Ανάμεσα στις νίκες και τις ήττες, υπάρχουν ιστορίες. Ιστορίες, που πρέπει να ειπωθούν, για να φτάσουν ατόφιες στις επόμενες γενιές. Αυτό επιχειρεί ο Τάσος Μπουλμέτης στο νέο του έργο, το «1968 - Κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν». Μέσα από ιστορίες, μεταφέρει το βαρύ και ασήκωτο «φορτίο» μιας ανεπανάληπτης βραδιάς, που ένωσε -κάτω από το έμβλημα της ΑΕΚ- όλους τους Έλληνες, σε μια πολύ ταραγμένη περίοδο για τη χώρα και όλο τον κόσμο. Οι παρακάτω γραμμές δεν γράφονται με διάθεση για... spoiler ούτε υποκαθιστούν μια «κριτική ταινίας». Είναι τα «best off» της επίσημης πρεμιέρας, που πραγματοιήθηκε χθες (15/01) στο «Παλλάς».
Κόντρα σε θεούς και δαίμονες
Ο θεατής ενημερώνεται, επιβεβαιώνει ή θυμάται -ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του καθενός- πως στα τέλη των ΄60s, και συγκεκριμένα το 1968, ο πλανήτης «έβραζε». Οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι και η Αθήνα δεν ήταν γαλήνια στην πρεμιέρα του «1968». Σε απόσταση αναπνοής από το θέατρο, λίγο πριν την έναρξη, σημειώθηκαν περιορισμένης έκτασης επεισόδια, στο περιθώριο πορείας διαμαρτυρίας, που γινόταν στο Σύνταγμα. Η πόλη βρισκόταν σε απεργιακό κλοιό, χωρίς ΜΜΜ, και αυτό έκανε πολύ δύσκολη, αν όχι περιπετειώδη, την πρόσβαση στο κέντρο για τους περισσότερους. Όσοι, μάλιστα, βρίσκονταν έξω από το «Παλλάς» γύρω στις 20:00 μπήκαν άρον άρον μέσα, σχεδόν με... ποδοβολητό, στο άκουσμα αρκετών κρότων που ακούστηκαν, εκείνη την ώρα.
Η παρουσίαση της ταινίας από τους ανθρώπους της Feelgood και τον Τάσο Μπουλμέτη κράτησε περίπου ένα τέταρτο και ολοκληρώθηκε γύρω στις 21:20. Μόνο που η -94 λεπτών- ταινία δεν άρχισε αμέσως. Ένας θεατής ένιωσε αδιαθεσία και στο πλευρό του βρέθηκαν άμεσα τρεις γιατροί. Ο πλέι μέικερ της ομάδας του 1968, Χρήστος Ζούπας, ο πρόεδρος της ΠΑΕ, Ευάγγελος Ασλανίδης, και ο επικεφαλής του ιατρικού τιμ της ΚΑΕ, Ηρακλής Πατσόπουλος. Με μια ελάχιστη καθυστέρηση, λοιπόν, το έργο ξεκίνησε. Αλλά τα απρόοπτα συνεχίστηκαν. Ο σεισμός 4,4 ρίχτερ, με επίκεντρο την Σταμάτα Αττικής, έγινε απόλυτα αισθητός στην αίθουσα και, μάλιστα, σε σημείο που ο Αντώνης Αντωνίου «κένταγε», ως «νεκροθάφτης».
