ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΑΡΘΡΟ:

Ο Μαύρος για τον Πανιώνιο (Γ’ μέρος)

Νέα Στοιχηματική
Μοναδικές Προσφορές* Γνωριμίας ELA όπως είσαι
*Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Για το πώς άρχισαν όλα, για την πρώτη του επαφή με τον Πανιώνιο:

"Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα. Εγώ σχεδόν κάθε Κυριακή πήγαινα στα εντός έδρας παιχνίδια του Πανιωνίου, με έπαιρνε ο πατέρας μου και πηγαίναμε στο γήπεδο. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο πατέρας μου δεν μπορούσε να έρθει, ήταν και άσχημος ο καιρός, μου λέει: "εγώ σήμερα δεν μπορώ να πάω στο γήπεδο, άρα δεν θα πάμε". Εγώ δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό και του λέω: "εγώ θα πάω οπωσδήποτε κι ας έχει άσχημο καιρό". Μου απάντησε: "τότε άμα το θες τόσο πολύ σήκω και πήγαινε μόνος σου". Και έφυγα από το σπίτι μου στο Παλαιό Φάληρο, που απείχε δύο-τρία χιλιόμετρα από τη Νέα Σμύρνη, και πήγα. Καθόμουν στην είσοδο από την οποία θα έμπαιναν και οι ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, που ήταν τα ινδάλματά μου την εποχή εκείνη. Έκανε φοβερό κρύο, όπως είπα και όπως ερχόταν η ομάδα με τον αρχηγό της, τον αείμνηστο Τάκη Παπουλίδη, με είδε ο Τάκης και μου λέει: "ρε μικρέ, μόνος σου είσαι; Πού είναι ο πατέρας σου;". Του λέω: "σήμερα δεν μπόρεσε να έρθει".

"Είσαι Πανιώνιος;", με ρώτησε.

"Φυσικά και είμαι Πανιώνιος".

"Και τι κάνεις εδώ;"

"Τι να κάνω, ήρθα να σας δω".

"Έχεις εισιτήριο;"

"Όχι".

"Ά εντάξει, έλα μαζί μας μέσα" μου λέει και πήγα στα αποδυτήρια της ομάδας, καθόμουν απ' έξω και περίμενα να βγει η ομάδα να κάνει το ζέσταμα. Πριν από τον Πανιώνιο είχε βγει η ομάδα του Πιερικού και είχε αρχίσει ζέσταμα. Τέλος πάντων, το ζέσταμα ήταν κάπως αλλοπρόσαλλο την εποχή εκείνη, είχε πάσες και σουτ με δύναμη και κάνει ένας παίκτης του Πιερικού ένα δυνατό σουτ και με βρίσκει η μπάλα στο πρόσωπο. Πέφτω κάτω, σηκώνομαι κι έκανα ότι δεν πονούσα. Την ίδια στιγμή είχε βγει η ομάδα του Πανιωνίου για ζέσταμα και ο Τάκης ο Παπουλίδης με είδε που έπεσα κάτω και μου λέει "μικρέ χτύπησες στο πρόσωπο; Είσαι καλά;"

"Μια χαρά είμαι κύριε Τάκη δεν έχω τίποτα", του είπα και για να μου δώσει χαρά και να με ζεστάνει μου λέει :"ξέρεις μπάλα;"

"Ξέρω".

"Θες να παίξουμε κεφαλιές;"

"Πολύ ευχαρίστως", λέω.

Μιλάμε τώρα, ότι ο Τάκης Παπουλίδης ήταν ένα θηρίο της εποχής εκείνης, σέντερ μπακ κι εγώ ένας νάνος επτά χρονών τότε. Κάναμε 65 κεφαλιές. Συνεχόμενες χωρίς να πέσει η μπάλα κάτω. Και γυρνά και μου λέει ο Τάκης: "να πας να πεις στον πατέρα σου να σου πάρει μια στολή ποδοσφαιρική του Πανιωνίου και κάθε Κυριακή θα βγαίνεις μαζί με την ομάδα, μαζί με μένα δηλαδή, ως γούρι, μασκότ. Κι έτσι ξεκίνησε η ιστορία μου και η πρώτη επαφή με τα αποδυτήρια της ομάδας της εποχής εκείνης".

