Η θέση του κόσμου της ΑΕΚ

"Μην κλαίτε.

Μην πονάτε.

Πιάσαμε πάτο.

Οι αγχωτικές σκέψεις και οι φόβοι μιάς ολόκληρης χρονιάς γίναν ξαφνικα(;) πραγματικότητα σε μια ήδη σκληρή πραγματικότητα.

Ήρθε η ώρα, θαρρώ, και η ιδανικότερη των συνθηκών για ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ και ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ.

Σας καλώ εγώ, ο κανείς, ο μέσος ΑΕΚτζης, ο Αλέξανδρος, να σταθούμε διπλά σε αυτό που αγαπάμε.

Όσο και να μεγαλώνω, όσο και να ωριμάΖω, αυτή η αγάπη δύσκολα χάνεται. Τα δακρυα αυτα, οσο χαζα και να ειναι, δυσκολα συγκρατουνται.

Ηρθε η ωρα να σταματησει αυτη η μιζερια ομως και αυτη η κλαψα.

ΤΩΡΑ ειναι η ευκαιρια να ΗΡΕΜΗΣΟΥΜΕ.

κλειστε τα αυτια σε ολυμπιακους, παναθηναικους, σαλονικιους κλπ
κλειστε τα ματια σε δημιοσευματα ρουφιανων

και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ Η ΑΕΚ. Η ΑΕΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Στις καρδιες μας, στα σπιτια μας, στον υπνο μας, στις Κυριακες μας.

Η Β Εθνικη ειναι το καταλληλο εδαφος για ανασυγκροτηση υπο συνθηκες ΗΡΕΜΙΑΣ και ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ.

Μπορούμε πλέον, δίχως πίεση, να μαζέψουμε 20 πιτσιρίκια δικά μας, να κάνουμε τον Δέλλα προπονητάρα (γιατι το έχει και αγαπαει την ομαδα) και
να φτιαξουμε ενα ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ συνολο.

Σωπα ρε φιλε, τοσο απλα ειναι;

Ναι ρε φιλε, τοσο απλα ειναι. Τι θες; Τραβα και γαμησου. ΑΕΚΑΡΑ.

Δηλαδή ο Φουντας και ο Ανακογλου δεν μπορουν να σταθουν στη Β Εθνικη;

Δε μπορουμε να ανεβουμε κατηγορια ανετα σε ενα χρονο και να διαθετουμε ενα συνολο ικανο να χτυπησει play-off?

ΣΟΒΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ; ΣΟΒΑΡΑ;

ΤΑ ΧΡΕΗ.

Ναι, τα χρεη υπαρχουν. Υπηρχαν και θα υπαρχουν. Δεν αλλαζει κατι αυτο.Τα χρεη πλεον ειναι μια σταθερα στην εξισωση αναγέννησης της ΑΕΚ.

Και πολυ πιο ευκολα θα μπει ο οποιοσδηποτε Βιντιαδης, Μελισσανιδης, Ντεμης μπλαμπλα σωσιας μπλαμπλα, στη Β Εθνικη παρα στο χαος και στη μουρμουρα
της κερκιδας, του τυπου και ολου του κοσμου στη Σουπερ Λιγκα.

Η φιλαδελφεια εδω ειναι, το οικοπεδο εδω ειναι, ο κοσμος εδω ειναι, η αγαπη εδω ειναι.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΨΩΛΟΠΕΡΗΦΑΝΟΙ.

Μας δοθηκε χρονος προετοιμασιας ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ. ΠΡΕΠΕΙ.

ΠΡΕΠΕΙ.

Αν δεν αγαπησουμε τωρα την ΑΕΚ, δεν ειμαι σιγουρος για ποσο ακομα θα μπορουμε...

