Μια ΑΕΚ πιο εξωστρεφής και πιο... killer

Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα έγιναν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που ολοκληρώνεται αύριο. Από την πρώτη γνωριμία με τον Μάριο Ηλιόπουλο μέχρι τη ριζοσπαστική αλλά πέρα για πέρα σωστή απόφαση για ολική αλλαγή στο θέμα των τερματοφυλάκων. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Πρώτα στον απόηχο της πρώτης γνωριμίας με τον νέο μεγαλομέτοχο. 

Το πρώτο που μένει σε μένα είναι το εξής: Η ΑΕΚ αλλάζει εκτός από χέρια και εποχή ως προς τη φιλοσοφία του ανθρώπου που βρίσκεται στην κεφαλή. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι δεδομένα ο σπουδαιότερος παράγοντας στην ιστορία του συλλόγου, εκείνος που αφήνει πίσω τη μεγαλύτερη προίκα που άφησε παράγοντας στον έναν αιώνα ύπαρξης της ΑΕΚ. Ήταν ωστόσο ένας παράγοντας παλαιάς κοπής, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κάτι κακό αλλά ούτε καλό. Ένας παράγοντας του οποίου η πορεία επέτρεπε την τάση «εγώ ξέρω και στο τέλος θα τα φέρω βόλτα». Ο Μάριος Ηλιόπουλος είναι το ακριβώς αντίθετο σε αυτό το κομμάτι. Είναι ένας νέος παράγοντας με μηδαμινές παραστάσεις στο ποδόσφαιρο και της λογικής «εγώ δεν ξέρω και αν με πείσετε ότι έχετε δίκιο τότε θα κάνω στροφή 180 μοιρών και θα κάνω αυτό που μου λέτε, εφόσον με πείσετε ότι είναι το σωστό». 

Μπορεί για πολλούς η παραπάνω διαφοροποίηση να μη φαίνεται ως κάτι σημαντικό, ωστόσο ενδεχομένως να είναι. Ίσως αυτή η αλλαγή να αποτελέσει την αιτία για να πάει στο επόμενο επίπεδο η ΑΕΚ. Να πατήσει στην προίκα και στη δυναμική που της άφησε πίσω η περίοδος των έργων του Δημήτρη Μελισσανίδη, να γίνει πιο ευέλικτη και να εξελίξει ακόμα περισσότερο τον εαυτό της σε μια πιο σύγχρονη διάσταση. 

Καλή αρχή από καρδιάς στον νέο μεγαλομέτοχο που αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να συνεχίσει από εκεί που το άφησε ο πιο σπουδαίος παράγοντας στην ιστορία της ΑΕΚ. Μακάρι ο κ. Ηλιόπουλος να έχει με μεγάλο και δύσκολο καράβι της ΑΕΚ την ίδια επιτυχία που έχει με τα δικά του καράβια. 

Συναίσθημα εκεί που πρέπει αλλά… killer στο κυνήγι της επιτυχίας

Δεν γίνεται στο επίπεδο της ΑΕΚ να υπάρχει συναισθηματική προσέγγιση σε περιπτώσεις που δε χωρούν συναισθηματισμούς. Όλοι είναι αναλώσιμοι, όλοι πρέπει να φεύγουν τη σωστή ώρα όταν αποδειχθεί ότι δεν καλύπτουν τις προδιαγραφές, δεν ψήνονται να έχουν κάποιον συγκεκριμένο ρόλο για τον οποίο η ομάδα τους προορίζει. Στάνκοβιτς και Αθανασιάδης είναι διαφορετικές περιπτώσεις, τα συμβόλαιά τους λήγουν την ίδια μέρα ωστόσο όλα δείχνουν πως θα αποτελέσουν παρελθόν πρόωρα στο πλαίσιο της ολικής αναβάθμισης της ποιότητας στη θέση του τερματοφύλακα. 

Φρένο στον συμβιβασμό, ρήξη με τα ημίμετρα

Για χρόνια είχε απλωθεί μια τάση «ας τους στηρίξουμε και όλα θα πάνε καλά» σε περιπτώσεις που ήταν πρακτικά αδύνατο να πάνε καλά, που «φώναζαν» ότι υπήρχε πρόβλημα σε πρακτικό επίπεδο. Η αντίληψη που είχε επικρατήσει είναι η μείωση των εκφράσεων προβληματισμού για ένα εν δυνάμει πρόβλημα, με την ελπίδα ότι δε θα έρθει η ώρα που η ομάδα θα το λουστεί. Μόνο που η μοίρα, η τύχη, το… κακό το ριζικό της τα έφερναν έτσι ώστε αρκετές φορές να το λουστεί. 

Αν δε σπάσεις αυγά ομελέτα δεν κάνεις

Με τη ριζοσπαστική απόφαση να κοπούν από την προετοιμασία και οι δυο τερματοφύλακες της περσινής σεζόν, η ΑΕΚ στέλνει ένα μήνυμα έξτρα απαιτητικότητας σε όλο το ρόστερ, σε όλους όσοι δουλεύουν για αυτή. Το θέμα είναι πρώτα από όλα πρακτικό, είναι όμως σε ένα βαθμό και «επικοινωνιακό» αφού ο σύλλογος με τη στάση του επικοινωνεί ότι προτιμά να «ξεβολευτεί» βάζοντας δυο μπελάδες πάνω από το κεφάλι του στο θέμα των συμβολαίων παρά να πάει με το «βλέποντας και κάνοντας». Γίνεται πιο killer με τα πράγματα που τον αφορούν διεκδικώντας το καλύτερο για την ομάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός για κάθε έναν παίκτη που πότισε με τον ιδρώτα του την κίτρινη φανέλα. Ο σεβασμός είναι δεδομένος, όμως η κατεύθυνση προς τη βελτίωση με στόχο την επιτυχία είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη και η ΑΕΚ δείχνει αποφασισμένη να την ακολουθήσει.