Για το αν φανταζόταν από μικρός ότι θα έπαιζε ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο:

"Ναι έκανα όνειρα από τότε. Ήταν οι εποχές δύσκολες τότε, δεν υπήρχαν άλλες διασκεδάσεις και νομίζω ότι οι νέοι ήθελαν πιο πολύ τότε να γίνουν ποδοσφαιριστές κι ένα από τα όνειρά μου ήταν να γίνω κι εγώ ένας καλός ποδοσφαιριστής".

Για το πως αποχώρησε σε μικρή ηλικία από τον Πανιώνιο:

"Ο αδερφός μου, όταν εγώ ήμουν μασκότ και στα τσικό, εκείνος έπαιζε στην εφηβική ομάδα του Πανιωνίου. Μία χρονιά τον έκαναν επαγγελματία, αλλά δεν τον έβαλαν ούτε σε ένα ματς της πρώτης ομάδας να παίξει. Ο πατέρας μου το θεώρησε προσβολή και κάπου είχε δίκιο, που δεν τον έβαλαν ούτε για λίγο να τον δει ο κόσμος στην πρώτη ομάδα. Έτσι, έφυγε ο αδερφός μου και με πήρε κι εμένα ο πατέρας μου από τον Πανιώνιο και με πήγε στα τσικό του Ολυμπιακού. Εκεί, μόλις, με είδε ο Ηλίας ο Υφαντής μου λέει: "μικρέ, εσύ ξέρεις πολύ καλή μπάλα και πρέπει να σε πάμε παραπάνω, στους εφήβους". Κι έκανα κάποιες προπονήσεις με τους εφήβους, έπαιξα και σ' ένα φιλικό κόκκινοι-άσπροι στο "Καραϊσκάκη" μήνα Αύγουστο και θυμάμαι είχαμε έρθει 2-2 και είχα βάλει ένα γκολ. Και μου είπαν: "να πας να πάρεις το δελτίο σου από τον Πανιώνιο γιατί είσαι πολύ καλός παίκτης, σε θέλει ο Ολυμπιακός και να έρθεις να σε εντάξουμε στους εφήβους". Πράγμα το οποίο δεν έγινε γιατί ο Πανιώνιος δεν μου έδινε το δελτίο μου. Έτσι έμεινα στον Πανιώνιο"...

Για το αν συνέχισε στον Πανιώνιο μετά από αυτή την εξέλιξη:

"Όχι σταμάτησα. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο τελείως. Απογοητεύτηκα και λέω δεν θα ξαναπαίξω. Και σταμάτησα μέχρι ένα απόγευμα, όταν ήμουν 14,5 χρονών, που χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου κάποιος κύριος. Ήταν ο έφορος της τότε ομάδας του Πανιωνίου, ο κύριος Παπιδάς και μου είπε αν ήθελα να συνεχίσω να παίξω στην εφηβική ομάδα. Θεώρησα καλή την πρόταση, ξαναήρθαν τα όνειρά μου να γίνω καλός ποδοσφαιριστής και να προσπαθήσω, τέλος πάντων, το δέχτηκα και πήγα στους εφήβους του Πανιωνίου".

Για την προώθησή του στην πρώτη ομάδα του Πανιωνίου σε μικρό χρονικό διάστημα, μόλις στα 16 του χρόνια, από τον Τζο Μάλετ:

