Αυτή η ομάδα αξίζει τη στήριξη...

Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας.

Ξημέρωσε ένα γλυκό κυριακάτικο πρωινό, και σκοπεύω να απολαύσω και να γευτώ όλη τη γλύκα. Θα πείσω τον εαυτό μου αρχικά να παραβλέψει τα τρία επιπλέον ματς που μας δίνουν την πρωτιά αλλά και τις μίζερες οικονομικές προοπτικές του μέλλοντος, και θα ασχοληθώ κυρίως με το παρόν. Το παρόν που έχει την ΑΕΚ πρώτη, αλλά αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι για πρώτη φορά μετά το 2006, η ΑΕΚ φαίνεται να «καθαρίζει» σχετικά εύκολα τα ματς με τους λεγόμενους μικρούς, τα ματς που ήταν η πληγή της εδώ και πέντε χρόνια. Το παιχνίδι με τον ΟΦΗ και τα...μαύρα μεσάνυχτα στο Ηράκλειο, ήταν ευτυχώς η εξαίρεση, ως τώρα. Το πέρασμα από έδρες όπως η Νέα Σμύρνη, η Ξάνθη και το Αγρίνιο είναι ένα πάρα πολύ καλό σημάδι για τη συνέχεια, αλλά και μια πολύ σημαντική βαθμολογική και ψυχολογική τόνωση.

Χτες κόντρα στον Παναιτωλικό ο Νίκος Κωστένογλου έκανε για πρώτη φορά φέτος το αυτονόητο: δηλαδή, τοποθέτησε τον Χοσέ Κάρλος στην φυσική του θέση, και πλαισίωσε τον Νίκο Λυμπερόπουλο με δύο παίχτες από τα πλάγια οι οποίοι έχουν την γρήγορη κίνηση προς τα μέσα, ώστε να «μπουκάρουν» και να γεμίζουν την περιοχή. Το χτεσινό στήσιμο της ΑΕΚ θύμισε λίγο Φερνάντο Σάντος, που συνήθιζε να βάζει στον άξονα παίχτες βραδυκίνητους αλλά με εξαιρετική αντίληψη του χώρου και της γρήγορης πάσας, και τοποθετούσε τους ταχείς επιθετικούς του στα πλάγια ώστε να δημιουργούν ρήγματα στην αδύναμη πλευρά της άμυνας. Το σχήμα με τον Χοσέ Κάρλος στα πλάγια και τον (κάκιστο φέτος) Παντελή Καφέ ως τρίτο αμυντικό χαφ έδωσε μεν δύο νίκες, ωστόσο ήταν φανερό και με τον Αστέρα Τρίπολης και με τον Λεβαδειακό, ότι δεν «περπατούσε». Το ανακάτεμα της τράπουλας, η μετατόπιση του Κάρλος στον άξονα και η προσθήκη του Μπέλεκ στην γραμμή πυρός, έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα στο Αγρίνιο. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο γκολ της ΑΕΚ προήλθαν από γρήγορη κίνηση του Καμερουνέζου και «μπούκα» μέσα στην περιοχή, μια κίνηση που δεν έχουν ούτε ο Λυμπερόπουλος, ούτε ο Κάρλος. Αξίζουν λοιπόν τα συγχαρητήρια στον προπονητή, διότι με την ανακατανομή των ρόλων στην εντεκάδα κατάφερε να βρει την απαραίτητη χημεία ώστε η ΑΕΚ να πατήσει περιοχή με αξιώσεις. Διότι για μένα δεν έχει τόσο σημασία το πόσες φορές πατάς περιοχή, αλλά το πόσες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ευκαιρίες (με την έννοια του τετ-α-τετ) δημιουργείς όταν την πατάς. Τι να το κάνω να στριφογυρνάμε την μπάλα μέσα στην περιοχή, όταν δεν υπάρχει ο παίχτης να κάνει την κατάλληλη κίνηση την κατάλληλη στιγμή? Προτιμώ να μπούμε μέσα στην περιοχή δύο φορές, αλλά όταν μπούμε η φάση να είναι μισό γκολ.

