Τα πάντα ρει...

...και ουδέν μένει, αξιότιμοι ασθενείς, και καλημέρα σας. Το νυστέρι έκανε...απεργία διαρκείας όλους αυτούς τους μήνες, και επιστρέφει αυτήν την εβδομάδα, εν μέσω ιατρικών κινητοποιήσεων. Πού να βρεις απεργοσπάστη γιατρό να σε δει, δύσμοιρε ΑΕΚτζή, που η αγαπημένη σου ομάδα σε έχει φτάσει στα όριά σου. Γι'αυτό και επιστρέφει αυτήν την κρίσιμη ώρα το νυστέρι, για ιατρικές συμβουλές και φροντίδες.

Είναι αλήθεια ότι η κυρίαρχη εντύπωση που αφήνει η επικαιρότητα της ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα είναι μία: η πλήρης ρευστότητα. Δεν υπάρχει ούτε ένα σταθερό σημείο αναφοράς για την επόμενη σεζόν. Οι ιδιοκτήτες, γνωστοί-άγνωστοι, εξαφανισμένοι, κάνουν κι αυτοί...απεργία διαρκείας, σαν το μετρό και τους συναδέλφους μου. Ο προπονητής, έχει αρχίσει να προετοιμάζει το έδαφος για πιθανή αποχώρηση, εφόσον δεν λάβει εγγυήσεις για τη λειτουργία της ομάδας από το καλοκαίρι και μετά. Οι παίχτες, στη νιρβάνα τους, ψάχνουν τον...επόμενο σταθμό τους, όπως επεσήμανε σε μια έκρηξή του ο Γρηγόρης Μάκος. Δηλαδή, τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Ουδέν; E, όχι και ουδέν. Εμείς θα μείνουμε. Εγώ κι εσύ, αξιότιμε ασθενή, θα μείνουμε και του χρόνου, έστω χωρίς Παππά, Νοτιά, Αδαμίδη, Χιμένεθ, Μπλάνκο, Σκόκο, Γκερέιρο και Ντιόπ. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Γιατί αν δε μείνουμε κι εμείς, και φύγουμε αηδιασμένοι και απογοητευμένοι, τότε η μοίρα μας θα είναι όμοια με αυτή του μπάσκετ, δηλαδή η μάχη για τη σωτηρία. Αντίθετα, όσο μένουμε εμείς δίπλα στην ομάδα, τότε μη φοβάσαι, λύση θα βρεθεί, όσο μακρινό κι αν φαντάζει αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, χιλιοειπωμένο, όμως είναι και απόλυτα αληθινό. Η μοναδική δύναμη της ομάδας, το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς της, είμαστε εσύ κι εγώ. Δεν σκοπεύω να λαϊκίσω και δεν το έχω κάνει ποτέ. Όμως μη σου φαίνεται απίθανο να δεις το καλοκαίρι μια ομάδα που θα έχει χάσει το κύπελλο, την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ, τον προπονητή της, τους καλύτερους παίχτες της, και θα ξεκινάει μια (ακόμα) σεζόν χωρίς ελπίδα και προοπτική. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Γι'αυτό και το σύνθημα πρέπει να είναι ένα: ούτε ένα αγωνιστικό λεπτό χωρίς μάχη. Ούτε μία αγωνιστική χωρίς μείωση της διαφοράς απο ΠΑΟ και ΠΑΟΚ. Ούτε μία φάση στους τρεις (ελπίζω) εναπομείναντες αγώνες του Κυπέλλου που οι παίχτες θα κοιταχθούν μεταξύ τους και θα πουν «τώρα αυτό πώς το φάγαμε;»

Είναι δύσκολο, σε μια περίοδο αδιαφορίας και ρευστότητας, να τα ζητάς αυτά. Δεν ξέρω ποιός μπορεί πια να εξηγήσει στη διοίκηση, στους παίχτες και στον προπονητή πόσο κρίσιμοι είναι οι επόμενοι μήνες. Δυστυχώς φαίνονται όλοι να είναι στη νιρβάνα τους, να ασχολούνται με άλλες προτεραιότητες. Είναι καθήκον δικό σου και δικό μου, αξιότιμε ασθενή, να τους ξυπνήσουμε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ. Γιατί μπορεί κάλλιστα όλοι αυτοί να μην είναι εδώ μετά το καλοκαίρι - όμως εσύ κι εγώ θα είμαστε. Και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να παραδώσουν σε σένα και σε μένα μια ΑΕΚ χωρίς Κύπελλο, χωρίς προοπτική Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς προπονητή, χωρίς παίχτες πρώτης γραμμής. Οφείλουμε εσύ κι εγώ, με την παρουσία μας στο γήπεδο, να τους το απαγορέψουμε.

Αυτά για σήμερα. Και να θυμάστε: δεν ξενερώνουμε ΠΟΤΕ.

Ο Ψαράς.