Η αβάσταχτη αίσθηση της μονοτονίας

Στο Μουντιάλ του 1962 στην Χιλή άπαντες περίμεναν με ανυπομονησία να δουν ξανά τον μεγάλο Πελέ να μαγεύει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Μάταια όμως. Ο Πελέ τραυματίζεται στον αστράγαλο στους ομίλους κόντρα στο Μεξικό και χάνει το υπόλοιπο Μουντιάλ προλαβαίνοντας να πετύχει ένα γκολ. Κι όμως. Η μεγάλη Βραζιλία είχε ένα άλλο Πελέ για να την πάρει στους ώμους της. Πρόκειται για τον Γκαρίντσα, ο οποίος έκανε πράγματα και θαύματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ακόμα και οι αντίπαλοι του έσταζαν μέλι για την αγωνιστική του αξία.

Η Βραζιλία του 1962 με πρωταγωνιστή τον Γκαρίντσα έφτασε μέχρι τον τελικό, εκεί όπου αντιμετώπισε την σκληροτράχηλη Τσεχοσλοβακία την οποία κέρδισε 3-1 κατακτώντας το τρόπαιο.

Μετά τους αγώνες της Χιλής, ο βραζιλιάνος πρόεδρος της Δημοκρατίας δεξιώθηκε τους παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας και χάρισε στον καθένα από μια βίλα. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Μονάχα ο Γκαρίντσα έδειχνε να βρίσκεται αλλού. Ο πρόεδρος τον ρώτησε αν τον απασχολεί κάτι. Και τότε ο Γκαρίντσα του είπε: «θέλω μια χάρη». «Παρακαλώ» απάντησε ο πρόεδρος. «Θα μπορούσατε να αφήσετε ελεύθερο εκείνο το πουλί;» και έδειξε έναν μικρό παπαγάλο φυλακισμένο σε κλουβί στο προεδρικό μέγαρο.

Άλλες εποχές. Το ποδόσφαιρο τότε ήταν πιο αγνό και παιζόταν από αγνούς ανθρώπους. Όσο περνούσαν τα χρόνια η μόλυνση της εμπορευματοποίησης έκανε τα σημάδια της εμφανή, σιγά - σιγά έτρωγε την αγνότητα σαν το σαράκι, μέχρι που ήρθαν οι... μάνατζερ.

Ο Γκαρίντσα δεν είχε μάνατζερ, όμως ο εκπρόσωπος των μεγαλομετόχων της ΠΑΕ ΑΕΚ ανάθεσε σε μάνατζερ την ανεύρεση του επόμενου προπονητή της ομάδας. Μην έχετε την αφέλεια να πιστεύεται ότι ένας μάνατζερ θα επιλέξει με γνώμονα το τι ταιριάζει στην ΑΕΚ για την θέση του προπονητή. Μάλλον αυτόν που του εξασφαλίζει τα «ψώνια» από δικά του προϊόντα θα προκρίνει. Αλήθεια όταν κυκλοφορεί ελεύθερος ένας προπονητής με θητεία σε Νανσύ, Ρεν, Μονακό, Σπόρτινγκ Λισαβόνας Σταντάρ Λιέγης και εθνική Ρουμανίας χρειάζεται να ρωτήσεις μάνατζερ αν είναι καλός. Εδώ κάποιοι πιστεύουν ο Μπάγιεβιτς που πέρα από την διαδρομή Σερβία - Ελλάδα δεν έχει πάει ούτε για τουρισμό, είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, ο μόνος που δεν φταίει ποτέ.

