Για τους παίκτες και τον προπονητή της Ίντερ, η νίκη στον τελικό του Champions League του Σαββάτου θα προσφέρει μια στιγμή ατομικής δόξας. Οι «νερατζούρι» έχουν ξαναβρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης: οι θρίαμβοι το 1964, το 1965 και το 2010 παρέχουν τις βασικές στιγμές στην ιστορία του συλλόγου.
Για την Παρί Σεν Ζερμέν, θα ήταν κάτι νέο. Μερικοί από την ομάδα της έχουν εμφανιστεί σε προηγούμενους τελικούς, ο Λουίς Ενρίκε ήταν ο τεχνικός της Μπαρτσελόνα το 2015, ωστόσο, οι Γάλλοι δεν έχουν καταφέρει ποτέ να φτάσουν στην πηγή και να πιούν νερό: η ήττα τους από την Μπάγερν Μονάχου στον τελικό του 2020 που επηρεάστηκε από τον Covid-19 σε ένα άδειο Estadio da Luz στη Λισαβόνα είναι η μοναδική φορά που έχουν φτάσει μια ανάσα από το να κάνουν δικό τους το τρόπαιο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Από πολλές απόψεις, η προσπάθειά τους να κερδίσουν το μεγάλο τρόπαιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αντικατοπτρίζει τους δύο πιο πρόσφατους πρωταθλητές για πρώτη φορά. Όπως η Τσέλσι το 2012 και η Μάντσεστερ Σίτι το 2023, ήταν ένας ιστορικά μεγάλος αλλά όχι εξαιρετικά επιτυχημένος σύλλογος, μέχρι που μια μέρα κάποιος έφτασε με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, μετατρέποντάς τους σε μεγαθήρια.
Όπως η Τσέλσι και η Σίτι, η Παρί Σεν Ζερμέν ήταν επιτυχημένη (κυρίαρχη, στην πραγματικότητα) στο πρωτάθλημά της, είχε ομάδες γεμάτες με εξωφρενικό ταλέντο, με επικεφαλής μερικούς από τους σπουδαιότερους προπονητές της σύγχρονης εποχής. Αλλά όπως συνέβη με την Τσέλσι και τη Σίτι, η μεγάλη κούπα ξέφευγε από τα χέρια της Παρί.
Και όπως η Τσέλσι και η Σίτι, σε διάφορα σημεία το Champions League ήταν εμμονή. Ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς λαχταρούσε την δόξα που θα έφερνε η κατάκτηση του Champions League από την Τσέλσι. Η κατάσταση ήταν παρόμοια και στη Σίτι του Γκουαρδιόλα.
Τις τελευταίες μέρες, η Παρί προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι το Champions League δεν είναι το Α και το Ω: ωραίο να κερδίζεις, αλλά όχι ο ορισμός της επιτυχίας. Ίσως το σκεπτικό εντός συλλόγου να έχει αλλάξει, αλλά σίγουρα ήταν μια εμμονή πριν.
«Η πίεση για το Champions League ήταν πολύ ισχυρή», δήλωσε ο Τιάγκο Σίλβα στη Le Parisien το 2023. «Είναι ο μόνος σύλλογος στον κόσμο όπου, αν δεν κερδίσει το Champions League, είναι αποτυχία», δήλωσε ο Άντερ Ερέρα στο beIN Sports το 2023. Ο πρώην φουλ μπακ της PSG, Μάξγουελ, δήλωσε πρόσφατα στο ραδιόφωνο RMC: «Είχαμε τόσους πολλούς καλούς παίκτες, αλλά υπήρχε αυτή η εμμονή με την κατάκτηση του Champions League χωρίς να περάσουμε από τη διαδικασία που οδηγεί στη νίκη».
Μέχρι το 1992, το Κύπελλο Πρωταθλητριών είχε γίνει εμμονή στην Μπαρτσελόνα. Εν μέρει επειδή ήταν λίγο ενοχλητικό το γεγονός ότι υπήρχε από το 1955 και δεν το είχε κερδίσει ποτέ. Εν μέρει επειδή η Ρεάλ Μαδρίτης το είχε κερδίσει έξι φορές και ήταν συνώνυμη με αυτό.
Την πρώτη φορά που οι «μπλαουγκράνα» έφτασαν μέχρι τα τελευταία στάδια της διοργάνωσης, το 1959-60, διασύρθηκαν με 6-1 από τους «Λος Μπλάνκος».
