Τα… καλύτερα του Ντέμη

(Ακολουθεί το δεύτερο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης Νικολαϊδη στη ΝΟVA)

Καλύτερη στιγμή στην καριέρα του :

«Το Euro 2004, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο».

Ο καλύτερος αντίπαλος:

«Αν και τον αντιμετώπισα δύο φορές ή ίσως μία, είναι ο Αγιάλα. Ήταν ο πιο σκληρός αντίπαλος. Καλός αμυντικός, της Βαλένθια».

Ο καλύτερος συμπαίκτης:

«Με τον Μπατίστα ήμασταν καλό δίδυμο, με τον Ιμπαγάσα στην Ατλέτικο, με τον Τόρες. Λέω παίκτες που είχα συνεργασία, έπαιζαν δίπλα μου ή πιο πίσω από μένα, αυτούς τους ξεχωρίζω. Και με τον Τσιάρτα τον πρώτο χρόνο".

Το καλύτερο γκολ του:

«Νομίζω με τον Παναθηναϊκό το 2-1. Αντιγραφή είναι το σουτ, «έκλεβα» τον Βαζέχα τα προηγούμενα χρόνια. Σταματούσε τη μπάλα, γυρνούσε με τη μία. Από τον Βαζέχα το έχω «κλέψει» και την πλήρωσε η ομάδα του σε εκείνο το ματς. Άλλα όντως ήταν σπουδαίος σε αυτό ο Βαζέχα και τον παρατηρούσα».

Το αξέχαστο γκολ:

«Στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό. Είναι η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή, γιατί πρέπει να είναι και από τις πιο χαρούμενες στιγμές των ΑΕΚτζήδων. Δεν ξέρω γιατί, δεν έκρινε και κάτι αυτό το ματς. Δεν έκρινε το πρωτάθλημα ή κάποιον τίτλο, ήταν νωρίς. Κι όμως δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ, γιατί πήγα στον κόσμο και έβλεπα μόνο κύματα, θολά...»

Η χειρότερη στιγμή:

«Το 4-3 με τον Ολυμπιακό. δικαίως χάσαμε, πιο έτοιμος μπήκε ο Ολυμπιακός στον αγώνα. Όπως πιο έτοιμη μπήκε η ΑΕΚ μια βδομάδα μετά και πήραμε το κύπελλο, έτσι και στο ματς αυτό ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος, για Χ λόγους, παρουσιάστηκε πιο έτοιμος. Αλλά ήταν μια προσπάθεια... Ήμασταν 10 άτομα, καλοί παίκτες και ο προπονητής, ήταν όμως κακή στιγμή».

Καλύτερος προπονητής που συνεργάστηκε:

«Ο Σάντος. Στα 28 μου βρήκα προπονητή να μου κάνει τακτική, μέχρι τότε έλεγαν μόνο το όνομά μου στην ενδεκάδα. Κανείς δεν μου είχε πει τίποτα. Ήμουν καλός παίκτης και με έβαζαν να παίζω. Αν εξαιρέσω τον Ραβούση που μου έλεγε να παίζω κοντά στο αράουτ και γενικά μου έδινε 2-3 εντολές, δεν υπήρχε ποτέ προπονητής να με μάθει να παίζω. Έπαιζα αυθόρμητα. Ο Σάντος είχε συγκεκριμένες εντολές. Παίζαμε στην Παναχαϊκή, κερδίζαμε 0-1, τελείωνε το παιχνίδι, ερχόταν με αγκάλιαζε, μου έλεγε «ήσουν ο καλύτερος παίκτης, μπράβο». Την άλλη μέρα οι εφημερίδες έγραφαν τα χειρότερα, ότι δεν έβαλα γκολ, δεν έκανα φάση, αλλά εγώ έκανα αυτό που ήθελε ο προπονητής, μου έφτανε, έκανα αυτό που μου είπε. Ποιον πρέπει να μαρκάρω, ποιους χώρους πρέπει να κλείνω. Άλλος προπονητής δεν υπήρχε να μου δώσει εντολές. Δεν είχα βάλει πολλά γκολ με τον Σάντος, κι όμως ξέρω ότι ήταν η καλύτερη μου χρονιά. Δηλαδή, το πόσο βοήθησα την ομάδα. Είχαμε σχέδιο, αν ρωτήσεις τον Άκη Ζήκο θα σου πει το ίδιο. Έτρεχε αριστερά, δεξιά όλα τα χρόνια και του είπε ο Σάντος τι πρέπει να κάνει. Ήταν μορφή και είναι ακόμη».

Το 11 στη φανέλα:

«Δεν ξέρω, ίσως λόγω του Μαύρου. Και μετά λόγω Ρομάριο. Ο Μαύρος ήταν ο μεγαλύτερος σκόρερ, έπαιζε στην ομάδα μου. Μετά ο Ρομάριο. θυμάμαι που έλεγε ότι θα μας βάλει 3 γκολ μέσα στην Αϊντχόφεν και μετά... εντάξει, μας έβαλε τρία γκολ!».

Για τη σχέση με τον κόσμο της Ατλέτικο:

«Δεν είχα κάνει συνεντεύξεις, δεν είχα πάει ποτέ σε συνεντεύξεις Τύπου. Έπαιρνα πολύ αγάπη από τον κόσμο της Ατλέτικο. Δεν ξέρω τον λόγο. Ήμουν στον πάγκο και φώναζαν το όνομα μου από το 10λεπτο, να μπω μέσα. Δεν έχω καταλάβει γιατί. Ίσως είχαν διαβάσει το ιστορικό μου. Ότι ήμουν στην ΑΕΚ, ότι ήμουν οπαδός της και έγινα ποδοσφαιριστής της. Δεν ξέρω, είναι ανεξήγητο».

Το πιο δύσκολο γκολ:

«Στη Μπαρτσελόνα, το πιο δύσκολο».

Το γκολ στο Νόου Καμπ:

«Είναι ωραία γιατί υπάρχει μια βοή. Γενικά στα ισπανικά γήπεδα αν κάνεις κάτι καλό, ο κόσμος το υποδέχεται. Ακούς θόρυβο πολύ. Βάζεις γκολ μέσα στο Νόου Καμπ και ακούς τεράστιο θόρυβο, το οποίο Νόου Καμπ χωράει 100.000, μπορεί να είχε 50.000 με εμάς, όμως πάλι επειδή είναι ψηλό και εντυπωσιακό, κάνεις μια καλή ντρίμπλα και το εισπράττεις. Ήταν καλό ματς, ίσως το καλύτερο μου, μέσα στη Μπαρτσελόνα».

Ηθοποιός που θα ήθελε να υποδυθεί τη ζωή του:

«Θα σου πω τον αγαπημένο μου, ο Ματ Ντέιμον, γιατί έχει γράψει το "Good Will Hunting", μια ταινία που πήρε Όσκαρ σεναρίου, την έχει γράψει ο ίδιος, είναι μια ταινία που μου έχει πει πράγματα».

Αγαπημένος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής:

«Ρούνεϊ. Δεν είναι στο στυλ μου ο Μέσι. Τεράστιος ποδοσφαιριστής φυσικά. Είναι και με ποιον ταιριάζεις. Παλιότερα μ' άρεσε ο Χιουζ της Μάντσεστερ, που είναι πιο σκληρός, θα κάνει και τάκλιν. Ο ΡούνεΪ μου κάνει πιο σκληρός και είναι καλός παίκτης».