πουν κάποιοι τι μας νοιάζουν οι άλλοι; Πάντα υπάρχουν αυτοί που το ρωτάνε αυτο. Θα τους απαντησω ότι παίζουμε σε πρωτάθλημα. Με αλλους 13. Οπότε το τι κάνουν οι άλλοι είναι κάποιες φορές εξίσου σημαντικό με το τι κάνεις εσύ. Η ΑΕΚ μετά την ήττα της στη Λεωφορο είναι δυο βαθμούς πίσω από το φαβορί του πρωταθλήματος που ήταν, είναι και θα είναι για αρκετό καιρό ακόμη ο Ολυμπιακός. Θα μπορούσε να είναι έξι αν η ομάδα του Πειραιά είχε φέρει τα ίδια αποτελέσματα που έφερε πέρυσι με Τρίπολη και Βόλο. Και είναι άλλο να είσαι έξι πόντους πίσω από τον Ολυμπιακό και τελείως διαφορετικό να είσαι αυτούς τους πόντους πίσω από τον Παναθηναϊκό. Με όλο τον σεβασμό στον Γιοβάνοβιτς και την προσπάθεια του και στο μέγεθος που λέγεται Παναθηναϊκός.

Αφού είπαμε τα πάντα για την διαιτησία δυο μέρες όπως έπρεπε ας μιλήσουμε και λίγο για τον αγώνα όσο επιδέχεται κριτική γιατί η αλλοίωση του αποτελέσματος του πρώτου ημιχρόνου καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και ότι είδαμε στο δεύτερο. Πάντα μου άρεσε η ηρωική ατάκα: “Να φτιάξουμε ομάδα για να νικάμε και την διαιτησία” όμως και να συνέβη κάποιες φορές στο πέρασμα του χρόνου ποτέ δεν έφερε τίτλους. Αντίθετα οι πιστολιές σε παιχνίδια το μόνο που έφερναν στην πορεία της σεζόν ήταν πράγματι κάποια άσχημα παιχνίδια που όλες οι ομάδες κάνουν οι χαμένοι βαθμοί προσθέτονταν στους χαμένους των σφαγών, χάνονταν κι άλλοι και από ένα σημείο και μετά κατέρρεαν τα πάντα. Και την πλήρωναν οι προπονητές, οι παίκτες και οι διοικήσεις. Μιλάω για παλαιότερα. Τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ είχε προβλήματα σε ματς με διαιτησίες όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η ίδια. ΟΧΙ όμως ΦΕΤΟΣ. Όχι με αυτή την ομάδα, αυτό τον προπονητή και αυτή την διοίκηση. Η πιστολιά στη Λεωφόρο ΠΡΕΠΕΙ να είναι η πρώτη και η τελευταία. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτή η ήττα με τον τρόπο που ήρθε να βάλει την ομάδα από κάτω. Κανέναν. Όπου κι αν βρίσκεται από όπου κι αν την υπηρετεί. Τη έκλεψαν τρεις βαθμούς. Θα είναι δίκη μας ευθύνη από εκεί και πέρα αν οδηγηθούμε στην… αυτοκτονία.