Αλ."¨

«...καλύτερα που πέθανε». Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό για την βαριά άρρωστη γιαγιά που βρίσκεται πολύ καιρό στο νοσοκομείο.
«...να μην ταλαιπωρείται αυτή να μην ταλαιπωρεί και αυτούς που την αγαπάνε»
Διασωληνωμένη, σε κώμα, με τεχνητή υποστήριξη, καθηλωμένη στο κρεβάτι στην εντατική... χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση, δεν άλλαζε τίποτα και ούτε υπήρχε προοπτική να αλλάξει.
Και όχι μια τυχαία γιαγιά... αρχόντισσα με φοβερή λάμψη από το παρελθόν. Όλοι την ζηλέψανε, την ιστορία της, το έμβλημα της, τα χρώματα της, το γήπεδο της, τους παίκτες της, τους προπονητές της. Όλοι θέλανε, και θέλουνε ακόμα, να κλέψουν κάτι από την ακτινοβολία της από το μεγαλείο της.
Η γιαγιά αυτή, η ιδέα αυτή, χρόνια τώρα ετοιμοθάνατη... με τα αρπακτικά, τους γύπες, τους αρχικλέφτες να ξεσκίζουν με τα ράμφη τους ότι έχει απομείνει. Αυτός ο μακάβριος χορός τους γύρω από το σχεδόν άψυχο κουφάρι της, δραματικός, αηδιαστικός... κανένας σεβασμός, όχι μόνο από τους εχθρούς αλλά και από τους «φίλους», από τους κατά καιρούς παραγοντίσκους, υπεύθυνους, τυχάρπαστους μέτοχους και αμέτοχους. Πέρα από αυτούς είχε και κάποιους άλλους παρασιτικά κολλημένους πάνω της, να της ρουφάνε το αίμα χρόνια τώρα. Να ζουν από αυτήν τρώγοντας τις σάρκες της, ξεσκίζοντας την...
Μέχρι και το σπίτι της ακόμα, με απίστευτη αγριότητα γκρέμισαν. Εύκολα, αβίαστα, ετσιθελικά το σώριασαν. Στη θέση του έφτιαξαν το σιχαμένο γήπεδο στον Πειραιά... κλεμμένο και αυτό και το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να καπηλευτούν και το όνομα του σπιτιού και το αυτοαποκαλούν ΝΑΟ...
Κατάπτυστο το γνωστό παιχνιδάκι κάθε λυσσασμένου για δωρεάν δημοσιότητα ανθρωπίσκου... θα αγοράσω την ομάδα... θα επενδύσω... θα βγω μπροστά... κοροϊδεύοντας και δίνοντας φρούδες ελπίδες σε όλους μας.
...ποιος φταίει? Δεν έχει σημασία πλέον, όλοι γνωρίζουμε τους λόγους, όλοι έχουμε εικόνα για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση... σωρευτικά όλοι αυτοί οι λόγοι μας οδήγησαν εδώ.
Χθες βράδυ, αποσυνδέθηκαν τα μηχανήματα που την κρατούσαν στη ζωή... εκ των έσω... από εμάς τους ιδίους, κάποιους από μας, δεν με απασχολεί από ποιούς.
Η γιαγιά πέθανε... μαζί της όμως θα πεθάνουν οι αρρώστιες και τα παράσιτα που κουβαλάει... θα εξοντωθούν, θα ταφούν μαζί της.
Αλλά βέβαια, αυτός είναι και ο νόμος της φύσης, μόνο όταν πεθάνει κάτι, γεννιέται κάτι καινούργιο, κάτι υγιές... εμείς θα είμαστε πάντα εδώ και θα περιμένουμε όσο χρειαστεί. Προς το παρόν θα ζήσουμε με τις αναμνήσεις μας, με την ιστορία μας, με το έμβλημα μας τον δικέφαλο. Αυτά θα τα έχουμε πάντα στην καρδιά μας, δε μπορεί να μας τα κλέψει κανείς.

Παπαδόπουλος Χρήστος"