"Με είχε δει πρώτα ο Ντέζο Μπούντζακ. Με είχε ξεχωρίσει σε παιχνίδι με τους εφήβους στο Αιγάλεω, είχα βάλει δύο γκολ και είχε νικήσει ο Πανιώνιος το Αιγάλεω 3-1. Είχε έρθει τότε νωρίτερα η πρώτη ομάδα στο γήπεδο, είχε κάνει λάθος στην ώρα και αναγκαστικά είδαν το παιχνίδι των μικρών. Είχα παίξει καλά και αμέσως ήρθε ο κύριος Μπούντζακ και μου λέει: "εσύ από αύριο θα προπονείσαι με την πρώτη ομάδα και θα παίζεις με τους εφήβους. Μέχρι ν' αδειάσει μία θέση στους επαγγελματίες και να σε κάνουμε επαγγελματία. Στην πορεία όμως, προς το τέλος της σεζόν έφυγε ο κύριος Μπούντζακ κι έτσι έμεινα στους εφήβους με την προϋπόθεση ο καινούργιος προπονητής που θα έρθει, αν με κρίνει κατάλληλο να με κάνει επαγγελματία. Ήταν ο κύριος Τζο Μάλετ. Τότε το καλοκαίρι παίζαμε το πρωτάθλημα ΟΠΑΠ κι εγώ συνέχισα με τους εφήβους και έπαιξα και σε αυτή τη διοργάνωση, όπου ερχόταν ο κύριος Μάλετ κι έβλεπε τα ματς για να πει τις απόψεις του, ποιους παίκτες θέλει, ποιοι να φύγουν κτλ. Στο τελευταίο παιχνίδι λοιπόν, με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη κατέβηκε στα αποδυτήρια και μου είπε: "από αύριο ανήκεις στους επαγγελματίες παίκτες του Πανιωνίου".

Πώς αντιμετώπισε τη νέα προοπτική όταν εκείνη την εποχή ο Πανιώνιος είχε πολύ μεγάλους επιθετικούς, όπως οι Ιντζόγλου, Δέδες, Χάιτας:

"Όταν ξεκίνησα ως επαγγελματίας δεν ήθελα να ξεπεράσω τα ινδάλματά μου γιατί μην ξεχνάτε ότι τον Γιώργο Δέδε, τον Στάθη Χάιτα, τους έβλεπα στην ομάδα όταν εγώ ήμουν μασκότ. Με ήξεραν βέβαια κι αυτό έπαιξε έναν ρόλο γιατί με δέχτηκαν με πολλή αγάπη. Ήξεραν ότι είμαι από τα σπλάχνα του Πανιωνίου και μπορώ να πω ότι με βοήθησαν στα πρώτα στάδια της πορείας μου. Ένιωσα μεγάλη χαρά και περηφάνια, ένιωσα ότι μπήκα σ' έναν δρόμο που μου άρεσε, που ήθελα να μπω, κι από κει κι έπειτα έπρεπε να δώσω το άπαν των δυνάμεών μου, ώστε να πετύχω τους στόχους μου. Και βέβαια με δέος, με σεβασμό, ήταν άλλες εποχές τότε, και με αγάπη που υπήρχε τότε στον Πανιώνιο. Ήταν πολύ δεμένος σύλλογος, ήταν σαν οικογένεια και νομίζω πως ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που μπορούσε να τύχει σ' έναν νεαρό ποδοσφαιριστή, όπως ήμουν εγώ τότε".

Για τις θυσίες που έκανε τότε στην εφηβική του ηλικία:

"Να πω ένα παράδειγμα; Ήταν πολλά. Ότι στην καλοκαιρινή προετοιμασία περνούσαμε με το πούλμαν με κλειστά παράθυρα, με 40 βαθμούς κι έβλεπα τους φίλους μου στην παραλία που έκαναν μπάνιο κι εγώ ήμουν κουρασμένος, χάλια και πήγαινα κατευθείαν για μπάνιο και μετά να πάω σπίτι να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ; Τότε δεν υπήρχε η αθλητιατρική, όπως είναι σήμερα και καταλαβαίνετε ότι μόνο το φαγητό και ο ύπνος ήταν οι βοήθειες στους ποδοσφαιριστές. Σίγουρα ξεχνάς όλες τις διασκεδάσεις, που υπήρχαν στους νέους της εποχής εκείνης. Από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη. Αυτό για να το αντιμετωπίσεις όμως, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη αγάπη γι' αυτό που κάνεις. Αλλιώς, όπως είναι πολλά τα παραδείγματα, πάρα πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν αυτή τη ζωή και χαθήκανε. Εγώ είχα μεγάλη αγάπη, ήθελα να φτάσω κάπου, ήμουν φιλόδοξος, σωστός φιλόδοξος, όχι με παραφροσύνη μέσα και αγαπούσα αυτό που έκανα. Δηλαδή, το βράδυ δεν κοιμόμουν γιατί ήθελα να πάω την άλλη μέρα στην προπόνηση, να παίξω στο διπλό, ν' αποδείξω στον προπονητή μου, στους συμπαίκτες μου, στον εαυτό μου, σε όλους, ότι μπορώ, θα γίνω καλύτερος και συνέχεια μου άρεσε να γυμνάζομαι, να προσπαθώ με βοηθητικούς τρόπους να βελτιώσω την απόδοσή μου στο τερέν".

