Αυτό που δικαιολογημένα θεωρείται μέρος ενός ένδοξου χατ-τρικ της Ισπανίας μοιάζει επίσης με θρίαμβο που είναι κάπως διαχωρισμένος από τους άλλους δύο. Η Ισπανία κέρδισε αυτό το τουρνουά με προπονητή τον Λουίς Αραγονές και όχι τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Το έκανε με τον Μάρκος Σένα σε ρόλο εξαριού, όταν ο μελλοντικός αντικαταστάτης του, Σέρχιο Μπουσκέτς, έπαιζε ακόμα στην τέταρτη κατηγορία της Ισπανίας. Το ρόστερ της ομάδας περιελάμβανε τους Χουανίτο, Φερνάντο Ναβάρο, Σέρχιο Γκαρσία, Ντάνι Γκουίθα και Ρούμπεν Ντε Λα Ρεντ, ονόματα που δύσκολα έρχονται στο μυαλό από μια χρυσή γενιά. Αλλά, από πολλές απόψεις, αυτός ο θρίαμβος της «Φούρια Ρόχα» ήταν πιο συναρπαστικός από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ή το Euro του 2012.
Ο προπονητής
Ο Λουίς Αραγονές έκλεισε τα 70 λίγο μετά από αυτό το τουρνουά και πλησίαζε στο τέλος μιας μακράς καριέρας στη προπονητική που περιελάμβανε τουλάχιστον έξι περιόδους στην Ατλέτικο Μαδρίτης, τον σύλλογο όπου πέρασε μια δεκαετία ως επιθετικός και κέρδισε το τρόπαιο Pichichi ως πρώτος σκόρερ της La Liga για τη σεζόν 1969-70.
Κέρδισε τον τίτλο με τους «ροχιμπλάνκος» ως προπονητής το 1977 και οδήγησε επίσης την Μπαρτσελόνα στο Copa del Rey του 1988, αλλά δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερα προοδευτική επιλογή όταν διορίστηκε προπονητής της Ισπανίας το 2004. Εκείνη τη χρονιά, βιντεοσκοπήθηκε σε μια προπόνηση να κάνει ρατσιστικά προσβλητικά σχόλια για τον Τιερί Ανρί όταν μίλησε στον Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες, τον συμπαίκτη του στην Άρσεναλ.
Από ποδοσφαιρική άποψη, η μεγάλη απόφαση του Αραγονές ήταν να αφήσει εκτός εθνικής τον Ραούλ. Ο έμπειρος τεχνικός πήρε την αξιοσημείωτη απόφαση να απομακρύνει τον θρυλικό φορ οριστικά από την ομάδα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παρά το γεγονός ότι ο Ραούλ ήταν σε εκείνο το σημείο ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Ρεάλ Μαδρίτης, ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Ισπανίας και μόλις είχε κλείσει τα 29!
Παρά το γεγονός ότι ήταν ο άνθρωπος που βοήθησε να έρθει μια επανάσταση στο ποδόσφαιρο, ο Αραγονές είχε περάσει μεγάλο μέρος της καριέρας του θεωρούμενος ένας τεχνικός παλιάς σχολής, ουσιαστικά ένας Ισπανός Σαμ Άλαρνταϊς ή μια παλαιότερη έκδοση του Ντιέγκο Σιμεόνε.
Μάλιστα, πίσω στο 1998 είχε κριτικάρει έντονα την εθνική ομάδα της Ισπανίας, λόγω του ότι δεν έπαιζε με το κλασσικό aggressive στυλ της. «Έχουμε αφιερωθεί σε αυτή την ιδέα ότι όλοι πρέπει να είμαστε λαμπροί στην μπάλα, αλλά όχι, η Ισπανία δεν είναι αυτού του είδους η ποδοσφαιρική ομάδα. δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να πάμε ενάντια στο DNA μας», είχε δηλώσει.
Αλλά τελικά ο Αραγονές ήταν ρεαλιστής και οι ρεαλιστές προσαρμόζονται στα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους. Παρά το γεγονός ότι πέρασε την καριέρα του προτιμώντας πιο ασφαλές ποδόσφαιρο, συνειδητοποίησε ότι με τους Τσάβι, Ινιέστα και Νταβίντ Σίλβα, το να παίζει πιο περιπετειώδες ποδόσφαιρο είχε νόημα. Και στο πρόσωπο του Βίγια και του Φερνάντο Τόρες, η Ισπανία είχε δύο επιθετικούς που ήθελαν την μπάλα κάτω και όχι σέντρες ή μακρινές μπάλες. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δεν μπορούσε να βασιστεί στη δύναμη και το πάθος γύρω από το οποίο συχνά στήριζε τις πλευρές του, οπότε έπρεπε να προσαρμοστεί.
