Όταν θα χάνουμε τον δρόμο, θα κοιτάμε ψηλά στον πυλώνα!

Ένα κείμενο αφιερωμένο στον Στέλιο Σεραφείδη που μας την έκανε σήμερα το πρωί και μας μαύρισε την ψυχή δε θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει με την πολύ ξεκάθαρη φράση για το ποιόν του «Αν η ΑΕΚ είχε πρόσωπο…»

Είναι πραγματικά σπάνιο να βλέπεις έναν παλαίμαχο ποδοσφαιριστή μιας οποιασδήποτε ομάδας να έχει αυτής της κλίμακας την αφοσίωση στον σύλλογο και να τον πετυχαίνεις να είναι κυριολεκτικά παντού. Γιατί τον κυρ-Στέλιο τον έβλεπες κυριολεκτικά παντού. Στα επίσημα να περιφέρεται νευρικός και αγχωμένος, πάνω από τη φυσούνα, στη θύρα 8 της Τούμπας ανακατεμένος με τον -κατά πολύ νεαρότερης ηλικίας- κόσμο, στο μπάσκετ, στις εκλογές της ερασιτεχνικής, στα υπόλοιπα τμήματα της ΑΕΚ, στα δημοτικά συμβούλια της Φιλαδέλφειας. Πάντα εκεί, πάντα κύριος, πάντα ενωτικός στα του συλλόγου και πάντα «πρέσβης» μιας εποχής που δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Για αυτό τον σέβονταν όλοι. Οι ΑΕΚτζήδες της εποχής μας τον έβλεπαν σαν παιδιά ή εγγόνια του και για τους αντίπαλους ήταν ένας απόλυτα σεβαστός τζέντλεμαν.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη

Ο κυρ-Στέλιος ακολούθησε την ΑΕΚ μέχρι τα βαθιά του γεράματα σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος του πλανήτη μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Συνήθως με πιστό συνοδοιπόρο τον «Μήτσι» που τον αγαπούσε πολύ, έγραψαν ατέλειωτα χιλιόμετρα στο κοντέρ μην τυχόν και πάρει… απουσία από εκτός έδρας παιχνίδι, αδιάφορο ή μη δεν έχει σημασία. Μια φορά πήγαν να τον «ντριμπλάρουν» στο εκτός έδρας με τη Σεντ Ετιέν κατόπιν προτροπής της οικογένειάς του και υπό τον φόβο να μην κουραστεί με ένα τόσο μακρύ οδικό ταξίδι, και ακόμα και εκεί βγήκε και τους τα έχωσε σε μια συνδεσμιακή εκπομπή της ΑΕΚ στο High TV! «Με άφησε εδώ ο Κορομηλάς δε με πήρε μαζί του» είπε σχεδόν σιχτιρίζοντας όταν τον ρώτησαν πώς και δεν ταξίδεψε. 

«Θα γυρίσω το έχω υποσχεθεί στον… Μοσχονά»

Σε ένα ταξίδι στην Κέρκυρα πριν από μερικά χρόνια είχαμε την τιμή να τον πάρουμε μαζί παρέα με δύο ακόμα ρεπόρτερ της ΑΕΚ. Ως γνήσια τέκνα του συλλόγου μπερδέψαμε τις ώρες, αργήσαμε και χάσαμε το timing με την αναχώρηση του καραβιού στην Ηγουμενίτσα με αποτέλεσμα να κάνουμε το ταξίδι περίπου 9-10 ώρες. Κομμάτια όλοι από το ταξίδι, αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί το βράδυ και να γυρίσουμε την επόμενη μέρα μετά το παιχνίδι. «Κυρ-Στέλιο θα μείνουμε το βράδυ να ξεκουραστούμε και θα γυρίσουμε στην Αθήνα το πρωί με την ησυχία μας». Δε γίνεται, λέει, γιατί είχε υποσχεθεί στον Μοσχονά (τερματοφύλακας της Κ19 τότε της ΑΕΚ) να πάει στο Καπανδρίτι για να δει την προπόνηση των τερματοφυλάκων. Πήρε το ΚΤΕΛ το ίδιο βράδυ και γύρισε στην Αθήνα μην και δεν δει την προπόνηση των τερματοφυλάκων της Κ19…