Στο αγωνιστικό κομμάτι μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο για τις αρχικές επιλογές. Αυτή που δεν βγήκε καθόλου ήταν αυτή που πάρα πολλοί αναρωτιόντουσαν από τα φιλικά ακόμη γιατί δεν την επιλέγει ο Αλμέιδα. Ο Λιβάι Γκαρσία στη φυσική του θέση που μάλιστα κάποιοι τον… λυπόντουσαν επειδή κακοποιούνταν ως σέντερ φορ και επιθετικά δεν βοήθησε και ήταν και το μόνο αμυντικό μις ματς με αντίπαλο τον Γκάνεα. Όποτε ακολουθούσε ο Ρότα προς τα μέσα τον Αϊτόρ ο Γκαρσία έχανε τον Γκάνεα. Έναν παίκτη λιγότερο γρήγορο και λιγότερο δυνατό. Έναν παίκτη που όταν ξεκίνησε το παιχνίδι πολλοί πίστευαν ότι θα είναι ο αδύναμος κρίκος του ΠΑΟ. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Και βέβαια το ίδιο κι από την άλλη πλευρά. Ο Χατζισαφί που αδικήθηκε κατάφορα στη φάση του πέναλτι ακόμη κι από δήθεν αντικειμενικούς ΑΕΚτζήδες που δεν είναι πρόβατα και ξέρουν τι πρεπει να κάνεις όταν είσαι στον αέρα και σε... σπρώχνουν, εξαφάνισε τον “φόβο και τρόμο” και πράγματι πολύ καλό παίκτη Παλάσιος που εμφανίστηκε στο παιχνίδι και έκανε τις δυο τελικές του προσπάθειες στο τέλος του αγώνα από το λάθος του Αμραμπατ που εξελίχθηκε σε ευκαιρία και το μπλούπερ του Μοχαμάντι όταν απέτυχε να βγάλει την μπάλα έστω πλάγιο και μετά έπεσε (!) που εξελίχθηκε σε ευκαιρία πάλι με τον Αργεντίνο που νικήθηκε και τις δύο φορές από τον τεράστιο Στάνκοβιτς. 

Ήταν η μόνη επιλογή που δεν βγήκε και δυστυχώς ο Τσούμπερ έλειψε τελικά. Ο Γκατσίνοβιτς πήγε καλά αριστερά στα 60 λεπτά που μπορούσε να παίξει όπως και εναντίον του ΠΑΣ λόγω covid αφού και έκλεψε την μπάλα και έδωσε την ενδιάμεση πάσα στον Αραούχο που οδήγησε στο γκολ του Πινέδα και έδωσε την τελική πάσα επίσης στον Αραούχο στην πρώτη του μεγάλη ευκαιρία που απέκρουσε ο γκολκίπερ του ΠΑΟ και εννοείται πως ανασταλτικά δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον Κότσιρα. Όμως το πιθανότερο ήταν με Τσουμπερ μέσα να ξεκίναγε δεξιά ο Γκάτσι και σίγουρα τα αποτελέσματα τουλάχιστον ανασταλτικά θα ήταν πολύ καλύτερα. Εκεί που δεν πήγε καλά η ΑΕΚ αυτή την φορά ήταν στο θέμα της συγκέντρωσης. Στην ευκαιρία του Σπόραρ το κεντρικό δίδυμο της άμυνας “χάθηκε” και στην ευκαιρία του Κουρμπέλη από το κόρνερ υπήρξε… ύπνωση και πήγε η ΑΕΚ να φάει γκολ με κεφαλιά σε παιχνίδι που επικράτησε συντριπτικά στις εναέριες μονομαχίες. 

