Η Αταλάντα του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι πηγαίνει την μπάλα μόνο προς μία κατεύθυνση. «Θέλει να πηγαίνουμε την μπάλα μπροστά. Η νοοτροπία είναι να πάει μπροστά», είπε κάποτε ο Μάρτεν Ντε Ρουν για τον Ιταλό τεχνικό. «Αν πας πίσω, η αντίπαλη ομάδα έχει την ευκαιρία να μας πιέσει. Είναι αυτοί που πρέπει να πάνε προς τα πίσω. Πρέπει να κερδίσουμε μέτρα στο γήπεδο».
Στον περσινό ημιτελικό του Europa League εναντίον της Μαρσέιγ, ο αριστερός κεντρικός αμυντικός των «μπεργκαμάσκι», Μπεράτ Τζιμσίτι, μετέτρεψε ένα συνηθισμένο μοτίβο προώθησης της μπάλας σε κάτι πιο επικίνδυνο κάνοντας ακριβώς αυτό που είχε αναφέρει ο Ντε Ρουν. Εκεί που οι περισσότεροι αμυντικοί πάνε προς τα πίσω, εκείνος πήγε μπροστά - και λειτούργησε εξαιρετικά.
Η Αταλάντα ανέκτησε την κατοχή και έστειλε την μπάλα προς την αριστερή πλευρά όπου βρισκόταν ο Τζιμσίτι. Ο Αλβανός αμυντικός, βλέποντας τον κενό χώρο μπροστά του, έκανε ό, τι θα έκανε οποιοσδήποτε σύγχρονος κεντρικός αμυντικός. Κουβάλησε την μπάλα για περίπου 20 μέτρα, μέχρι που ο Αμινέ Χαρίτ της Μαρσέιγ βγήκε από τον χώρο που αμυνόταν για να πάει να πιέσει τον στόπερ των Ιταλών, ο οποίος στη συνέχεια πάσαρε αριστερά στον Ματέο Ρουτζέρι. Δηλαδή, τα βασικά πράγματα. Από εκεί και πέρα όμως ο Τζιμσίτι έκανε κάτι που λήγει αμυντικοί επιχειρούν.
Το επόμενο πράγμα που οι περισσότεροι κεντρικοί αμυντικοί θα έκαναν σε αυτή την κατάσταση θα ήταν να οπισθοχωρήσουν μερικά μέτρα στο γήπεδο για να δώσουν μια επιλογή πάσας στον αριστερό τους μπακ. Αλλά αντί να παίξει εκ του ασφαλούς, ο Τζιμσίτι έκανε τα πράγματα με τον τρόπο της Αταλάντα: συνέχισε την κίνηση του προς τα εμπρός.
Για οποιονδήποτε άλλον εκτός από έναν κεντρικό αμυντικό, αυτή θα μπορούσε να ήταν μια φυσιολογική κίνηση. Οι περισσότεροι παίκτες προπονούνται από την παιδική ηλικία για να συνεχίσουν την κίνηση τους μετά την πάσα τους, εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη προσοχής των αντιπάλων τους σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Αυτό που κάνει την Αταλάντα διαφορετική από τις περισσότερες ομάδες είναι ότι δεν είναι μόνο οι μέσοι και οι επιθετικοί της που περνούν και κινούνται μέσα από τις γραμμές.
Στο 3-4-3 του Γκασπερίνι, οι ακραίοι κεντρικοί αμυντικοί είναι ακόμη δύο παίκτες που βοηθούν σημαντικά στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας. Ακόμα και οι αμυνόμενοι, τόσο στη περσινή version των «μπεργκαμάσκι», όσο και στη φετινή, πρέπει να είναι έτοιμοι να τρέξουν μπροστά.
Όταν ο Τζιμσίτι πάσαρε στον Ρουτζέρι, o χώρος σε εκείνο το σημείο του γηπέδου ήταν γεμάτος, με αποτέλεσμα ο Αλβανός να συνεχίσει την κίνησή του. Καθώς λοιπόν ο κεντρικός αμυντικός των Ιταλών συνέχισε το τρέξιμό του προς τα εμπρός, ο Τέουν Κουπμάινερς(πλέον στη Γιουβέντους), ο κεντρικός μέσος που βρισκόταν πιο κοντά στη μπάλα, έκανε το rotation στις θέσεις και βρέθηκε εκεί που ήταν προηγουμένως ο Τζιμσίτι.
