Συνέντευξη στο ogdoo.gr και στη Χρύσα Λύκου παραχώρησε ο σπουδαίος στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Αναλυτικά το κείμενο της συνέντευξης:
Στη σκιά του Ηρωδείου, σε μια μετάβαση της Άνοιξης, χτύπησα το κουδούνι του Λευτέρη Παπαδόπουλου με δειλή αυτοπεποίθηση, προσπαθώντας να κλείσω το ραδιόφωνο του μυαλού μου που έπαιζε εκείνη τη στιγμή «Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε, πού 'ναι η ευτυχία που μου τάξατε». Δεν τα κατάφερα και έτσι κατά τη διάρκεια αυτής της αποκαλυπτικής για εμένα συνάντησης, μπορούσα κοιτώντας τον να με δω να ταξιδεύω με τον πατέρα μου για τα βουνά της Ηπείρου, με τις φίλες μου μεθυσμένες να κλαίμε κάποιον αξεπέραστο έρωτα, στα καταστρώματα που μας πήγαιναν ξενυχτισμένες σε νησιά και λιμάνια που μας άφησαν πίσω. Όλες στιγμές με τους στίχους αυτού του ανθρώπου που καθισμένος σε μια πολυθρόνα κοίταξε το κινητό μου και με ρώτησε, «Γράφει αυτό τώρα;».
«Βαριέμαι τις συνεντεύξεις. Έχω δώσει τόσες πολλές στη ζωή μου και νιώθω ότι δεν είναι πια η δουλειά μου. Ήμουν κι εγώ δημοσιογράφος, σαν εσένα. Από 18 χρονών μπήκα στον χώρο αυτό. Σκληρό επάγγελμα. Τίποτα δεν σου χαρίζεται όπως και τίποτα άλλωστε στη ζωή αυτή, έτσι δεν είναι; Έτρεξα πολύ, θέλαμε να γράφουμε καλά όχι απλά να γράφουμε. Ό,τι βλέπεις σε αυτό το σπίτι, έγινε με το μολύβι μου, έγινε με κόπο και πείσμα».
Οι τοίχοι του σπιτιού είναι γεμάτοι φωτογραφίες, κάδρα και χειρόγραφα ποιήματα.
«Κοίτα γύρω σου, δες με ποιους κάθισα δίπλα στη ζωή αυτή. Άνθρωποι σπουδαίοι όχι κωλόπαιδα. Ο φίλος μου ο Μάνος Λοΐζος, ένας άνθρωπος όλος αγάπη, μια καρδιά που καιγόταν και δινόταν. Ο Μάνος, ήταν πάντα με ένα βλέμμα και ένα μετέωρο βήμα στο μέλλον. Δεν φύγαμε ποτέ τελικά για εκείνο το νησί που λέγαμε με τις κιθάρες μας, δεν ζήσαμε σαν Ροβινσώνες. Δεν πειράζει. Ο Μάνος ξοδεύτηκε στον έρωτα, στη φιλία, στο ξενύχτι. 47 χρόνια σαν αιώνας».
Μου ζητάει να σηκωθώ, να πλησιάσω τη φωτογραφία του με τον Ξαρχάκο, να επιβεβαιώσω το πόσο όμορφος υπήρξε. Όπως μου λέει, δεν έχει δει ποτέ πιο όμορφο έφηβο από τον Σταύρο Ξαρχάκο.
«Με τον Σταύρο, ήμασταν γείτονες. Κάποια στιγμή, τότε που κι εκείνος ξεκινούσε, μου ζήτησε να γράψουμε ένα τραγούδι μαζί. Έτσι, έγραψα την «Άπονη ζωή» και χάλασε ο κόσμος. Το φαντάζεσαι; Αυτό ήταν το πρώτο μου τραγούδι. Μεγάλο ταλέντο ο Ξαρχάκος και σπάνιας ομορφιάς άντρας».
Λίγο πιο πέρα, σε ένα ασπρόμαυρο στιγμιότυπο κάθεται δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη και χαμογελάνε.