Αδέλφια μου Αεκτζήδες, όσοι τρέχετε ακόμα κάθε Κυριακή στα γήπεδα, αλλά κι εσείς που τρέχετε στην καφετέρια της γειτονιάς σας για να δείτε την ΑΕΚ, αλλά κι εσείς που κάθεστε στην αναπαυτική σας πολυθρόνα, βάλτε μια στιγμή το χέρι στην καρδία, όσοι έχετε ξεπεράσει το φράγμα του φανατισμένου και τυφλού υποστηρικτή του Μπάγιεβιτς, η του άκριτου φιλοθεάμονα και αναρωτηθείτε: Μα ήταν ποδόσφαιρο αυτό που βλέπαμε από την ομάδα του κύριου επαγγελματία; Έχουμε μερικούς μαχητικούς ποδοσφαιριστές που σέβονται την φανέλα, αλλά μέχρι εκεί, έχουμε μερικούς σταθερούς αλλά μέτριους, έχουμε και δυο τρεις πραγματικά ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, που όμως εκμεταλλεύτηκαν την έλλειψη ενός κανονικού προπονητή και ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για την προσωπική τους προβολή παρά για το καλό της ομάδας.

Ξέρεται τι τους λένε κάθε μέρα οι μάνατζερ τους, του Σκόκο του Τζιμπούρ και του κάθε Σκόκο και Τζιμπούρ; «Αγόρι μου είσαι παιχταράς, κοίταξε τώρα που έρχονται τα παιχνίδια του Europa League να τους δείξεις ποιος είσαι, όλα τα μάτια θα είναι πάνω σου, μην ασχολιέσαι με τους άλλους τους κουλούς» και άλλα τέτοια.

Αδέλφια μου Αεκτζήδες, μπορείτε να εξηγήσετε γιατί βλέποντας την ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ νιώθετε όλο και πιο συχνά αυτήν την αβάσταχτη αίσθηση της μονοτονίας, της επανάληψης. Τελικά τι πρόσφερε στην οικογένεια της ΑΕΚ ο άνθρωπος που τον Φεβρουάριο του 1996 θυμήθηκε να γίνει επαγγελματίας; χωρίς να αθωώνω όλες αυτές οι επίχρυσες βεντέτες που έχουν φορέσει την φανέλα της ΑΕΚ στα χρόνια του τούρμπο επαγγελματισμού. Μπορείτε να εξηγήσετε γιατί νοιώθουμε αυτή την πικρή γεύση της στασιμότητας, της έλλειψης του πρωτόγνωρου, γιατί ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που μας ξάφνιασε τα τελευταία χρόνια με την μάσκα του Ζορό, τιμωρήθηκε στην αρχή από την ελληνική διαιτησία που του απαγόρευσε να είναι διαφορετικός. Στην συνέχεια τιμωρήθηκε από έναν πρώην προπονητή που τον εξόρισε στο σημαιάκι του κόρνερ επειδή ήταν δυο σερί χρονιές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Και τέλος τιμωρείτε από την διοίκηση της ομάδας του που ούτε λίγο ούτε πολύ του λένε ότι δεν θα τρελαθούν από τη λύπη τους σε περίπτωση που δεν ανανεωθεί το συμβόλαιο του.

Αδέλφια μου Αεκτζήδες, εμείς που ζήσαμε και γεράσαμε στα γήπεδα ας ψάξουμε να βρούμε την ΑΕΚ που μας κρύβουν, ψάχνοντας όχι μόνο την νίκη, όχι μόνο τα πανηγυράκια, αλλά κυρίως αναζητώντας την πνοή που μεταβάλλει ένα «ομαδικό παιχνίδι» σε έργο τέχνης, ανεπανάληπτο οπός όλα τα γνήσια έργα τέχνης, γιατί αδέλφια μου Αεκτζήδες το βρήκαμε κάποτε αυτό το όνειρο αλλά το κάναμε δώρο στους χορηγούς και στους φιλεύσπλαχνους επιχειρηματίες... και τώρα μας καταδιώκει και θέλουμε να το ξαναζήσουμε και δε βολεύει κάποιους να το ξαναζήσουμε.

ΥΓ. Η ΑΕΚ είναι ένα ζωντανό ποτάμι από ψυχές, είναι ένας κομήτης από απροσμέτρητες μικρές καρδιές, που πολλαπλασιάζουν το φως του ήλιου και κάνουν πιο λαμπερό τον κόσμο, και τη νύχτα γίνετε αστέρι με ουρά δασιά που αρμενίζει κατά το Βόσπορο.

Παναγιώτης Αλιατάς

http://aekblog-aliatas.blogspot.com/