"Χθες από το ΟΑΚΑ έβλεπες να φεύγουν δεκάδες αεκτζηδες με δάκρυα στα ματιά. Χιλιάδες κατεβασμένα κεφάλια. Όλα αυτά γιατί υποβιβάστηκε (η μάλλον υποβίβασαν) την μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, την ΑΕΚ. Χτες, θα έλεγε κανείς, ότι έκλεισε ένα κύκλος που άνοιξε το 2008 όταν και μας έκλεψαν το πρωτάθλημα στις δικαστικές αίθουσες. Ένας κύκλος ανελέητου κυνηγητού. Από τα κέντρα αποφάσεων αρχικά (θυμηθείτε με πόσο συνοπτικές διαδικασίες μας έθεταν έκτος στόχων από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές) άλλα κι από το εσωτερικό της ομάδας μας στη συνεχεία.
Εμείς όμως εκεί. Στηρίζαμε την ομάδα μας. Φωνάζαμε γι' αυτήν. Ήμασταν διπλά της και αρνιόμασταν να την εγκαταλείψουμε. Πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε, μονοί εναντίον όλων, όπως έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια άλλωστε. Τόσο αφελείς ήμασταν. Αφελείς όμως είναι ο ιδεολόγοι , οι όποιοι στηρίζουν άνευ ορών και με αυταπάρνηση τις ιδέες τους. Έτσι είμαστε εμείς, οι οπαδοί της ΑΕΚ. Γιατί η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, η ΑΕΚ είναι ιδέα. Δεν διαγράφονται 90 χρόνια ιστορίας επειδή κάποιοι αποφάσισαν να μας υποβιβάσουν. Δεν διαγράφεται το ταξίδι στη Σερβία, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η ΑΕΚ είναι η πρώτη ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο σε ομαδικό άθλημα ούτε και θα ξεχάσει κανείς μας το φιλικό που εξελίχθητε σε αντιαρματικού συλλαλητήριο επί κατοχής. Θα μπορούσα να λέω τόσα ακόμα και επίτηδες δεν αναφέρθηκα στα τόσα τρόπαια που πανηγυρίσαμε με την ομάδα αυτή. Τρόπαια έχουν πάρει κι άλλες ομάδες. Εμείς όμως έχουμε πολλούς περισσότερους λογούς να νιώθουμε υπερήφανοι.
Του χρόνου πιθανότατα θα αγωνιζόμαστε στη football league, μπορεί και χαμηλότερα γιατί έτσι θέλησαν κάποιοι. Σε 10-15 χρόνια από τώρα όμως, όταν θα έχει καθαρίσει ο βούρκος του ελληνικού ποδόσφαιρου και θα κάνουμε τον απολογισμό μας θα βλέπουμε ποιοι πήγαν με το ρεύμα και ποιοι πούλησαν τη ψύχη τους στο διάβολο για να επιβιώσουν από τη μια και ποιοι παρέμειναν πιστοί στις αρχές και στις άξιες τους από την άλλη. Το σίγουρο είναι αδέρφισ πως τότε θα νιώθουμε περήφανοι που επιλέξαμε τον μοναχικό δρόμο έστω κι αν χάσαμε μια μάχη. Το σίγουρο είναι πως θα μπορούμε και τότε να λεμέ πως ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Α.Ε.Κ.
Αντώνης Kατσιάνος"

"Μια επιστολή από έναν 19χρονο ΑΕΚτζή...