«Ο Θεοδωράκης, ήταν πρόσωπο μοναδικό. Υπεράνω όλων. Όταν μιλάς για Ελλάδα, μιλάς για τον Μίκη. Μου είχε ζήτησε να τον ακολουθήσω στο εξωτερικό όταν πήρε το βραβείο Λένιν στη Μόσχα. Στο ταξίδι αυτό, συνδεθήκαμε πολύ και βαθιά. Ήταν μια περίοδος που είχε σταματήσει να γράφει τραγούδια και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί καινούρια. Μόλις επιστρέψαμε, γράψαμε 150 τραγούδια και τα 100 από αυτά έχουν ηχογραφηθεί, με τον Μητροπάνο, την Φαραντούρη και άλλους. Ποιος μπορεί να μιλήσει για εκείνον χωρίς να νιώσει δέος; Ένας άνθρωπος που φυλακίστηκε για τις ιδέες του, για την πίστη του στην ελευθερία του ανθρώπου, πώς μπορεί να μην τον θαυμάζεις όσο ζεις;».
Περιφέρομαι για λίγο στο σπίτι, τον ρωτάω για τη Μελίνα Μερκούρη.
«Η Μελίνα ήταν πολύ φίλη μου και κυρίως μια σπουδαία γυναίκα. Αγωνίστρια και με δύναμη. Ξέρεις Χρύσα, αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους συζητάμε σήμερα δεν έγιναν αυτό που έγιναν από τύχη ή πλάκα. Δούλεψαν σκληρά, δεν αντιμετώπιζαν τη ζωή σαν χόμπι. Ψημένοι στα δύσκολα, δεν έβλεπαν άλλο δρόμο εκτός αυτού του να προχωράς με ορμή προς τη ζωή».
Ανάμεσα στις στοίβες με τα βιβλία του, διακρίνω εκείνο για τον Καζαντζίδη. Το σηκώνω και το ξεφυλλίζω.
«Μεγάλος τραγουδιστής, με μοναδικό λαρύγγι. Δυστυχώς, του άρεσαν τα λεφτά κι αυτό δεν έχει καλά αποτελέσματα. Ο κόσμος βέβαια τον αγάπησε πολύ, μίλησε για τη μετανάστευση, έπιασε το λαϊκό αίσθημα». Κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει «“Υπάρχω, κι όσο υπάρχει θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ΄χω”. Σ’ αρέσει αυτός ο στίχος και αυτό που εννοεί; Είναι μεγαλόκαρδη συμπεριφορά αυτή; Εγώ νομίζω πως όχι».
Τον ρωτάω αν έχει γράψει τραγούδια που τα θεωρεί λιγότερο καλά από κάποια άλλα δικά του.
«Μια ζωή διαβάζω, ένας διαρκής αγώνας για μάθηση και εξέλιξη. Δεν νιώθω ότι έφτασα πουθενά, όμως κακά τραγούδια δεν έγραψα. Ό,τι χαράκτηκε στο χαρτί απ’ το μολύβι μου είχε πολλή αγάπη. Τίποτα που έχει τόση αγάπη και αφοσίωση, δεν μπορεί να είναι κακό».
Τον ρωτάω πώς βλέπει την εξέλιξη της κοινωνίας σήμερα.
«Δυστυχώς, το επίπεδο στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι αρκετά χαμηλό. Σε αυτόν τον τόπο, ανέπνευσε ο Ρίτσος και ο Ελύτης, σήμερα ποιοι; Όλα γίναν λεφτά και συμφέρον, η πολιτική δεν είναι παρά ένα επάγγελμα με κακούς μάλιστα εργαζόμενους. Θα μου πεις, ήταν πολύ διαφορετικά τα προηγούμενα χρόνια; Σκατά ήταν και τότε και τώρα. Εγώ, μεγάλωσα μέσα στον πόλεμο, έζησα την Κατοχή και τους Γερμανούς, έπειτα ήρθε ο εμφύλιος και πιο μετά η χούντα. Άστα να πάνε στο διάολο. Αν δεν ψαχτεί ο κόσμος, αν δεν νοιαστεί, αν δεν παλέψει, αυτή η χώρα θα παραμείνει μπουρδέλο.
