Ο ευρωπαϊκός απολογισμός και οι απαντήσεις του Ανδρέα Δημάτου (ΦΩΤΟ)

Αναλυτικά:

Eίναι δύσκολο να γίνει ο πραγματικός απολογισμός της παρουσίας της ΑΕΚ στο εφετινό Champions League, όταν βρισκόμαστε τόσο κοντά στην ολοκλήρωση των υποχρεώσεων στον όμιλο. Μια ολοκληρωμένη αποτίμηση θα απαιτήσει χρόνο.

Είναι πολύ δύσκολο να καλύψεις με… τακτοποιημένο τρόπο ολόκληρη τη διαδρομή από το Σέλτικ Παρκ της Γλασκώβης μέσα στον καυτό Αύγουστο μέχρι το Ντα Λουζ της Λισαβόνας στα μέσα Δεκέμβρη. Δεν ήταν πολλά αυτά τα δέκα παιχνίδια, αλλά προσωπικά μου φάνηκαν μια ολόκληρη ζωή. Το να ζεις από κοντά μια τόσο δύσκολη προσπάθεια από τη μια σε γεμίζει όσο κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει, αλλά από την άλλη σε φθείρει στα όρια της εξόντωσης.

Είναι ταυτόχρονα μαγικός αλλά και σκληρός ο δρόμος της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης με τόσες παραστάσεις και τόσες εμπειρίες που πραγματικά δυσκολεύεσαι να τις βάλεις σε μια τάξη, δεν μπορείς καν να τις χωρέσεις στο μυαλό σου.

Ο απολογισμός; Το ταμείο; Το τελικό πρόσημο; Σαφώς και το μηδέν στον όμιλο, οι έξι ήττες σε έξι αγώνες, το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν κατάφερε να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντι σε πραγματικά μεγάλες ομάδες όπως η Μπάγερν, ο Αγιαξ και η Μπενφίκα, το ότι αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτοιμη για να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις μιας τόσο απαιτητικής διοργάνωσης είναι αυτό που καλύπτει τα πάντα. Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει. Είναι μάλλον ανόητο να προσπαθήσεις να πας κόντρα…

Και είναι βεβαίως και θέμα της ίδιας της ομάδας να δει τι περισσότερο θα μπορούσε να είχε γίνει, πέρα από το δεδομένο ελαφρυντικό ότι δεν υπήρξε ματς από το ξεκίνημα της εφετινής διοργάνωσης στο οποίο η ΑΕΚ να μετράει μίνιμουμ πέντε απουσίες βασικών παικτών από τραυματισμούς και τιμωρίες, και τι περισσότερο θα πρέπει να κάνει στο μέλλον για να έχει συνέχεια η εφετινή συμμετοχή.

Διάβασα για «τιτανικό», διάβασα για κηλίδα, για στίγμα, για σκληρή τιμωρία και απόλυτα φυσιολογικά για αποτυχία, αφού ο απολογισμός μηδεν βαθμών δεδομένα δεν συνάδει με την μεγάλη ευρωπαϊκή ιστορία της ΑΕΚ και τα όσα έχει πετύχει σε αυτή την ένδοξη διαδρομή.

Όταν είσαι η ΑΕΚ δεν μπορείς συνεχώς να επαναλαμβάνεις την πρόσφατη αφετηρία σου, δεν αρκείσαι στη συμμετοχή, δεν σε ικανοποιεί μόνο η πρόκριση, δεν σε καλύπτει απλώς και μόνο η επιστροφή στο γκρουπ των μεγάλων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι δεδομένο ότι θέλεις το κάτι παραπάνω, ασχέτως αν για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη η παρουσία της πρωταθλήτριας ομάδας της χώρας στους ομίλους του Champions League.

