Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός!

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πλησιάζει. Ηταν πάντα το αγαπημένο του παιχνίδι. Εκεί που ο Θωμάς Μαύρος πάντα είχε τον τρόπο του. Είτε έτσι, είτε αλλιώς έβαζε το γκολ… Ακόμα και σε δύσκολες εποχές για την ΑΕΚ ήταν το σήμα κατατεθέν της, ειδικά σε τέτοια ντέρμπι. Ο φόβος και ο τρόπος για τον Ολυμπιακό, ο φόβος και ο τρόμος του Σαργκάνη που σχεδόν πάντα ήταν ο πορτιέρο του ΟΣΦΠ στα ντέρμπι με την ΑΕΚ του Θ(ε)ωμά. Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Μαύρος μίλησε στην Νοva και στην εκπομπή «Legend Stories» για όλη την καριέρα του, αποκάλυψε λεπτομέρειες, μίλησε με συγκίνηση και μας απέδειξε ξανά γιατί είναι ο κορυφαίος γκολτζής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Για το αν έπαιξε ρόλο στην απόφασή του να έρθει στην ΑΕΚ η  παρουσία του Λουκά  Μπάρλου: 

"Σίγουρα ένας  μεγάλος πρόεδρος είναι πάντα  πόλος έλξης για τους ποδοσφαιριστές. Για πολλές απόψεις, όχι μόνο  για το χρήμα. Έδινε ένα μεγάλο  πρεστίζ στην ομάδα ο Λουκάς την εποχή εκείνη και πάρα πολλά παιδιά ήθελαν να πάνε στην ΑΕΚ".

Για το αν φοβήθηκε το ενδεχόμενο να μην ξαναπαίξει μπάλα με τη δικαστική  οδό, που είχε πάρει  εκείνο το θέμα και  για το γεγονός  ότι έμεινε έναν χρόνο  εκτός δράσης: 

"Κοιτάξτε, ήταν πεντακάθαρο το επιχείρημα το δικό μου και της ΑΕΚ στα δικαστήρια. Ήταν ξεκάθαρο, δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει κανένας. Όταν ήμουν 11 χρονών και υπέγραψα στα τσικό του Πανιωνίου δεν υπήρχε η υπογραφή του πατέρα μου. Ήμουν ανήλικος, άρα δεν είχε ισχύ η υπογραφή. Έμεινα τελικά έναν χρόνο εκτός. Το γιατί δεν δόθηκε αμέσως η λύση σ' ένα απόλυτα δίκαιο αίτημα, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ταλαιπωρηθήκαμε έναν χρόνο για να τελειώσει αίσια σ' έναν χρόνο υπέρ μας, ενώ μπορούσε να τελειώσει πολύ πιο νωρίς". 

Για το πώς είχε αντιμετωπίσει  ψυχολογικά εκείνη την κατάσταση της απραξίας:

"Σίγουρα το  να λείπεις από τα γήπεδα, απ' όλη την ατμόσφαιρα και ειδικά  σε μία ομάδα που έχεις συμφωνήσει  και θες να πας, θες να  δείξεις, θες να προσφέρεις, είναι  πάρα πολύ άσχημο ψυχολογικά. Αλλά τη στιγμή που πήρα μία απόφαση, που ήταν έτσι τα πράγματα, δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα διαφορετικό. Έπρεπε να κάνεις υπομονή και το επόμενο δικαστήριο και το επόμενο δικαστήριο και φτάσαμε τον Ιούνιο, αν θυμάμαι καλά, που πήρε η δικαιοσύνη την οριστική απόφαση ότι ανήκω στην ΑΕΚ".

Για τη σπουδαία ευρωπαϊκή  πορεία της ΑΕΚ  στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ  τη σεζόν 1976-1977: 

"Αυτό ήταν τύχη. Όπως ήταν τύχη που είχα  ξεκινήσει σε μία πολύ καλή  ομάδα του Πανιωνίου. Είχα την  τύχη να πέσω σε μία πολύ καλή ομάδα της ΑΕΚ και να μπω κ εγώ  και είχαμε αυτή την πορεία, που αναφέρατε. Αν μάλιστα, είχαμε και λίγη τύχη στην κλήρωση-που είχαμε τύχη γενικά, μην είμαι άδικος- και αντί για τη Γιουβέντους πέφταμε με τη Μπιλμπάο, δεν ξέρεις, μπορεί να πηγαίναμε στον τελικό με τη Γιουβέντους". 

Για το τι του έχει μείνει κυρίως από εκείνη την πορεία έως  τα ημιτελικά του  ευρωπαϊκού κυπέλλου:

"Τότε ξέρετε, οι  ελληνικές ομάδες δεν είχαν  πολλές επιτυχίες και ήταν  άγνωστες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ήταν μία πορεία όπου όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά, με πολλή αγάπη για την ομάδα, με πολλή πίστη στα όνειρά μας ξεκινήσαμε και όπως σας είπα, είχαμε και τύχη σε ορισμένα παιχνίδια. Υπάρχουν παιχνίδια που μπορείς να χάσεις και με 6-1 και τελικά φέρναμε τον αγώνα εκεί που θέλαμε και προκρινόμασταν. Η τύχη μας εγκατέλειψε στην τελευταία κλήρωση. Αλλά δεν έχει σημασία, η προσπάθεια που κάναμε όλα τα παιδιά ήταν τεράστια. Είχαμε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας δηλαδή, είχαμε χάσει με 3-0 από την ΚΠΡ στο Λονδίνο, ένα αποτέλεσμα, που κανονικά θα έκανε τη ρεβάνς τυπική διαδικασία, που λέμε κι όμως το θυμάμαι σαν τώρα ότι στο πούλμαν όλοι είπαμε ότι μπορούμε. Με αυτό τον αντίπαλο, παρότι φάγαμε τρία γκολ, λέγαμε ότι μπορούμε στη Νέα Φιλαδέλφεια να το ανατρέψουμε. Και αυτό βγήκε μετά στον αγωνιστικό χώρο στην έδρα μας, όπου βάλαμε τρία γκολ και αργότερα προκριθήκαμε στα πέναλτι".

Για το τι έκανε τους παίκτες να πιστεύουν  πολύ στην ανατροπή του προημιτελικού  με τους Άγγλους: 

"Είχαμε πιστεύω  σωστή αυτοκριτική. Σκεφτόμασταν  ότι δεν είμαστε και τόσο χάλια ώστε να καταδικάζουμε τον εαυτό μας ότι σε οποιοδήποτε σε βάρος μας αποτέλεσμα είμαστε εξαφανισμένοι. Είχαμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, στην ομάδα μας, στον προπονητή μας, στον πρόεδρό μας και βεβαίως στη Φιλαδέλφεια και στους οπαδούς μας. Υπό αυτή την έννοια είδαμε ότι μπορούμε να ανατρέψουμε αυτό το σκορ". 

