Λευτέρης Παπαδόπουλος: Συναρπαστικό και βιωματικό έργο στη ζωή μου η ΑΕΚ

Ξεχωριστό κομμάτι της συζήτησης που είχε με τους Ντέμη Νικολαΐδη και Αλέξη Σπυρόπουλο αποτέλεσε, όπως είναι λογικό, η ΑΕΚ. 

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής του ΣΠΟΡ FM 94,6 «Ντεμοτεχνείο», ο μεγάλος Έλληνας στιχουργός αναφέρθηκε στην «Ένωση», χαρακτηρίζοντάς τη «συναρπαστικό και βιωματικό έργο» στη ζωή του. 

Αφού μίλησε λοιπόν για τη γνωριμία του με τον περίφημο Λευτέρη Κιουτσούκ-Αντωνιάδη, περιέγραψε πώς έμπαινε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ως πιτσιρικάς και χαρακτήρισε μεγαλύτερο πρόεδρο τον Νίκο Γκούμα, θυμήθηκε πώς ο Ντέμης Νικολαΐδης τον χαιρετούσε συνωμοτικά πριν τα παιχνίδια. 


Αναλυτικά όσα είπε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για την ΑΕΚ 

Για το πώς γνώρισε την ΑΕΚ: «Η ΑΕΚ είναι πραγματικά συναρπαστικό και βιωματικό έργο στην ζωή μου. Είμαι από οικογένεια προσφύγων. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Προύσα και ορφάνεψε νωρίς και τον πήγανε στην Πρίγκηπο, όπου υπήρχαν και άλλα παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λευτέρης Αντωνιάδης, τον οποίο και γνώρισα. Είχαμε πιει και δυο κρασιά μαζί. 

Ο Λευτέρης ήταν τσαγκάρης όπως και ο πατέρας μου και είχε και έναν αδερφό, ο οποίος είχε μαγαζί κοντά στην Αχαρνών κι έτσι τον γνώρισα. Είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην Τουρκία και υπάρχει και άγαλμά του στην Πρίγκηπο. Και δεν ήταν και Τούρκος, τον έκαναν. Εγώ γεννήθηκα το 1935 και άκουγα για την ΑΕΚ απ’ τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν πρόσφυγας. Πήγαινε μαζί με κόσμο στο γήπεδο. Το γήπεδο τότε είχε μία εξεδρούλα προς το δάσος μόλις 500 μέτρων κι εκεί που τελείωνε υπήρχε μια παράγκα που ήταν τα αποδυτήρια, όπου οι παίκτες έπιναν λεμονάδες και όχι σαν τις νεότερες γενιές που πίνουν… εκατομμύρια. 

Τότε δεν είχαμε λεφτά για σινεμά. Στο θέατρο μικρός είχα πάει δυο φορές κι αυτό σε επιθεωρήσεις κι αν πήγαινα σε έργο πρόζας δεν θα το καταλάβαινα. Μέσα απ’ την διασκέδαση του γηπέδου έφευγα έξω από την καθημερινότητα, την φτώχεια και της δυστυχία. Επειδή τα περισσότερα ματς γίνονταν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ανεβαίναμε και τα βλέπαμε στον λόφο του Λυκαβηττού σε έναν φιλικό σπίτι. Δεν τα βλέπαμε καλά είναι η αλήθεια και καθόμασταν στις πλαγιές του λόφου και βλέπαμε μόλις το ? του γηπέδου και ακούγαμε τις ιαχές του κόσμου και τα κεφάλια όταν σηκώνονταν να πανηγυρίσουν. 

Και δεν ήμασταν μόνο εγώ ή ο πατέρας μου ή οπαδοί της ΑΕΚ, αλλά και οπαδοί και άλλων ομάδων. Θυμάμαι στο δεύτερο ημίχρονο όπου άνοιγαν οι πόρτες για τους βιαστικούς και τότε μπαίναμε μέσα εμείς. Ή κάναμε άλλες κομπίνες. Μετέφεραν οι διάφοροι χαμάληδες παγοκολόνες για τις λεμονάδες και στριμωχνόμασταν κι εμείς τάχα μου να βοηθήσουμε ή την πέφταμε σε κάποιον γηραιό κύριο για να μας βάλει μέσα. Ήταν φρικτά, αλλά υπέροχα χρόνια. Οι μικροπωλητές ήταν ευφάνταστοι άνθρωποι και έβρισκαν πρωτότυπους τρόπους για να πωλήσουν τα προϊόντα τους. Εκείνη την εποχή το γήπεδο ήταν διέξοδος, ήταν μια χαρά σε μια δύσκολη περίοδο. Αυτά συνέβαιναν τα χρόνια της κατοχής, που δεν υπήρχε πρωτάθλημα αλλά γίνονταν παιχνίδια». 

