ΑΕΚ: Μία ιστορία θα σας πω, γι’ αυτό το μισό βηματάκι ακόμη…

Σαν να είμαστε φαντάροι να… απολυθούμε μετράμε όλοι τις ημέρες να έρθει η Κυριακή! Από το 1994 έχουμε να ζήσουμε τέτοιες στιγμές στη Φιλαδέλφεια! Από το 1994 και έχουμε 2023! Πολλά τα χρόνια. Πολλά τα βιώματα όλων μας. Πολλές οι θύμισες. Πολλοί κι αυτοί που έφυγαν δυστυχώς μέσα σε αυτές τις δεκαετίες και δεν θα είναι το σώμα τους κοντά μας να το ζήσουμε αγκαλιά. Πολλοί κι αυτοί που ήρθαν φυσικά στη ζωή αυτά τα χρόνια και θα βιώσουν για πρώτη φορά την Φιλαδέλφεια γιορτινή και… πρωταθλήτρια!

Εδώ θέλω λίγο να μείνω! Στο «πρωταθλήτρια». Μπορεί να… ξενερώσω λίγο κόσμο, αλλά καλώς ή κακώς το νιώθω και έχω την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για την Κυριακή: Η ΑΕΚ έχει περάσει πολλά γενικά στη ζωή της. Λίγες οι χαρές, αλλά μοναδικές όλες! Μετά από τέσσερα δύσκολα χρόνια, όπου μόνοι μας τα κάναμε δυσκολότερα, η ομάδα είναι μισό βηματάκι πριν γυρίσει στην κορυφή. Πριν μας στείλει στα ουράνια και πριν κατακτήσει το πιο αντρίκειο πρωτάθλημα της ιστορίας της, κόντρα σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ. Ολοι τους δυνατοί αγωνιστικά και όχι μόνο! Ολοι μέσα στο κόλπο του τίτλου σχεδόν μέχρι το τέλος.

Η ΑΕΚ πρέπει να κάνει τώρα… μισό βηματάκι ακόμα! Αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει! Δεν το έχει κάνει ακόμη! Θα το κάνει το βράδυ της Κυριακής απέναντι στην πιο αδύναμη αγωνιστικά ομάδα των πλέι οφ: τον Βόλο. Ολοι θα πάμε να ζήσουμε μία γιορτή στη Φιλαδέλφεια από νωρίς το πρωί και ως τα ξημερώματα, πρώτα ο Θεός. Όμως πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η ΑΕΚ χρειάζεται ακόμα αυτό το… μισό βηματάκι.

Τα… εύκολα βράδια φοβάμαι! Τα βράδια που πας σίγουρος για γιορτή. Τα ματς που έχεις σίγουρο το αποτέλεσμα, πριν δώσεις τη μάχη. Αν ήταν άλλη η σεζόν και αλλιώς τα πράγματα στην ΑΕΚ θα έγραφα πολλά περισσότερα περί «προσοχής» και «αυτοσυγκράτησης» μέχρι να μπουν όσα γκολ χρειάζονται για να έρθει το αποτέλεσμα που πρέπει και να κλείσει το πρωτάθλημα φανταστικά.

Η αλήθεια είναι όμως πως στα Σπάτα οι παίκτες και ο προπονητής είναι συγκρατημένοι. Αυτό είναι καλό. Πάρα πολύ καλό! Ολοι στα αποδυτήρια περιμένουν πώς και πως να ζήσουν την ατμόσφαιρα της Κυριακής, όμως ταυτόχρονα ξέρουν ότι έχουν μια ακόμη δουλειά να κάνουν. Γι’ αυτή τη σωστή νοοτροπία που υπάρχει στα αποδυτήρια δεν θα γράψω κάτι άλλο περί «προσοχής».

Και τώρα θα σας πω μία ιστορία: Από την προετοιμασία του καλοκαιριού είχα ένα… προαίσθημα ότι τα δύσκολα πέρασαν και πως με αυτόν τον τύπο από την Αργεντινή θα κατακτούσαμε ξανά την κορυφή. Μιλούσα με συναδέλφους που ήταν εκεί και κάθε φορά μία ατάκα τους έλεγα: «Πώς νιώθεις που θα πας να δεις άλλη μία προπόνηση της μελλοντικής πρωταθλήτριας Ελλάδας;»! Συνέχεια την ίδια κουβέντα – μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Οι μήνες πέρασαν, οι αγώνες κι αυτοί μαζί και όλα πήγαν καλά. Ακόμη και όταν κάπως το πράγμα στράβωνε, για έναν ανεξήγητο λόγο, δεν αγχώθηκα! Πίστευα! Μόνο την ΑΕΚ φοβόμουν. Μόνο οι φάσεις να μπαίνουν γκολ και όλα θα πήγαιναν καλά! Λίγο μετά το 0-0 με τον Ολυμπιακό γύρισε λίγο η ψυχολογία, αλλά και πάλι η εξήγηση που έδωσα ήταν πως απλά ο τίτλος δεν ήρθε όπως τον φανταζόμουν.

Το σενάριο της ζωής ήταν αλλιώς γραμμένο για να φέρει ξανά την ΑΕΚ μόνη πρώτη. Τώρα φτάσαμε στο τέλος. Στο… μισό βηματάκι ακόμα! Τώρα βγαίνει το… δικό μου άγχος – και ευτυχώς που δεν παίζω μπάλα! Αγχος μέχρι να μπουν τα γκολ… Μέχρι τότε υπομονή, ψυχραιμία και στήριξη! Όπως όλη τη χρονιά. Ανεβήκαμε βουνά ολόκληρα για να φτάσουμε ως εδώ! Μας αξίζει να το ζήσουμε όπως πρέπει την Κυριακή και όλο το… καλοκαίρι ως άξιοι πρωταθλητές και μακάρι ως νταμπλούχοι! Η Φιλαδέλφεια μας περιμένει, γι’ αυτό το μισό βηματάκι ακόμη. Και μετά ΠΑΡΤΙ! Να έρθει η νίκη (δεν γράφω καν για… ισοπαλίες και τέτοια), να σηκωθεί η κούπα, να αφήσουμε τα παιδιά να το ευχαριστηθούν μέσα στο γήπεδο μόνοι τους κάνοντας τον γύρο του θριάμβου και εμείς από τις εξέδρες μέσα στο γήπεδο ή έξω απ’ αυτό ή από τα σπίτια μας όρθιοι, χαμογελαστοί, δακρυσμένοι και περήφανοι να τους καμαρώνουμε! Και μετά… καλό ξημέρωμα! Όμως πρώτα να γίνει σωστά η δουλειά από του Αλμέιδα τα παιδιά… Δυο ημέρες έμειναν!