Για το τι σκέφτηκε όταν είδε τον Νίκο Χρηστίδη να μπαίνει στο  παιχνίδι στο 119΄: 

"Ότι θα πιάσει  κάποιο πέναλτι. Στις προπονήσεις βαράγαμε πέναλτι και ο Νίκος είχε απίστευτο ρεφλέξ και ήταν πνευματικός τερματοφύλακας. Θέλω να πω ότι έβλεπε τον αντίπαλο και τον ψάρευε πνευματικά. Σκέφτηκα λοιπόν, ότι ο Νίκος σίγουρα κάποιον θα ψαρέψει και θα μας δώσει την πρόκριση".

Για το ότι ο ίδιος  δεν είχε χτυπήσει πέναλτι σε εκείνο το ματς: 

"Όχι δεν είχα  χτυπήσει. Μετά τους πρώτους πέντε  ήμουν πολύ πριν ο...επόμενος, αλλά  έλεγα "δεν μπορώ" γιατί  εγώ είχα παίξει σε αυτό  το ματς με διάστρεμμα της  Κυριακής με τον Ολυμπιακό  και Δευτέρα και Τρίτη ο  Νίκος ο Πανταζής, που είναι  και τώρα στην ΑΕΚ, έδινε μάχη με το πόδι μου. Έκανα ένεση νοβοκαΐνη, κορτιζόνη στον κύριο Χατζηγιάννη, γνωστό ΑΕΚτζή ορθοπεδικό τότε κι έτσι έπαιξα και μάλιστα το δοκίμασα πριν το παιχνίδι. Αν δεν μπορούσα θα έλεγα στον κύριο Φάντροκ ότι δεν μπορώ να βάλει κάποιον άλλο. Πήρα την απόφαση να παίξω, έβαλα και τα δύο γκολ με το δεξί, το χτυπημένο, αλλά μετά από 120 λεπτά ήταν το πόδι δράμα και δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω για να χτυπήσω ένα πέναλτι. Όπως καταλαβαίνετε κρίνονταν πάρα πολλά".   

Για την εμπειρία του  από τον Φάντροκ και αν συμφωνεί ότι αυτός ο προπονητής ήταν μπροστά από την εποχή του: 

"Ναι, ήταν γιατί  είχε δουλέψει στην εθνική  Ολλανδίας και οι Ολλανδοί  την εποχή εκείνη ήταν πάρα  πολύ μπροστά. Ήταν εξαίρετος  τεχνικός με πάρα πολύ δουλειά.  Δηλαδή, η προπόνησή του ήταν πάρα πολύ δυνατή και βέβαια το άλλο που συμπλήρωνε ήταν η φοβερή πειθαρχία. Όλοι οι παίκτες μέσα στο γήπεδο έπρεπε να εκτελέσουμε ο καθένας το κομμάτι της δουλειάς του ακριβώς όπως μας το ‘λεγε". 

Για το αν η εκτός έδρας  νίκη εναντίον της  Ντέρμπι, στην ίδια πορεία, είχε τόσο μεγάλη αξία λόγω των υψηλών δυνατοτήτων τότε της αγγλικής ομάδας: 

"Ναι, ναι. Κατ' αρχήν η Ντέρμπι Κάουντι ήταν πολύ μεγάλη ομάδα την εποχή εκείνη. Και βέβαια, κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα πήγαινε επί αγγλικού εδάφους να κερδίσει την οποιαδήποτε ομάδα εκείνης της εποχής, όχι την Ντέρμπι. Ήταν μεγάλη η απόσταση τότε, βλέπαμε μόνο από την τηλεόραση τα αγγλικά ματς. Η Ντέρμπι τότε με τον Τσάρλι Τζορτζ μπροστά, έναν πολύ καλό παίκτη με πολλά μαλλιά. Παίξαμε πάρα πολύ καλά και πήραμε πολύ σημαντική νίκη και πρόκριση". 

Για τον χαμένο τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Πανιώνιο: 

"Για μένα ήταν  καθαρά ζήτημα περηφάνιας και εγωισμού όλων μας και αλαζονείας απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο. Δεν δίνω καμία άλλη εξήγηση. Εκατό τοις εκατό φταίμε εμείς. Εμφανιστήκαμε απροετοίμαστοι ψυχολογικά, ίσως να ήταν και το μοναδικό παιχνίδι, δεν θυμάμαι άλλο, που είχαμε τόσο πολύ τη μύτη σηκωμένη. Κι αυτό πληρώνεται στο ποδόσφαιρο. Και ο Πανιώνιος μας νίκησε και τη χαρά του πρωταθλήματος που θα τη συνδυάζαμε με το νταμπλ μάς την έκοψε δικαίως κι εμείς μείναμε με άσχημες αναμνήσεις να περάσουμε τις διακοπές μας και το καλοκαίρι μας. Κι έπεσε να είναι πάνω σε τελικό και ήταν σκληρό το δίδαγμα. Δεν ήταν σ' ένα παιχνίδι όπου μπορούσες μετά να ρεφάρεις, να πάρεις βαθμούς. Ήταν ένα δίδαγμα ότι η αλαζονεία, η περηφάνια, ότι εγώ είμαι και ποιος είναι ο άλλος, πληρώνονται πολύ ακριβά". 

Για την ποιότητα εκείνης  της ΑΕΚ: 

"Η ΑΕΚ έπαιζε  τότε ποιοτικό ποδόσφαιρο. Ήταν  μία εποχή όπου εχθροί και  φίλοι την αναγνώριζαν, που πηγαίναμε οπουδήποτε στην Ελλάδα και δεν μπορούσαμε να βρούμε ησυχία γιατί ο κόσμος ερχόταν για να δει τους μεγάλους παίκτες της ΑΕΚ. Ήταν αναγνωρισμένη με τη στάμπα της καλύτερης ομάδας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και νομίζω πως αυτές ήταν οι καλύτερές μου χρονιές".

Για το αν ήταν εκείνη η  ΑΕΚ η καλύτερη όλων των εποχών: 

"Χωρίς να φανώ  εγωιστής πιστεύω ότι ναι. Υπήρχε  και μία άλλη ΑΕΚ μετά, που  άρεσε και μένα, επί Μελισσανίδη,  Μπάγεβιτς, Καρρά, που έπαιζε  ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά νομίζω ότι η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου ήταν λίγο πιο πάνω".  