Το ταξίδι στη Βέροια και η μεταγραφή του Ατματσίδη

Δεν είναι ευρέως γνωστό, ότι ο κυρ-Στέλιος ήταν ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται η προσθήκη του Ηλία Ατματσίδη στην ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1992. Ο Μπάγεβιτς τότε ήταν πολύ κοντά στην απόφαση να πάρει τον Φώτη Στρακόσια για τη θέση πίσω από τον Αντώνη Μήνου και ο Σεραφείδης εστάλη ως σκάουτερ στη Βέροια για να δει κάποιους άλλους ποδοσφαιριστές μεταξύ των οποίων ο Νταμπίζας και ο Νινιάδης. Τελικά ο κυρ-Στέλιος ξεχώρισε τον «Άτμα» για τον οποίο εγγυήθηκε στον Μπάγεβιτς με αποτέλεσμα να αποκτηθεί τελικά και με τον «τανάλια» να τον δικαιώνει πλήρως αφού από την επόμενη κιόλας σεζόν όχι απλά έγινε βασικός αλλά έφερε και τις γνωστές καινοτομίες στη θέση του τερματοφύλακα. Οι δυο τους ανέπτυξαν μια σχέση πατέρα και γιου και ήταν κοντά μέχρι την τελευταία ανάσα του κυρ-Στέλιου. 

Παιδιά του και εγγόνια του όλοι

Βέβαια σχέση πατέρα και γιου ο κυρ-Στέλιος δεν είχε μόνο με τον Ηλία Ατματσίδη αλλά με πολλούς παίκτες της ΑΕΚ ανεξαρτήτως γενεών. Οι τερματοφύλακες ήταν πάντα τα πουλέν του και ειδικά όσοι ήταν και ΑΕΚτζήδες από τον Ατματσίδη, τον Μιχαηλίδη μέχρι τον Τσιντώτα στις μέρες μας. Παιδιά του ήταν κι άλλοι ποδοσφαιριστές από τον Ντέμη, τον Στέλιο, τον Οικονομόπουλο μέχρι τον Παυλή.

Η πίκρα για την απόφαση του Μπάγεβιτς και η στήριξη

Ένα βασικό του χαρακτηριστικό ήταν ότι ένιωθε πάντα νέος και δεν μπορούσε να αποδεχθεί την πάροδο του χρόνου, κάτι που ίσχυσε σε όλη του τη ζωή. Ακόμα και στα 85 του δεν είχε χωνέψει το πώς ο Μπράνκο Στάνκοβιτς αποφάσισε να τον αποσύρει λόγω ηλικίας στα 40 του (!) από τη θέση του τερματοφύλακα, ενώ το ίδιο έγινε και σαν προπονητής τερματοφυλάκων όταν ο Μπάγεβιτς αποφάσισε να τον αντικαταστήσει λόγω προχωρημένης ηλικίας. Παρόλα αυτά, ενώ πικράθηκε με τη συγκεκριμένη απόφαση του Ντούσκο, ο κυρ-Στέλιος στις μεγάλες… μπαγεβιτσικές κρίσεις της μετέπειτα εποχής στήριξε τον Μπάγεβιτς βάζοντας στην άκρη το εγώ του και πάνω από όλα ένα μεγάλο εμείς. Η συγκεκριμένη παράγραφος είναι η πιο αντιπροσωπευτική για το τι ήταν ο κυρ-Στέλιος στον γενικότερο χώρο της ΑΕΚ για όλους εμάς που δεν τον προλάβαμε αγωνιζόμενο. Ένας αιώνιος έφηβος που αγαπούσε την ΑΕΚ χωρίς αύριο. 

Κι όταν ξεχνάμε, θα κοιτάμε ψηλά στον πυλώνα αρχηγέ!

Κυρ-Στέλιο μου, με δάκρυα στα μάτια κοιτάμε ψηλά στον ουρανό και σε αποχαιρετάμε ως την πιο αυθεντική ΑΕΚτζήδικη ψυχή που γνωρίσαμε ποτέ. Σε ευχαριστούμε που φώτισες τη σωστή διαδρομή της αγάπης για τον σύλλογο και που σε νιώσαμε σαν συγγενή μας ακόμα και εμείς που δε σε είδαμε ποτέ να παίζεις με τον τιμημένο Δικέφαλο στο στήθος. Σίγουρα εκεί πάνω θα βρεις ανθρώπους που αγαπάς, τον αδερφό σου τον Μπάμπη, τον θείο Λουκά, θα ρίξεις και τα.. μπινελίκια σου στον Στάνκοβιτς για το απότομο σταμάτημα της καριέρας σου σε μια ηλικία που εμείς βαριόμαστε να πάμε μέχρι το περίπτερο. Να ξέρεις ότι από την ΑΕΚ μας η φιγούρα σου δε θα λείψει ποτέ. Κι αν κάποτε χάνουμε τον δρόμο και ξεχνάμε πώς πρέπει να την αγαπάμε, θα κοιτάμε ψηλά στον πυλώνα της Φιλαδέλφειας, θα σε βλέπουμε, θα χαμογελάμε και το θυμόμαστε ξανά. Καλό σου ταξίδι..

ΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