Για το του είχε πει ο Τζο Μάλετ πράγματα που τον είχαν σημαδέψει:

"Βέβαια. Πρώτα απ' όλα θυμάμαι ένα απόγευμα του Νοέμβρη, που με φώναξε στο γραφείο μετά την προπόνηση και μου είπε: "αν συνεχίσεις έτσι το καλοκαίρι θα σε διώξω. Δεν θα υπάρχεις". Πραγματικά ένιωθα έτοιμος να λιποθυμήσω, αλλά είχε δίκιο. Τον ρώτησα "γιατί", μου απάντησε "γιατί όλες τις μονομαχίες στο προπονητικό διπλό τις χάνεις. Ξέρεις μπάλα, είσαι ταλέντο, αλλά εμένα δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω να είσαι δυνατός και στις μονομαχίες. Πενήντα-πενήντα να είναι η μπάλα πρέπει να την παίρνεις εσύ".

Τι να κάνω, αυτό απαιτούσε ακόμα καλύτερη ζωή, περισσότερη εγκράτεια στη ζωή μου τότε. Αυτό έκανα και σ' έναν μήνα μεταμορφώθηκα και ήμουν ένας άλλος παίκτης, που εμφανίστηκε στις προπονήσεις και στα παιχνίδια που άρχιζε και με έβαζε τότε ο προπονητής για δεκαπέντε λεπτά και μετά με έβαλε την 1η Ιανουαρίου οριστικά. Ήταν ένας δίκαιος προπονητής, ένας προπονητής που με έφτιαξε, ένας προπονητής που μαζί του είπα επτά φορές "πεθαίνω σήμερα"...Μετά την προπόνηση, που έφευγαν όλοι οι παίκτες κι έφευγα κι εγώ μου έλεγε: "Εσύ που πας;". Λέω: "όπως όλοι οι συμπαίκτες μου, τέλειωσε η προπόνηση, πάω κι εγώ στα αποδυτήρια". Μου έλεγε: "όχι εσύ. Τέλειωσε για τον Δέδε, τον Σκρέκη, τον Χάιτα, γιατί είναι μεγάλοι, είναι κουρασμένοι, έχουν γυναίκες, παιδιά, όχι για σένα. Εσύ πόσο χρονών είσαι;". Λέω: "είμαι 16,5" κι απαντούσε "εσύ πρέπει να κάνεις προπόνηση". Αλλά η προπόνηση η ατομική που μου έκανε ήταν, τι να σας πω, σπριντ, σέντρες ακριβείας και τρέχοντας πίσω, όχι περπατώντας. Και ξανά φεύγεις σπριντ, να βγάλεις σέντρα στο πρώτο δοκάρι ή στο δεύτερο δοκάρι και πάλι τρέχοντας πίσω. Και ξανά. Και να έχει είκοσι μπάλες και να σου κάνει συνέχεια αυτό το πράγμα. Και βεβαίως κι άλλα πολλά. Με βελτίωσε πάρα πολύ στις κεφαλιές μου, στα τελειώματα μέσα στην περιοχή και πάντα με ατομική προπόνηση, που ήταν πάρα πολύ κουραστική, αλλά και πολύ ωφέλιμη αποδείχτηκε στο μέλλον".