Από εκεί και πέρα η AEK πάλι γκολ με τον γνωστό της πλέον τρόπο μόνο που αυτή τη φορά η κίνηση μέχρι να φτάσει η μπάλα στον σκόρερ ήταν πολύ πιο γρήγορη, σχεδόν αυτόματη και το τελείωμα του Πινέδα θύμισε… ιερόσυλα Ρομάριο με αυτό το χαμηλό συρτό μυτάκι στη γωνία.  Κάπου εκεί τελειώνει η κριτική του αγώνα. Μετά την ανατροπή από τον Βούλγαρο κλόουν και τον συνένοχο του στο Var το μόνο που κρατάω είναι πως η ΑΕΚ μέχρι το 94 πάλαιψε για την ισοφάριση και παρά το τρομερό ρίσκο του Αλμέιδα που θέλησε να… ανατινάξει το παιχνίδι και να μην το αφήσει να σβήσει στο τελευταίο μισάωρο όπως κάνει πάντα στα ματς που είναι μπροστά στο σκορ ο ΠΑΟ είναι το ότι με αμυντικά χάφ Πινεδα και Μάνταλο η ΑΕΚ έφαγε μόνο μια οργανωμένη αντεπίθεση που κατέληξε στο δοκάρι του Αϊτόρ και άλλες δυο φάσεις από πολύ χοντρά προσωπικά λάθη σε χώρους που τα λάθη απαγορεύονται και θα είχαν την ίδια κατάληξη ακόμη και με… 3 αμυντικά χάφ στην ενδεκάδα. Επίσης η ΑΕΚ απέναντι στον οργανωμένο και καλά κλεισμένο ΠΑΟ έβγαλε δυο μεγάλες ευκαιρίες από σέντρες του Αμραμπατ. Η δεύτερη και εξηγεί και δικαιώνει τον Αλμέιδα που κράτησε μέχρι το τέλος τον Γκαρσία και τον έβαλε στην κορυφή της επίθεσης. Μόνο αυτός θα μπορούσε να πάρει αυτή την κεφαλιά αλλά δυστυχώς η μπάλα δεν πήγε εκεί που έπρεπε. 

 Αν το ημίχρονο έληγε 0-1 και δεν το έκανε ο Βούλγαρος κλόουν 2-1 με το έτσι θέλω σε 7 λεπτά δεν θα γίνονταν ποτέ τετραπλή αλλαγή στο 57 και η ψυχολογία των παικτών θα ήταν τελείως διαφορετική. Οπότε με χαλκευμένα στοιχεία δεν κρίνω. Ακόμη όμως και αυτή η υβριδική εντεκάδα δεν διαλύθηκε αμυντικά κι αυτό λέει πάρα πολλά αν θυμηθούμε πως προερχόμαστε από σεζόν που μεταξύ άλλων Μίκι μάους γκολ η ΑΕΚ έφαγε και ένα στο 81 σε ματς που νικούσε με 1-0 μέσα στην έδρα της από παίκτη που δεν ήταν οφσάιντ επειδή έφυγε πίσω από την σέντρα. Να θυμόμαστε κι από που ερχόμαστε ε… Κι αν ο Μάνταλος βοηθούσε έστω και λίγο στην καλύτερη προώθηση του παιχνιδιού θα αποκτούσε νόημα ακόμη και η αλλαγή του Γιόνσον με τον Πέτρο που την θεωρησα εξαρχής λάθος παρότι καταλαβαίνω το σκπετικό της. 

Πήγαν όλα καλά στη Λεωφόρο; Φυσικά όχι. Ακόμη κι αν η ΑΕΚ ισοφάριζε στο 94 με τον Λιβάι ή ακόμη καλύτερα υπήρχε πενηνταρίσια διαιτησία και νικούσε πάλι δεν θα ήταν όλα τέλεια. Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια το είχα γράψει και πριν το παιχνίδι χωρίς να ξέρω το αποτέλεσμα. Όμως δεν θα αυτομαστιγωθώ, ούτε θα κάψω έναν προπονητή που δουλεύει σαν σκύλος και πολεμάει σαν Σαμουράι για την ΑΕΚ από την στιγμή που έδωσε τα χέρια με τον Μελισσανίδη, γιατί δεν βγάζει από το τέταρτο επίσημο ματς αυτοματισμούς στην επίθεση για δυο λάθος επιλογές ή επειδή δεν βάζει 1-2 παίκτες στις θέσεις που εγώ πιστεύω πως θα αποδίδουν καλύτερα ή για να μιλήσω προσωπικά για εμένα επειδή προτιμώ το 3-1-4-2 από το 4-2-3-1 που παίζει στα δύο τελευταία ματς. Αυτό που με νοιάζει είναι να συνεχίζει να εμπνέει την ομάδα και κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, να μην κάνει εκπτώσεις ούτε 1% στις αρχές του, να δουλεύει και να βελτιώνει τα κομμάτια που έχουν μείνει πίσω για να τα φτάσει εκεί που έχει ήδη φτάσει τα δύο βασικά του, την ένταση και την ανάκτηση της μπάλας που τα ξεκίνησε από day1. Τα άλλα θα τα βρει αν τον αφήσουμε επειδή και δουλεύει και γνωρίζει το αντικείμενο. 