Για το γεγονός πως  όταν του απονεμήθηκε  το ασημένιο παπούτσι είχε πάει και ο  Λουκάς Μπάρλος στην εκδήλωση κι αν αυτό έδειχνε ότι η  ΑΕΚ ήταν μία οικογένεια: 

"Βέβαια. Και όλα  ξεκινούν από ψηλά, δηλαδή από τον πρόεδρο, από τη διοίκηση και φτάνουν μέχρι τα τελευταία τμήματα. Πατέρα τον λέγαμε. Όλοι οι παίκτες, όχι μόνο εγώ. Ο άνθρωπος μας έβλεπε σαν παιδιά του. Όχι σαν ποδοσφαιριστές, σαν κάποιους που τους δίνει χρήματα, τους επαγγελματίες, που όφειλαν να κάνουν τη δουλειά τους. Συνέπασχε μαζί ας χαιρόταν μαζί μας, καλαμπούριζε μαζί μας. Ήταν εκπληκτικός. δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πρόεδρο και νομίζω ότι οι περισσότεροι παίκτες της ΑΕΚ συμφωνούν με αυτό. Και βέβαια, στην απονομή του παπουτσιού, που αναφέρατε προηγουμένως ήρθε μαζί μου γιατί συμμετείχε στη χαρά μου. Γι' αυτό, δεν είχε καμία διάθεση να κάνει ταξίδι στη Γαλλία. Αλλά σου λέει το παιδί μου τιμάται, να είμαι κι εγώ σαν πατέρας του δίπλα, να χαρώ αυτή τη στιγμή και να δείξουμε και προς τους έξω βέβαια ότι είμαστε μία οικογένεια".

Για τη μεγάλη νίκη με 6-1 εναντίον του Ολυμπιακού: 

"Πρώτα απ' όλα  θυμάμαι ότι την τελευταία  μισή ώρα ήταν 30 χιλιάδες ΑΕΚτζήδες  όρθιοι, δεν καθόταν κανένας και  πανηγύριζαν και φώναζαν και  ήταν έτοιμοι να μπουν στο  γήπεδο. Στο αγωνιστικό μέρος, αιφνιδιαστήκαμε μ’ ένα γρήγορο γκολ που φάγαμε, αλλά ήταν, σας λέω, τόσο καλή η ομάδα, που ξεπερνούσε τέτοιες ψυχολογίες. Ανταποδώσαμε γρήγορα και στο ημίχρονο ήμασταν μπροστά 3-1. Το τρίτο που θυμάμαι είναι ότι φώναζα σε όλους τους συμπαίκτες μου - γιατί στο ποδόσφαιρο είναι νόμος αυτό- πως όταν βρίσκεις κάποιον αντίπαλο σε αδυναμία καλώς ή κακώς πρέπει να τον τελειώσεις. Δηλαδή, μπορούσαμε να βάλουμε και δέκα γκολ ή οκτώ ή επτά. Εννοώ να κάνουμε φάσεις ώστε να μπουν κι άλλα γκολ. Τέλος πάντων, δεν γίνανε, μείναμε στο 6-1, αλλά ήταν τεράστιο αποτέλεσμα και σίγουρα μία πολύ καλή εμπειρία δική μου με τη φανέλα της ΑΕΚ στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό".

Για την ευρεία νίκη κόντρα στην Πόρτο, επίσης με 6-1: 

"Αυτό ήταν ένα  ανεπανάληπτο, ένα μαγικό βράδυ. Ήταν μία καταπληκτική μέρα για την ΑΕΚ όπου ό,τι κάναμε μας έπιανε κι έτσι έγινε αυτό το 6-1 απέναντι σε μία πολύ μεγάλη ομάδα. Ήταν πολύ σεβαστή στην Ευρώπη η Πόρτο τότε, αλλά όπως είπα οτιδήποτε κάναμε ήταν γκολ και φτάσαμε σε αυτό το σκορ μαμούθ για ευρωπαϊκό παιχνίδι". 

Για το αν κινδύνευσε η  ομάδα στη ρεβάνς, καθώς είχε χάσει  με 4-1: 

"Ναι. Παρόλο  που με το δικό μου γκολ  ή προηγηθήκαμε ή ισοφαρίσαμε,  μετά το 4-1 οπότε απέμεναν περίπου  20 λεπτά περάσαμε δύσκολες στιγμές.  Ήταν λίγο άσχημα τα πράγματα, αλλά ευτυχώς έμεινε το σκορ σε αυτό το επίπεδο".

Για την εξαιρετική συνεργασία του με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στο γήπεδο: 

"Πιστεύω ότι  με τον Ντούσαν "πιανόμασταν"  εγκεφαλικά πάνω στο παιχνίδι. Όταν κάναμε επιθέσεις εμείς,  ξέραμε που θα πάει ο ένας  που θα πάει ο άλλος. Ο  ένας ήξερε το παιχνίδι του  άλλου. Που θα τοποθετηθεί. Αν πήγαινε η μπάλα στον Ντούσαν ήξερα εγώ ότι θα την κόψει εκεί και πήγαινα. Δηλαδή, συνεννοούμασταν εγκεφαλικά. Αυτό ήταν το βασικό. Από κει και πέρα υπήρχε κι ένας συνδυασμός σωματότυπου. Ο Ντούσαν ήταν ψηλό παιδί, κλασικός σέντερ φορ, κι εγώ ήμουν περισσότερο της αναμπουμπούλας, πιο εκρηκτικός, πιο γρήγορος μέσα στην περιοχή και αυτός ήταν επίσης κρίκος πολύ δυνατός στο παιχνίδι μας. Η εξήγηση ότι βρισκόμασταν με αυτό τον τρόπο είναι ότι και ο Ντούσαν και εγώ είχαμε μάθει το σωστό ποδόσφαιρο. Δηλαδή όταν η μπάλα είναι εδώ, θα πρέπει να πάει εκεί. Όταν κάποιος την έδινε αλλού, για μας ήταν λάθος. Άρα αφού το βλέπαμε ακριβώς το ίδιο καταλαβαίνετε ότι μπορούσαμε να συνδυαστούμε με κλειστά μάτια λόγω σκέψης. Α, είναι εκεί ο Θωμάς πρέπει να δώσω την μπάλα εκεί. Ή πάει ο Ντούσαν προς τα εκεί, πρέπει να του τη δώσω εκεί. Κι αυτό έβγαινε στο παιχνίδι και γίναμε το καλύτερο δίδυμο στην Ελλάδα κι ένα από τα πιο αποδοτικά στην Ευρώπη για τρία-τέσσερα χρόνια". 