Την επόμενη χρονιά πήραν κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση από τη Ρεάλ, καθώς την απέκλεισε στον πρώτο γύρο, αλλά ηττήθηκε στον τελικό από την Μπενφίκα.
Έχασαν στον ημιτελικό του 1974-75 από τη Λιντς, αλλά το 1986 είναι αυτό που πραγματικά προκάλεσε…ψυχολογικά στους Καταλανούς. Όλοι υπέθεσαν ότι θα νικούσαν τη Στεάουα Βουκουρεστίου στον τελικό που πραγματοποιήθηκε στη Σεβίλλη, όμως οι Ρουμάνοι κατέκτησαν το τρόπαιο στην διαδικασία των πέναλτι.
Οι ψυχικές ουλές ήταν τέτοιες που όταν η Μπάρτσα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989, δεν διοργάνωσε μια γιορτή μετά τον αγώνα από φόβο μήπως την πειράξει. Μετά τη νίκη επί της Σαμπντόρια με 2-0, η ομάδα απλά επέστρεψε στο ξενοδοχείο.
Τελικά, το 1992 ήρθε η λύτρωση. Όταν το φάουλ του Ρόναλντ Κούμαν στην παράταση κατέληξε στα δίχτυα, μπορείτε να καταλάβετε ότι η έκρηξη χαράς και ανακούφισης είχε κάτι περισσότερο από την τυπική νίκη. «Οι Καταλανοί ένιωθαν ότι είχαν αντιμετωπίσει τον μπαμπούλα», έγραψε ο Τζίμι Μπερνς στο Barca: A People's Passion. «Η Μπάρτσα είχε επιτέλους πάρει στα χέρια της το ιερό δισκοπότηρο που κυνηγούσε χωρίς επιτυχία από τότε που ξεκίνησε ο διαγωνισμός».
Αλλά αν η νίκη της Μπαρτσελόνα ήταν το τέλος μιας μακράς αναζήτησης, για έναν άλλο νικητή που κατέκτησε το τρόπαιο για πρώτη φορά, πέντε χρόνια αργότερα, ήταν εντελώς το αντίθετο. Η ομάδα της Μπορούσια Ντόρτμουντ που επικράτησε το 1997 ήταν ίσως οι τελευταίοι νικητές για τους οποίους το Champions League δεν είχε συζητηθεί πολύ ως πιθανότητα για χρόνια πριν, πόσο μάλλον να θεωρηθεί ως κάποιο είδος πεπρωμένου.
Οι Βεστφαλοί είχαν φτάσει στα προημιτελικά το 1996, αλλά πριν από αυτό δεν ήταν καν στο τουρνουά από το 1964. Η Ντόρτμουντ που γνωρίζουμε σήμερα ήταν αρκετά διαφορετική τότε: είχε σχεδόν χρεοκοπήσει και χρειαζόταν μια ισοφάριση στο 90ο λεπτό για να αποφύγει τον υποβιβασμό στα πλέι οφ υποβιβασμού, πριν κερδίσει τον επαναληπτικό με 8-0. Για τον άνθρωπο που θα σκόραρε δύο φορές στην καλύτερη μέρα τους, το Champions League δεν ήταν στον ορίζοντα όταν υπέγραψε για αυτούς το 1993.
«Όχι, δεν ήταν αυτός ο στόχος», λέει ο Καρλ-Χέινζ Ρίντλε. «Ξέραμε ότι είχαμε μια καλή ομάδα, αλλά κανείς στο σύλλογο δεν σχεδίαζε να κερδίσει το Champions League σε αυτό το διάστημα».
Ήταν επίσης τεράστιο αουτσάιντερ για τον τελικό, αντιμετωπίζοντας την Γιουβέντους, της οποίας η αρχική ενδεκάδα είχε τους Ζινεντίν Ζιντάν, Κριστιάν Βιέρι, Άλεν Μπόκσιτς και Ντιντιέ Ντεσάν. «Δεν είχαμε καμία πίεση», είπε ο Ρίεντλε. «Ο Άλεξ Φέργκιουσον είπε ότι δεν είχαμε καμία πιθανότητα».
Ο Ρίντλε σκόραρε δύο φορές στο πρώτο ημίχρονο με την γερμανική ομάδα να παίρνει τη νίκη με σκορ 3-1. Αμέσως, ο Γερμανός συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η καθοριστική στιγμή της καριέρας του. Ήταν στην ομάδα της Δυτικής Γερμανίας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, ήταν πρώτος σκόρερ στο Euro '92, κέρδισε εγχώριους τίτλους με δύο διαφορετικούς συλλόγους, αλλά δεν υπάρχει δισταγμός όταν ρωτήθηκε πού κατατάσσεται το 1997 στα επιτεύγματά του. «Αυτό είναι σίγουρα το νούμερο ένα μου».