Για το ματς με τον Πιερικό όπου σημείωσε το πρώτο του γκολ με την κυανέρυθρη φανέλα:

"Το θυμάμαι. Ήταν ένα λασπωμένο γήπεδο, βαρύ κι εμείς ήμασταν πολύ καλή ομάδα εκείνη την εποχή. Επειδή όμως, το τερέν είχε γίνει βούρκος δεν μπορούσαμε να συνδυαστούμε, όπως συνδυαζόμασταν στα προηγούμενα παιχνίδια. Και φαινόταν ότι λόγω γηπέδου θα γινόταν γκραν γκινιόλ το παιχνίδι. Βρέθηκε εκείνη η φάση, που πετάχτηκα κι έκανα το γκολ στο 65΄ και πραγματικά πιστεύω ότι λυτρωθήκαμε γιατί δεν περιμέναμε να βάλουμε άλλο γκολ, όπως ήταν η κατάσταση. Πήραμε αυτή την σπουδαία νίκη κι εγώ χρίστηκα σκόρερ και είχα την πρώτη μου επαφή με τα δίχτυα".

Για τη μάχη των σκόρερ στον ισόπαλο (2-2) αγώνα με την ΑΕΚ τη σεζόν 1970-1971 στη Νέα Σμύρνη:

"Όπως είπα προηγουμένως ο Πανιώνιος ήταν πολύ δεμένος σύλλογος. Ήμασταν σαν οικογένεια, χαιρόμαστε ο ένας την παρουσία και τις πλάκες του άλλου. Ο Γιώργος (σ.σ. Δέδες) πήγαινε στο συγκεκριμένο παιχνίδι, που τελείωνε και το πρωτάθλημα, να βγει πρώτος σκόρερ και πάλευε με τον Μίμη τον Παπαϊωάννου. Ο Μίμης είχε βάλει γκολ και τον είχε ισοφαρίσει και στη συγκεκριμένη φάση για γκολ ήρθε η μπάλα σε μένα. Γνωρίζοντας όμως, το γνωρίζαμε όλοι, ότι ο Γιώργος πάει για πρώτος σκόρερ, βοήθησα κι εγώ με τον τρόπο μου. Ο Γιώργος ερχόταν από αντίθετη κατεύθυνση, χρειαζόταν κάποιος χρόνος για να έρθει εκεί που ήμουν εγώ με την μπάλα και αποφάσισα να καθυστερήσω λίγο, ώστε να μπορέσει να έρθει και να την σπρώξει στα δίχτυα και να βγει πρώτος σκόρερ. Νομίζω ότι αυτά είναι τα πιο ωραία πράγματα. Να είναι μία ομάδα οικογένεια, να βοηθάει ο ένας τον άλλον όταν πρέπει. Πραγματικά το χάρηκα πιο πολύ από το να έβαζα εγώ το γκολ. Βέβαια, είχα βάλει ένα πριν".

Για τις αναμνήσεις του από τον φιλικό αγώνα της εθνικής μας ομάδας με τη Βραζιλία στο Μαρακανά" τη σεζόν 1973-1974:

"Και βέβαια τον θυμάμαι, απλά η μοναδική μου απογοήτευση ήταν ότι δεν είχε παίξει ο Πελέ, που ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Πιάσαμε τότε τεράστια η απόδοση, καταφέραμε και πήραμε ισοπαλία από την πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά σίγουρα ένιωσα και μεγάλη στεναχώρια γιατί έχασα τη μοναδική ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε στον αγώνα. Από υπερβολική βεβαιότητα, δεν ξέρω τι, θα είχα σκοράρει μέσα στο "Μαρακανά" και θα είχε νικήσει και η εθνική μας. Δεν χρειάζεται να πω ότι ανατρίχιασα στην προπόνηση που πήγαμε ή στο παιχνίδι σε αυτό το γήπεδο, που είναι ναός, όπως και με τα τεράστια ονόματα, που έπαιζαν τότε, Ριβελίνο Ζαϊρζίνιο και οι υπόλοιποι, αλλά είπαμε, από υπερβολική αυτοπεποίθηση ίσως, έχασα αυτό το γκολ, που στέρησε από την ομάδα μας τη νίκη".

