Αναμένοντας την πτήση για Χανιά με ένα κατακίτρινο αεροπλάνο αφού οι ΑΕΚτζήδες γίναμε οι μετρ των ανταποκρίσεων για αυτό το ταξίδι, από εδώ το υπέροχο αεροδρόμιο της Μασσαλίας, γιατί σε αυτή την πόλη όλα είναι υπέροχα, ένα πράγμα τελικά με στεναχωρεί πιο πολύ: Που δεν μπορούσαν με κάποιον τρόπο να είναι εδώ όλοι οι ΑΕΚτζήδες του πλανήτη για να ζήσουν αυτό που ζήσαμε οι ευλογημένοι που βρεθήκαμε στη πόλη την οποία δεν ξέραμε ότι είχαμε. Στο σπίτι μας που υπήρχε για τους περισσότερους απλά στη φαντασία μας. Τελικά η πραγματικότητα ξεπέρασε κατά πολύ τη φαντασία μας αλλά ακόμη κι αυτό που περίμεναν όσοι ήξεραν. Γιατί θυσίασαν μέρες, χιλιόμετρα, προσωπικές στιγμές, χρήματα που δεν είχαν και πάνω απ΄όλα την ψυχή τους για να χτιστεί αυτό το θαύμα που απολαύσαμε κι εμείς οι τυχεροί το οποίο απλά ξέρουμε εδώ και 20-25 χρόνια, ότι με τους οπαδούς της Μαρσέιγ είμαστε αδέρφια.

Γιατί όλοι μας συγκινηθήκαμε, εκπλαγήκαμε, γέμισαν οι ψυχές μας αλλά ο Κυριάκος, ο Μάκης, ο Τάκης, ο Φώτης που είναι πάντα αδερφός μας και σταματάω εδώ γιατί θα αδικήσω αυτούς που θα ξεχάσω, έδωσαν πολλά παραπάνω για να ζήσουμε όλοι εμείς αυτό το θαύμα της Μασσαλίας. Και πάντα να λέμε ένα “ευχαριστώ” στον Αρχηγό γιατί πάνω από όλα είναι έργο ORIGINAL. Άλλωστε αυτή είναι η ιστορία του κόσμου. Πάντα λίγοι οδηγούν μπροστά και κάποια στιγμή απολαμβάνουν οι πολλοί. Αξίζει λοιπόν να τους πούμε ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ. Αυτοί ξέρουν ποιοι είναι και κυρίως ξέρουν τι έχουν κάνει για να μην λέμε απλά ότι είμαστε αδέρφια με τους Μαρσεγέζους αλλά για να αποδειχτεί ότι είμαστε ίσως και κάτι παραπάνω.

Και συνεχίζουμε στο… αεροπλάνο. Και είναι η τρίτη πόλη μετά την Ιερουσαλήμ και την Κωνσταντινούπολη που μόλις φεύγω θέλω να γυρίσω πίσω. Ο λόγος όμως είναι τελείως διαφορετικός. Πάμε. Ένα αεροπλάνο μόνο ΑΕΚ συν δυο οικογένειες από Σεν Τροπέ που αποφάσισαν να πάνε Κρήτη την καλύτερη εποχή και η τύχη τους επεφύλαξε και την καλύτερη… παρέα. Και μιλώντας με κόσμο εν μέσω τραγουδιών και συνθημάτων και ανεξάρτητα από ηλικίες και από θέση και ρόλο στον οπαδικό μας μικρόκοσμο όλοι είχαν την ίδια όμορφη διάθεση μετά από έναν αγώνα που χάσαμε με χειρουργείο και λάθος… one in a lifetime του τερματοφύλακα μας ο οποίος, για να κορυφωθεί το δράμα, ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή ο ήρωας μας. Ενα 100% ΑΕΚ σκηνικό για πολλή θλίψη.

Η χαρά όμως ήταν τεράστια και ο καθένας είχε να πει την δική του ιστορία. Από τους πιο τυχερούς που πήγαν στο πάρτι της παραμονής μέχρι τους λιγότερο τυχερούς που πήγαν απλά στο γήπεδο. Η δική μου μικρή ιστορία είναι στο βίντεο που ανέβασα στο Facebook. Ενα αγόρι και δυο κοπέλες, κάτω από 20 ετών έχουν κατέβει από το αυτοκίνητο και χειροκροτούν και χαιρετούν όπως στις… παρελάσεις μια από τις πολλές πορείες ΑΕΚτζήδων προς το γήπεδο. Φοράνε φανέλες της Ολυμπίκ, δεν είναι από το club που ξεκίνησε η αδελφοποίηση, δεν ξέρουν εννοείται κανέναν από αυτούς που χαιρετούν, είναι απλά τρία παιδιά που πάνε γήπεδο και σταμάτησαν για να χειροκροτήσουν τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας! Εκεί καταλαβαίνεις πως δεν είναι αδέρφια οι οργανωμένοι με τους οργανωμένους. Είσαι αδερφός με μια ολόκληρη πόλη.

Γιατί εκεί πράγματι είναι μια πόλη-μια ομάδα και όχι στη φαντασία κάποιων όπως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις στην Ελλάδα. Και μιλάμε για ομάδα που έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ, έχει παίξει Ευρωπαϊκούς τελικούς, είναι πάντα στο τοπ της γαλλικής Λίγκας και χωρίς αμφιβολία έχει το πιο δυνατό κοινό της χώρας. Και είναι τόσο αγνό γιατί είναι καθαρά οπαδικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο τελικά. Κι αυτό που μένει και δεν το έχω συναντήσει πουθενά σε τόσες πόλεις και τόσα γήπεδα που έχω ταξιδέψει με την ΑΕΚ, είναι το τρομερό σύναίσθημα να είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο το σπίτι σου και να αισθάνεσαι ότι είσαι ξεχωριστός και αγαπητός σε ανθρώπους που δεν σε ξέρουν και μπορεί να μην σε ξαναδούν μόνο επειδή είσαι ΑΕΚ. Ειλικρινά σχεδόν 24 ώρες μετά έχω ξεχάσει το παιχνίδι. Ανυπομονώ να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ και σαν ποδοσφαρικό σχόλιο μετά τηνν ολοκλήρωση του πρώτου γύρου θα πω ότι από τις τρεις ομάδες σαφώς αυτή που έχουμε περισσότερο είναι τελικά η Μαρσέιγ. Κι ας μας νίκησε κι ας έχει περισσότερα μεγάλα ονόματα από τους άλλους δύο. Νομίζω στη Φιλαδέλφεια μπορούμε να πάρουμε το ματς και αν τα καταφέρουμε η πρόκριση σε κάποια διοργάνωση χαμογελάει. Το άγχος μου είναι ένα. Να μπορέσουμε να κάνουμε τους ανθρώπους που θα ακολουθήσουν την Μαρσέιγ να νιώσουν όπως εμείς. Κορεό τέτοιο δεν μπορούμε να κάνουμε αλλά έχουμε ψυχή! Καλή αντάμωση ΑΔΕΡΦΙΑ! Από το αεροδρόμιο Χανίων…