Ιερό χρέος να μείνουμε κοντά στην ΑΕΚ

Όταν ξεκινάει ένας οπαδός της ΑΕΚ να γράψει ένα κείμενο για να περιγράψει όλα όσα έγιναν στο «Καραϊσκάκης», τα χέρια τρέμουν πάνω από το πληκτρολόγιο και η ψυχική φόρτιση είναι έντονη. Η ΑΕΚ έγραψε την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας της και γι΄αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Οι παίκτες, ο προπονητής και η διοίκηση κατάφεραν να γίνουν περίγελος σε συζητήσεις ανθρώπων, που μπορεί να μη ξέρουν ακόμα και το πώς παίζεται το ποδόσφαιρο... Υπήρχαν στιγμές στο χθεσινό παιχνίδι, που παρακαλούσαμε το ποδόσφαιρο να έχει άλλη μορφή και να μοιάζει με βόλεϊ ή Τένις και να τελειώνει με συγκεκριμένο αριθμό σετ... Φτηνές δικαιολογίες του τύπου ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίζει με παίκτη ή παίκτες λιγότερους από το πρώτο εικοσάλεπτο, είναι η κλασική παρηγοριά στον άρρωστο. Το πρώτο καμπανάκι ήρθε στις 22 Ιανουαρίου, όταν και η ΑΕΚ διασύρθηκε στην έδρα της από τον Ολυμπιακό Βόλου με 4-0 και έδωσε δικαιώματα στον πιο γραφικό και ελεεινό άνθρωπο που ασχολείται με τα ποδοσφαιρικά της χώρας να μιλά με άκρως υποτιμητικά λόγια για την Ένωση και να κάνεις δηλώσεις περί ''τσόντας''... Η συγκεκριμένη ήττα πέρασε στα αζήτητα και μέχρι χθες αν ρωτούσατε κάποιον οπαδό της ΑΕΚ, ίσως και να μην το θυμόταν.

Αυτή είναι η μοίρα του ''δικέφαλου'', να μην μπορεί να δώσει μια χαρά στον κόσμο του. Η ήττα ήταν τόσο βαριά, που η πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου πλέον ενδιαφέρει ελάχιστους. Τα λάθη που έγιναν είναι πολλά, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τον προπονητή, που πάντα φέρει το βασικό μερίδιο ευθύνης, για τις επιλογές του και να μπω σε ξένα χωράφια. Για όλους μας ήταν μια δύσκολη μέρα η σημερινή, καθώς ήμασταν αναγκασμένοι να δεχθούμε την ''καζούρα'' και να επιτρέψουμε στον καθένα να καταπατάει την ιστορία της ΑΕΚ, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε ή να βρούμε αντίλογο. Δυστυχώς για όλους εμάς τους αγνούς οπαδούς της ΑΕΚ, αυτό που έγινε χθες δεν θα ξεχαστεί ποτέ, ότι και αν γίνει τα επόμενα χρόνια. Όταν ήρθε η ώρα της περισυλλογής μετά τον αγώνα, σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς νιώσαμε όπως ο Σισέ μετά τον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ... Αυτό το ''βάρος στην καρδιά'' θα μας ακολουθεί για καιρό και δυστυχώς ούτε η κατάκτηση του κυπέλλου ούτε η έξοδος στο Champions League μπορούν να αποτελέσουν αντίδοτο.

«..η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν» είχε πει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και τα λόγια του τώρα έχουν σημασία πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Για να αναγεννηθεί από τις στάχτες της η ΑΕΚ, το μόνο που χρειάζεται είναι οι φίλαθλοι να παραμείνουν δίπλα της. Και με τον όρο ΑΕΚ δεν εννοούμε μόνο την ομάδα, αλλά πάνω απ΄όλα την ιδέα, που όσο και αν δεν το θέλουν κάποιοι θα συνεχίσει να υπάρχει αιώνια. Ίσως το να παραμείνει κοντά στην ΑΕΚ ο κόσμος αποτελεί για κάποιους παράλογη απαίτηση, για όλους εμάς όμως που ''πονάμε'' αυτή την ομάδα μοιάζει πλέον με ιερό χρέος. ΑΕΚ δεν είναι ούτε ο Αδαμίδης, ούτε ο Νικολαΐδης, ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές κλπ, αλλά είμαστε όλοι εμείς που λέμε ΑΕΚ και ανατριχιάζουμε και όλοι εμείς που γινόμαστε ένα για να την εξυμνήσουμε. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό θα γίνει και τώρα και θα σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς να ψάχνουμε ανταλλάγματα.

Υ.Γ. Κάπου εδώ να εκφράσω και το παράπονο μου. Είμαστε η ΑΕΚάρα και όχι ''γαύροι'' για πολλούς λόγους, αλλά πάνω απ΄όλα επειδή έχουμε μάθει να σεβόμαστε την ιστορία των ομάδων και να ξέρουμε πότε πρέπει να κάνουμε μια μικρή υποχώρηση. Στις 30 Μαρτίου του 2008 η ΑΕΚ κέρδιζε τον Ολυμπιακό στο 60' με 4-0 και στα επόμενα 25 τουλάχιστον λεπτά από τα εναπομείναντα 30, οι παίκτες της ΑΕΚ άλλαζαν πάσες στο κέντρο. Τότε είχα πει ότι έκαναν καλά, χθες όμως το μετάνιωσα. Οι ''γαύροι'' δε σταμάτησαν ούτε στο 6-0 και έψαχναν μανιωδώς το γκολ. Αυτό κάποια στιγμή θα το πληρώσουν, πιθανότατα όχι με ίδιο σκορ, αλλά με άλλο τρόπο που μπορεί να τους πονέσει και παραπάνω...

Ηλίας Πανουράκης