Για την αποχώρησή του από τον Πανιώνιο:

"Ήταν ενσυνείδητη η απόφασή μου. Ορισμένα πράγματα με είχαν πειράξει στον σύλλογο. Το είχα δηλώσει από τον χειμώνα στους τότε διοικούντες ότι εφόσον με ζητήσει κάποια ομάδα, εγώ τέλειωσα. Δεν είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί σας κι έτσι ήμουν καθαρός απέναντι στη διοίκηση, δεν έγινε ξαφνικά".

Για το τι τον είχε πειράξει στον Πανιώνιο:

"Είναι κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται να τα πω, αλλά που με πείραξαν και είχα σίγουρα δίκιο. Έκαναν κινήσεις εναντίον μου τότε κάποιοι παράγοντες του Πανιωνίου, ενώ είχα μία πάρα πολύ καλή χρονιά. Με φώναξαν από την ΑΕΚ, μου είπαν αν νιώθω κάτι κι αν θέλω να πάω σε αυτή την ομάδα και είπα αμέσως ναι. Ήταν τότε η μεγάλη εποχή του Λουκά Μπάρλου, που ξεκινούσε, έναν χρόνο πριν μου φαίνεται. Η ΑΕΚ έπαιζε τότε πολύ καλό ποδόσφαιρο και είδα τον εαυτό μου ότι μπορούσα κι εγώ, αν με ήθελαν, να προσφέρω σε αυτή την ομάδα".

Για την επιστροφή στον Πανιώνιο:

"Ήταν αντιπρόεδρος τότε ο φίλος, με τον οποίο για ένα-δύο χρόνια ήμασταν και ίδιο δωμάτιο, ο Γιώργος ο Σκρέκης και μου είπε: "Θωμά, ο Πανιώνιος έχει την αγκαλιά του ανοιχτή για σένα αν θες". Και συμφώνησα, ήταν αντιπρόεδρος ο Σκρέκης και πρόεδρος ο Γεράσιμος Βεντούρης και πήγα στην παλιά μου ομάδα".

Για το πως κατάφερε να έχει μία πολύ καλή σεζόν με 17 γκολ όταν την προηγούμενη χρονιά είχε τον σοβαρό τραυματισμό και είχε παίξει σε ελάχιστα ματς:

"Πολύ σημαντικό και σωστά το επισημάνατε ότι εγώ είχα κάτσει εκτός πάρα πολύ καιρό και σε μία ηλικία κρίσιμη και θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα να ξαναβρώ τη φόρμα μου. Νομίζω ότι τα πάντα κάνει η ψυχή. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στην προετοιμασία και σε κάποια φιλικά στον Αύγουστο ήρθαν στιγμές ζόρικες στην ψυχή μου όπου αμφέβαλα εγώ αν θα μπορέσω ν' αποδώσω. Αλλά με την πίστη "όχι θα παίξω καλά", νομίζω πήγαν όλα φοβερά κι αν θυμάμαι καλά με το καλημέρα και μέχρι τον Μάρτιο ήμουν πρώτος σκόρερ. Τότε έγινε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στη Νέα Σμύρνη που κερδίσαμε 2-0. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι κατά λάθος ο Γιώτης ο Τσαλουχίδης, χωρίς να το θέλει σε μία εναέρια μονομαχία έπεσε πάνω μου και μου γύρισε το πόδι. Και έκατσα 20-25 μέρες εκτός και έχασα την πρωτιά στους σκόρερ. Είναι ο αγώνας όπου ήταν ο κύριος Λίμπρεχτς προπονητής του Ολυμπιακού και ήρθε στην καταπακτή μετά και με συνεχάρη και απ' ό,τι διάβασα την άλλη μέρα παραιτήθηκε".

Για το ότι πήγε στον Πανιώνιο σε μία περίοδο όπου ο βασικός κορμός από τη μεσαία γραμμή της ομάδας, με τον Μπαρζόφ τότε, είχε φύγει:

"Είχα και αυτή την ατυχία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Από την ΑΕΚ που έφυγα, είχε στη μεσαία γραμμή πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, Οκόνσκι, Σαββίδη, μετά Σαβέβσκι, Μπατίστα, ενώ και στον Πανιώνιο που είχε δύο καλά χαφ τον Μπαρζόφ και τον Όουεν να φύγουν. Παρόλα αυτά σας είπα. Έπρεπε να κερδίσουμε, έπρεπε να κερδίσουμε".