Ο Ρουτζέρι του έδωσε την μπάλα και ο Ολλανδός, με όμορφη πάσα με τη μία βρήκε τον Τζιμσίτι, ο οποίος βρισκόταν μόνος του λίγα μέτρα μακριά από την μεγάλη περιοχή των Μασσαλών.
Όταν το σκέφτεστε, ένα underlap από έναν ακραίο κεντρικό αμυντικό δεν είναι τόσο διαφορετικό από εκείνο ενός full-back που βρίσκεται στην άκρη, πασάρει στο εξτρέμ του και στη συνέχεια κόβει μέσα. Αυτό είναι ένα κοινό μοτίβο στο υψηλότερο επίπεδο.
Ο Φέρλαντ Μεντί της Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα, την περασμένη σεζόν έδινε συχνά την μπάλα στον εξτρέμ και έκοβε προς τα μέσα, προκειμένου να ανοίξει χώρο για μια πάσα στον οργανωτή των «Λος Μπλάνκος», Τόνι Κρόος.
Συνήθως, οι ακραίοι κεντρικοί αμυντικοί σε άμυνα τριών είναι αρκετά δυνατά κορμιά, όπως για παράδειγμα ο Τζιμσίτι και ο Μπαστόνι της Ίντερ, ενώ ταυτόχρονα είναι μεν γρήγοροι αλλά δεν είναι οι γρηγορότεροι παίκτες της ομάδας.
Γενικά, δεν είναι το είδος των παικτών που θα σκεφτόταν κάποιος εάν ήθελε ποδοσφαιριστές να τρέχουν στους χώρους. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι που κάνει τα τρεξίματά τους προς τα εμπρός τόσο απροσδόκητα, και που μπερδεύει τους αντίπαλους αμυντικούς, καθώς προσπαθούν να καταλάβουν, σε κλάσματα δευτερολέπτων, πώς να αντιμετωπίσουν τα αιφνιδιαστικά τρεξίματα των στόπερ.
Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόβλημα του συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού είναι η αμυντική κάλυψη. Ο κύριος λόγος που οι περισσότεροι προπονητές δεν δίνουν οδηγίες στους κεντρικούς αμυντικούς τους να τρέχουν προς τα εμπρός και να είναι σημαντικό μέρος της επιθετικής ανάπτυξης είναι προφανής: ανεξάρτητα από το επιθετικό πλεονέκτημα, είναι, συνήθως, καλή ιδέα να κρατούν τον πυρήνα της πίσω γραμμής μαζί, σε περίπτωση που χαθεί η μπάλα σε επικίνδυνα σημεία, ειδικότερα από την στιγμή που ένας κεντρικός μέσος δεν θα προσφέρει την ίδια αμυντική κάλυψη που θα προσφέρει ένας κεντρικός αμυντικός.
Για τις περισσότερες ομάδες, αυτός είναι ένας αρκετά καλός λόγος για να κρατήσουν πίσω τους κεντρικούς αμυντικούς τους. Το positional play που κυριαρχεί στο ποδόσφαιρο, αυτή τη στιγμή, βοηθά το λίγο πιο αργό build up και τις και στιβαρές άμυνες, για τον απλούστατο λόγο ότι ακόμη και οι καλύτερες επιθετικές ομάδες, θα υπολείπονται παικτών μετά από ένα κλέψιμο και θα πρέπει να έχουν εξαιρετική αμυντική μετάβαση για να μην κινδυνεύσουν. Αυτό είναι δύσκολο να γίνει όταν οι κεντρικοί αμυντικοί είναι απασχολημένοι με την επίθεση.
Ωστόσο, καθώς όλο και περισσότερες κορυφαίες ομάδες επιλέγουν να παίζουν με σύγχρονες εκδοχές συστημάτων με τριάδα ή πεντάδα στην άμυνα με γρήγορους και τεχνικούς κεντρικούς αμυντικούς και αμυντικούς μέσους που επιλέγονται κυρίως για την ικανότητά τους να σταματάνε τις αντεπιθέσεις, το επιχείρημα που βασίζεται στις δεξιότητες ενός στόπερ αρχίζει να αποδυναμώνεται.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: The Athletic
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