Και τώρα τι; Δεν έχει συνέχεια; Δεν θα συνεχίσουμε να αγαπάμε την Ιδέα μας; Δεν θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε στη βροχή με μάτια δακρυσμένα; Η πίκρα από χθες είναι τεράστια. Οι εικόνες των φιλάθλων απερίγραπτες. Μία απέραντη κηδεία στήθηκε χθες στο ΟΑΚΑ, με τον κόσμο να ξεσπά. Μικρά παιδιά να κοιτούν απορημένα γύρω τους και να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν το τι συμβαίνει. Είμαι σίγουρος πως οι μνήμες αυτές θα τους μείνουν για πάντα στο μυαλό.
Ίσως και να είμαι από τους άτυχους της υπόθεσης, από αυτούς που δεν έχουν δει ποτέ πρωτάθλημα. Γεννημένος το 1994, πρωτάθλημα (ουσιαστικά) δεν έχω πανηγυρίσει. Δεν έχω νιώσει ούτε μια μέρα σαν πρωταθλητής, σαν νικητής. Πάντα θυμάμαι την ΑΕΚ να αγωνίζεται, να μην της δίνεται τίποτα έτοιμο. Πάντα την θυμάμαι να μπαίνει στο γήπεδο και μέχρι και το τελευταίο λεπτό, να δίνει την δική της μάχη.
Το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια το έζησα μέχρι τα δέκα μου, το πολύ μέχρι τα έντεκα μου. Αμυδρές μνήμες από την Σκεπαστή, την θύρα των επισήμων, το ίδιο το γήπεδο. Ατελείωτα όνειρα μέχρι και σήμερα κάνω για το νέο γήπεδο, για τον νέο ΝΑΟ. Ένα όνειρο που βλέπω να σβήνει...
Θυμάμαι τον τελευταίο αγώνα της ΑΕΚ, όταν χιλιάδες φίλαθλοι κατέκλυσαν την Νέα Φιλαδέλφεια για να δουν για τελευταία φορά το γήπεδο. Στην λήξη, όλος ο κόσμος να μπαίνει στο γήπεδο και να «κλέβει» τα σημαιάκια, τα δίχτυα, τα καρεκλάκια των πάγκων, τα καθίσματα από τις θύρες, τις πόρτες από τις «σουίτες» των επισήμων κ.λπ. Και αυτός ο υπέροχος λαός για πρώτη φορά στη ζωή του να μένει άστεγος, χωρίς σπίτι, χωρίς έδρα, χωρίς γήπεδο, χωρίς ΝΑΟ.
Οι υποσχέσεις για το νέο γήπεδο πολλές, οι συζητήσεις για το πώς θα πρέπει να είναι ακόμη περισσότερες. Χωρίς λεφτά όμως, τίποτα δεν μπορεί να συμβεί. Κάτι τέτοιο οδήγησε και την ομάδα στο γκρεμό. Μαζί με αυτήν, καταστράφηκαν και πρόσωπα, τα οποία την δόξασαν. Μαύρος, Νικολαΐδης, Μπάγεβιτς, Τσιάρτας και πολλοί άλλοι, κατάφεραν να «διχάσουν» τον κόσμο σε «γνήσιους» και μη ΑΕΚτζήδες.
Η καταστροφή, όμως, ήταν χειρότερη απ' όλα. Ποτέ μου δεν είδα κόσμο της ΑΕΚ να φεύγει κλαίγοντας από το γήπεδο, να σκύβει το κεφάλι. Οι φίλαθλοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι είχε γίνει και είμαι σίγουρος πως κανένας δεν πίστεψε πραγματικά ότι θα πέφταμε. Πολλοί λέγαμε απ' την αρχή της περιόδου ότι αυτή η ομάδα δεν θα έπεφτε, η ιστορία της ομάδας δεν θα την άφηνε να πέσει. Κι όμως, τα όνειρα μέσα σε ενενήντα λεπτά, έγιναν εφιάλτης!
Ο λαός της ΑΕΚ χθες βράδυ έδωσε το παρόν στο ΟΑΚΑ, στηρίζοντας την ομάδα στον «τελικό» για ζωή. Εκατοντάδες πατεράδες με τα παιδιά τους κατέφτασαν στο γήπεδο για να φωνάξουν για την ΑΕΚ. Μέσα σ' αυτούς, κι εγώ μαζί με τον πατέρα μου και τον μικρό μου αδερφό.
Ο πατέρας μου απέχει από το γήπεδο εδώ και χρόνια. Μετά το χαμένο πρωτάθλημα στα χαρτιά του 2008, δεν έχει ξαναπατήσει στο γήπεδο. Μόνο σε ένα παιχνίδι συμφώνησε να έρθει, στο τελικό Κυπέλλου του 2011. Από τότε είχε να δει την ομάδα από κοντά. Ο αδερφός μου, θα κλείσει τα έξι σε δύο μήνες, κι έχει ήδη καταφέρει να βρεθεί στο γήπεδο μαζί μου πέντε φορές. Το χθεσινό παιχνίδι ήταν διαφορετικό απ' όλα τα άλλα, και αυτό το γεγονός ίσως να έπεισε και το πατέρα μου να με ακολουθήσει στον δρόμο για το ΟΑΚΑ.
Βέβαια, καλύτερα να μην είχε έρθει χθες στο γήπεδο, να μην ήταν παρών στο θάνατο της ΑΕΚ. Ποτέ στη ζωή μου δεν τον είδα τόσο λυπημένο. Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί να κλαίει. Ακόμη κι όταν γκρεμίστηκε το Νίκος Γκούμας, μου είπε: «Τουλάχιστον, υπάρχει η ΑΕΚ». Αλλά χθες, η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Να κρατάει σφιχτά στο χέρι του τον αδερφό μου και όλοι μαζί να φεύγουμε άρον-άρον από το γήπεδο για να γλυτώσουμε τα επεισόδια.
Μαζί με εμάς, χιλιάδες ακόμη φίλαθλοι να αποχωρούν από το ΟΑΚΑ τρέχοντας και κλαίγοντας. Εκείνη την στιγμή μάλλον άρχισα να συνειδητοποιώ την σοβαρότητα της κατάστασης. Όταν είδα όλον τον κόσμο να γυρνάει ανάποδα. Εκείνη την στιγμή, έχασα τη γη κάτω από τα πόδα μου...
Ποιος άραγε θα πείσει τον αδερφό μου ότι η ΑΕΚ είναι Ιδέα; Ποιος θα πείσει τον πατέρα μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες; Ποιος θα με πείσει ότι θα νιώσω για μια φορά στη ζωή μου πρωταθλητής; Ποιος θα με κάνει να χαρώ για την ΑΕΚ από 'δω και πέρα;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μια:
«Εν εκ των λαμπρών Σωματείων της Πόλεώς μας. Ελπίζομεν ότι τα οποιαδήποτε προβλήματα που κατά καιρούς αναφύονται, ως τα επί του παρόντος οικονομικά, θα υπερπηδώνται. Πάντοτε θα ευρίσκωνται άνθρωποι, οι οποίοι πέραν από το ποδόσφαιρον καθ' αυτό θα διακρίνουν ότι η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν» (Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος)."