Για την Ντόρτμουντ, η σημασία της νίκης ήταν διαφορετική. Το Ντόρτμουντ είναι μια βιομηχανική, εργατική πόλη στα βορειοδυτικά της Γερμανίας, της οποίας οι κάτοικοι τείνουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως ξένους, σε αντίθεση με τις πιο εύπορες πολιτιστικές και οικονομικές υπερδυνάμεις του Μονάχου, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου. Αυτή ήταν μια νίκη για την πόλη, την περιοχή, για μια κοινότητα που δεν ήταν συνηθισμένη στη διεθνή αναγνώριση.
«Το ποδόσφαιρο είναι λίγο πολύ μια θρησκεία γι' αυτούς», δήλωσε ο Ρίντλε. «Στο Μόναχο, συμβαίνουν πολλά άλλα πράγματα, αλλά στο Ντόρτμουντ είναι πραγματικά επικεντρωμένοι στο ποδόσφαιρο. Η Γιουβέντους είχε συνηθίσει να κερδίζει τίτλους. Για αυτούς ήταν ίσως ένας ακόμη τίτλος. Για εμάς ήταν ο μοναδικός τίτλος».
Σε περίπτωση που η Παρί κατακτήσει το Champions League, δεν θα είναι η πρώτη γαλλική ομάδα που θα σηκώσει το τρόπαιο. Οι πρωταθλητές της Μαρσέιγ το 1993 έχουν μια ελαφρώς περίπλοκη κληρονομιά, δεδομένου ότι περιβάλλεται από ένα σκάνδαλο στημένων αγώνων, αλλά η επιτυχία τους εκείνη τη χρονιά δεν ήταν μόνο δόξα γι 'αυτούς. Ήταν πολλά περισσότερα.
Σε εκείνο το στάδιο, καμία γαλλική ομάδα δεν είχε κερδίσει ένα μεγάλο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η Ρεμς είχε χάσει από τη Ρεάλ Μαδρίτης στους τελικούς του 1956 και του 1959, ενώ η μεγάλη Σεντ Ετιέν της δεκαετίας του 1970 έχασε από την Μπάγερν Μονάχου το 1976 και η ίδια η Μαρσέιγ ηττήθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα το 1991. Οι ήττες στους τελικούς του Κυπέλλου UEFA και του Κυπέλλου Κυπελλούχων και η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου είχαν γίνει κάτι σαν εθνική εμμονή.
Όταν τελικά οι Μασσαλοί κέρδισαν την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, νικώντας τη Μίλαν χάρη σε μια κεφαλιά του Μπαζίλε Μπολί το 1993, υπήρξε τεράστια χαρά. Οι οπαδοί δάκρυσαν. Ο τίτλος της L'Equipe έγραφε: «Le jour de gloire». «Είχαμε εκπληρώσει ένα παιδικό όνειρο», είπε ο Μπόλι, χρόνια αργότερα. «Θα μείνει μαζί μας για το υπόλοιπο της ζωής μας».
Αυτό το τρόπαιο, είχε ευρύτερο αντίκτυπο στο γαλλικό ποδόσφαιρο, σύμφωνα με τον τότε αρχηγό της Μαρσέιγ, Ντιντιέ Ντεσάν.
«Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που κατάλαβα τον βαθμό στον οποίο αυτή η πρώτη ευρωπαϊκή νίκη για έναν γαλλικό σύλλογο - και επιπλέον, στο Champions League - είχε αλλάξει τα πάντα για το μέλλον του γαλλικού ποδοσφαίρου.
Η Γαλλία έχει πλέον καθιερωθεί ως μία από τις μεγαλύτερες διεθνείς ομάδες του κόσμου και έχει επίσης πιθανότατα ξεπεράσει τη Βραζιλία ως το έθνος που παράγει τα σπουδαιότερα ταλέντα, οπότε μια νίκη της Παρί το Σάββατο είναι απίθανο να έχει το είδος των σεισμικών επιπτώσεων για τις οποίες είχε μιλήσει ο Ντεσάν. Αλλά για τον ίδιο τον σύλλογο, για όσους τον υποστηρίζουν και τον αγαπούν εδώ και χρόνια, μια πρώτη κατάκτηση του Champions League θα σημαίνει κάτι παραπάνω.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: The Athletic
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
