Μπαίνοντας σ’ εκείνο το στενό προθάλαμο του βουλευτικού του γραφείου, στην οδό Φιλελλήνων, έβλεπες στο βάθος της φιγούρα του να μιλά στο τηλέφωνο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κοουτσάριζε σε όλη του τη ζωή. Πάθος και ένταση!
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, μόλις είχε εκλεγεί βουλευτής (αργότερα υφυπουργός) στις εκλογές του 2007 και είχαμε αποφασίσει στο περιοδικό CAR, που εργαζόμουν τότε, να του κάνουμε συνέντευξη.
Δεν θα την έκανα εγώ, αλλά δεν θα έχανα και την ευκαιρία να συνοδεύσω το συνάδελφο και να συναντήσω ξανά, τον άνθρωπο με τον οποίο έζησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου, ως μπασκετικός ρεπόρτερ ΑΕΚ.
Παρατήρησα ότι είχε αλλάξει ακόμα και τη μάρκα τσιγάρων του. Τα γούρικα και αρκετά ντεμοντέ Καρέλια Σπέσιαλ, με το κόκκινο πακέτο, είχαν δώσει τη θέση τους στα ακόμα πιο… σπάνια και παντελώς άγνωστα, τουλάχιστον σε μένα, Merrit. Χαμογέλασα.
Κάποια στιγμή έκλεισε το τηλέφωνο, ίσιωσε τη γραβάτα και το ολοκαίνουριο σακάκι (καμία σχέση με αυτά που φορούσε για τους δικούς του λόγους, στον πάγκο) και ήρθε με το γνωστό νευριασμένο και ψαρωτικό ύφος προς το μέρος μας. Ο Ιωανίδης συνήθιζε να λέει ότι δεν ασχολείται με τους δημοσιογράφους, αλλά δεν ίσχυε ποτέ κάτι τέτοιο. Πέρα από τα αγαπημένα του παιδιά, ήξερε τα πάντα για όλους μας.
Με θυμήθηκε και το ύφος του άλλαξε. Ο Ξανθός είχε τις σκοτεινές του πλευρές, αλλά όταν χαμογελούσε, γινόταν άλλος άνθρωπος. Αφού είπαμε τα βασικά, του εξήγησα ότι δεν θα… ανακατευτώ στη συνέντευξη, άλλωστε δεν ήθελα να συζητήσουμε για τα πολιτικά, για τα οποία (ούτως ή άλλως απείχαμε πολύ) και του είπα ότι εγώ θα συνεχίσω να το προσφωνώ «κόουτς, δεν μου βγαίνει ούτε το κύριε βουλευτά, ούτε το κύριε Ιωαννίδη».
«Αυτό θέλω ρε! Δεν έχω αλλάξει», ήταν η απάντηση, με το ίδιο ζεστό χαμόγελο.
Πέρα από τα κολλήματα, τα γούρια και τα… παγούρια, όπως σας προανέφερα ο Γιάννης είχε τις πολύ σκοτεινές πλευρές του. Ειδικά στο απόγειο της δόξας του, πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια της επιθετικότητας. Και μετά το μετάνιωνε, αλλά ο εγωισμός του δύσκολα τον άφηνε να ζητήσει συγγνώμη. Το έκανε με τον τρόπο του.
Το καλοκαίρι του 1996, πέρα από τα ταξίδια του Γρανίτσα στη Σίβηρη της Χαλκιδικής, είχαμε όλες τις πληροφορίες ότι ο Ιωαννίδης θα είναι ο επόμενος προπονητής-αναμορφωτής της ΑΕΚ. Με περίσσιο θράσος, τον πήρα τηλέφωνο από τα γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς». Δεν με έβρισε, αλλά θα προτιμούσα να το είχε κάνει!
Διατήρησα, όμως, μια «κτηνώδη» ψυχραιμία και στο τέλος, εμμέσως πλην σαφώς, μου έδωσε και την πληροφορία που ήθελα: «Στη ζωή, δεν πρέπει να αποκλείεις τίποτα, όλα είναι πιθανά».
Η αγωνιστική συνέχεια είναι γνωστή. Μπορεί να μην κατακτήθηκε κάποιος τίτλος, αλλά η Βασίλισσα έγινε ξανά πρωταγωνίστρια και μπήκαν οι βάσεις, για να έρθουν και οι τίτλοι.
Αυτό δε που πέτυχε ο Ξανθός στην Ευρωλίγκα το 1998, είναι ίσως το σπουδαιότερο προπονητικό του επίτευγμα, με την έννοια ότι τόσο στον Άρη, όσο και στον Ολυμπιακό, είχε το μπάτζετ, είχε το υλικό, αλλά και τις διοικητικές αβάντες, για να κάνει τη δουλειά του.
Από το Νοέμβριο του 1997 και την ήττα στο Ζάγκρεμπ (λέω Ντε Κάιζερ) με 63-67, η AEK πήγε τρένο μέχρι το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης και δεν έχασε ξανά, παρά μόνο στον τελικό (44-58) από την ανώτερη Κίντερ Μπολόνια.
Ισοπέδωσε ομάδες με τριπλάσιο μπάτζετ, όπως ο Τιμσίστεμ Μπολόνια, των Ντομινίκ Ουίλκινς, Ντέιβιντ Ρίβερς και Κάρλτον Μάγιερς, με τους πιτσιρικάδες τότε Κακιύζη, Χατζή, Τσακαλίδη, δύο μπαρουτοκαπνισμένους Αμερικανούς (Αλεξάντερ, Άντερσον) και τον «γερόλυκο» Μπάνε Πρέλεβιτς.
«Πετύχαμε σπουδαία πράγματα με την ΑΕΚ, χάσαμε έναν ευρωπαϊκό τίτλο από μια καλύτερη ομάδα, αν και το άστοχο τρίποντο του Λάσα, ίσως άλλαζε τα δεδομένα στον τελικό. Την αγάπησα και με αγάπησε αυτή η ομάδα. Και αυτό που είπα τότε για τους μπλε, δεν το είπα ειρωνικά, αλλά γιατί πραγματικά η στήριξή τους ήταν συγκινητική. Ξέρεις που δεν πετύχαμε; Δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε νέα γενιά μπασκετικών φίλων της ΑΕΚ», μου είπε στον απόηχο, εκείνης της συνάντησης στο γραφείο της Φιλελλήνων.
Η οποία ολοκληρώθηκε, με τον τρόπο που της άξιζε και μια συγκλονιστικά ευχάριστη έκπληξη. Την ώρα που ο Ξανθός με ξεπροβόδιζε, στην είσοδο περίμενες ο μεγάλος Νίκος Χρηστίδης (φίλοι από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης και του Άρη, είχε έρθει για να τον συγχαρεί), ο μύθος του οποίου σημάδεψε τα παιδιά της γενιάς μου.
Αν δεν υπήρχε ο Θωμάς Μαύρος, δεν νομίζω ότι θα έφευγα ποτέ από τα παιδικά γκολπόστ, με όνειρο να πιάσω κι εγώ ένα πέναλτι του Γουέμπ, όταν μεγαλώσω. Αν για κάτι μετανιώνω, είναι ότι δεν τράβηξα μια φωτογραφία από αυτή την υπέροχη συνάντηση. Κράτησα, όμως, τις αναμνήσεις και τη συγκίνηση, στην είδηση του φευγιού του Γιάννη.
Καλό ταξίδι Ξανθέ!
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
