Από τον Απρίλιο του 2013 δεν έχω γράψει ΠΟΤΕ την λέξη ντροπή για ήττα της ΑΕΚ. Ακόμη κι από την Θύελλα Ραφήνας. Μετά από έξι χρόνια ένιωσα ντροπή για ήττα. Από μια πολύ μεγάλη ομάδα με ιστορία και εκατομμύρια οπαδούς. Με όλο τον σεβασμό στον ΠΑΟ, τους παίκτες και τον κόσμο του ένιωσα ντροπή. Όχι επειδή η ΑΕΚ έχασε από τον ΠΑΟ αλλά γιατί έχασε με αυτό τον ντροπιαστικό τρόπο. Γιατί είναι ντροπή σε ένα παιχνίδι που είναι 0-2 και πάει για 0-4 αντί να τελειώνει το παιχνίδι να ασχολούνται οι παίκτες της με πρώτο τον Λιβάγια για το ποιος θα βάλει το γκολ. Είναι ντροπή αντί να γίνει αλλαγή για να ηρεμήσει και να ηρεμήσει και η ομάδα ο Λιβάγια, που είναι τρομερά ποιοτικός  μην τα ξαναλέμε, όταν έχει αυτή την ντροπιαστική εικόνα. Οχι απόδοση. ΕΙΚΟΝΑ. Να μένει προκλητικά για ένα λεπτό οφσάιντ στην περιοχή του ΠΑΟ ενώ το παιχνίδι παίζεται αλλού, να κράζει συμπαίκτες, να μην δίνει την μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο σε κανέναν εκτός του Μάνταλου, να διαμαρτύρεται στο 0-2 έντονα στον τέταρτο διαιτητή για ένα φάουλ. Και να έχει ανοίξει κουβέντα με τον πάγκο και να “βάζει χέρι” μάλιστα επειδή χειροκρότησαν συμπαίκτη του.

Έχω γράψει ύμνους για τον Λιβάγια όπως όλοι. Κι αυτό που χαιρόμουν περισσότερο ήταν την πρώτη του χρονιά που ήταν ένας παίκτης που πιο πολύ κυνηγούσε την καλή ασίστ σε συμπαίκτη του παρά το να σκοράρει ο ίδιος. Και μέσα σε δύο χρόνια φτάσαμε σε αυτό. Είναι ευθύνη βέβαια του ίδιου αλλά περισσότερο είναι ευθύνη της ΑΕΚ. Γιατί δεν ξέχασε την μπάλα. Αλλά έγινε άλλος παίκτης και πάει να πει ότι το περιβάλλον της ομάδας τον ενθάρρυνε να βγάλει αυτό τον πολύ κακό εαυτό.

Το ότι με αυτό τον εκνευρισμό σε ένα παιχνίδι που κυλούσε ιδανικά για την ομάδα δεν τολμάει ο προπονητής να τον κάνει αλλαγή και προτιμάει να βγάλει τον Ολιβέιρα επειδή του την είχε… σπάσει και να τελειώσει το ματς με σέντερ φορ τον Γιακουμάκη και όχι τον σκόρερ των τεσσάρων από τα πέντε γκολ των δύο τελευταίων αγώνων τα λέει όλα. Αυτό είναι ευθύνη της διοίκησης πολύ μεγαλύτερη από το μια μεταγραφή που δεν έγινε ή δεν βγήκε ακόμη κι από μια κακή επιλογή προπονητή όπως έγινε με τον Καρντόσο.

Και μια και θυμήθηκα τον Καρντόσο δυστυχώς η κατάσταση χειροτέρεψε επειδή μετά την φυγή του Πορτογάλου η ΑΕΚ κρεμάστηκε από τους παίκτες που, πράγματι, είχαν δίκιο που αμφισβήτησαν νωρίς τις μεθόδους του Πορτογάλου όμως δυστυχώς όπως φάνηκε όχι μόνο στην ήττα από τον ΠΑΟ αλλά προοδευτικά μέχρι σήμερα όλο αυτό γύρισε μπούμερανγκ. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ. Στην ντροπή που νιώσαμε όχι επειδή η ΑΕΚ έχασε από τον ΠΑΟ (ο ΠΑΟΚ στο 97 γλύτωσε την ήττα μέσα στην έδρα του από αυτή την ομάδα) αλλά για την θλιβερή εικόνα. Όχι την αγωνιστική αλλά αυτή που περιέγραψα.