Τακτική
Όλα βασίζονταν στην κατοχή και το passing game, αλλά υπήρχε μια ελευθερία και μια ρευστότητα σε αυτή την ομάδα σε σύγκριση με την εποχή του Ντελ Μπόσκε, όπου η Ισπανία διατηρούσε πολλούς παίκτες πίσω από την μπάλα και συχνά επιτίθετο μόνο με τρεις παίκτες. Ο Τσάβι, παρόλο που έπαιζε στο κέντρο, πατούσε συχνά περιοχή, ο Ινιέστα και ο Σίλβα έπαιζαν από τα πλάγια, αλλά εναλλάσσονταν και εμφανίζονταν συχνά ο ένας στα πλευρά του άλλου.
Όσον αφορά τον σχηματισμό, η Ισπανία δυσκολεύτηκε αρκετά να βρει τη σωστή ισορροπία. Αυτό συνέβη επειδή ο Αραγονές αισθάνθηκε υποχρεωμένος να χωρέσει στην ίδια εντεκάδα τους Τόρες και Βίγια. Οι δυό τους είχαν μια καλή σχέση, έχοντας παίξει μαζί στις μικρότερες εθνικές ομάδες της Ισπανίας. Όταν ο Βίγια σημείωσε χατ-τρικ στην εναρκτήρια νίκη με 4-1 επί της Ρωσίας, πανηγύρισε τα γκολ του μαζί με τον Τόρες. Αλλά το εύρος της νίκης κολάκευσε ελαφρώς την Ισπανία και δεν ήταν πολύ καλύτερη σε μια νίκη με 2-1 επί της Σουηδίας, αν και οι δύο επιθετικοί σκόραραν.
Στη συνέχεια ήρθε μια νίκη με το ίδιο επί της εθνικής μας και μια ισοπαλία χωρίς σκορ στα προημιτελικά με την Ιταλία που κερδήθηκε στα πέναλτι. Σειρά είχε η Ρωσία, όμως τα πράγματα ξεκίνησαν με τον χειρότερο τρόπο για την «Φούρια Ρόχα»- η τουλάχιστον έτσι φαινόταν-, καθώς 34 λεπτά μετά την έναρξη του ημιτελικού, ο Βίγια αποχώρησε με πρόβλημα τραυματισμού. Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης δεν θα επανεμφανιζόταν - και ξαφνικά η Ισπανία έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της. Ο φορ της Βαλένθια αντικαταστάθηκε από τον Σεσκ Φάμπρεγκας, ο οποίος έβγαλε δύο ασίστ για το τελικό 3-0.
«Δεν ξέρω αν ο Νταβίντ θα παίξει στον τελικό», είχε πει ο Αραγονές μετά το σφύριγμα της λήξης. «Αλλά σε κάθε περίπτωση, απόψε παίξαμε καλύτερα με έναν φορ παρά με δύο». Και όσον αφορά τα λεπτά ανά γκολ, η Ισπανία ήταν δύο φορές πιο παραγωγική σε αυτό το τουρνουά με έναν επιθετικό, σε σύγκριση με δύο.
Ο παίκτης-κλειδί
Ο Βίγια ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, αλλά, για τους παραπάνω λόγους, δεν μπορεί να θεωρηθεί ο παίκτης-κλειδί. Ο Τόρες σκόραρε το νικητήριο γκολ στον τελικό, αλλά ένιωθε σαν να μην ήταν ο βασικός φορ. Ο Τσάβι ήταν ίσως ο καλύτερος παίκτης, κερδίζοντας και το βραβείο του MVP του τουρνουά, ενώ οι Ινιέστα και Σίλβα ήταν επίσης πολύ καλοί.
Αλλά ο παίκτης-κλειδί, όσον αφορά τον ρόλο του στην ομάδα, ήταν σίγουρα ο Μάρκος Σένα. Ένας Βραζιλιάνος που πέρασε ολόκληρη την καριέρα του στη La Liga με τη Βιγιαρεάλ, του χορηγήθηκε ισπανική υπηκοότητα στις αρχές του 2006 μετά από μόλις τρία χρόνια στη χώρα. Ήταν μέλος της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνης της χρονιάς, αλλά έγινε αναπόσπαστο μέρος της ομάδας το 2008.
Η δουλειά του Σένα ήταν, ουσιαστικά, να προστατεύσει την άμυνα και να αφήσει τους άλλους να παίξουν – ενας ρόλος α λα Μακελελέ. «Μας δίνει την ισορροπία που χρειαζόμαστε και κάνει τη βρώμικη δουλειά», είχε πει ο Νταβίντ Σίλβα.