Για το τι άλλαξε το καλοκαίρι  του '79 και από εκεί που η ΑΕΚ είχε μία πενταετία γεμάτη επιτυχίες άρχισε μία περίοδος όπου έμεινε μακριά από τους τίτλους με εξαίρεση ένα Κύπελλο το '83: 

"Ήταν ότι ο  κύριος Μπάρλος έπαθε οικονομικό  κραχ, δεν μπορούσε άλλο να  συνεχίσει στην ομάδα. Επιπλέον, κάποιοι παίκτες μεγάλωσαν, έπρεπε να φύγουν και μπήκαμε σε μία άλλη κατάσταση, με πολύ λιγότερα χρήματα, με μικρότερο πρεστίζ. Όλα αυτά που είχαμε δηλαδή, έσβηναν και μπήκαμε στον χειμώνα μας. Συμβαίνει στη ζωή, συμβαίνει στις ομάδες, συμβαίνει παντού. Μετά το ανέβασμα να υπάρχει περίοδος άσχημη για την ομάδα. Και βέβαια ήταν λυπηρό και για μένα γιατί χάθηκαν πάρα πολλοί καλοί συμπαίκτες μου κι έμεινα σχεδόν μόνος μου, να πολεμάμε όσο μπορούμε, να έχουμε τη σημαία της ΑΕΚ όσο γίνεται πιο ψηλά".  

Για τα λάθη που κατά την γνώμη του έγιναν εκείνη την περίοδο στην ΑΕΚ: 

"Κατ' αρχήν  κατέβηκε πάρα πολύ το μπάτζετ  της χρονιάς, οπότε δεν μπορούσες  ν' αγοράσεις πρωτοκλασάτους παίκτες,  ενώ με τον Λουκά δεν υπήρχε  αυτό. Ένα είναι αυτό. Το δεύτερο  είναι ότι αυτοί που διοικούν -και το λέω και μέχρι τώρα- πρέπει να ξέρουν και λίγη μπάλα για να κάνουν καλύτερες επιλογές. Αν δεν ξέρουν μπάλα καταστρέφουν την ομάδα τους χωρίς να το θέλουν, δεν λέμε ότι το κάνουν κακοπροαίρετα, αλλά με την ασχετοσύνη τους κάνουν επιλογές τέτοιες που την πληρώνει η ομάδα. Κι έγιναν κι εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα. Εγώ είχα πει για κάποιον προπονητή, που τον προσέλαβε τότε η ομάδα. Όχι ότι δεν είναι καλός. Ότι δεν κάνει για την ομάδα. Δεν εννοούσα να τον μειώσω τον άνθρωπο, ότι είναι άσχετος. Έλεγα απλά ότι δεν κάνει για τη συγκεκριμένη ομάδα. Δεν με άκουσαν, τον πήρανε. Μετά τρέχαμε να φέρουμε άλλον προπονητή, που αποδείχτηκε πολύ καλός και από 7οι να πάμε 2οι. Αυτά τα λάθη πληρώθηκαν γιατί μέχρι να τον διώξουν είχαμε χάσει πολλά παιχνίδια και βαθμούς, με τους οποίους μπορεί να είχαμε πάρει το πρωτάθλημα. Και τότε. Γιατί νόμιζαν ότι αυτός ο κύριος θα κάνει αυτό, θα κάνει το άλλο και δεν ακούνε κιόλας. Δεν είχα κανένα λόγο, ούτε κανένα συμφέρον, το καλό της ομάδας κοιτούσαμε όλοι μας κι αν μπορούσα να πω την άποψή μου την έλεγα ευθαρσώς για το καλό της ομάδας. Τίποτα άλλο. Όχι για μένα".

Για το βάρος που ο  ίδιος σήκωνε εκείνη την περίοδο σαν  σημαία της ΑΕΚ:

"Σ' ένα παιχνίδι που είχα χάσει ένα γκολ είχαν έρθει κάποια παιδιά και μου είπαν άμα κερδίζουμε εσύ θ' ακούς όλα τα καλά λόγια, άμα χάνουμε θα τ' ακούς μόνο εσύ. Δεν υπάρχει κανένας άλλος. Και το αποδέχτηκα, γιατί έτσι ήταν το σωστό. Ήταν βάρος. Ήταν. Γιατί έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Έπαιρνα πολλά παιδιά και τους μιλούσα το Σάββατο. Τότε ήταν μικροί ο Μανωλάς, ο Βλάχος, ο Γεωργαμλής, ο Παραπλαστανίτης και άλλα παιδιά και μαζευόμασταν στο δωμάτιό μου και ήθελα ψυχολογικά να τους βάλω στο κλίμα της άλλης ημέρας και να τους ανεβάσω το ηθικό, που για μένα είναι το παν, να μπαίνεις δηλαδή, με πίστη ότι μπορείς να κερδίσεις, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός σου κι όσα προβλήματα κι αν έχεις. Και μετά το παιχνίδι ήμουν ράκος ούτε να φάω ήθελα, ούτε να μιλάω για το ποδόσφαιρο. Ήθελα να ξεκουραστώ για μια μέρα και να ξεκινήσουμε μετά για το επόμενο ματς. Τι να κάνεις όμως; Τα καλά κόποις κτώνται και αυτό φάνηκε στον κόσμο. Ο κόσμος το κατάλαβε και μπορώ να σας πω ειλικρινά ότι εκεί ενώθηκα πιο πολύ με τον κόσμο λόγω των άσχημων στιγμών, που περνούσε εκείνη την εποχή η ομάδα. Οπότε βγήκε πολύ δυνατό συναίσθημα και αγάπη ανιδιοτελής που δεν θα χαλάσει ποτέ".

