Η ΑΕΚ έγινε το χωριό τους

14 Σεπτεμβρίου. Ημέρα Μνημης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικρας Ασιας όπως όρισε η Βουλή. Η Βουλή η οποία έχει χωρίσει στα δύο τον ελληνισμό της Μικρας Ασιας με το να ορίσει δύο γενοκτονιες την ίδια χρονική περίοδο και στον ίδιο τόπο! 14 Σεπτεμβρίου για τους Μικρασιατες και 19 Μαΐου για τους Πόντιους, λες και οι Πόντιοι δεν είναι Μικρασιατες. Λες και ο Πόντος δεν βρίσκεται στη Μικρά Ασία.

Σημασία όμως πλέον έχει το πως τιμάει ο απόγονος εκείνων των ανθρώπων τους ίδιους του τους προγόνους. Τα ίδια του τα γεννοφάσκια. Ημέρες μαύρες, ημέρες που όσο περνάει ο καιρός ξεχνιούνται. Μερικοί κοινωνιολογοι λένε πως σε μια κατάσταση προσφυγιας, η πρώτη γενιά προσπαθεί να ξεχάσει, η δεύτερη προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και η τρίτη εκδικείται.

Η εκδίκηση μπορεί να έρθει με πολλούς τρόπους. Από ακρότητες με θέσεις ιμπεριαλισμου και ότι αυτό συνεπάγεται, μέχρι και το πιο απλό, νορμάλ και ειρηνικό. Τη διατήρηση της μνήμης. Ότι είμαστε εδώ και δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ αγαπημένοι μας Μικρασιατες, παππούδες, γιαγιάδες, γονείς κτλ. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι ήταν ο Μικρασιατικος πολιτισμός και θα βαδίζουμε πάνω σε γραμμές ήθους, αξιών, αλληλεγγύης, φιλίας, ειρήνης και φαντασίας. Αυτα όλα που έκαναν αυτό τον τόπο ξεχωριστό. Κατά τη διάρκεια των 95 χρόνων, ιδρύθηκαν πολλά σωματεία, σύλλογοι, ομάδες ανθρώπων, οι οποίες είχαν ως κυρίαρχο συστατικό τη διατήρηση της μνήμης. Μιας μνήμης η οποία σε λίγες δεκαετίες θα λήξει. Και δε θα λήξει γιατί οι άνθρωποι που την υπηρετούν είναι άχρηστοι. Θα λήξει διότι ο κόσμος προχωράει. Η τρίτη γενιά "εκδίκησης" περνάει και η νεολαία δεν φτάνει για να κουβαλήσει όλον αυτό το φορτίο. Τους θέλει όλους και είναι λίγοι. Γιαυτό ο Θεός έστειλε την ΑΕΚ. Για να βγάζει το φίδι από την τρύπα μετά από 100,200,500 χρόνια. Να θυμίζει ότι κάποτε για πολλούς ανθρώπους η ΑΕΚ έγινε το χωριό τους. Έγινε η Πόλη, η Σμύρνη, η Καππαδοκία, ο Πόντος, τα Βουρλά, τα Αλατσατα, το Σεβντικιοι, η Αλικαρνασσός, η Αξός, η Σινασος.

Εκεί μέσα που ανταμωναν όλοι εκείνοι οι δυνατοί, οι με ψηλά το κεφάλι, οι αναγεννημένοι από τις στάχτες. Οι ορφανοι, οι χωρίς τα παιδιά τους, οι ξυπόλητοι, αυτοί όπου στην Καλαμαριά τους έβαζαν σε κλιβανους για να τους" αποστειρωσουν" επειδή ήταν "βρώμικοι, Τούρκο σπόροι, ξενομεριτες, παστρικοι, χασικλιδες". Αυτοί που αργότερα πολέμησαν πρώτη γραμμή τους Ναζί ώστε εμείς ελεύθεροι να πίνουμε μπύρες, να κάνουμε διακοπές και να πηγαίνουμε γήπεδο. Όλοι αυτοί αποφάσισαν ότι η πιο αγαπημένη από όλες που ιδρύθηκαν ήταν, είναι και θα είναι η ΑΕΚΑΡΑ. Είπαμε, δεν ξέρουμε ακόμα το γιατί. Ο Θεός την έστειλε για να μη ξεχάσει κάνεις ποτέ.

• Ο Νίκος Καραμπουρνιωτης ειναι πρόεδρος του συλλόγου Μικρασιατών Κωνσταντινοπολιτών " Οι Ρίζες"