Ασχέτως κι αν ομάδες όπως η Μπάγερν, ο Αγιαξ και η Μπενφίκα είναι σε όλα τα επίπεδα πολύ πιο μπροστά από τις δικές μας. Μόλις πέρυσι άλλωστε ο πρωταθλητής Ολλανδίας αποκλείστηκε ταυτόχρονα από τα προκριματικά Champions και Europa League και η πρωταθλήτρια Πορτογαλίας έκανε το δικό της μηδέν στον όμιλο… Μόλις πέρυσι… Και φυσικά αποκλείεται να απέφυγαν το δικό τους ανάθεμα…

Mακάρι, άλλωστε, αυτό που πέτυχε η ΑΕΚ το καλοκαίρι κόντρα στη Σέλτικ και τη Βίντι να γίνει και πάλι το αυτονόητο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Να είναι το δεδομένο! Αυτό θέλουμε όλοι μας. Θυμίζω, πάντως, ότι ήταν το ξεκίνημα του νέου τριετούς κύκλου των ευρωπαϊκών κυπέλλων με έξι και όχι δέκα εισιτήρια από τα προκριματικά της διοργάνωσης. Προσωπικά τόσο λόγω του εξαιρετικά χαμηλού συντελεστή της όσο και της ευρωπαϊκής απειρίας της συγκεκριμένης ομάδας θεωρώ ότι αυτό που πέτυχε η ΑΕΚ μέσα στον Αύγουστο αποτελεί υπέρβαση. Δεν την είχαν και πολλοί για πρόκριση στους ομίλους του Champions League, αλλά αυτά ξεχνιούνται… Στο ποδόσφαιρο δεν μετράει το τι πέτυχες πριν από μερικούς μήνες, μετράει το τώρα… Οι ισχυρές αναμνήσεις είναι μόνο για λίγους!

Οσο κάθομαι, όμως, και το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα…

-Κηλίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία της ΑΕΚ είναι το γεγονός ότι για πέντε χρόνια δεν υπήρχε καν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ότι την είχε ξεχάσει η Ευρώπη… Δεν είναι κηλίδα ότι επέστρεψε το καλοκαίρι του 2016 με έναν χαμένο προκριματικό κόντρα στη Σεντ Ετιέν, την επόμενη χρονιά έκανε ρεκόρ 14 αγώνων αήττητη και άγγιξε τους «16» του Europa League και αυτό το καλοκαίρι επέστρεψε μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια στους ομίλους του Champions League.

-Στίγμα στην ιστορία της ΑΕΚ είναι ότι μόλις πριν από δύο χρόνια είχε βρεθεί στην 208η θέση της βαθμολογίας της UEFA μαζί με την Ξάνθη και τα Γιάννενα. Δεν είναι στίγμα το ότι μέσα σε δύο χρόνια βελτίωσε παραπάνω από το μισό τη θέση της ανεβαίνοντας 103 θέσεις στην ίδια βαθμολογία. Ούτε φυσικά ότι με τα σημερινά δεδομένα η ΑΕΚ θα βρίσκεται του χρόνου ακόμα πιο πάνω αγγίζοντας την 70η θέση. Βρέθηκε κάτω και από τη Σαχτιόρ Καραγκάντα από το Καζακστάν, επιστρέφει πλέον στην κανονικότητά της, δίπλα στις ομάδες του δικού της βεληνεκούς, αν και φυσικά θα ήταν πολύ ψηλότερα από εφέτος κιόλας με καλύτερη παρουσία στους ομίλους του Champions League.