Τα άλλα περί Ελληνικής πραγματικότητας και Νοτιαμερικάνικης νοοτροπίας που δεν ταιριάζει στην… πρωταθληματάρα μας τα ακούω βερεσέ. Και υπενθυμίζω να βρίσκεται κι εδώ. Το 2017 η θύρα 4 είχε βγάλει ανακοίνωση τελεσίγραφο κατά του Λουτσέσκου. Αν δεν καθάριζε ο Ζίφκοβιτς στην Ξάνθη δεν θα έμπαινε στο πούλμαν. Τον Φεβρουάριο του 2019 μπούκαρε ο Μαρινάκης και παιδιά της θύρας 7 στο ημίχρονο και έστειλαν σαφές μήνυμα ότι αν δεν γυρίσει το 0-1 με την ΑΕΚ τελειώνουν όλα με πρώτο τον Μάρτινς. Το παιχνίδι γύρισε χάρη στην… ΑΕΚ.  Πέρυσι ο Γιοβάνοβιτς έφυγε 10 φορές ηττημένος από το γήπεδο σε σύνολο 26 αγώνων αδυνατώντας πολλές φορές να γυρίσει ή έστω να ισοφαρίσει παιχνίδια που έχανε από το 5ο λεπτό. Και όχι μόνο ντέρμπι όπως με την ΑΕΚ αλλά στα Γιάννενα κτλ. Όλοι αυτοί στη συνέχεια έφεραν τίτλους και έφτιαξαν ομάδες και βέβαια κανείς τους πριν φτάσει στο σημείο μηδέν να γλυτώσει την απόλυση δεν μπήκε σε διαδικασία αμφισβήτησης από τον τέταρτο επίσημο αγώνα. 

Ας βάλουμε καλά λοιπόν όλοι στο μυαλό μας και κυρίως οι τηλεκριτικοί παλαίμαχοι που κρίνουν ως τηλεσοφοί ανθρώπους που δουλεύουν αδιάκοπα από… 15 χρονών σε ένα επίπεδο που σε όλες του τις εκφάνσεις αυτοί δεν πλησίασαν ποτέ πως δεν κατέχουμε την απόλυτη σοφία. Από το σαλόνι ή το στούντιο μας όλα είναι εύκολα όπως είναι τα πάντα όταν τα κάνουν οι… άλλοι. Γιατί είναι άλλο η κριτική που πάντα είναι καλοδεχούμενη ως και απαραίτηττη και άλλο η προσπάθεια επιβολής σε έναν επαγγελματία πολύ υψηλότερου επιπέδου των ιδεών που προέρχονται από brain storming καφενείου την ώρα που ο άλλος πεθαίνει στον πάγκο, στο χόρτο και το γραφείο του για τη νίκη και μπορεί να πάει χαμένη η δουλειά του από έναν κλόουν διαιτητή ή από την στραβοκλωτσιά ενός παίκτη. Φυσικά το ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του νόμους. Μπορεί ο Αλμέιδα να προστεθεί στην αλυσίδα των προπονητών που απέτυχαν στην ΑΕΚ. Προσωπικά το μόνο που θα ήθελα είναι αν χτύπα ξύλο γίνει αυτό να έχει γίνει με τον τρόπο θα έχει επιλέξει αυτός εφόσον η ομάδα του έχει εμπιστευτεί το τιμόνι και να κριθεί συνολικά για το έργο και την προοπτική του και όχι συγκυριακά και με πανικό. Πάμε παρακάτω. Για όλους και για όλα έχει ο καιρός γυρίσματα.