Για το αν τον άγχωσε αυτή η κατάσταση: 

"Δεν μπορώ να  πω άγχος, αλλά ήθελα την  επιθυμία των οπαδών μας να  την κάνω πράξη. Τι σημαίνει απλά; Να νικήσουμε. Αυτό το πράγμα μού έδινε μεγαλύτερη δύναμη να προπονούμαι κατ' αρχήν εγώ. Πήγαινα το πρωί κι έφευγα το βράδυ. Για να βελτιώνω όσο μπορώ τον εαυτό μου ώστε μία ευκαιρία αν μου παρουσιαζόταν να την έκανα γκολ. Δεν υπήρχε δεύτερη. Είχα συνηθίσει τον εαυτό μου μία στη μία. Δεν έχεις την πολυτέλεια πολλών ευκαιριών. Και βέβαια, να βοηθάω κι άλλα παιδιά μετά το τέλος της προπόνησης. Και τον Μανωλά όταν ξεκινούσε, του έλεγα: "που πας να φύγεις;". Ό,τι μου έκανε ο Μάλετ το έκανα του Στέλιου. Πιτσιρίκος ήταν, του έλεγα: "που πας; Έλα εδώ θα κάτσεις μαζί μου. Θα κάνουμε ατομική προπόνηση". Και βελτιώθηκε κι έγινε μετά και ο Στέλιος που ξέρουμε. Σκοπός ήταν να βοηθάμε κι άλλους παίκτες να διορθώνουν τα οποιαδήποτε λάθη τους ώστε να είμαστε κάπως καλύτεροι κάθε Κυριακή. Κάτι άλλο που θέλω να σας πω είναι ότι δεν μ' αρέσει η λέξη άγχος. Έχω περάσει αυτά τα χρόνια τα πολύ δύσκολα. Το άγχος δηλώνει αδυναμία. Ναι η αυτοκριτική, ναι γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα, αλλά όχι να φοβηθούμε. Τρελαινόμουν να έβλεπα συμπαίκτη μου να φοβάται γιατί θα παίζαμε με τον Παναθηναϊκό του Νικουλάε ή των Βαρδινογιανναίων, που είχαν αναλάβει την εποχή εκείνη ή τον Ολυμπιακό του Νταϊφά που έπαιρνε τα πρωταθλήματα ή τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Απαγορεύεται. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, προσπαθούμε όλη την εβδομάδα να βελτιωθούμε  και ατομικά και ομαδικά και μπαίνουμε μέσα με το σκεπτικό ότι εμείς θα κερδίσουμε. Κι ας χάσεις. Αλλά τουλάχιστον να κάνεις υπερήφανο και τον εαυτό σου και τον οπαδό σου. Να μπαίνεις μοιρολατρικά και να φοβάσαι και να λες να πάω πίσω και το σύστημα να το φτιάξω έτσι και να χάνεις, δεν το κατάλαβα ποτέ μου".

Για τη μάχη Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό  το 1983: 

"Στο πρώτο παιχνίδι  κερδίσαμε 2-1, αλλά πολύ δύσκολα.  Μ' ένα γκολ που νομίζω ήταν οφσάιντ νικήσαμε και ανατρέψαμε το 0-1 κι εκεί μπήκαν οι βάσεις ώστε να πας με κάποια αισιοδοξία στη ρεβάνς στο "Καραϊσκάκη", όπου μπορώ να σας πω ότι είχαμε πολλή τύχη στο πρώτο ημίχρονο γιατί ο Ολυμπιακός έχασε έξι-επτά ευκαιρίες από αυτές που λέμε είναι γκολ. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο, ας πρόσεχες. Τα χάσανε και στο ημίχρονο έκανε κάποιες αλλαγές στη μεσαία γραμμή ο Σενέκοβιτς και παρουσιαστήκαμε κάπως καλύτεροι στο δεύτερο μέρος. Μου έγινε κι ένα πέναλτι, το οποίο δεν έδωσαν κι έγινε και το γκολ και φύγαμε με την πρόκριση μέσα από το "Καραϊσκάκη". Ο  κόσμος του Ολυμπιακού έφυγε μετά το γκολ στο 75΄είδαν ότι δεν θα άλλαζε τίποτα και άρχιζαν και φεύγανε".

Για το αν υπήρχε από  κάποιο σημείο και  μετά μία ψυχολογία  στους οπαδούς  του Ολυμπιακού ότι όποτε έπαιρνε την μπάλα μπορεί να έβαζε γκολ κατά της ομάδας τους: 

"Πάρα πολλοί  φίλοι του Ολυμπιακού μου έλεγαν "τί σου έχουμε κάνει και  μόνο εμάς κυνηγάς;". Εντάξει,  δεν μου είχαν κάνει τίποτα  οι άνθρωποι, προς Θεού. Τύχαινε  και βάζαμε τα γκολ και παίρναμε τις νίκες και τις χαιρόμασταν γιατί είναι σημαντικά τέτοια παιχνίδια. Όλοι προσπαθούν να νικήσουν γιατί εκεί κάνεις υπερήφανους τους οπαδούς της ομάδας σου κι εκεί κατατάσσεις τον εαυτό σου στους μεγάλους παίκτες" .

Για το γκολ εναντίον του  ΠΑΟΚ το 1982, σε ματς που  έληξε 1-1 στην Τούμπα, όπου είχε σηκωθεί  όλη η Τούμπα και  τον χειροκροτούσε: 

"Ναι, έτσι έγινε  και στην αρχή εγώ νόμιζα  ότι με βρίζουν. Και γύρισα  και τους κοίταξα και μόλις  τους κοίταξα σηκώθηκαν όλοι  και με χειροκρότησαν και αναγκάστηκα κι εγώ και τους ευχαρίστησα γι' αυτό το χειροκρότημα που το άκουσα απ’ όλους τους φιλάθλους". 

Για το αν ως ηθική ικανοποίηση  υπάρχει κάτι πιο  μεγάλο από το να σε αναγνωρίζουν οι αντίπαλοι: 

"Νομίζω όχι.  Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση οι αντίπαλοι οπαδοί να σε χειροκροτούν και να σε θαυμάζουν. Βέβαια, πρέπει κι εσύ, εκτός από τα αγωνιστικά προσόντα, να έχεις και χαρακτήρα τέτοιο, ώστε να μη δίνεις δικαιώματα, να μην μειώνεις. Να σέβεσαι τους φιλάθλους και την ιστορία της κάθε ομάδας. Απλά να κάνεις τη δουλειά σου όσο μπορείς καλύτερα. Τίποτα άλλο".

Για το πώς συγκεντρώνεται ο ποδοσφαιριστής για τέτοια ματς όταν υπάρχουν ιδιαίτερα  γεγονότα στην οικογένειά του, καθώς εκείνες  τις ημέρες, στον επαναληπτικό του 1983 με τον Ολυμπιακό, γεννούσε η γυναίκα του: 

"Ναι, γέννησε  την παραμονή του αγώνα. Εντάξει,  σας είπα, ήμουν πολύ επαγγελματίας  για εκείνη την εποχή και  μπορούσα να ξεχωρίζω τα του  οίκου εκεί, τα του ποδοσφαίρου  εκεί. Είχα χαρεί πάρα πολύ  στο ξενοδοχείο μόλις έμαθα ότι γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, η Ιωάννα, αλλά από την άλλη είχαμε ένα φοβερό παιχνίδι την άλλη μέρα όπου...καιγόμασταν. Απλά την άλλη ημέρα έφυγα κατευθείαν μετά το ματς και πήγα στο μαιευτήριο και της είπα της γυναίκας μου "είναι πολύ τυχερό αυτό εδώ το παιδί. Πήραμε μία μεγάλη νίκη και πρόκριση και είναι γουρλίδικο".