Δυστυχώς όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η πλευρά που λέει ότι η ΑΕΚ αιμορραγεί συνεχώς παίχτες, είτε από τραυματισμούς (Λύμπε, Γκούντγιονσεν, Καφές), είτε από οικονομικές αδυναμίες (Γκέντζογλου), είτε από...παρεξηγήσεις (Βάργκας), είτε από κάρτες (Μάκος, Μανωλάς, Καράμπελας κλπ.) Δυστυχώς δεν υπάρχει το ρόστερ για να καλύψει τόσες πολλές απώλειες. Οι Κλωναρίδης, Λαγός, Μπερνς, Σιαλμάς και Γκερέιρο δεν επαρκούν, ποσοτικά και ποιοτικά, για να κρατήσουν την εικόνα της ομάδας στα ίδια επίπεδα. Πράγμα που σημαίνει, ότι το έλλειμμα αυτό πρέπει κάπως να καλυφθεί. Και μπορεί να καλυφθεί μόνο με στήριξη από ΟΛΟΥΣ. Πρώτον, από τους μετόχους, που πρέπει να σταματήσουν το γαϊτανάκι απεμπόλησης ευθυνών και να στηρίξουν την ομάδα, με χρήματα και ενίσχυση σε παίχτες. Δεύτερον, πρέπει να στηριχτεί από εμάς. Είκοσι χιλιάδες κόσμος στο ΟΑΚΑ μπορούν να κάνουν τον έξτρα παίχτη, και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Τρίτον, πρέπει να στηριχτεί από τους ίδιους τους παίχτες. Είναι σίγουρα υπερβολικό να τους ζητάς να παίζουν ουσιαστικά απλήρωτοι, ωστόσο οι ίδιοι προσπαθούν πάρα πολύ και είναι κρίμα να υπονομεύεται η προσπάθειά τους εκ των έσω. Το οικονομικό πρόβλημα είναι δεδομένο και συμπεριφορές όπως αυτή του Σάββα Γκέντζογλου, παρότι δεν μπορεί να καταδικαστούν, εντούτοις σίγουρα δεν βοηθούν. Επίσης, ένα άλλο θέμα είναι αυτό της πειθαρχίας. Όλοι βλέπουμε ότι η ΑΕΚ είναι σημαδεμένη από τα κοράκια με κάρτες από την αρχή της σεζόν. Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι και οι παίχτες μας με την συχνά απείθαρχη συμπεριφορά τους στο γήπεδο έχουν ως τώρα βάλει βούτυρο στο ψωμί των διαιτητών που περιμένουν πώς και πώς την παραμικρή αφορμή για να πετσοκόψουν την ΑΕΚ με κάρτες. Δεν θα προσθέσω στην εξίσωση τον προπονητή, διότι ο Νίκος Κωστένογλου είναι δεδομένο ότι στηρίζει την ΑΕΚ με όλη του την καρδιά και όλες του τις δυνάμεις. Θεωρώ ότι οι δηλώσεις του περί ομάδας με αρχή και τέλος ήταν ανφέρ, διότι ο Χιμένεθ του παρέδωσε μια ομάδα με αρχή και τέλος, με δύο δύσκολες εκτός έδρας νίκες στην αρχή της σεζόν, με παίχτες που πραγματικά είχαν δουλευτεί στην προετοιμασία (το καταλαβαίνει κανείς αν δει απλά και μόνο πώς σπριντάρει φέτος ο Λεονάρντο, σε σχέση με τον αναιμικό και αδύναμο παίχτη που βλέπαμε εδώ και δύο χρόνια). Ωστόσο δεν πειράζει, ας πέσει το ανάθεμα στον Χιμένεθ, αν αυτό βοηθάει τον προπονητή να αισθανθεί καλύτερα. Το θέμα είναι ότι ο Νίκος Κωστένογλου δουλεύει τα ματς, τα διαβάζει σωστά και συνεχίζει την ανοδική πορεία που ξεκίνησε ο Χιμένεθ τον Νοέμβριο του 2010, όταν παρέλαβε το άθλιο και θλιβερό σκορποχώρι που είχε παραδώσει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, που έχανε με κάτω τα χέρια από όλες τις μικρές ομάδες. Στο ένα έτος που μεσολάβησε, ο Χιμένεθ και ο Κωστένογλου δείχνουν να κερδίζουν το στοίχημα της μεγάλης ομάδας, που είναι σε πρώτη φάση να καθαρίζει τους μικρούς.

Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα. Με μια ομάδα που βασανίζεται από χίλια δύο προβλήματα, οικονομικά, πειθαρχίας, τραυματισμών, καρτών, ελλιπούς ρόστερ. Κι όμως, κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο ΦΩΝΑΖΕΙ προς κάθε κατεύθυνση ότι αξίζει την στήριξη. Ας πάρουμε το μήνυμα όλοι μας. Και οι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες που την έχουν στα χέρια τους, και εμείς οι απλοί οπαδοί που την έχουμε στην καρδιά μας. Η αισιοδοξία είναι η μόνη επιλογή, ακόμα και στις στιγμές που έχεις κάθε λόγο να αισθάνεσαι απαισιόδοξος.

Αυτά για σήμερα. Και να θυμάστε: δεν ψαρώνουμε ποτέ!

Ο Ψαράς.