Η επαναφορά της αγαπησιάρικης ΑΕΚτζήδικης κουλτούρας

ΑΕΚ είναι όλοι όσοι δουλεύουν για αυτή τη δεδομένη στιγμή. Άλλοι μένουν ΑΕΚ για το συγκεκριμένο διάστημα που εργάζονται για αυτή, άλλοι για διάφορους λόγους μένουν για πάντα. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις ιδιάζουσες. Για παράδειγμα, τα παιδιά που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την πορεία που ξεκίνησε εκείνα τα μεσημέρια στη Β’ Εθνική μέχρι τις ιλουστρασιόν νύχτες του Champions League, ανήκουν στην κατηγορία «ιδιάζουσες περιπτώσεις». Όταν έχεις ξεκινήσει με ένα όνειρο τρελό (σχεδόν απατηλό) από το δημοτικό στάδιο της Άμφισσας ένα απόγευμα Παρασκευής σε ένα «σκοτωμένο» ματς με τον Φωκικό και καταλήγεις στη νύχτα που ξορκίστηκε το φάντασμα των 24 ετών χωρίς πρωτάθλημα στη Ριζούπολη, στη Γλασκώβη, στο Μόναχο, στη Λισσαβόνα και πας, πας, πας καταπίνοντας τις πίκρες μία μία μέχρι το περσινό νταμπλ, τότε την ΑΕΚ την έχεις στο πετσί σου μέσα, θες δε θες. Κάπως έτσι είναι η ιστορία της «ιδιάζουσας περίπτωσης» Μάνταλου. 

Μπροστά οι χαρές, πίσω το βαρύ φορτίο

Αν τα βάλει κανείς κάτω θα διαπιστώσει ότι στη μέχρι τώρα 9ετή του διαδρομή με τη φανέλα της ΑΕΚ οι πίκρες ήταν περισσότερες από τις χαρές. Όλα όμως έγιναν στο σωστό timing. Πρώτα η μεγάλη αμφισβήτηση και μετά η δικαίωση. Με διαφορετικό ρόλο στην ομάδα πια, με ένα θρεμμένο γκρουπ που δεν περιμένει τα πάντα από αυτόν και -πάνω από όλα- με έναν σπουδαίο προπονητή ο οποίος είναι σε θέση να κάνει την πίκρα… χαρά προς όφελος της ομάδας. 

Σημαντικό για τερέν και αποδυτήρια

Είναι μεγάλη υπόθεση για την ΑΕΚ που έχει στις τάξεις της παιδιά που τη ζουν χρόνια. Ειδικά σε αυτή την εποχή που το ποδόσφαιρο είναι «φύγε εσύ, έλα εσύ», το κλαμπ έχει δυο δικά του παιδιά μέσα στα αποδυτήρια. Ο ένας είναι το πιο… original δικό της παιδί, υπό την έννοια ότι προέρχεται από την Ακαδημία: Ο Γαλανόπουλος. Ο άλλος είναι ο Μάνταλος. Το «δικά της παιδιά» προφανώς και δεν αποτελεί βασικό προσόν για να παίξει κανείς σε μια τόσο ανταγωνιστική ομάδα εν έτει 2023. Είναι όμως ένα βασικό συστατικό για υγιή αποδυτήρια σε μια ομάδα με πολλούς παίκτες που διεκδικούν χρόνο συμμετοχής. Όπως και να το δει κανείς, είναι διαφορετικό να έχεις τους δικούς σου ανθρώπους μέσα στα αποδυτήρια, να μην γκρινιάζουν όταν έχουν δεύτερο ρόλο και να είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη όταν μπαίνουν να βοηθήσουν. Λειτουργούν ως παράδειγμα, «μετράνε» εντός των τειχών και η ομάδα βγαίνει κερδισμένη μέσα από αυτή τη διαδικασία. 

Η επαναφορά της αγαπησιάρικης ΑΕΚτζήδικης κουλτούρας

Στην ΑΕΚ η αόρατη γραμμή που ένωνε τους παίκτες με τον περίγυρο ήταν πάντα αισθητή. Στα χρόνια του ΟΑΚΑ η αλήθεια είναι ότι «μπασταρδευτήκαμε» λίγο σε κάποια παραδοσιακά γνωρίσματα του συλλόγου. Λίγο η «ξενιτιά», λίγο το απρόσωπο του πράγματος, λίγο η ασπρίλα, λίγο (ή και πολύ) κάποιες κακές χρονιές, οι αντοχές δοκιμάστηκαν. Άλλοι ίσως να έσπαγαν μετά από τη 19ετή δοκιμασία, η ΑΕΚ ευτυχώς επανήλθε. Βοήθησε σίγουρα αυτός ο άγιος άνθρωπος ο Αλμέιδα, βοήθησε 200% και η Φιλαδέλφεια. Το… πνεύμα που έλεγε και ο Μελισσανίδης. Η αόρατη γραμμή που ενώνει την ΑΕΚ με τους παίκτες της δείχνει πλέον πιο συμπαγής και η ταυτότητα της αγαπησιάρικης ομάδας επανήλθε ως χαρακτηριστικό συστατικό του DNA του συλλόγου. Δεν το καταλαβαίνεις μόνο από την ιστορία του Μάνταλου. Το καταλαβαίνεις και από τα συγκινητικά δευτερόλεπτα της περασμένης Δευτέρας με την υποδοχή του Στάνκοβιτς στα δυο τέρματα, τόσο στη Θύρα 21 όσο και στην παλιά σκεπαστή.

Όταν η ΑΕΚ είναι έτσι μην τη φοβάσαι. Και να στραβώσουν κάποια στιγμή τα πράγματα, μπάλα είναι, πλέον υπάρχει η μαγιά για να τα φτιάξουμε ξανά.