Για το ότι τη δεύτερη χρονιά στον Πανιώνιο, τη σεζόν '88-'89, έκανε για ένα μικρό διάστημα δίδυμο με τον Αναστόπουλο, αλλά γενικά δεν είχαν παίξει πολύ μαζί ούτε στην εθνική ομάδα:

Είναι ένα ερώτημα που απευθύνεται στους προπονητές της εθνικής την εποχή εκείνη. Εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον Νίκο. Ίδιο δωμάτιο ήμασταν. Έτυχε και βρεθήκαμε στον Πανιώνιο από σύμπτωση".

Για το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών:

"Αν δεν με απατά η μνήμη μου τον έφτασα (σ.σ. εννοεί τον Μίμη Παπαϊωάννου) σ' ένα ματς με τον ΟΦΗ στο Αίγιο και τον πέρασα σ' ένα ματς με τον Απόλλωνα στην Καλαμαριά. Ούτε κι αυτό το φανταζόμουν στην καριέρα μου. Στο τέλος το είδα κι έδειξα ενδιαφέρον για να πάρω το ρεκόρ".

Για το ότι τα γκολ με τον Πανιώνιο στο τέλος ήταν πιο δύσκολα από εκείνα με την ΑΕΚ:

"Ήταν πιο ώριμα, πιο ποιοτικά μπορώ να πω, γιατί εμπειρία τόσων ετών έβγαινε στο τέλος με τον Πανιώνιο. Κάτι κεφαλιές, κάτι σουτ. Ήξερα που ακριβώς θα πάει η μπάλα, ενώ τα προηγούμενα χρόνια έκανα κάποια λάθη κι έχασα ορισμένες ευκαιρίες. Εκείνα ήταν απολύτως ώριμα γκολ".

Τα στοιχεία που τον βοήθησαν να βγει πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος στα 36 του χρόνια:

"Άμα αγαπάς αυτό που κάνεις και κάνεις και τη ζωή που πρέπει να κάνεις κι έχεις και το κορμί δουλεμένο από χρόνια, γιατί εγώ έκανα βάρη 16 χρονών, δεν σας τα είπα αυτά. Πήγα στις Σέρρες και είδα δυο θηρία και του λέω του Χάιτα: "κύριε Στάθη τι κάνουμε εδώ τώρα;" και μου λέει: "αν περάσεις τη γραμμή έχεις...πεθάνει". Γύρισα προβληματισμένος στην Αθήνα και σκέφτηκα ότι πάλι θα τους συναντήσω αυτούς τους κυρίους. Γιατί ήμουν αδύνατος με πολλή τεχνική, αλλά εδώ μιλάμε ότι οι άνθρωποι ήταν ο Ταρζάν και ο Γκαούρ. Και κατέβηκα στην αίθουσα του Πανιωνίου και βρήκαν έναν αθλητή που σήκωνε 150 -200 κιλά, όλα τα βάρη τα είχε βάλει στην μπάρα και σήκωνε. Του λέω μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε λίγο γιατί είμαι ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, αν μπορούμε να συνεργαστούμε γιατί τελειώνει το πρωτάθλημα; Έτσι το καλοκαίρι ξεκίνησα τα βάρη. Δεν τα ξέραμε τότε, για το '71 μιλάμε. Και όταν έκανα βάρη είδα ότι με ωφέλησαν πολύ. Και σαν ψυχή και σαν σώμα και σαν έκρηξη και σαν άλμα, στα πάντα. Και στην περιοχή να βάλεις τα χέρια στο σώμα σου, να μπορέσεις να σταθείς υπό την πίεση, που σε σπρώχνουν δύο-τρεις να μπορέσεις να βάλεις το γκολ. Όλα αυτά μ' έκαναν να βγω πρώτος σκόρερ 36 ετών, η υποδομή και η εργασία από 16 χρονών".