Όταν αρχίζουν τα ζόρια οι ζόρικοι συνεχίζουν

"Από μικρό παιδί μια καψούρα είχα, την ΑΕΚ μας. Την ομάδα της προσφυγιάς που πήγαινε πάντα κόντρα στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο της χώρας, που είτε έπαιζε με Ριβάλντο και Σκόκο είτε έπαιζε με Σοάρες και Μπούρμπο μας χάριζε απλόχερα μεγάλες στιγμές συγκίνησης και χαράς.
Θυμάμαι μετά από κάθε ντέρμπι με τον ολυμπιακό που πήγαινα στο σχολείο με την μπλούζα του Ντέμη και τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης δεν μιλιώντουσαν (Μένω Πειραιά). Μπορεί να μην κέρδιζα κάτι εγώ προσωπικά αλλά ήξερα πως θα πάω και ούτε θα με κοροϊδεύουν επειδή είμαι ο μοναδικός αεκτζής της τάξης ούτε τίποτα τέτοιο.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το 3-3 με την Ρεάλ Μαδρίτης; Το 1-0 του Σέζαρ με την Μίλαν που νόμιζα πως θα πέσει το γήπεδο; Το 4-0 με τον Ολυμπιακό; Την φιέστα του 2008; Αμέτρητες χαρές, αμέτρητες συγκινήσεις. Γέλια, δάκρυα, απογοήτευση και υπερηφάνεια για μια ένδοξη ομάδας όπως η ΑΕΚ.

Δυστυχώς η μοίρα όμως δεν μας τα έφερε έτσι όπως θέλαμε. Από το όνειρο του Ντέμη το 2004 με γεμάτο ΟΑΚΑ σε κάθε ματς φτάσαμε στην διαλυμένη ΑΕΚ του 2013 που βρίσκεται στην Β' Εθνική. Η ΑΕΚ που κάποτε οι ομάδες τύπου Πανθρακικού ερχόντουσαν με στόχο να μην διασυρθούν εχθές στον σημαντικότερο αγώνα της μεγάλης ιστορίας της δεν μπόρεσε να κάνει μισή ευκαιρία. Σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά για εκεί που έφτασε η ομάδα, κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπάθησαν να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν αλλά το βάρος της φανέλας μας ήταν ασήκωτο για τις πλάτες τους. Όλοι αυτοί που τόσα χρόνια παίζανε παιχνίδια στην πλάτης της ΑΕΚ, όλοι αυτοί που μπήκανε στην ομάδα άφραγκοι και βγήκανε με σπίτια και καταθέσεις θα βρούνε τον μεγάλο λαός της ένωσης μπροστά τους.

Από του χρόνου λοιπόν θα παίζουμε στην Β΄Εθνική, όποιος δεν βαστάει μπορεί να γίνει Ολυμπιακός, Παναθηναικός, ΠΑΟΚ. Εμείς που θα μείνουμε στην ομάδα θα είμαστε πάντα δίπλα της ακόμα και αν πέσει στο τοπικό. Η ομάδα μας χρειάζεται όλους για να γίνει πάλι ''Της Ρεαλ το φόβιτρο''. Το ποδόσφαιρο μας δεν θα γίνει σαν το μπάσκετ μας.
Πέσαμε με ψηλά το κεφάλι, δεν γίναμε Άρης σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Δεν ζητήσαμε ποτέ χάρη από κανέναν, πάντα μόνοι μας εναντίον όλων.

Αν δεν είσαι αεκτζής δεν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη ''Απογοήτευση''.

Όταν αρχίζουν τα ζόρια οι ζόρικοι συνεχίζουν, οι υπόλοιποι ας κάτσουν σπίτι τους.

Και επειδή πολλοί ξεχνάνε εύκολα :

''Ησύχασε η θάλασσα
μέσα στα μάτια σου
Το πλοίο φτάνει,
μπαίνει μες στο λιμάνι
Τώρα που ησύχασε κι εμένα η καρδιά μου
Ο πόνος άλλο τώρα, πια δε μας φτάνει

Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
Να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ
Πέρασε η μπόρα, πέρασε

Κανείς δε θα μπορέσει να σε πειράξει
άγγελος φύλακας θα βάζει τάξη
άγγελος θα `μαι εγώ για σένα
άνοιξε τα φτερά σου πάνω από μένα

Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ
τίποτα πια στην τύχη, τίποτα
μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ''

Νίκος Βραχασωτάκης"