Για την ιδιαίτερη  σχέση με τα δίχτυα στα παιχνίδια  απέναντι στον Ολυμπιακό: 

"Τον Ολυμπιακό  τον έβλεπα σίγουρα σαν μία  μεγάλη ομάδα του ελληνικού  ποδοσφαίρου, που ήταν, είναι και θα είναι πάντα μεγάλη ομάδα. Από κει και πέρα και στα εσωτερικά διπλά ήθελα πάντα να κερδίζω και να βάζω γκολ. Αυτό το πιστεύω είχα μέσα μου. Με οποιονδήποτε αντίπαλο να παίξεις καλά και να σκοράρεις. Τώρα, με τον Ολυμπιακό σίγουρα θέλεις να παίξεις καλύτερα και θέλεις ν' αποδείξεις στους οπαδούς σου ότι η ομάδα μας είναι καλύτερη από τον Ολυμπιακό. Αυτό μετρούσε παραπάνω για να μπαίνεις με ακόμα μεγαλύτερο πάθος, πίστη, να λες να βάλω γκολ, να συμμετέχω κι εγώ σε ενδεχόμενη νίκη της ομάδας μου. Ήταν μεγάλη ομάδα, τη σεβόμασταν, αλλά από την άλλη ήξερες ότι άμα την κερδίσεις θα πάρεις αίγλη. Ενώ δεν θα την έπαιρνες αν κέρδιζες τον Πανσερραϊκό στη Φιλαδέλφεια. Άρα ήταν ένα έξτρα κίνητρο κι έτσι λειτουργούσα κι εγώ στις προπονήσεις. Σκεφτόμουν τον Ολυμπιακό, τον προσωπικό μου αντίπαλο, τον τερματοφύλακα, για να είμαστε έτοιμοι την ώρα του παιχνιδιού και να τους αιφνιδιάσουμε αν μπορούμε. Κάτι το οποίο έχει γίνει γιατί μου είχε πει ο Σαργκάνης υπήρξε αυτός ο αιφνιδιασμός. Είχαμε πάει μαζί στην Αγγλία για δίπλωμα προπονητών και μου είπε: "δεν ήξερα ότι το δεξί σου πόδι είναι τόσο καλό σαν το αριστερό". Του λέω: "δεν έστειλες κανέναν κατάσκοπο στη Φιλαδέλφεια να δεις ότι κάνω μυστικές προπονήσεις και βαράω συνεχώς σουτ με το δεξί". 

Για τις σχέσεις του  με τον συμπαίκτη του στην εθνική ομάδα Νίκο Σαργκάνη, ο οποίος άκουγε πειράγματα για τα γκολ που δεχόταν από τον ίδιο: 

"Πολύ καλές  ήταν και μπορώ να σας πω  ότι αν όχι ο καλύτερος, ο  Σαργκάνης είναι από τους καλύτερες  μεταπολεμικούς γκολκίπερ στην  Ελλάδα. Ήμασταν σ' ένα εστιατόριο στην Αγγλία και βρέθηκε εκεί παρέα με 10-15 φοιτητές Έλληνες. Έτυχε να είναι ΑΕΚτζήδες και άρχισαν μέσα στο εστιατόριο και φώναζαν τα γνωστά συνθήματα. Και σηκώθηκε ο Νίκος και τους λέει "ρε παιδιά γιατί φωνάζετε; Ποιός μου τα έβαζε; Ο Μαύρος μού τα έβαζε. Που είναι το κακό;" Εκεί σταμάτησαν και τον χειροκρότησαν γιατί ήταν πολύ ωραία η απάντησή του".

Για ένα περιστατικό  στη Φιλαδέλφεια  όπου είχε πει κάτι στον Αναστόπουλο  και τον Μητρόπουλο πριν από ντέρμπι  με τον Ολυμπιακό:

"Κοιτάξτε, πάνω στην ένταση λες κάποια πράγματα. Ήμασταν και φίλοι στην Εθνική, αλλά ναι πάντοτε ήθελα να κερδίσω και αυτό είπα. Όχι άσχημα πράγματα. Ότι μην το έχετε καθόλου στο μυαλό σας ότι θα κερδίσετε. Λέγονται αυτά. Καλά είναι. Δεν βρίζεις, δεν μειώνεις, απλά λες ότι εγώ θα κερδίσω".

Για το αν τον βόλευε, με βάση το στυλ παιχνιδιού του, να έχει δίπλα  του έναν κλασικό  σέντερ φορ: 

"Ναι. Όπως και  με τον Ντούσαν. Και ο Χόκαν  (σ.σ. Σάντμπεργκ) ήταν ψηλό παιδί,  εύσωμο και βοηθούσε στο ψηλό  παιχνίδι, στις σέντρες. Παρόλο  ότι ήμουν κι εγώ καλός κεφαλοσφαιριστής  κι έχω βάλει τα περισσότερα  γκολ από κεφαλιές, βοηθούσε και  ήταν και εξαίρετος χαρακτήρας και σαν ποδοσφαιριστής πολύ καλός, αυτό που μπορούσε να κάνει το έκανε. Είχαμε πολύ καλή συνεργασία και μαζί με τον Εστερχάζι, που ήρθε αργότερα φτιάξαμε πολύ καλό τρίο και νομίζω παίξαμε καλό ποδόσφαιρο τότε".

Για ένα δικό του γκολ κόντρα στον Απόλλωνα, τη σεζόν '84-85΄, όπου συνδυάστηκαν με το κεφάλι με τον Σάντμπεργκ: 

"Ναι, ήταν ένα πολύ ωραίο γκολ. Εγώ το έδωσα στον Χόκαν να το βάλει, εκείνος το έδωσε σε μένα, ε, λέω εντάξει θα το βάλω".

