Το τσίμπημα της κόμπρας… (VIDEO)

«Η ΑΕΚ ήταν η μεγάλη νικήτρια του πρώτου ντέρμπυ της χρονιάς καθώς επικράτησε με 1-0 του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Δευτέρας 22 Σεπτεμβρίου 1997. Οι γηπεδούχοι ήταν πολύ καλύτεροι και έχασαν σωρεία ευκαιριών αλλά ο Ατματσίδης ήταν ανίκητος. Σε μια αντεπίθεση στο 60’ ο Ντέμης Νικολαϊδης, που λίγο νωρίτερα είχε περάσει ως αλλαγή, πέτυχε το μοναδικό γκολ κι έτσι η ΑΕΚ πλέον έχει 7 βαθμούς σε 3 αγώνες ενώ ο Ολυμπιακός έμεινε στους 6.»

Οι ανωτέρω 80 λέξεις συνιστούν μια ψυχρή, αντικειμενική καταγραφή της ιστορίας, επ’ουδενί όμως δεν μπορούν να περιγράψουν όλα όσα ένιωσε ο κόσμος της ΑΕΚ εκείνο το μαγικό βράδυ, με προεξάρχοντες τους τυχερούς σαν κι εμένα που βρίσκονταν στο πέταλο του ΟΑΚΑ. Και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με τίποτα γιατί μια νίκη σε ένα ματς που δεν έκρινε τίποτα, Σεπτέμβριος γαρ, αποτελεί για πολλούς από εμάς τους πάνω-κάτω 35ρηδες μια από τις κορυφαίες στιγμές της σχέσης μας με την ομάδα. Μια βραδιά στην ανάμνηση της οποίας τα μάτια λάμπουν, η φωνή πάλλεται από συγκίνηση, το χαμόγελο γλυκαίνει τα πρόσωπα – ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς Ντέμη όταν παραδέχεται ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτή η νύχτα ήταν η κορυφαία της καριέρας του στην ΑΕΚ

Η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό εκείνη την εποχή τον κέρδιζε κατ’εξακολούθηση, ήταν κάτι σαν καθιερωμένο ξεφάντωμα σε χρονιές λιγότερο ή περισσότερο αποτυχημένες. Ωστόσο, από όλες τις νίκες εκείνων των χρόνων η συγκεκριμένη είναι σίγουρα η πιο γλυκιά. Όχι μόνο γιατί επετεύχθη εκτός έδρας, άλλωστε 7 μήνες πριν η ΑΕΚ με τον ίδιο πρωταγωνιστή είχε αλώσει το Καραϊσκάκη. Όχι μόνο γιατί ήταν εντελώς άδικη με βάση τη μορφή και τις ευκαιρίες του Ολυμπιακού – για την ακρίβεια ήταν μια από τις φορές που ο πολυθρύλητος «νόμος του ποδοσφαίρου» λειτούργησε υπέρ μας. Όχι μόνο γιατί έριξε στο καναβάτσο τον Μπάγεβιτς, που εκείνη την εποχή ήταν κόκκινο πανί για όλους στην ομάδα. Όχι μόνο γιατί αποτέλεσε την αρχή για ένα ιστορικό «4 στα 4» στα ντέρμπυ του ΠΟΚ εκείνης της χρονιάς.

Αλλά πρωτίστως γιατί η νίκη αυτή , με τον τρόπο που ήρθε, αποτέλεσε μια πιστή απεικόνιση στο χόρτο ενός παραμυθιού. Σκεφτείτε το: από τη μια μεριά, ο πρωταθλητής Ολυμπιακός περαιτέρω ενισχυμένος και μεταγραφικά και παρασκηνιακά, με πρόεδρο τον «παραπάνω από πρωθυπουργό» Κόκκαλη, άρτι θριαμβεύσας στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Πόρτο. Κι από την άλλη η ΑΕΚ που έβγαινε από ένα ακόμη καλοκαίρι διοικητικού χάους, με τον Τροχανά έτοιμο να πουλήσει και την ENICπρο των πυλών να γεννά αβεβαιότητα στους υποψιασμένους, πρόεδρο τον…Κούγια (διακρίνεται στους πανηγυρισμούς στον πάγκο), προπονητή τον άσημο Ντουμίτρου Ντουμιτρίου ενώ όλοι ήθελαν και περίμεναν Ιορντανέσκου και κορυφαίες μεταγραφές τους, συμπαθέστατους πλην μέτριους, Μαχαιρίδη και Κατσαβό. Πόσες πιθανότητες θα έδινε κανείς στην Ένωση; Και όμως, παρά την κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, για κάποιο λόγο έπιανες δίπλα σου μια βεβαιότητα ότι θα κερδίσουμε!  

Ο κόσμος έβλεπε το κουβάρι του παραμυθιού να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του - μπήκε στον αγώνα ο Ντέμης κι όλοι μεταφυσικά νιώσαμε τι θα ακολουθήσει. Κι όταν στο 60’ ο Τόνι με την αρχοντική του απλότητα πέταξε την μπάλα στον κενό χώρο, θυμάμαι μια φωνή να λέει «το ΄βαλε» και μετά, ο πατέρας μου κι εγώ βρεθήκαμε σε ένα παλλόμενο κύμα που όμοιο του δε μας συνέβη ποτέ να ξαναζήσουμε. Το μαγικό αυτό ξεπέταγμα δίκην κόμπρας του Ντέμη με την πολύπαθη μέση του και το τσίμπημα της μπάλας πάνω από τον Τοχούρογλου, καθώς και το μάγκικο σπριντ του προς το πέταλο χωρίς να προκαλέσει τους αντιπάλους τα είδα πολύ μετά στην τηλεόραση, τα βλέπω πολύ συχνά έκτοτε πάντα με την ίδια ανατριχίλα. Εκείνη την ώρα όμως, θυμάμαι μόνο το κύμα – και μια παράλογη βεβαιότητα ότι το σκορ δεν αλλάζει ο κόσμος να χαλάσει…

Γιατί σε τελική ανάλυση, η ΑΕΚ είναι φτιαγμένη για να δείχνει σε όλους,και ειδικά σε αυτούς, το πόσο συνυφασμένη είναι η ύπαρξή της με τέτοιες υπερβατικές βραδιές – και γι’αυτό γίναμε ΑΕΚ, για να νικάμε κόντρα σε όλους και σε όλα. Όπως την εποχή του Θωμά, που τους γλεντούσε από την έναρξη με τη φράση «τι ήρθατε, αφού πάλι θα χάσετε». Όπως τη νύχτα του Τάκη, με τον Ατματσίδη στον ίδιο σωτήριο ρόλο του Μανωλά να τους κάνει και πλάκα μετά λέγοντας «Ήρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης κι ο Νικηταράς». Κι όπως θα έρχονταν στο μέλλον ακριβώς με τη λήξη ο Κατσουράνης, ο Ίσμαελ κι ο Γιακουμάκης. Γιατί στην προαιώνια μάχη του Καλού με το Κακό, όσο αντίξοες και να είναι οι συνθήκες, πάντα νικητής στο τέλος βγαίνει το Καλό…

Γιάννης Αγραφιώτης*

*Ο Γιάννης Αγραφιώτης έχει γράψει βιβλίο για την ΑΕΚ με τίτλο ''Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω''