Από την ηρεμία ως το δράμα ένας… Φωτιάς δρόμος

Με μια δίκαιη διαιτησία στην Καισαριανή η ΑΕΚ θα είχε επικρατήσει με 2 ή 3-0 και την επόμενη μέρα η ανάλυση θα… αναλωνόταν στο πώς η ομάδα έκανε σωστή διαχείριση δυνάμεων, πριν από ένα από τα σημαντικότερα ματς της σεζόν. Για το πώς πήρε αυτό που ήθελε χωρίς να φορτσάρει και τη σωστή λειτουργία του rotation. Με τη συντριβή του Ολυμπιακού μάλιστα να ακολουθεί, σήμερα στην ΑΕΚ όλοι θα χαμογελούσαν. Κι ας μην έπαιξε μπαλάρα το Σάββατο, κι ας μην στραγγάλισε τον αντίπαλο, όπως έκανε απέναντι στον ΠΑΟΚ.

Στο ποδόσφαιρο όμως το αποτέλεσμα είναι ο μεγάλος κριτής και από την ηρεμία ως το δράμα είναι ένας… Φωτιάς δρόμος. Οι αποφάσεις (κυρίως) του VAR  στέρησαν από την ΑΕΚ το αποτέλεσμα και την ηρεμία. Δεν της επέτρεψαν να πάρει αυτό που άξιζε και της έκοψαν δύο βαθμούς οι οποίοι είναι πιθανό να αποδειχθούν υπερπολύτιμοι.

Έως τώρα, στις τρεις από τις τέσσερις απώλειες βαθμών της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, η διαιτησία έχει παίξει μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο.  Στην Καισαριανή όμως στάλθηκε ένα ξεκάθαρο και ηχηρό μήνυμα: Η μάχη για το 50-50 στη διαιτησία δεν έχει τελειώσει. Υπάρχει δρόμος ακόμα για να φτάσουμε στο επίπεδο που οι διαιτητές και κυρίως το VAR δεν θα βιάζουν τη λογική.

Και στέκομαι στο VAR γιατί πλέον εκεί γίνεται όλο το… παιχνίδι. Όσο και αν θέλει ο διαιτητής να προστατέψει ή να αδικήσει κάποιον, το VAR έχει τη δύναμη να τον απογυμνώσει. Να του επισημάνει τι ακριβώς έχει συμβεί και ουσιαστικά να τον εγκαλέσει για μια απόφαση του. Στην Καισαριανή δεν έγινε ποτέ αυτό.

Ο Φωτιάς δεν είδε κάτι το μεμπτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται ως θλιβερή φάρσα για την ΑΕΚ. Ας ελπίσουμε πλέον ο σύλλογος να οργίζεται με την ανακοίνωση του ονόματος του και όχι κατόπιν εορτής ή πιο σωστά… κηδείας. Είτε πρόκειται για ανικανότητα, είτε για οτιδήποτε άλλο τέτοιοι διαιτητές δεν έχουν θέση στη Σούπερ Λίγκα. H τιμωρία είναι δικαιοσύνη για τους άδικους.

Δίνει δικαίωμα στον αντίπαλο να ελπίζει

Για να μην εθελοτυφλούμε όμως η ομάδα δεν έκανε αυτό που όφειλε στην Καισαριανή, κι ας έπαιρνε τη νίκη με «πενηνταρίσια» διαιτησία. Από τη μια έχουμε την «κανονική» ΑΕΚ του Αλμέιδα η οποία, όταν εμφανίζεται στο γήπεδο, δεν παίρνει αιχμαλώτους, και από την άλλη έχουμε μια εκδοχή της που κάνει κάθε αντίπαλο να ελπίζει ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι. Και έχουμε ήδη δει αυτή τη δεύτερη προβληματική εκδοχή αρκετές φορές για να αναρωτιόμαστε: Μήπως στη φετινή ΑΕΚ είναι και αυτό μια κανονικότητα;

Στο χέρι της ομάδας είναι να βάλει τέλος σε αυτές τις μπλαζέ εμφανίσεις χωρίς ένταση και συγκέντρωση. Στο χέρι του συλλόγου είναι να μην επιτρέψει ξανά σε κανέναν να τον αδικήσει. Και τότε δεν θα υποστεί ξανά «εγκλήματα» σαν αυτό της Καισαριανής.