Για τα πέντε γκολ απέναντι στο Αιγάλεω την ίδια σεζόν και τις αυξημένες απαιτήσεις που είχε από τον εαυτό του όταν σκεφτόταν ότι μία ευκαιρία πρέπει να είναι ένα γκολ: 

"Ναι, ήμουν  σκληρός με τον εαυτό μου.  Μου το είχε μάθει ο πατέρας  μου ο συχωρεμένος, ο οποίος  ήξερε πολύ καλή μπάλα. Έβαλα  τα πέντε γκολ με το Αιγάλεω και μετά που με είδε μου λέει:"έπαιξες καλά σήμερα;". Τον κοιτάω να καταλάβω το νόημα της ερώτησής του λέω: "δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις". "Χάλια" μου απαντάει. Λέω "έτσι με έκρινες;". Μου λέει "ναι".

"Το γιατί μπορείς  να μου το πεις γρήγορα γιατί είμαι κουρασμένος;" 

"Γιατί έπρεπε  να βάλεις οκτώ". Αυτό λοιπόν, ήταν το πνεύμα του πατέρα  μου και το είχα πάρει κι  εγώ και το θεώρησα πολύ  δίκαιο, πολύ αντρικό και πολύ  σωστό και το έκανα πράξη  στον εαυτό μου". 

Για τη σχέση του με τα ρεκόρ: 

"Εγώ είμαι ένα  άτομο που μου αρέσουν και  τα ρεκόρ. Δηλαδή, στο τελευταίο  ματς πρωταθλήματος με τη Λάρισα  την περίοδο ΄84-΄85 μου δόθηκε  η ευκαιρία να κερδίσω ένα  δεύτερο παπούτσι, το χάλκινο  μου φαίνεται. Υπήρχε ο  Χαλίλχοτζιτς  στη Ναντ που είχε σημειώσει 27 γκολ. Είχε ένα παιχνίδι ακόμα και η Ναντ αλλά ο Χαλίλχοτζιτς δεν θα έπαιζε γιατί είχε θλάση. Αν λοιπόν, έβαζα τρία γκολ ή και δύο γκολ θα έπαιρνα το παπούτσι, που προσωπικά μου άρεσε πολύ η προοπτική να κερδίσω δύο παπούτσια. Και βάζω δύο γκολ απέναντι στη Λάρισα, στη νίκη με 3-1, αλλά τι συνέβη: Στο 92΄του τελευταίου αγώνα της η Ναντ κέρδισε πέναλτι και σήκωσαν τον Χαλίλχοτζιτς από τον πάγκο με θλάση - και μπράβο τους - για να χτυπήσει εκείνος το πέναλτι. Ευστόχησε, με πέρασε ένα γκολ κι έχασα το δεύτερο παπούτσι. Συγχαρητήρια σαν ομάδα στη Ναντ γιατί έβγαλαν ένα πολύ όμορφο κλίμα. Προσωπικά πάντως στεναχωρήθηκα πολύ εκείνη τη βραδιά...".

Για το πώς χάλασε το κλίμα με την ΑΕΚ  κι έφτασε στην απομάκρυνση  από την ομάδα  με προπονητή τον  Αλέφαντο: 

"Το κλίμα χάλασε  γιατί είχα τραυματιστεί. Σε μία  σύγκρουση με τον Πια το  γόνατό μου είχε ξεκολλήσει  τελείως και χρειάστηκε να  κάνω τέσσερις-πέντε μήνες βάρη και βγήκα τελείως εκτός προγράμματος. Και τελικά έδωσα μόνο τρία παιχνίδια και είχε έρθει τότε ένας προπονητής στην ΑΕΚ, που θεώρησε ότι εγώ είχα τελειώσει. Ήταν τόσο μεγάλος προπονητής που αυτό πίστευε και αυτή ήταν η εισήγησή του στους διοικούντες ότι "έχει τελειώσει ο Μαύρος και να ψάξουμε για κανέναν άλλον". Κι αυτό οι διοικούντες τότε το αποδέχτηκαν. Νομίζω πως ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην ποδοσφαιρική μου ζωή γιατί είχα συνδεθεί πάρα πολύ με τον κόσμο, πίστευα ότι ήταν αδικία εκατό τοις εκατό, ότι δεν είχε καμία ποδοσφαιρική λογική. Για κάποιο λόγο αυτός ο προπονητής, ο μέγας και τρανός, είπε κι έβαλε τα στήθια του μπροστά ότι εγώ τελείωσα ποδοσφαιρικά. Οι άλλοι, οι μεγάλοι παράγοντες με φοβερές ποδοσφαιρικές γνώσεις και δέσιμο με τον κόσμο της ομάδας, το αποδέχτηκαν και μου ανακοίνωσαν ότι ο μεγάλος Μαύρος ήταν μέχρι εδώ, ότι είμαι ελεύθερος και ότι μπορώ να πάω όπου θέλω".

Για το ότι είχε πει  καλά λόγια για  τον Νίκο Αλέφαντο και χάρη στη δική του γνώμη είχε πάει ο συγκεκριμένος  προπονητής στην ΑΕΚ: 

"Κοιτάξτε, έχω  μάθει στη ζωή μου να μην  μετανιώνω για τα καλά που  κάνω και να μην τα αναφέρω  γιατί δεν πιάνουν και τόπο άμα τα αναφέρεις. Αυτός ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το τι μου αναφέρατε, δεν μου έδινε ευκαιρίες να παίξω. Παίζαμε μεταξύ μας διπλό, οι βασικοί με τους αναπληρωματικούς, εγώ ήμουν με τους αναπληρωματικούς και έβαζα έξι-επτά γκολ. Τα παιδιά της πρώτης ομάδας του λέγανε: "μίστερ εδώ, έχει μεγάλη φόρμα, βάλτον". Τίποτα. Εκεί φάνηκε το σκοτεινό μυαλό αυτού του ανθρώπου, ότι πήρε μία απόφαση φοβερή και τρομερή, που θα τον καταξίωνε στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ως μέγα προπονηταρά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλες μπούρδες".

Για το πως ένιωσε όταν σκόραρε στη Νέα Φιλαδέλφεια σε βάρος της ΑΕΚ και αποθεώθηκε από τον κόσμο της ΑΕΚ: 

"Τα συναισθήματα  ήταν τρελά. Τι να πω. Η καρδιά  μου πήγαινε πέρα-δώθε σαν το  φύλλο στο βοριά. Ήμουν πολύ  συνδεδεμένος και αυτό απέδειξε  ότι και ο κόσμος της ΑΕΚ  με αγαπούσε γιατί ό,τι κι  αν ήταν τους έβαλα γκολ στο 1-1, δεν τους το έβαλα στο 5-0. Οπότε να πεις, ε, το κάναμε για τον Θωμά, αφού είμαστε σίγουροι ότι θα κερδίσουμε. Το έκανα στο 1-1, που μπορεί το παιχνίδι να έπαιρνε άλλη τροπή. Ήταν τρομερό, έχει μείνει στην καρδιά μου δεν το ξεχνάω, αλλά όπως είπα ήταν αυτά τα έξι χρόνια τα πέτρινα, όπου γνώρισαν πιο καλά και ο κόσμος τον Θωμά και ο Θωμάς τον κόσμο της ΑΕΚ. Αυτά τα δύσκολα χρόνια, που υποφέραμε όλοι μαζί, ο καθένας από την πλευρά του, έφεραν τεράστια ένωση μεταξύ εμένα και του κόσμου της ΑΕΚ".  

