Επιστολή στο aek365: Έαλω η Πόλις

«Το κείμενο αυτό γράφεται κάτω από ένα τεράστιο συναισθηματικό φορτίο. Ένα βάρος που θα το κουβαλάω για πολλά χρόνια και εγώ και άλλοι. Σας παρακαλώ όσοι με θεωρείται υπερβολικό να απέχετε από το κείμενο. Δεν θα καταλάβετε, δεν υπάρχει λόγος να σας απασχολήσω. Οι υπόλοιποι που θα διαβάσετε το κείμενο να ξέρετε ότι πρόκειται για έναν θρήνο, για μια ελεγεία. Ως τέτοιο πιθανόν να έχει και τις υπερβολές αλλά έρχεται από μια καρδιά πολύ φαρμακωμένη.
Πέσαμε. Το γράφω και δεν το πιστεύω. Πέσαμε. Δεν πιστεύω στα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλα μου. Πέσαμε. Δεν πιστεύω στις εικόνες της συμφοράς που βλέπω. Πέσαμε. Δεν πιστεύω στα γεμάτα πόνο σχόλια και κείμενα που διαβάζω. Και στα άλλα τα γεμάτα κακία που ούτε τη δύναμη δεν έχω να θυμώσω μ'αυτά.

Το κάμαρι της Προσφυγιάς, αυτό που άνθρωποι ξεριζωμένοι δώσανε το αίμα και τον ιδρώτα τους για να το φτιάξουν και άλλοι τις περιουσίες τους για να το μεγαλώσουν επάθε το μεγαλύτερο από όλα τα κακά. Στριφογυρίζουν στον τάφο τους οι παππούδες μας και κλαίνε οι ζωντανοί μας. Ο πόνος και ο θρήνος όλων αυτών ενώνεται σε ένα μακρόσυρτο τραγούδι, ίδιο ποντιακό μοιρολόι. Το κλάμα είναι ίδιο μ'αυτό με των παππούδων μας από τη Μικρά Ασία. Τα συντρίμμια είναι ίδια με αυτά που αντίκριζε κανείς στην προκυμαία της Σμύρνης μετά την Καταστροφή.

Μετά τη μεγάλη εκείνη Συμφορά , οι άνθρωποι ήρθανε τσακισμένοι σε έναν τόπο ξένο, χωρίς τίποτα μαζί τους. Πιο κάτω και από το μηδέν ξεκίνησαν για να φτιάξουν τις ζωές τους. Κι όμως στύψανε την πέτρα, σκάψανε τον βράχο και μπόρεσαν όχι μόνο να ζήσουνε αλλά και να μεγαλουργήσουν. Αυτό αντιπροσωπεύει η ΑΕΚ. Την αναγέννηση από τις στάχτες, τη δημιουργία απο την καταστροφή. Είναι η χαϊδεμένη κόρη του πρόσφυγα, η Πριγκίπισσα του. Αυτή που με κόπο την ανέθρεψε για να την καμαρώσει περήφανη κοντά στις άλλες και πάντα ένιωθε την ευχαρίστηση ότι μόνος του τα κατάφερε χωρίς καμιά βοήθεια.Τώρα η αγαπημένη του κόρη είναι νεκρή. Έτσι τη βλέπουν οι μεγάλοι, έτσι θα την θρηνήσουν. Σαν να έχασαν την αγαπημένη τους κόρη.

Για μας πάλι τους νεώτερους η ΑΕΚ είναι ο Έρωτας. Είναι η καψούρα που μας πόνεσε και την αγαπήσαμε όσο τίποτα άλλο. Δεν μας ανταπέδιδε και πολύ συχνά την αγάπη που της δείχναμε, χωρίς να φταίει πάντοτε αυτή. Αλλά εμείς εκεί... Όπως ο ερωτευμένος μπορεί να στέκεται για ώρες στη βροχή μόνο για να τη δει να περνάει έτσι και εμείς σταθήκαμε σε κρύα και βροχές σε ένα γήπεδο της επαρχίας ή στο Ναό όσοι τον προλάβανε. Όπως ο ερωτευμένος γράφει στιχάκια και ποιήματα έτσι και εμείς βγάλαμε συνθήματα και τραγούδια για χάρη Της... Όπως ο ερωτευμένος μπορεί να τρέξει σε κάθε γωνιά του πλανήτη για να βρεί τον έρωτα του, έτσι και ο Αεκτζής γύρισε "όλα τα γήπεδα της Γης" για να τη δει και να δοξάσει το όνομα της. Τώρα ήρθε η ώρα να νεκροφιλίσει τον έρωτα του και να αντέξει το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς την παρουσία της.

Γέρος και νέος, πατέρας και σύζυγος ενώνουμε τον πόνο μας για την ΑΕΚ που χάνουμε. Φέτος η Ανάσταση δεν θα έρθει για κανέναν Αεκτζή. Η ελπίδα της Ανάστασης δεν υπάρχει πλέον. Γιατί μ'αυτή ζούσαμε εδώ και πολύν καιρό. Μια μόνιμη Μεγάλη Παρασκευή ήταν η ζωή της ΑΕΚ και μια μόνιμη διάψευση της ελπίδας για Ανάσταση. Ακόμη όμως και όσοι από εμάς βλέπαμε το τέλος να έρχεται, τώρα που ήρθε ο πόνος ούτε λιγότερος είναι , ούτε μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε.
Συγχωρέστε με αλλά σε αυτό το κείμενο δεν θα βρείτε την παρηγοριά που μας χρειάζεται. Δεν μπορώ να τη δώσω εγώ, δεν μπορώ να βγάλω λόγια παρηγορητικά. Όπως είπα είναι ένας θρήνος και μόνο αυτό... Απόψε μόνο κλαίμε...»