Η ΑΕΚ ότι έχει πετύχει το έχει πετύχει διαχρονικά ανεξάρτητα αν είχε ντριμ τιμ όπως το 77-79 ή ομάδα μηχανή όπου ακόμη κι ο Μανώλης Παπαδόπουλος και ο Βάιος Καραγιάννης έμοιαζαν ανίκητοι όπως την τριετία των σερί πρωταθλημάτων ή ακόμη και ομάδα πολύ σκληρή για να πεθάνει όπως το 89 και 2019 με ένα βασικό συστατικό. ΕΝΩΜΕΝΗ και με τον έναν παίκτη να θυσιάζεται για τον άλλον. Οχι με εγωισμούς και προσπάθεια κάποιου να φανεί πιο παικταράς από τον άλλον. Και επαναλαμβάνω. Η διοίκηση έχει τεράστια ευθύνη για αυτό.

Σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι η ΑΕΚ μέχρι την διπλή τεράστια ευκαιρία για το 0-3 είχε δύο γκολ, τρεις τουλάχιστον μεγάλες ευκαιρίες και είχε απειληθεί ουσιαστικά μόνο από το σουτ του Χατζηγιοβάνη που έσωσε ο Μπάρκας. Ακόμη και στο πρώτο 15λεπτο που ο ΠΑΟ μπήκε με ενθουσιασμό η μεγάλη ευκαιρία ήταν της ΑΕΚ με τον Βέρντε.

Από εκεί που η ΑΕΚ έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ να δείχνει σημάδια διάλυσης ενώ προηγείται με 0-2 μέχρι το μοιραίο φινάλε το μόνο που μπορείς να πεις καθαρά ποδοσφαρικά είναι ότι ο Τσιγκρίσνκι, ο καλύτερος και πιο έμπειρος αμυντικός της ΑΕΚ αφήνει εγκληματικά τον Μακέντα κάνοντας πίσω βήματα να φτάσει εκεί που ήθελε για να εκτελέσει τον Μπάρκα και στο δεύτερο ένα παιδί που δεν έχει κλείσει τα 20, ο Περέα, του βγαίνει από μπροστά μέσα στη μικρή περιοχή και βάζει γκολ. Οταν λοιπόν ο Τσιγκρίσνκι αντιδρά όπως υπήρχε φόβος μήπως αντιδράσει ο Σβάρνας που βρέθηκε αναγκαστικά στην εντεκάδα πρώτη φορά από τον Αύγουστο δεν χρειάζεται να πεις κάτι παραπάνω. ΤΟ παιχνίδι το έχασαν οι παίκτες, ιδίως αυτοί που το τελείωσαν.

 Φυσικά τεράστιο ρόλο έπαιξαν και οι αποτυχημένες αλλαγές. Του Κρίστιτσιτς ήταν αναγκαστική αλλά όταν βγαίνει ο Ολιβέιρα για να τελειώσει η ΑΕΚ το ματς με σέντερ φορ τον Γιακουμάκη και ο Βέρντε γίνεται αλλαγή στο καλύτερο του παιχνίδι στην Ελλάδα αντί να υπάρχει εντολή να τους δίνουν συνέχεια την μπάλα αφού τους έκανε ότι ήθελε τότε δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Όμως το ματς δεν χάθηκε αγωνιστικά. Χάθηκε λόγω νοοτροπίας επειδή η ΑΕΚ στο σημείο που έπρεπε να αποτελειώσει τον αντίπαλο είχε να ασχολείται με τα ψυχολογικά του Λιβάγια και με το ποιος θα βάλει το γκολ. Κι ο Ολιβέιρα μπορούσε να σπάσει την μπάλα στον Κροάτη που δεν ήταν πάντως μόνος αλλά με παίκτη πάνω του. Κακώς όμως συμβαίνουν αυτά σε ένα ματς. Ολα όσα έγιναν μετά όχι. Είναι περιττό να γραφτεί ότι είναι θράσος να λέμε ότι ομάδα που χάνει με τέτοιο τρόπο ντέρμπι όταν το είχε… κερδίσει μπορεί να πάει για πρωτάθλημα. Είναι περιττό να πούμε ότι πρέπει να παρθούν αποφάσεις και να γίνουν πραγματικές τομές. Η ΑΕΚ έχει ηγέτη, έχει τον τεχνικό διευθυντή που πάντα ήθελε και δεν έχει οικονομικά προβλήματα. Πρώτα από όλα όμως πρέπει να φτιάξει την ψυχή της. Που έλεγε και μια… ψυχή.