Για το τι είναι η ΑΕΚ  για τον ίδιο: 

"Είναι αυτό  που λέω καμία φορά σε Πανιώνιους, σε νεαρούς φιλάθλους που έρχονται  και μου λένε γιατί αγαπάς  πιο πολύ την ΑΕΚ. Τους λέω  "δεν έχει καμία σχέση η  αγάπη που έχω στον Πανιώνιο  και ό,τι έκανα στον Πανιώνιο με την αγάπη της ΑΕΚ. Γιατί ο Πανιώνιος είναι η μητέρα μου, όταν άνοιξα τα μάτια μου τα ποδοσφαιρικά βρέθηκα στους χώρους εκεί στο γήπεδο και η ΑΕΚ είναι η γυναίκα μου. Το παιδί μεγάλωσε, έφυγε μετά και παντρεύτηκε". Η ΑΕΚ για μένα είναι η γυναίκα μου, που είμαι ερωτευμένη μαζί της και ο Πανιώνιος η μάνα μου ποδοσφαιρικά. Έφυγα από τη μάνα μου και βρήκα τη γυναίκα των ονείρων μου και την παντρεύτηκα". 

Για την κορυφαία προσωπική  στιγμή στην καριέρα  του: 

"Αναμφισβήτητα  η μεικτή κόσμου".

Για τους συμπαίκτες που ξεχώρισε στην τεράστια πορεία του: 

"Στον Πανιώνιο  που ξεκινούσα ήταν πάρα πολλοί, ο Γιώργος Δέδες, ο Στάθης  Χάιτας, ο Θανάσης Ιντζόγλου, ο  Βίκτωρας Θεοφιλόπουλος, μπακάρα  μεγάλη αυτός, που τσάμπα δεν  έγινε τεράστιος. Στην ΑΕΚ ήταν  ο Μίμης Παπαϊωάννου, που γνώρισα. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο έναν χρόνο και πήρα πολλά, ωφελήθηκα πολύ ως μικρότερος από τον Μίμη. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, που ήμασταν ένα δίδυμο, για το οποίο ακόμα μιλάει ο κόσμος. Και τα παιδιά τα άλλα, ο Τάκης Νικολούδης, ο Χρήστος Αρδίζογλου. Να ξέρετε όμως, ότι εμείς οι επιθετικοί σίγουρα ευχαριστούμε για τα καλά λόγια, αλλά εξαρτώμεθα κι από τα παιδιά τα υπόλοιπα.  Καμιά φορά υπάρχει αδικία σε αυτό, δηλαδή κάποιες πάσες μπορεί να καλύπτονται από το φως των σκόρερ. Πάρα πολλά όμως, οφείλουμε στα παιδιά αυτά. Και ο Μίμης Δομάζος όταν είχε έρθει στην ΑΕΚ δεν θα ξεχάσω ότι σε δεκαπέντε λεπτά από την έναρξη του αγώνα μου είχε δώσει τρεις πάσες και είχα βάλει τρία γκολ! Παίζουν ρόλο και οι συμπαίκτες σου από πίσω".

Για το αν είχε κάποιον παίκτη ως αγωνιστικό πρότυπο όταν ξεκινούσε και να έπαιρνε κινήσεις από αυτόν: 

"Ξένος ήταν. Είχα  τον Τζορτζ Μπεστ, που τότε  μεσουρανούσε και μου άρεσε  πάρα πολύ. Είχα δει ορισμένα  πράγματα και προσπαθούσα να  κάνω κάποιες κινήσεις του.  Στην αρχή μικρός είχα δει λίγο ότι ψιλό-μοιάζουμε (χαμογελάει)".

Για τους καλύτερους προσωπικούς  αντιπάλους που αντιμετώπισε: 

"Πολλά παιδιά. Και ο Πέτρος ο Μίχος. Και  ο Άνθιμος ο Καψής. Υπάρχουν  αμυντικοί που με σέβονταν  και τους σεβόμουν".

Για το καλύτερο γκολ που έχει βάλει:

"Όλα τα γκολ  είναι σαν παιδιά μου και τα αγαπώ εξίσου. Το καλό που θέλω να πω και είμαι ευχαριστημένος με μένα, είναι ότι έμπαιναν γκολ γιατί τα υπολόγιζες, τα σκεφτόσουν και τα έπραττες. Δεν έμπαιναν γκολ τυχαία. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε, ήταν όλα σχεδιασμένα. Κι ένας δημοσιογράφος μεγάλος και έγκριτος και ΑΕΚτζής είχε γράψει για ένα γκολ ότι θα το ζήλευε και ο Πελέ. Ήταν ένα ματς με το Αιγάλεω με βροχή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχα σημειώσει τρία γκολ και για το ένα από αυτά είχε γράψει ότι θα το ζήλευε και ο Πελέ. Ήταν κι αυτό περηφάνια για μένα". 

Για το αν οι μεγάλοι  παίκτες είναι για τα μεγάλα παιχνίδια:

"Κανονικά ο μεγάλος παίκτης πρέπει να παίζει σε όλα τα παιχνίδια. Αλλά ειδικότερα σε μεγάλα παιχνίδια, όπου ο κόσμος είναι σε αγωνία, εσύ πρέπει να είσαι μπροστάρης για να τους δώσεις χαρά να πάνε να υπερηφανευτούν αυτοί απέναντι στους άλλους".

Για το πως προέκυψε η  επιλογή στον αριθμό 11 για τη φανέλα του: 

"Από μικρός  ήθελα να πάρω ένα διαφορετικό  νούμερο. Τότε υπήρχε το 9άρι  και το 10άρι. Όποιος έβαζε το 9 ήταν γκολτζής, όποιος έπαιρνε το 10 ήταν δεκάρι, ήταν ο Δομάζος ας πούμε. Είπα λοιπόν, εγώ θα πάω κόντρα, εγώ θα πάρω το 11 και θα δημιουργήσω ένα δικό μου, ένα καινούργιο νούμερο".