Τι να σου πω για την Αριστερά; Τόσο σπουδαία ιδεολογία, με ιδανικά που βάζουν στον πυρήνα της τον άνθρωπο και κάνει τόσες μαλακίες. Περνάει δύσκολα αυτή την περίοδο, όμως να μην ξεχνάμε ότι τις μάχες τις έδωσε εκείνη, με τους ανθρώπους της να βασανίζονται και να εξορίζονται. Κράτησε τη σημαία ψηλά τότε, θα ανακάμψει και τώρα».
Συζητάμε για τα απωθημένα και αν βαραίνουν μέσα μας όταν τα χρόνια περνούν.
«Είμαι χορτάτος, ένας άνθρωπος χωρίς απωθημένα. Η νοσταλγία για εμένα δεν έχει μόνο κάτι τρυφερό, είναι και παγίδα. Σημασία στη ζωή έχει να κοιτάς μπροστά. Ό,τι έγινε στο παρελθόν, ανήκει σε αυτό. Προφανώς και μετανιώνω και για πολλά μάλιστα. Ας πούμε για το γεγονός ότι δεν πήρα το πτυχίο μου στη Νομική. Έφτασα μέχρι το τρίτο έτος, όμως τεμπέλιαζα. Ήμουν μαλάκας, όφειλα τα τελειώσω. Ένας άνθρωπος φτωχός όπως εγώ, δεν επιτρεπόταν να τα παρατήσω. Δεν έγινα δικηγόρος, σκύλιασα όμως κι έγινα δημοσιογράφος».
Συνεχίζει και μου δείχνει φωτογραφίες, τον ρωτάω αν νιώθει ευτυχισμένος που έζησε με όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους, οι περισσότεροι μύθοι για τη δική μου γενιά.
«Είμαι ευτυχισμένος για την οικογένεια που δημιούργησα και τους φίλους που έκανα. Για εμένα αυτή είναι η μόνη ευτυχία. Να δημιουργείς σχέσεις, να ερωτεύεσαι και να μοιράζεσαι.
Να αγαπάς είναι σπουδαίο πράγμα. Στα αρχίδια μου αν με αγαπάνε. Το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να τα δίνεις όλα. Όταν αγαπάς αληθινά έναν άνθρωπο, σημαίνει ότι γίνεσαι θυσία γι’ αυτόν, σημαίνει να μπορείς να είσαι ταπεινός μπροστά του. Σπουδαίο πράγμα η ταπεινότητα στον άνθρωπο, να μη δείχνεται, να μην νομίζει ότι κάποιος είναι. Δεν είμαστε τίποτα χωρίς αυτούς που αγαπήσαμε σε αυτήν τη ζωή».
Η ώρα έχει περάσει και εκείνος πρέπει να ξεκουραστεί. Τον ευχαριστώ για την κουβέντα αυτή, του λέω ότι θα την κουβαλάω σαν προίκα.
«Το Όγδοο είναι ένα σπουδαίο μέσο, δημιουργεί παρακαταθήκη στον πολιτισμό του σήμερα. Σε μια εποχή που βασιλεύει η ευκολία και η γρήγορη κατανάλωση, το να μπορείς να αφουγκράζεσαι και να κατανοείς τι λείπει απ’ τους ανθρώπους, παρέχοντας τους το με όρους σεβασμού και ποιότητας, είναι σπάνιο.
Ο Νίκος ο Αναγνωστάκης, είναι ένας καλός και προικισμένος με πολλά ταλέντα άνθρωπος. Το γεγονός ότι ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους του πραγματικά και δεν τους εκμεταλλεύεται τον κάνει έναν άνθρωπο του πνεύματος, έναν άνθρωπο που δίνει ακόμη ελπίδα στον χώρο της μουσικής και της συγγραφής. Μάλιστα, το τελευταίο του βιβλίο «Ψίθυροι από Μελάνι», είναι ένα πραγματικά υπέροχο έργο.
Είμαι χαρούμενος για εκείνον!».
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