-Τιτανικός είναι ότι η ΑΕΚ είχε πάψει να προσφέρει βαθμούς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι Τιτανικός που πέρσι και φέτος η ΑΕΚ έδωσε στην ελληνική βαθμολογία 17 βαθμούς, συγκομιδή που αποτελεί κοντά στο 40% των συνολικών βαθμών της χώρας μας την τελευταία διετία. Δεν ρεζιλεύει ποτέ τη χώρα της στην Ευρώπη μια ομάδα που πέρσι ήταν πρώτη και εφέτος δεύτερη σε προσφορά βαθμών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παρά την πολυετή απουσία που είχε προηγηθεί. Δεν ρεζιλεύει ποτέ τη χώρα της μια ομάδα που έχει μείνει για 14 αγώνες αήττητη στην Ευρώπη. Που δεν έχει ηττηθεί σε δύο αγώνες από τη Μίλαν. Που έχει αποκλείσει σε νοκ άουτ αγώνες σε δύο διαφορετικά καλοκαίρια τις πρωταθλήτριες Βελγίου και Σκοτίας. Κάποια στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να επιστρέψει ο σεβασμός στον αντίπαλο και να περιοριστεί η βλακεία. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να συγκρίνουμε τις επιτυχίες μας και όχι να πανηγυρίζουμε μέσα στη μιζέρια μας…

-Σκληρή τιμωρία είναι δεδομένα το μηδέν στον όμιλο, αλλά όχι και το γεγονός ότι η 122η ομάδα στη βαθμολογία της UEFA πήρε ένα από τα τέσσερα εισιτήρια για τους ομίλους του εφετινού Champions League, τα οποία διεκδικήθηκαν από 44 πρωταθλήτριες ομάδες στην Ευρώπη.

Το βήμα παραπάνω απαιτεί σε κάθε περίπτωση την αναζήτηση των βαθύτερων λόγων για τους οποίους η ΑΕΚ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ακόμα περισσότερο την επιστροφή της στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Το «τελευταία στην πόλη» είναι σίγουρα καλύτερο από το «πρώτη στο χωριό», αλλά δεν αρκεί για την ΑΕΚ, που σίγουρα δεν θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή για το ότι προσπάθησε και αγωνιστικά αλλά και οργανωτικά να δει στα μάτια τρία από τα πλέον ιστορικά ευρωπαϊκά club, που φιλοξενούν το βαρύτιμο τρόπαιο στα μουσεία τους, κάτι που ισχύει και με τη Σέλτικ, η οποία έχασε το δρόμο πολύ νωρίς σε εκείνο το μαγικό βράδυ της 14ης Αυγούστου.

Η ΑΕΚ μπορεί να πλήρωσε την εφετινή της συμμετοχή στο Champions League και με τις απώλειες στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν είναι εντελώς άσχετο αυτό το -12 με την σωματική αλλά και ψυχολογική φθορά της συμμετοχής σε αγώνες τόσο υψηλών απαιτήσεων, κυρίως όταν δεν σε κρατάνε τα αποτελέσματα.

Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Και δεν νομίζω ότι έστω και ένας από όσους συμμετείχαν σε ολόκληρη αυτή την προσπάθεια εντός και εκτός γηπέδου, έστω και ένας από τους περίπου 10.000 φίλους της ΑΕΚ στο σύνολο που ταξίδεψαν σε Αμστερνταμ, Μόναχο και Μπενφίκα έχουν μετανιώσει που αποτέλεσαν κομμάτι αυτής της διαδρομής. Το να τραυματιστείς στον πόλεμο είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να τον αποφύγεις. Και το Champions League αποτελεί Πανεπιστήμιο με υψηλό κόστος. Την πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια τα δίδακτρα είναι ακριβά!

Η ΑΕΚ έμεινε στην πρόκριση στους ομίλους. Ηταν ο βασικός στόχος στο ξεκίνημα της εφετινής σεζόν. Τον πέτυχε. Παρακάτω δεν πήγε και αυτό πληγώνει. Προσωπικά πολύ περισσότερο με πληγώνουν τα όσα έγιναν στον αγώνα με τον Αγιαξ παρά αυτό...

Από εκεί και πέρα έχει μπροστά της όλες τις προϋποθέσεις και για να βάλει τον επόμενο στόχο και να ονειρευτεί ένα καινούργιο όνειρο. Aυτό άλλωστε δεν κάνει εδώ και τρία χρόνια;