Ο Σένα εξουδετέρωσε τον Αντρέι Αρσάβιν στη νίκη της Ισπανίας με 3-0 στον ημιτελικό επί της Ρωσίας, ενώ ο Μάικλ Μπάλακ κατέληξε αιματοβαμμένος μετά από σύγκρουση στον τελικό. Ωστόσο, ο Σένα ήταν επίσης κι ένας εξαιρετικός πασαδόρος. Η τεχνική του ποιότητα φάνηκε από το γεγονός ότι ήταν ο εκτελεστής στημένων φάσεων για τη Βιγιαρεάλ, αν και πιο λαμπερά ονόματα έτειναν να εκτελούν αυτόν τον ρόλο για την Ισπανία.
Οι τραυματισμοί σήμαιναν ότι έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και δεν ανέκτησε ποτέ τη θέση του στην ομάδα. Ο Σένα, ως εκ τούτου, αισθάνεται σαν ο «πιο Euro 2008» παίκτης αυτής της γενιάς της Ισπανίας.
Ο τελικός
Οι τελικοί σπάνια είναι θεαματικοί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ισπανία ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Η Γερμανία ήταν ομάδα με αρκετό ταλέντο, μιας και είχε στο ρόστερ της παίκτες όπως ο Οζίλ, ο Κρόος, ο Χούμελς και ο Νόιερ, αλλά και οι τέσσερις τους ήταν ακόμα αρκετά νεαροί. Το πιο εντυπωσιακό πράγμα για την Ισπανία, όμως, το οποίο υπογραμμίζει και την προσέγγισή της σε αυτό το τουρνουά, είναι ότι έχοντας προηγηθεί 1-0 συνέχισε να επιτίθεται.
Με 25 λεπτά να απομένουν μέχρι την λήξη, ο Αραγονές έβαλε τον Τσάμπι Αλόνσο στη θέση του Φάμπρεγκας, κάτι που έμοιαζε με προσπάθεια να κλείσει το παιχνίδι. Ο Σάντι Καθόρλα στη θέση του Σίλβα ήταν λίγο πολύ μια αλλαγή προσώπων όπως και ο Γκουίθα στη θέση του Τόρες με 10 λεπτά να απομένουν. Τα επόμενα χρόνια, η Ισπανία θα χρησιμοποιούσε το παιχνίδι κατοχής για αμυντικούς σκοπούς - και κράτησε τρία συνεχόμενα clean sheets στη φάση νοκ-άουτ του Euro 2008 - αλλά αυτή ήταν μια πραγματικά επιθετική ομάδα.
Η Ισπανία, δε, με αυτήν της την κατάκτηση, έγινε η πρώτη ομάδα, μετά τα «πάντσερ» το 1996, που κατακτά το Euro αήττητη και η δεύτερη στην ιστορία της διοργάνωσης, ύστερα από την εκπληκτική Γαλλία του Πλατινί το 1984, που κάνει το απόλυτο στον όμιλο και… πάει πανηγυρίζοντας ως το φινάλε!
Ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά;
Ναι. Υπήρξαν κάποιες λαμπερές εμφανίσεις στο τουρνουά από την Ολλανδία, η οποία διέλυσε τη Γαλλία και την Ιταλία πριν πέσει πάνω στη Ρωσία, η οποία για λίγο φαινόταν ότι θα μπορούσε να σοκάρει την Ευρώπη. Η Ισπανία δεν ήταν τέλεια - το σύστημα δεν ήταν ποτέ εντελώς σταθερό, και ο προημιτελικός εναντίον μιας αποδυναμωμένης Ιταλίας ήταν ένα πραγματικά τρομερό παιχνίδι.
Αλλά μετά από την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 από την Ιταλία, με πιο αμυντικό ποδόσφαιρο και σε μια εποχή όπου τα νοκ άουτ στάδια του Champions League ήταν αρκετά κλειστά ματς, αυτή η κατάκτηση ήταν ένας σπουδαίος θρίαμβος για μια σύγχρονη, τεχνικά εξαιρετική ομάδα παικτών.
«Η Γερμανία δεν είναι άσχημη ομάδα, αλλά θα είναι καλό για το ποδόσφαιρο αν κερδίσουμε», δήλωσε ο Σένα πριν από τον τελικό. Θα μπορούσε να ανοίξει το μυαλό κάποιων προπονητών που πιστεύουν ότι μόνο αμυντικά μπορείς να κερδίσεις. Θα έδειχνε ότι μπορείς να επιτεθείς και να κερδίσεις».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: The Athletic
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
