Κλείνεις τα μάτια, τα ανοίγεις κι όσο κι αν δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις στους υπέροχους φωτεινούς πίνακες του ομορφότερο γηπέδου στον κόσμο ένα πράγμα είναι δεδομένο. Πως αυτή η υπέροχη ομάδα του μεγάλου Ματίας Αλμέιδα σε κάνει να ονειρεύεσαι. Και όσο κι αν ψάχνεις δεν ξέρεις ποιο είναι το ταβάνι της. Ένα ξέρεις. Πως αυτή η ομάδα αν δεν χτυπηθεί από ατυχία, και δεν εννοώ ένα δοκάρι κι ένα πέναλτι από var αλλά πραγματικές ατυχίες, θα συναντήσει το πεπρωμένο της. Ποιό είναι; Ίσως αυτό δεν μπορείς ούτε να το ονειρευτείς…
Ήταν ένα φανταστικό παιχνίδι. Με συγκινήσεις μοναδικές που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σου χαρίσει. Κι ευτυχώς τις δυο τελευταίες σεζόν ακόμη κι όταν χάνουμε είμαστε στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Η συγκίνηση, η ανατριχίλα, η έκσταση την ώρα που βλέπεις 10 παικταράδες σαν κι αυτούς που ονειρευόμασταν μικροί να έχουν το κουράγιο να στριμώξουν μέχρι το τελευταίο σφύριγμα 11 αντιπάλους από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου με το πενταπλάσιο μπάτζετ δεν αγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Και δεν ανταλλάζεται ίσως ούτε με μια νίκη. Θα μπορούσε η ΑΕΚ να νικήσει με τον τρόπο που νίκησε η Μπράιτον. Θα ήταν τεράστια νίκη, θα ήμασταν ευτυχισμένοι, θα ήμασταν ήδη στο Conference με ελπίδες ακόμη και για πρώτη θέση στο όμιλο όμως θα ήταν απλά μια νίκη. Αυτό που είδαμε χθες είναι το παρόν και κυρίως το μέλλον αυτής της υπέροχης ομάδας. Είναι το ποδόσφαιρο που σε τρελαίνει επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις το επόμενο λεπτό. Πόσο περισσότερο στον επόμενο αγώνα…Κι όσο κι αν έχουμε κάποιοι την ευλογία να ζούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα σε ρυθμούς ΑΕΚ ξέρουμε πως σε κάθε ματς μπορούμε να… αιφνιδιαστούμε. Χθες δεν αιφνιδιάστηκε μόνο η Μπράιτον. Αιφνιδιαστήκαμε κι εμείς.
Γιατί αυτή πράγματι ήταν η ΑΕΚ μας, φορούσε κίτρινη φανέλα και μαύρο σορτς, αυτοί ήταν οι παίκτες μας αλλά αυτό που έκαναν 90 λεπτά, συν τις καθυστερήσεις παίζοντας και 11-11 αλλά και 10 εναντίον 11 ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που μπορούσαμε να περιμένουμε… Απέναντι σε αυτή την ομάδα που ερχόταν από δύο περιπάτους μέσα - έξω με τον Άγιαξ π.χ ή που ο Γκουαρντιόλα είχε δηλώσει πως παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο (!) στο πως χτίζει το παιχνίδι της από τις πίσω γραμμές, η ΑΕΚ καθαρά ποδοσφαιρικά επικράτησε σε όλα. Τα είχε ΟΛΑ. Εκτός από λίγη τύχη. Όμως αυτό δεν αλλάζει την μεγάλη εικόνα. Που λέει πως αυτή η ΑΕΚ που πέρυσι κέρδισε πρωτάθλημα και κύπελλο στην Ελλάδα εξελίσσεται. Μεγαλώνει. Έχει παίξει μέχρι τώρα πέντε αγώνες με τεράστιες ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων, μπάτζετ και δυνατοτήτων και με εξαίρεση το περίεργο παιχνίδι της Μασσαλίας, που στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν καλή και στο δεύτερο δεν προλάβαμε να δούμε που μπορούσε να φτάσει, έπαιξε τους πάντες στα ίσα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και σε όλα τα ματς μέχρι το τελευταίο λεπτό κυνηγούσε το γκολ. Την ισοφάριση ή τη νίκη όταν ήταν ισόπαλη. Με την Μπράιτον όμως ήταν το αποκορύφωμα.
Πριν κάποιες μέρες είχα γράψει για το μήνυμα που είχε στείλει η ομάδα. Δεν είχα ιδέα για το τι μπορούσε να κάνει παραπάνω όπως αποδείχτηκε. Τι να μας πει η ήττα, το πέναλτι, η αποβολή ή οι απίστευτες αποκρούσεις του τερματοφύλακα της Μπράιτον. Έγινε το 0-1 με αυτό τον τρόπο, ήρθε μια αποβολή την ώρα που περίμενες να δημιουργηθεί ευκαιρία δική σου κι όμως… Αντί η ΑΕΚ να σκεφτεί να προστατέψει το σκορ μην ξεφύγει και αδικήσει την εικόνα της μέχρι τότε, βγήκε πάλι μπροστά με όλη τη δύναμη, τον σεβασμό στη φανέλα, την αγάπη για να κάνει ακόμη πιο μεγάλη υπέρβαση. Χωρίς κανένα φόβο. Με εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση που έχουν μόνο οι μεγάλες ομάδες. Πέντε πόντοι δεξιά ή αριστερά ή ένα άτσαλο μαρκάρισμα δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό που είδαν τα μάτια. Και ευτυχώς. Έρχεται η Δευτέρα… Θα ξαναδούμε την ΑΕΚ. Και στο Άμστερνταμ πλέον ξέρουμε πως θα πάμε για τελικό. Που μόνο χαμένος δεν είναι. Και μην ξεχνάτε. Κανείς δεν ξέρει ποιο σχέδιο έχει ο Θεός. Δεν περίμενα ότι θα μας έκανες να ερωτευτούμε ξανά τόσο πολύ και τόσο γρήγορα Matias Jesus Almeida…