Μαγικές στιγμές
Στην τρίτη ταινία εποχής (και τέταρτη, συνολικά), ο Μπουλμέτης κινείται σε νέα μονοπάτια. Πρόκειται για τη μοναδική ελληνική αυτής της μορφής, που διεθνώς αποκαλείται «docu-fiction», «παντρεμένο», όμως, με πολύ γερές δόσεις μυθοπλασίας, για χάρη μιας σπουδαίας αθλητικής επιτυχίας. Το εγχείρημά του είναι ιδιαιτέρως παράτολμο, ωστόσο, οι ιστορικές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, το live του αγώνα και ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες σπονδυλωτές ιστορίες συνδέονται, εν τέλει, αρμονικά με αφηγητή τον εκφωνητή του τελικού Βασίλη Γεωργίου. Με αριστοτεχνική εκτέλεση, το βιωματικό του δημιουργού γίνεται και πάλι συλλογικό, υπό τους παραμυθένιους ήχους της σπουδαίας συνθέτριας Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
Απαραίτητη διευκρίνιση. Η ταινία δεν ωραιοποιεί τα πράγματα. Αν και -εξ ορισμού- νοσταλγική, δεν εξιδανικεύει καταστάσεις. Ούτε ομφαλοσκοπεί, οπαδικά ή εθνικά. Σε αυτήν, καταγράφεται, αποκαλύπτεται και αρκετές φορές ξεγυμνώνεται ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας. Το... παράπονο του «χαφιέ» προς τους σιωπηλούς, «συνένοχους» γείτονες, η συνειρμική σύνδεση της Χούντας με τον ξεριζωμό και τις ανθρώπινες απώλειες στην Πόλη και το ανοικτό παραθυράκι, που αφήνει συνομωτικά ο δεσμοφύλακας στον ΑΕΚτζή κομμουνιστή κρατούμενο, είναι τρεις πολύ δυνατές σκηνές. Η πλέον ανατριχιαστική, όμως, αφορά τον μυθικό Γιώργο Μόσχο, το 1966, στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών Ευρώπης. Μια αυθεντική απόδοση του «ΑΕΚ μέχρι θανάτου», που προστίθεται στο οπτικοποιημένο όραμα των ιδρυτών της, το οποίο έχει ήδη παρουσιαστεί στο επίσημο τρέιλερ.
Σημειωτέον, το έργο δεν είναι... ψυχοπλακωτικό. Πραγματεύεται πολλές φορτισμένες ιστορίες μεν, αλλά βγάζει πάρα πολύ γέλιο. Αβίαστα. Όχι μόνον μέσα από τη μυθοπλασία. Αλλά και από τις μαρτυρίες, Ελλήνων και Τσέχων.
Εν κατακλείδι...
Η ταινία αναδεικνύει το μεγαλείο και την «οικουμενικότητα», που εκπέμπει η ΑΕΚ. Μια ομάδα που ένωσε τους πάντες, το 1968. Μια ταινία που θέλει -και τώρα- να ενώσει και όχι να διχάσει. Όπως ένωσε, στην επίσημη πρεμιέρα, ανθρώπους όλων των ομάδων, που αγκάλιασαν με παρατεταμένο θερμό χειρόκροτημα, εκτός από τους συντελεστές και τους «Ήρωες», τους πέντε παίκτες της Σλάβια Πράγας, που βρέθηκαν φιλοξενούμενοι στο «Παλλάς» και ανέβηκαν όλοι μαζί επί σκηνής. Μια στιγμή καθηλωτική, όπως και η αποθέωση του 90χρονου προπονητή Νίκου Μήλα. Το γάργαρο γέλιο του οποίου «ντύνει» τις αποκαλυπτικές μαρτυρίες του στην ταινία.
Επί της ουσίας, ο Μάκης Αγγελόπουλος, επιλέγοντας και στηρίζοντας, γενναιόδωρα, τον Τάσο Μπουλμέτη, για τον καταρτισμό του ιστορικού αρχείου της «Βασίλισσας», προσφέρει στις επόμενες γενιές των φιλάθλων και αθλητών της έναν μικρό πολιτισμικό «θυσαυρό». Το «Έπος της ΑΕΚ», δεδομένα, πλέον, μεταφέρεται εις τους αιώνας των αιώνων με τη μορφή της 7ης Τέχνης. Γιατί οι προσφυγικές ομάδες, όταν παίζουν, αφηγούνται. Γιατί το ανέφικτο είναι δυνατό. Αφού, όπως μαρτυρά και ο υπότιτλος της ταινίας, είναι φορές που η νίκη αποτελεί τη μόνη επιλογή.
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