Για το ποιος είναι ο κορυφαίος πρόεδρος στην ιστορία της ΑΕΚ: «Νομίζω ότι ο καλύτερος ήταν ο Νίκος Γκούμας. Παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιος, βοήθησε να γίνουν οι κερκίδες στο γήπεδο και ιδίως αυτή που καθόμουν εγώ και είχε μάλιστα ένα είδος θρόνου, όπου κάθονταν επιφανείς ΑΕΚτζήδες, ανάμεσά τους κι εγώ. Και μάλιστα επειδή το ήξερε ο Ντέμης, πριν αρχίσει κάθε ματς, ερχόταν μπροστά από την εξέδρα και συνωμοτικά για να μην τον δουν οι άλλοι, με χαιρετούσε». 

Για τον Ντέμη Νικολαΐδη: «Είναι μια περίπτωση παιδιού που αγάπησα πάρα πολύ γιατί εκτός από μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο, είχε και μια τεράστια φιλομάθεια, διψούσε να μαθαίνει πράγματα».

Για τον καλύτερο πρόεδρο της ΑΕΚ: «Νομίζω ότι ο καλύτερος πρόεδρος ήταν ο Νίκος Γκούμας. Παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιος βοήθησε να γίνουν οι κερκίδες στο γήπεδο και κυρίως η κερκίδα που καθόμουν εγώ, όπου είχε ένα είδος θρόνου, όπου κάθονταν επιφανείς Αεκτζήδες μεταξύ των οποίων κι εγώ. Ο Ντέμης το ήξερε και χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι έσκυβε στα κρυφά και με χαιρετούσε». 

Για την δημοσιογραφία της εποχής: «Εμένα με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο και ο μόνος τρόπος για να γίνει κανείς δημοσιογράφος ήταν το αθλητικό ρεπορτάζ. Οι αθλητικές εφημερίδες χρησιμοποιούσαν 300-400 παιδιά που γράφουν τέσσερις πέντε γραμμές κι έτσι μπορούσες να μπεις στον χώρο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα και δεν υπήρχαν χρήματα.  Δούλευαν σκληρά τότε. Πήγαινες στην βροχή και γύρναγες σπίτι πλευριτωμένος. Τότε δημιουργήθηκε και ο σύνδεσμος των δημοσιογράφων που μας έβαλε μια τάβλα στο γήπεδο να μπορούμε να σημειώνουμε. Αργότερα ανεβήκαμε στην κερκίδα, μας έβαλαν τζάμια για να μην μας δέρνουν». 

Για το αν υπήρχε βία στην εποχή του: «Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που προκαλεί εξεγέρσεις. Στα χρόνια τα δικά μου έχει σκοτωθεί κόσμος. Τους δημοσιογράφους δεν τους σκότωναν τους έδερναν».

Για την ΑΕΚ και την δημοσιογραφία: «Εκτός από την φύτρα της Κωνσταντινούπολης ήταν και το ρεπορτάζ που μου έδωσε ψωμί. Ήμουν πολύ φτωχός. Τότε ο Χρήστος Σβολόπουλος έψαχνε καλούς δημοσιογράφους. Τότε με πήραν στην “ΟΜΑΔΑ” του Λαμπράκη. Ο Νίκος Άγας πίστεψε στο ταλέντο μου και το είπε στον Σβολόπουλο, ο οποίος του είπε “φέρτον”. Πήγα κι άρχισα να γράφω στην “ΟΜΑΔΑ” και το ίδιο κείμενο δημοσιευόταν και στο “ΒΗΜΑ” και στα “ΝΕΑ”. Τότε το πρώτο μου κομμάτι ήταν ένα παιχνίδι της ΑΕΚ, πήγα φοβισμένος στον Σβολόπουλο και του είπα “δεν σας είπα καλησπέρα” και μου απάντησε αυτός “μου είπαν καλησπέρα τα υπέροχα χειρόγραφά σου”. Αυτό ήταν εισιτήριο για εμένα και αργότερα πήρα δική μου στήλη. Ο αθλητικός συντάκτης στα χρόνια μου ήταν για πέταμα. Λεφτά δεν έπαιρνε, γιούχα και φάπες εισέπραττε…»